Het accepteren van mijn autisme

Net nadat ik de diagnose autisme had gekregen, schreef ik mijn laatste blog. Ik wist toen nog niet wat de diagnose voor mij betekende, wat het met mij deed en wat ik ervan vond. Wel wist ik dat ik niet zou veranderen door de diagnose, ik zou dezelfde persoon blijven. Inmiddels is het bijna 3 maanden verder en is er een heleboel gebeurd. Ik ben begonnen met psycho-educatie voor autisme, heb mijn andere therapie even op een lager pitje gezet, heb vorige week mijn laatste week stage gehad en heb al veel geleerd over autisme. Vooral ook 3 maanden waarin veel puzzelstukjes op zijn plek vielen wat betreft autisme, waarin ik mezelf een stukje beter ben gaan begrijpen en waarin ik steeds meer probeer de diagnose autisme te accepteren.

De psycho-educatie vind ik erg prettig. Het is een mooie tussenstap tussen het krijgen van de diagnose en verdere verdieping wat autisme bij je inhoudt en hoe jij daarmee kunt omgaan. De psycho-educatie die ik volg bestaat uit een aantal bijeenkomsten die allemaal een eigen onderwerp hebben. Deze onderwerpen worden besproken en er worden voorbeelden besproken en gedeeld. Dit vol ik in een klein groepje met andere mensen die net de diagnose hebben gekregen. Vooral het lotgenotencontact vind ik fijn. De herkenning en geen uitleg hoeven geven. Elkaar begrijpen zonder woorden en niet ‘anders’ zijn. Na deze psycho-educatie wil ik zelf graag nog verdere begeleiding om dieper in te gaan op wat autisme bij mij inhoudt en hoe ik hiermee kan omgaan. Zelf vind ik het wel erg prettig eerst dit traject te volgen. Dit geeft tijd om de diagnose te verwerken en te accepteren, voordat je er dieper op ingaat.

Photo by Til Jentzsch on Unsplash

Door de diagnose en de psycho-educatie, zijn er de laatste tijd veel momenten geweest waarbij er puzzelstukjes op zijn plek vielen voor zowel mij als mijn omgeving. Momenten en dingen waarvan ik nu begrijp waarom dat zo is, waarom ik iets lastig vind of iets niet lukt. Dit geeft rust en duidelijkheid. Er is meer begrip. Het is ook zeker lastig en soms moeilijk te accepteren. Toch is het weten waardoor iets komt prettig. Dit geeft duidelijkheid en ook handvatten om te kijken of er misschien een andere manier is die beter werkt voor iedereen. Bijvoorbeeld dat mijn omgeving nu weet dat ik na een drukke dag niet boos ben omdat ik kortaf of boos reageer, maar dat ik een vol hoofd heb. Dat ik even tijd nodig heb om te schakelen en tot rust te komen. Dat het voor mijn omgeving dus beter is om als mijn hoofd vol zit mij even te laten en geen vragen te stellen. Dat die vragen gesteld worden na een tijdje rust. Dit voorkomt irritaties.

Doordat er puzzelstukjes op zijn plek vallen, merk ik ook dat ik mezelf beter begrijp. Niet alleen hoe ik nu ben, maar ook hoe ik als kind was. Dat ik niet raar of anders was en ben. Ja, misschien wel anders, maar dat dit komt doordat mijn hersenen anders werken. Dat ik hier zelf niets aan kan veranderen, dat ik zo geboren ben. Tuurlijk deels kan ik veranderen en kan ik zorgen dat ik beter leer omgaan met mezelf. Toch blijf ik dan mezelf. Ik leer alleen om beter voor mezelf te zorgen. Leer ik om met mijn autisme om te gaan op een manier waardoor ik mij staande kan houden in de wereld en daarbij gelukkig kan zijn op mijn manier. De krachten en talenten van mijn autisme inzet en met de … weet om te gaan. Accepteren van autisme lukt vooral hierdoor beter, het geeft duidelijkheid en rust. Dat maakt het fijn om de diagnose te weten. Ook het weten dat ik niet verander en de positieve reacties van mijn omgeving helpen bij het accepteren. Iets wat inmiddels denk ik al redelijk lukt. De diagnose geeft hoop op een gelukkiger leven.

paard

Naast dit alles was het afgelopen week mijn laatste week op mijn stage. Ik heb een half jaar stage gehad in het ziekenhuis. Een leerzame en leuke tijd op een enorm leuke afdeling. Op mijn laatste dag kwam voor mij het besef wat ik allemaal bereikt heb dit half jaar. Een moment waarop je stil staat en terug kijkt. Een moment waarop ik besefte welke ontwikkeling ik heb gemaakt voor mijn studie en ook de ontwikkeling die ik persoonlijk heb gemaakt. Toch zorgt het einde van mijn stage ook voor chaos. Afscheid moeten nemen en loslaten van stage en beginnen met een nieuwe periode op school. Twee grote veranderingen die ook voor veranderingen in structuur gaan zorgen. Iets waar ik enorm tegenop zie.

Ondanks dat er nu chaos is door de veranderingen die komen, kijk ik terug op een half jaar dat lastig en moeilijk was en toch vooral een half jaar waarin ik veel geleerd heb en waarin ik genoten heb. Een half jaar dat ik niet zou willen missen. Afgesloten met mezelf beter begrijpen en een geweldig cijfer voor mijn stage. Hoe mooi en geweldig dat ik nu bij de afsluiting van dit alles eigenaar wordt van een eigen paard. Een paard dat precies bij mij past en ik bij haar. Een paard waar ik zoveel aan heb en die zo enorm veel voor mij betekent. Een spannend avontuur, waar ik veel zin in heb. En het belangrijkste van allemaal, durf ik zelfs trots op mezelf te zijn!

Fotografie: Photo by Til Jentzsch on Unsplash

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

7 reacties op “Het accepteren van mijn autisme”

  1. Hoe ga jij er mee om dat er geen genezing mogelijk is en behandeling daarom ook nogal summier lijkt te zijn? Veel verder dan psychoeducatie en enkele gesprekjes over hoe ik bijvoorbeeld dagelijkse taken kan doen kom ik bij de reguliere GGZ niet. Terwijl ik me juist zo vaak somber en angstig voel.

    1. Er bestaan specialistische behandelteams en poliklinieken voor ass. Hier kan je naast de educatie behandeling krijgen voor problemen die naast de ASS bestaan. Zoals de angst of somberheid. Dit vraagt een andere benadering omdat jouw hersens anders werken dan iemand die alleen voor angstklachten of depressie behandeling krijgt. Hiervoor moet je wel een verwijzing krijgen van je huisarts of een doorverwijzing naar een andere afdeling binnen de ggzinstantie. Maar kan het je zeker aanraden omdat het je zelfacceptatie kan vergroten. Het is namelijk niet het accepteren van de ASS, maar het accepteren van jezelf.

      Veel succes ik hoop dat je de juiste mensen vindt en beter in je vel komt te zitten.
      Liefs

    2. Herkenbaar hoor, Pleun. Ik heb mijn diagnose ASS 2 jaar geleden gekregen en ben op dit moment 3x per week in groepstherapie, maar dat is inderdaad om er mee om te leren gaan; genezen is niet mogelijk. Ik vind dit zelf een hele moeilijke realisatie. Ik hoop dat ik mijn autisme kan leren accepteren, in plaats van het weg te wensen. Maar op dit moment lukt dat nog niet zo.

  2. Elke, ik heb je blogs met veel interesse gelezen. En herkenbaar omdat ik ook de diagnose autisme heb. Voor mij is het al wel een hele tijd geleden en toen was er helemaal niet zoiets als educatie maar als ik jouw verhaal hoor ben ik blij dat dat er inmiddels wel is en dat het zo goed voor jou werkt. Super dat je je stage zo hebt kunnen afsluiten! Jij komt er wel. Zet ‘m op.
    Liefs

    1. Heel erg bedankt! Ik heb de blogs met veel plezier geschreven. Ook het schrijven van deze blogs heeft mij enorm geholpen in de acceptatie en verwerking van de diagnose.
      Zoals de reacties van jullie steunend en fijn zijn!

  3. Ook voor mij zijn de blogs van Elke van de beste van Proud2bme omdat ik ook autisme heb (asperger). Heel mooi en moedgevend ook dat je in je acceptatieproces stappen zet.
    Voor mezelf lukt da niet zo goed, met depressie tot gevolg en/of erbij…

    1. Wta fijn dat je mijn blogs mooi en fijn vindt! Hoop dat ook voor jou de stappen vpor acceptatie en op een voor jou gelukkige manier omgaan met zullen komen. Ook voor jou gaat dat komen en gaat dat lukken. Misschien duurt het nog even, toch komt het zolang je hoop houd en doorzet. Herken je gevoel dat het maar niet lukt, ook ik heb dat jaren gehad. Blijven doorgaan en doorvechten heeft mij geholpen en ook posief zijn en van alle kleine dingetjes proberen te genieten!!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *