Wanneer porseleinen servies valt en breekt, wordt er in Japan voor gekozen om het niet weg te gooien, maar om het te herstellen. Want herstellen is in Japan synoniem voor schoonheid. De gebroken delen worden aan elkaar gelijmd waarna de breuklijnen worden afgewerkt met goud, wat zij Kintsugi noemen. Kintsugi betekent ‘gouden verbinding’. De gouden nerven die over het herstelde aardewerk lopen, herinneren aan zowel het breken als het herstel. Zo benadrukken die gouden ‘littekens’ de imperfecte geschiedenis van het herstelde serviesstuk, die het iets unieks en doorleefds geeft. Imperfecties worden omarmd en gezien als iets moois. Ik wil mijn wonden ook bedekken met goud, mijn emotionele scherven lijmen. De wond als het startpunt zien van iets dat in ontwikkeling is, een proces waarin ik de littekens van de wond langzaam en geduldig in goud verander.
De emotionele scherven die ik nu aan het lijmen ben, zitten niet in mijn kern want die kan niet kapot. De scheuren zitten in de lagen om de kern heen. Ze hebben me van mijn kern verwijderd. Ik ben gaan geloven dat deze lagen onderdeel van mijn de kern zijn, dat ze mijn identiteit zijn. Maar omdat er barsten in deze lagen zijn gekomen, kan het gouden licht van mijn werkelijke kern eindelijk weer naar buiten schijnen. Ik wil dichter bij mijn kern komen, haar voelen, haar herontdekken. Het mijn veilige plek en innerlijke kompas laten zijn. Alles is nu en alles is nu oké. De verhalen die mijn gedachten en overtuigingen me vertellen kan ik beter herkennen en van een afstand beschouwen. Is het echt waar? Hoe voelt het als ik deze gedachten aanneem als overtuiging? Wat wil mijn lichaam erover vertellen als ik naar binnen keer, als ik stil sta om te luisteren? Het verleden kan ik niet herschrijven, maar in het nu kan ik kiezen hoe ik het verhaal verder laat gaan. Ik wil kiezen voor liefde, puurheid en licht. Ik ben mijn gedachten en emoties niet. Ik wil ze omarmen en me eraan over geven omdat ik weet dat ik dat de veilige basis in mezelf zit. Stil durven zijn, gaan voelen, vertrouwen hebben en me niet laten overspoelen en verdrinken in de golf van gedachten die me wegvoeren van het licht.
De lente staat voor nieuw leven en groei, het is mijn favoriete seizoen. Ik zie nieuwe knoppen aan de takken en struiken komen. Het geeft me een gevoel van hoop en rust. Het is de tijd om van binnen naar buiten te keren. Ik wil mijn knopjes ook openen en tot bloei laten komen maar dan moet ik wel beter voor mezelf gaan zorgen. De juiste voedingsstoffen tot me nemen om tot bloei te kunnen komen. Liefde geven, geduld hebben en mezelf tijd geven om door de lagen heen te groeien als het daarvoor de tijd is. De lagen die mijn kern bedekken en die me nu te veel energie en kracht kosten om volledig tot bloei te kunnen komen. Het vertrouwen blijven hebben dat ik de kracht heb om te groeien om uit te bloeien tot wie ik in de kern ben. Een interne lente schoonmaak door mijn hart, hoofd, lijf. Ik zet, zoals de ramen en deuren van een huis, mijn hart open. De wind kan er nu doorheen blazen. Ik kom in kamers waarvan de deuren zolang op slot hebben gezeten dat ik vergeten was dat deze ruimtes bestonden. Ruimtes die mijn hart donker en zwaar maken. Ik ben begonnen met schoonmaken zodat de wind en het licht de ruimte krijgen om mij te vullen.
In de natuur kom ik tot rust. Alles is er precies zoals het zou moeten zijn. De kromming van de takken, de plek waar de wind zaadjes naar toe heeft gedragen, zodat er nieuw leven kan ontstaan. Dat wat zich onzichtbaar onder de grond bevindt, de wortels of de kern van een boom, is uniek en precies zoals het moet zijn. Het deel dat wel zichtbaar is zoals de stam en de takken, wordt beïnvloed door de omgeving. De kern van de boom zal groeien hoe het bedoeld is, maar afhankelijk van hoe gezond en schoon de omgeving is, hoeveel wind de stam en de takken gaan voelen en of het de juiste hoeveelheid licht zal ontvangen maakt dat de kern vervormd kan raken. Anders dan een boom, die zijn kern moet laten groeien op de plek waarvan hij afhankelijk is, kan ik keuzes maken om mijn kern optimale groeiomstandigheden te bieden.
Ik ben het zelf geweest die mezelf al die tijd heeft afgewezen en die me ook nu geen liefde kan geven. Ik begreep niet dat ik dit deed, door overtuigingen die al heel vroeg in mijn leven zijn ontstaan, om mezelf te beschermen. Ik ben zo dankbaar dat ik me hiervan bewust ben geworden. Als een boom in de herfst zal ik op de juiste tijd mijn bladeren laten vallen, zodat er ruimte en licht zal ontstaan voor knoppen die zullen gaan bloeien. Stapje voor stapje zal ik meer licht kunnen laten schijnen vanuit de kern, de liefde die in mijzelf zit. De angst aan durven kijken, erkenning geven en vervolgens te omarmen met mijn liefde om het te troosten en te laten smelten als sneeuw voor de zon.
Ik begin te begrijpen dat ik zelf degene ben om die zonneschijn te laten stralen. Ik weet nu waar mijn kern zit en dat ik daar altijd veiligheid en liefde kan vinden. Het licht van mijn kern kan steeds krachtiger branden en door de barsten van de lagen heen schijnen, mij verzachten en helen. De eetstoornis en mijn gevoel voor onveiligheid krijgen dan minder ruimte, omdat zij zich voeden met angst. Waar licht en liefde is, bestaat geen ruimte voor donker en angst. Het is eigenlijk simpel, daar waar je je licht op laat schijnen is geen plek voor duisternis. Om de angst en de eetstoornis te laten verdwijnen, is het nodig om eerlijk en zuiver bij mezelf te voelen wat er nodig is en dit uit te spreken… Dan schrijf ik mijn eigen verhaal in plaats van dat angst mijn verhaal laat schrijft. Zo verander ik mijn littekens in goud!
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie