Ik zag al helemaal voor me hoe het zou zijn als ik hersteld was van mijn eetstoornis. Perfect gelukkig zou ik door het leven gaan. Eindelijk zou ik rust vinden in mijn hoofd, die rust waar ik al zo lang naar verlangde. Ik zou precies weten wat ik wilde van het leven en ik zou niet langer zo onzeker zijn. Als ik hersteld was zou ik altijd optimistisch zijn en positief in het leven staan. Tegenslagen zouden me alleen maar sterker maken. Mensen zouden mij zien als iemand die haar leven goed voor elkaar had…
Als lezer merk je nu waarschijnlijk direct op dat ik een onrealistisch beeld had gecreëerd van herstellen. Ik zag heel idyllisch voor me hoe alles perfect zou zijn, als ik eenmaal van die eetstoornis af was. In mijn hoofd was het heel duidelijk waar ik naartoe ging en dit motiveerde me oprecht. Een leven zonder eetstoornis leek me veel aantrekkelijker dan de ellende waarin in nu zat.
Ik wilde herstellen, het eindresultaat was glashelder. Hoe ik daar moest komen was alleen nog niet helemaal duidelijk voor me. Ik zag bijvoorbeeld wel in dat ik ergens onderweg moest stoppen met braken en ook wel iets aan mijn zelfvertrouwen moest gaan doen, maar het ‘hoe, wie, wat, waar’ had ik nog niet echt uitgedacht. Ik wilde gewoon herstellen en dook er hals over kop in. Het resultaat: ik ging onvoorbereid op reis en zou onoverkomelijk ergens stranden.
Een perfectionist, zoals ikzelf, heeft vaak een duidelijk beeld van wat ze wil bereiken, maar de stappen ernaartoe zijn vaak onbepaald. Ik zag helemaal voor me hoe het zou zijn als ik hersteld was, maar over wat ik moest doen om daar te komen had ik nog niet echt veel nagedacht. “Gewoon stoppen met braken”, bleek achteraf toch niet echt een solide stappenplan.
Door me telkens alleen te richten op wat ik wilde bereiken, vergat ik na te denken over de reis zelf. Telkens maar weer ging ik impulsief op pad en onvermijdelijk kwam ik vol teleurstelling en frustratie thuis. Ik zag waar ik heen wilde, maar wist niet hoe ik er moest komen. Zonder plan kwam ik dus eigenlijk niet zo ver. Bovendien stond ik er niet bij stil dat, hoe je het ook wendt of keert, geen enkel plan naar perfectie kan leiden. Perfectie is in zichzelf een onhaalbaar doel, omdat perfectie niet bestaat.
Op andere fronten in mijn leven liep ik vaak tegen dezelfde valkuil aan. Ik legde de lat bij alles wat ik ondernam veel te hoog. Wanneer ik bijvoorbeeld een schilderij of tekening ging maken begon ik eraan met een bepaald beeld in mijn hoofd van het eindresultaat. Wat er uit mijn handen kwam leek vervolgens vaak helemaal niet op wat ik eigenlijk voor ogen had. Dit stelde me dan teleur en ontnam me mijn plezier in het maakproces. Ik was zo bezig met het eindresultaat dat ik vergat om me te richten op het proces.
Stel je voor, je gaat een portret schilderen van iemand die je kent. Je weet hoe diegene eruit ziet en heb dus best een goed beeld in je hoofd van hoe het eindresultaat eruit moet komen te zien. Enthousiast begin je te schilderen, maar al snel merk je dat het niet zo makkelijk is om het schilderij te laten lijken als dat je aanvankelijk dacht: Je krijgt de ogen niet goed, de neus is te groot en er zit geen diepte in het schilderij. Geïrriteerd kijk je naar je creatie: je bent er niet tevreden mee en het lijkt in de verste verte niet op wat je wilde maken. Je komt erachter dat, om een realistisch portret te schilderen, je eerst moet leren hoe je een mond, neus of ogen schildert.
Een perfectionist heeft vaak hoge verwachtingen van zichzelf waardoor dingen snel tegenvallen. Om nog even door te gaan op het voorbeeld van het schilderij: Je kan niet van jezelf verwachten dat je gelijk een meesterwerk creëert. Zo is het eigenlijk ook met herstellen: Je kan niet verwachten dat je in één rechte lijn bij je doel terecht zal komen. Zeker niet wanneer je nog niet de juiste vaardigheden in huis hebt om vooruit te komen.
Hoe kom je nu aan de juiste vaardigheden om te kunnen herstellen van je eetstoornis? Cliché gezegd “gaat het om de reis, niet om de eindbestemming”. Zelf heb ik ondervonden dat herstellen niet gaat om een perfect eindresultaat. Integendeel, het gaat juist om vallen en opstaan. Het gaat om jouw leven in het nu. Veranderen, met uitzicht op een betere toekomst.
~ Ben jij perfectionistisch in je herstel?
Geef een reactie