Herstellen… dat gaat niet vanzelf. Je moet er voor vechten. Dat zal iedereen met een eetstoornis of andere psychische ziekte met mij eens zijn. Helaas gaat dit niet zonder vallen en opstaan. Op mijn 15e is mijn rommelen met eten een eetstoornis geworden. Op mijn 16e liep het echt uit de hand. Het ging mijn leven beheersen en ik begon te beseffen dat ik hier niet alleen uit ging komen. Ik vertelde het aan mijn mentor op school en begon aan mijn eerste behandeling bij een psycholoog.
Ik weet nog dat ik het heel raar vond om zo over mezelf te praten. En dan ook nog over moeilijke dingen waar ik normaal nooit over zou praten. Toch merkte ik dat het hielp. Ik kwam er achter dat ik nog erg veel last had van mijn pestverleden op de basisschool en in de brugklas. Ik voelde me hierdoor altijd minder dan anderen en had het gevoel dat ik mijn plekje op de wereld niet verdiende omdat ik niet goed genoeg was zoals ik was. Door er over te praten kreeg ik inzichten in mijn verstoorde denkpatroon en lukte het mij om stapjes vooruit te zetten met eten.
Een tijdje ging het goed. Ik haalde mijn tl-diploma en begon aan een opleiding verpleegkunde. Alles leek me voor de wind te gaan maar ik voelde me ineens ontzettend somber. Ik begreep niet waarom ik niet meer kon genieten van dingen waar ik vroeger wel van kon genieten. Ik had echt wel eens vaker sombere periodes gehad maar dit was altijd na een weekje wel weer weg en dan was ik weer gewoon de blije Sophie die ik altijd was. Bovendien liet ik ook nooit merken dat ik mij zo somber voelde. Ik zette gewoon mijn glimlach op, maakte grapjes en als er een feestje was dan was ik er ook. Maar deze keer was het anders… ik maakte afspraken maar kwam ze niet na, ging nauwelijks naar school en mijn lach kon ik niet meer opzetten. Elke prikkel was teveel. Ik wilde alleen nog in het donker veilig in bed liggen met de dekens over mijn hoofd. Ook mijn eetgedrag ging weer achteruit. Ik besloot te stoppen met mijn opleiding verpleegkunde en ging weer in behandeling bij dezelfde psycholoog.
Stapje voor stapje kroop ik weer uit mijn dalletje. Mijn stemming werd beter, ik ging alsnog havo doen en mijn eetstoornis leek verdwenen. Alles ging goed. Na een jaar keihard werken ging ik over naar 5 havo. Eindelijk had ik weer iets bereikt! Het nieuwe schooljaar begon en ik begon vol goede moed. Toch werd ik overvallen door de hoge druk die ik mijzelf had opgelegd. Ik had me zo gefocust op het halen van 4 havo dat ik er nauwelijks bij stilgestaan had dat ik er dan nog niet was. Ik werd ontzettend bang dat ik het niet zou halen. Dat ik iedereen teleur zou stellen en 2 jaar zou hebben verspild. Daar kwam dat strenge stemmetje weer…
Niet eten, daar was ik tenminste goed in. Als ik nou gewoon zou afvallen zou ik in ieder geval nog iets hebben bereikt in die 2 jaar. Binnen no-time zat ik weer volop in mijn eetstoornis. Ik viel af maar voelde me niet beter. Uiteindelijk kon ik niet meer en kon ik ook niet langer ontkennen dat het niet goed ging. De huisarts verwees mij door naar psyQ , waar ik een intake en diezelfde dag nog een adviesgesprek kreeg. Het advies was een opname. Ik begreep er niets van.. zo erg was het toch allemaal niet? Ik had een gezond bmi! Ik kreeg te horen dat door het vele braken mijn kalium zo laag was dat ik ieder moment een hartstilstand zou kunnen krijgen, maar zelfs dit maakte geen indruk.
Twee weken later werd ik opgenomen bij Emergis. Ik kwam in een hele fijne groep met meiden waar ik nu nog steeds contact mee heb. Maar wel werd ik keihard geconfronteerd met waar ik mee bezig was. Ik schrok van sommige meiden die ik zag en besefte dat ik mezelf kapot aan het maken was. Ik begon te vechten… ik zette weer stapjes vooruit en begon weer te voelen. Emoties en herinneringen die ik lang had onderdrukt met mijn eetstoornis kwamen weer boven. Ik bleek een PTSS te hebben.
Met eten ging ik wel vooruit maar door de PTSS liep ik vast. Ik besloot na 7 maanden opname met ontslag te gaan om thuis de hulp te zoeken die ze in de kliniek niet konden bieden. Omdat de eetstoornis nog erg aanwezig was besloot ik hier nog wel een 1-daagse behandeling voor te blijven volgen.
Zo gezegd zo gedaan. Ik zorgde voor een eigen woonplekje, ging EMDR therapie volgen en aan de slag op de 1-daagse. Vorige week heb ik de PTSS behandeling afgerond. Ik heb er geen last meer van. Ik ben bezig met mijn examenjaar, heb een heerlijk woonplekje en veel lieve mensen om me heen.
Met eten gaat het niet goed. De eetstoornis beheerst weer mijn leven. Ik ga terug naar de kliniek om een 4-daagse behandeling te volgen. Toch voelt het niet als een stap terug. Wat mij de vorige keer vast liet lopen, iets wat ik nooit had verwacht te kunnen overwinnen, heb ik nu overwonnen… niets staat mij nu nog in de weg om beter te worden. Ik heb weer een doel: Verpleegkundige worden. Een gezonde verpleegkundige. Ik weet nu wat ik wil, wat mijn valkuilen zijn en wat ik vooral niet wil. Ik ben er klaar voor om die eetstoornis kapot te maken. Ik ga hem slopen totdat er helemaal niets meer van over is. Het heeft lang genoeg mijn leven beheerst.
Wat ik maar wil zeggen met dit hele verhaal is dat niet alles in één keer zal lukken. Herstellen gaat met vallen en opstaan. Er zullen onverwachte hobbels op de weg komen maar het is zo belangrijk om hoop te houden. Natuurlijk mag je soms balen , even bij de pakken neer gaan zitten en op willen geven… maar uiteindelijk moet je weer opstaan en er voor gaan! Met genoeg wilskracht en een genoeg steun en liefde zal je uiteindelijk de strijd winnen. Wat voor mij en misschien ook voor anderen kan helpen , is een doel om naar toe te werken. Iets waar je veel motivatie uit kunt halen. Volg je dromen en vecht voor iets waar je echt gelukkig van wordt. Het is een lange en zware weg maar het gaat je zeker lukken! Geef niet op!
Geef een reactie