Herstelupdate van Marli

Deze week is eigenlijk mijn beurt om een photo blog te plaatsen, maar onder mijn laatste photo blogs kreeg ik een aantal keer de vraag van jullie hoe het nu eigenlijk met mijn angststoornis en behandeling gaat. Sinds 2020 – tijdens de ziekte van mijn vader en na zijn overlijden – was ik helaas teruggevallen in mijn eetstoornis en kreeg ik echt verschrikkelijk veel last van paniekaanvallen. Hierover heb ik toen een aantal blogs geschreven. Een paar kun je hier en hier teruglezen. Vandaag praat ik jullie graag bij hoe het nu met mij gaat en wat er de afgelopen twee jaar allemaal is gebeurd. 

Rouwproces om mijn vader 

Inmiddels is mijn vader meer dan twee jaar geleden overleden. Deze tijdsperiode is nauwelijks te bevatten. Aan de ene kant hebben er alweer heel veel andere gebeurtenissen plaatsgevonden, maar aan de andere kant zie ik hem nog zo zijn laatste adem bij mijn moeder en mij uitblazen. Dinsdag 22 september 2020 om 14:45 uur; de datum die mijn leven veranderde. Ik merk bij het schrijven van deze blog dat het ook heel moeilijk voor me is om echt de juiste woorden aan mijn rouwproces te geven. Het verdriet om het verlies van mijn vader is anders gaan voelen, maar het gemis is voor mij net zo groot gebleven. In het begin van mijn rouw kon ik alleen al bij het woord ‘vader’ of ‘papa’ in een waterval van tranen uitbarsten. Deze waterval werd na verloop van tijd vervangen door vochtige ogen en momenteel is er soms nog een twinkeltje op te vangen, behalve op de momenten dat ik in mijn eigen huisje ben met Ronja – het liefste poesje van de wereld.

Ik ervaar namelijk het beklemmende gevoel dat ik niet meer mag huilen om het overlijden van mijn vader. Het is gebeurd, iedereen verliest op een gegeven moment zijn ouders en het leven gaat door. Verschillende woorden die herhaaldelijk tegen me zijn verteld, al dan niet goed bedoeld. Ik knik dan instemmend en zwijg voornamelijk. Het zal wel aan mij liggen…. Met deze blog wil ik niet alleen een negatieve toon plaatsen, maar ik wil wel mijn oprechte gedachtes en gevoelens delen. Ik ben de afgelopen jaren weer veel levenservaring rijker geworden en besef dat ik soms behoorlijk naïef uit de hoek kan komen en daarna teleurgesteld word. Ik verwacht soms te veel steun, liefde en warmte. 

Behandelingen 

De afgelopen twee jaar zijn ook een rollercoaster aan behandelingen geweest. Net na het overlijden van mijn vader was ik onder behandeling bij een psycholoog die ik wekelijks individueel sprak. De band met hem voelde ontzettend vertrouwd en bij hem voelde ik me altijd gehoord als ik verhalen over mijn vader deelde. We zoomden in op het verleden en spraken over de toekomst. De tranen die eraan te pas kwamen, mochten er zijn. Deze psycholoog was (en is nog steeds) echt goud waard! Helaas, was hij niet gespecialiseerd in eetstoornissen en ik zat nog wel met mijn terugval. Met veel steun van hem en aanmoediging van mijn omgeving zou ik nog een aparte behandeling bij een andere organisatie gaan volgen. Een wachttijd van hier tot tokio, maar ik was ontzettend gemotiveerd om deze behandeling aan te gaan. Uit ervaring weet ik ook dat hoe langer je wacht met hulp, hoe moeilijker het meestal wordt om te herstellen. En toen brak de dag van deze intensieve behandeling aan…

Ik was heel zenuwachtig, heel gespannen, maar er ook klaar voor. Helaas was de behandeling van zeer korte duur. Mijn wantrouwen in mensen werd ontzettend bevestigd en voor mijn gevoel hebben de hulpverleners grote steken laten vallen. Uiteraard is het mijn ervaring en mijn perceptie geweest, maar als ik niet de keuze had gemaakt om hiermee te stoppen, had ik echt een trauma erbij gekregen. Mijn omgeving reageerde wisselend op deze beslissing en ook hiermee heb ik het moeilijk (gehad). Deze behandeling stoppen was voor mij geen teken van opgeven. Het was juist een teken van kiezen voor mezelf.

Gelukkig was ik ook nog onder behandeling bij mijn individuele psycholoog. Ik kreeg van hem geen verwijten over mijn keuze en we zochten verder naar passende hulp. Een traject van schematherapie startte en tijdens dit traject ben ik me zeker verschillende keren tegen gekomen. De zelfopoffering, het emotioneel tekort, de veeleisende ouderallemaal schema´s en modi die ik al heel lang met me meedraag en waardoor ik kernovertuigingen over mezelf heb ontwikkeld. En bij het overlijden van mijn vader heb ik deze schema´s en modi ook logischerwijs ingezet. Ik moest van mezelf ook door met het alledaagse leven (veeleisende ouder) en ik durf ook niet veel met mensen over mijn verdriet te praten, omdat ik bang ben dat ze mij hierdoor negatief en een aansteller gaan vinden (zelfopoffering en negatief zelfbeeld). En doordat ik mezelf allemaal in deze overtuigingen liet meeslepen, werd de behoeft aan controle weer erg groot, die ik toen opzocht in een restrictief eetpatroon en obsessief sportpatroon.


Mijn vader en ik op Vaderdag – kostbare herinneringen 

De schematherapie heeft me op een bepaade manier goed getriggerd. Ik kies nu vaker echt voor mezelf en durf te zeggen dat ik hierin stappen maak. Door echt meer naar mijn eigen wil te luisteren, merk ik ook dat het omgaan met eten ook anders wordt. Ik heb heel lang gedacht alleen maar regie en controle over mijn eten te hebben en verder over (bijna) niets in mijn leven. Dit klinkt misschien overdreven, maar het gevoel was hierbij echt sterk aanwezig. En natuurlijk heb ik nog niet over alles in het leven controle – zoals het overlijden van mijn vader – maar ik heb wel de controle en regie op welke manieren ik ermee wil omgaan. Als ik verdriet wil tonen over mijn vader dan hoef ik me daar niet schuldig over te voelen, integendeel. En dit typen is weer veel makkelijker dan echt doen, want ik durf echt niet bij iedereen in mijn omgeving zo open te zijn, maar sommige vrienden/vriendinnen staan heel dicht bij me en ik moet door negatieve ervaringen ook niet iedereen over één kam scheren. 

Hoe nu verder? 

Mijn rouwproces heeft dus uiteindelijk voor een lang behandeltraject gezorgd, waarbij ook gebeurtenissen uit het verleden naar boven zijn gehaald. Ik ben mijn individueel behandelaar ontzettend dankbaar voor de steun die ik heb gekregen de afgelopen jaren rondom vooral het rouwen om mijn vader. De eetstoornisbehandeling heeft niet goed uitgepakt en na een week hield ik het al voor gezien, maar ook daarvan heb ik eigenlijk heel veel geleerd. Deze keuze heb ik echt vanuit mezelf gemaakt en ik wist dat ik bepaalde mensen hiermee niet tevreden ging houden. Een sprong in het diepe als ‘pleaser’, maar wel een sprong die ik overwon. En ik had het bijltje er niet bij neergelegd, want ben verder gegaan met schematherapie die wel z´n vruchten afwerpt.

Maar ben ik er nu dan al? Nee, zeker niet, maar ik ben wel dankbaar op de plek waar ik nu sta. Mijn twee banen – tanteLouise en Proud2Bme – gaan super, ik durf meer voor mezelf te kiezen en ik voel me fysiek sterk. Ik heb nog wel heel veel uitdagingen rondom mijn angststoornis aan te gaan, want de paniekaanvallen blijven aanwezig. De paniekaanvallen blokkeren mijn alledaagse leven en hierover heb ik zeker veel verdriet. Dit is een weg met ook weer ups-and-downs. In eerste instantie zou ik uitbehandeld zijn, maar misschien is er toch een optie voor exposure therapie. Ik wil niet opgeven en bekijk het stap voor stap. Exposure vind ik een hele heftige vorm van therapie, maar het past wel bij me. Ik kan namelijk mijn angsten heel goed verklaren, heb honderden inzichten, maar vermijd ‘graag’ de plaatsen waar ik me angstig voel. Bij exposure ga ik blootgesteld worden aan mijn angsten en die stap is essentieel om verder te komen. 

Ik hoop dat jullie het fijn vinden dat ik mijn weg van rouw en behandelingen op deze manier heb gedeeld. Misschien vind je (h)erkenning, motivatie of vind je het vooral interessant om te lezen. Het kan en mag allemaal! Als jullie nog meer vragen hebben, stel ze dan gerust onder deze blog.  

Liefs!


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Marli

Geschreven door Marli

Reacties

13 reacties op “Herstelupdate van Marli”

  1. Bedankt voor de update!

    1. Heel graag gedaan! Fijn om te lezen dat het gewaardeerd wordt!

      Liefs,
      Marli

  2. Wat een lieve foto van jou en je papa. Sterk hoe je werkt aan jezelf!

    1. Dankjewel voor je lieve en bemoedigende woorden, tinka! En gelukkig heb ik heel veel foto´s en een aantal filmpjes van mijn vader!

      Liefs,
      Marli

  3. Bedankt voor de update en vooral ook voor je openheid en eerlijkheid! Ik herken er veel in, vooral ook dat mensen tegen je zeggen dat je iets maar achter je moet laten, dat het al zolang geleden is dat het nu wel eens klaar moet zijn. Maar zo werkt het helemaal niet en het is best wel frustrerend als mensen je gevoel op die manier gewoon opzij schuiven.
    Mijn vader is vele jaren geleden overleden. Nogal onverwachts. Ja, het leven gaat door, maar het rouwen ook en dat heb ik gelukkig kunnen accepteren.
    Ik vind het overigens erg knap dat je je hebt gerealiseerd dat de eetstoornisbehandeling voor jou niet werkte en dat je ermee bent gestopt. Hoe heb je dat gedaan? Ik bedoel, hoe wist je dat de geboden behandeling voor jou niet passend was?

    1. Lieve Anoniem,

      Dankjewel voor je fijne reactie! Mooi dat je in mijn update herkenning vindt, maar ik vind het wel ontzettend verdrietig om te lezen dat jouw vader ook is overleden en je ook kampt met de gevoelens van mensen dat er geen rouw meer mag zijn op een bepaald moment. Gelukkig heb je wel voor jezelf deze rouw kunnen accepteren, blijf dat doen!

      Wat betreft de eetstoornisbehandeling: voor mijn gevoel werd er zeer onvolwassen gehandeld en was er totaal geen ruimte voor aangrenzende problematiek. Ik begrijp volkomen dat je bij een eetstoornis behandeling ook bepaalde producten weer moet gaan leren eten en regelmaat ed. moet gaan creëren, maar dwang en drang erbij toepassen zonder dat er sprake is van levensgevaar vind ik niet goed. Ik zal een expliciet voorbeeld geven om het toch wat duidelijker te maken. Zo moest iedereen tijdens de lunch een X aantal boterhammen eten met kaas en tomaat Nu vind ik – net als ook gezonde mensen – bepaalde producten echt smerig om te eten en dat zijn dus ook echt kaas en tomaat. Ik gaf dit aan en vroeg naar een vervanging met bewijze nog meer kcal erin als het maar geen kaas was. Ik zat letterlijk kokhalzend aan tafel. De begeleider zei meerdere malen dat dit mijn es was die sprak en luisterde geeneens naar mijn opties. Een andere dag kreeg ik te maken met een behoorlijk heftige paniekaanval (niet om de kaas hoor…) en toen werd er letterlijk gezegd dat er later wel over gepraat zou worden, maar er nu geen ruimte voor was. Ik voelde me zo klein en zo ongezien en het wantrouwen in mensen groeide. Mijn besluit stond hierdoor snel vast om ermee te stoppen. Tot op de dag van vandaag voelt dit goed.
      Hopelijk begrijp je nu iets meer mijn keuze, goed dat je deze vraag durfde te stellen.

      Liefs,
      Marli

  4. Mooie blog Marli en ik herken er zoveel in, na het overlijden van mijn vader (14 jaar geleden) zei iederen je moet door, ik vluchte in de eetstoornis en voelde daardoor geen verdriet, pas toen 5 jaar geleden mijn moeder overleed en ik weer de eetstoornis inzette om maar niet te voelen zei mijn psychiater dat ik het verdriet eruit moest laten, het heeft toen nog 2 jaar geduurd voordat een psychologe me daarbij geholpen heeft, maar op dat moment zat ik zo diep in mijn eetstoornis dat ze me geholpen heeft een goede behandelplek te vinden. En nu zoveel jaar later heb ik nog iedere dag verdriet om het overlijden van mijn ouders, maar kan er ieder jaar weer iets beter mee omgaan en heb daar de eetstoornis niet meer voor nodig.

    Liefs Nicole

    1. Lieve Nicole,

      Zo begrijpelijk dat je dit verdriet hebt proberen weg te stoppen door in de eetstoornis te vluchten, niet voelen en puur en alleen daar aandacht voor hebben. Gelukkig kun je er nu veel beter mee omgaan en weet dat jouw verdriet er echt mag zijn!

      Liefs,
      Marli

  5. Ik vind het juist een ontzettend dappere en sterke beslissing dat je bent gestopt met die therapie. Het is eerder een teken dat je je herstelproces serieus neemt en er echt op de beste manier aan wilt merken, dan een teken dat je het maar gewoon opgeeft. Dat is echt iets om trots op te zijn!

    1. Wauw, dit geeft me toch nog even een boost, Elisa! Dankjewel voor deze bevestiging!

      Liefs,
      Marli

  6. Fijn dat je vertelt hoe het nu met je herstel gaat.
    Ik denk dat je het goed gedaan hebt om weg te gaan uit de behandeling wanneer het voor jou helemaal niet klopte. Ik heb soortgelijke methodes in klinieken ondervonden en vond ook dat het erg kinderachtig en vernederend was om zo, als volwassene, te worden behandeld. (n.a.v je toelichting hierboven).
    Zij vertrouwen jou niet en daarom kan je hen ook niet vertrouwen het is een relatie op basis van wantrouwen.
    Ik kon mij er ook niet in vinden.
    Dat anderen er soms niet achter staan wat je beslist.. Zo is het leven nu eenmaal.Nittemin is bet best akelig bij zoiets als etstoornisherstel omdat anderen/naasten er ook zo veel mee te maken hebben. Maar toch moet je eerlijk zijn tegenover jezelf en doen wat je denkt het beste is.

    Ja ook zo herkenbaar dat je voelt dat je na een tijd niet meer zou moeten rouwen/missen.
    Ik zal mijn ouders altijd missen en dat mag.

    Liefde is niet aan tijd en plaats gebonden.

  7. ik vind het echt zo fijn dat je voor Proud werkt en bent blijven werken ondanks dat je het momenteel al een poosje erg zwaar hebt.

    Een voorbeeld van dat het samen kan gaan. En dat je kunt werken, dat het ook goed kan en mag gaan, maar ook dat het zwaar kan zijn. Dat er een lach kan zijn en van binnen angst en verdriet. Dat je ondanks dat geholpen wordt door een therapeut vriendinnen enz.

    Ik vind je een voorbeeld van iemand die de regie over zijn leven durft te pakken ondanks tegenslagen iedere keer weer, er zit echt een een drive in je en ook een weten dat dit ook mag en kan. En heel veel moed. Een voorbeeld voor ons hoe het ook mag en kan gaan.

    Je bent er nog niet maar je gaat er komen en het maakt niet uit hoe lang het gaat duren. Misschien is het een levens lang proces maar ik hoop en weet bijna zeker dat het op het einde van de rit zoveel mooier zal zijn en dat ook daar tranen om je vader gewoon mogen blijven vloeien.

    liefs en bedankt
    Minke

    1. Hee lieve minke,

      Wat ontzettend waardevol om te lezen dat je het fijn vindt dat ik voor Proud werk. Ik doe het met heel mijn hart en hoop op deze manier inderdaad er ook voor jullie te zijn.

      Bedankt voor jouw prachtige woorden! Die geven me oprecht weer extra kracht om voor de positieve dingen in het leven te blijven knokken. En die positieve dingen – zoals bijv. het werk – zorgen er bij mij weer voor dat ik de angsten kan blijven hendelen. Uiteindelijk hoop ik natuurlijk – net als iedereen hier – angstvrij door het leven te gaan. Maar daar is geen standaard protocol aan te koppelen (helaas…). Dan was iedereen heel snel hersteld… Maar we vinden onze weg!

      Een dikke knuffel voor jou!

      Liefs,
      Marli

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *