Het begin van een eetstoornis..

Mensen vragen wel eens hoe mijn eetstoornis begonnen is. Ik zeg dan vaak zoiets als ”Ik begon met af en toe lijnen en die periodes werden steeds langer en het lijnen werd steeds strenger.” Veel mensen denken dat je op dat moment al weet dat je een eetstoornis hebt, maar vaak is dat niet het geval. Ik heb lange tijd gerommeld en ik schommelde wat heen en weer over de golven. Ik zonk niet, maar vaarde ook steeds minder hard vooruit.

Dat schommelen duurde misschien wel jaren. Ik rommelde wat, at ongezond en onregelmatig of heel weinig en voelde me daarna weer goed. Ik wist niet waarom ik het deed en was  me er totaal niet bewust van dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen was. Ik had eigenlijk niet eens kennis van eetstoornissen, want pas tijdens de biologieles in de tweede klas kwam ik erachter wat Anorexia en Boulimia Nervosa inhielden. Ik ontkende het niet, maar herkende mijn eigen gedrag niet in deze eetstoornissen. Ik was niet mager, ik wilde niet afvallen en ik at gewoon, alleen af en toe heel weinig. Ik paste niet in het hokje.

Mijn vriendinnen zagen af en toe wel dat ik weinig at, dingen oversloeg en pas toen zij er wat van zeiden had ik door dat het niet normaal was om soms te lijnen als je slank bent. Helaas is het signaal ook voor mijn vriendinnen te onduidelijk geweest. Zij zagen mij eventjes lijnen, maar daarna ging het altijd weer goed. En zo rommelde het wat verder, tot ik de wens ontwikkelde iets te bereiken met het lijnen. Ik wilde er mee afvallen. Gewoon iedere keer als ik een periode van lijnen had een paar kilo’s, die ik er daarna dan weer aan at, als het weer ‘goed’ ging. Zo schommelde ik ‘lekker’ heen en weer, maar werd het geen eetstoornis… Ten minste, dat dacht ik. 

Op een gegeven moment snapte ik er niets meer van. Het ging vanzelf. Ik koos niet om eventjes te lijnen, het ontstond langzaam en na verloop van tijd deed ik er vanzelf aan mee. Het voelde als iets wat vanzelf ging en ook vanzelf weer goed ging. Het leek mij te overkomen. Als het een tijdje minder goed ging met eten en ik besloot toch maar een vriendin te gaan vertellen hoe ik rommelde met eten, ging het ineens weer goed en besloot ik dat het toch niet nodig was om te vertellen.

Een tekst die ik hier jaren geleden over schreef heette ”Ik ben het, ik ben het niet”.

Steeds gaat het weg
en steeds komt het weer terug.
Dan ben ik het
en daarna ben ik het weer niet
Het blijft wel
maar toch verandert het steeds
Het komt er aan
en het gaat weer weg

Weten dat het komt is het ergst
Ik voel het
Ik weet het

 

Ik ben het
Dan wel
en daarna ben ik het weer niet
Het moet
en daarna mag het juist weer niet

Ik ben er wel
Ik ben er niet

 

Ik wil het wel
Ik wil dit niet

Toen ik het mijn vriendinnen uiteindelijk dan toch verteld had, ging het ook ineens weer een aantal weken prima. Ik voelde mij een aansteller en een aandachttrekker. Had ik het mijn vriendinnen eindelijk verteld, omdat ik dacht dat dat goed was en nu gaat het ineens heel goed en heb ik de behoefte om te lijnen ineens weer helemaal niet! Ik voelde me voor gek staan en durfde wanneer het daarna weer slechter ging niet te praten over mijn eetprobleem.

Langzaam ging het eetprobleem over in een eetstoornis en voelde het alsof ik zelf niet meer kon kiezen wanneer ik wel lijnde en wanneer niet. Ik wist nog niet hoe ik daarvoor moest kiezen. De eetstoornis kreeg een functie, omdat hij eigenlijk stiekem al heel lang aanwezig was geweest. Mijn eetstoornis heeft zich langzaam ontwikkeld en nam een plekje in mijn manier van leven in. Op dat moment in mijn leven had ik nog totaal niet door waar de oorzaak lag.

Ik schommelde met de golven mee. Die schommeling gaf mij soms een goed gevoel, omdat ik na zo’n periode van lijnen meer ontspannen was en er weer even tegenaan kon. Ik had de periodes nodig. Dat is het enige punt waarop ik verslavingen en eetstoornissen op elkaar vind lijken. Eerst had ik maar een korte tijd lijnen nodig en had dat voldoende effect, maar op ten duur moest ik langer lijnen om mij beter te voelen. Er trad een soort tolerantie op totdat ik mij zonder te lijnen uberhaupt niet meer goed kon voelen.

Ik heb gemerkt dat het vroeg signaleren van een eetstoornis enorm belangrijk is. Op het moment dat ik eenmaal mijn eerste behandeling in ging, kon ik eigenlijk zeggen dat ik mij al jaren niet goed voelde en het op dit moment niet meer aan kon. Als ik eerder aan de bel had getrokken, mijzelf serieus had genomen, had het niet zo ver hoeven komen. Dat is natuurlijk praten achteraf. Maar probeer de ”kleine dingen” als signalen te zien. Ontwikkeling van een eetstoornis is al voldoende om met jezelf aan de slag te gaan. Blijkbaar is er iets of was er iets en probeert een eetstoornis je leven voorzichtig binnen te dringen.

Therapie kan ook bij een beginnende eetstoornis nuttig zijn, dus wacht niet tot je aan ”de symptomen” voeldoet. Dan kun je misschien wel jaren wachten en ben je kapot op ten duur. Het is belangrijk om er met bijvoorbeeld je ouders of een goede vriendin over te praten.  Zelfs als je in de periode zit waarin de eetstoornis zich aan het ontwikkelen is. Vergeet ook niet dat je huisarts er niet alleen is op het moment dat je lichamelijke klachten hebt. Ook voor doorverwijzing voor ”kopzorgen” kun je bij je huisarts terecht.

 Op en neer gaan is al vervelend genoeg. Niet begrijpen waarom je met eten begint te rommelen is een signaal om serieus te nemen.

Beter te vroeg dan te laat, zullen we maar zeggen!

Bron foto 1 en 3: Charlotte
Bron foto2: Zoha

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

41 reacties op “Het begin van een eetstoornis..”

  1. Een heel herkenbaar stuk!!

  2. Mooi verwoord en heel herkenbaar. Met name dat stuk over de goede periodes nadat je er met iemand over hebt gesproken. En ik herken ook dat gevoel dat je je daarna een aandachtstrekker voelt.
    Bedankt voor je verhaal. Het helpt me goed.

  3. ik herken me hier zo in!! dankjewel!

  4. Voor mij ook best herkenbaar.
    Mooi geschreven!

  5. Best wel heel herkenbaar ja.
    Heb het gevoel dat ik op dat punt nu wederom sta. . .

  6. Super, super, super herkenbaar! Echt, wouw, als ik zo goed had kunnen schrijven, waren het mijn woorden geweest. Dankje!

  7. wooow dit herken ik heel erg, maar ik denk toch niet dat ik een eetproleem heb, want zolang er een balans blijft tussen heel weinig eten en normaal eten….

  8. Woooow superherkenbaar! Heel fijn dit te lezen, dankje!

  9. Mooie foto’s..!

  10. Omg dit is zooooooo herkenbaar :S

  11. hm ja idd herkenbaar

  12. Zo herkenbaar! maar ik wordt nu ook geholpen en hopelijk ben ik er vanaf na mijn opname!!

  13. Heel erg herkenbaar.

  14. Wauw, heel erg mooi geschreven en ze herkenbaar.
    Bedankt voor het plaatsen!

  15. Heeeeel herkenbaar!

  16. Ik zit vaak te twijfelen of ik eigenlijk wel een eetstoornis heb. Mijn beeld van ‘dun’ is in ieder geval al heel veranderd, en dagen dat ik zo’n 1000 calorieen heb gegeten vind ik dat ik heel veel heb gegeten. Ik weet niet wat ik moet doen maar ik durf het niet tegen iemand te zeggen, want wat als ik helemaal geen eetstoornis heb? Dat ik gewoon maar een aanstelster ben, dan zou ik me ZO dom voelen!

  17. Zooo herkenbaar dat gedicht.oook

  18. herkenbaar!
    Ik heb vaak ‘s avonds dat ik denk van ‘morgen ga ik het vertellen.’
    Maar de volgende dag denk ik weer ‘Nee het valt wel mee.’
    Heb wel een keer ‘s avonds een vriendin vertelt dat ze me de volgende morgen eraan moest herinneren dat ik iets belangrijks moest vertellen, maar dat had ze toen niet gedaan..

    Ook een erg mooi gedicht!

  19. Ik heb hetzelfde!

    Ik vertel mezelf steeds ‘stel je niet aan, het is niet zo ernstig, er is niks.’ Ik heb ook al snel het gevoel dat ik teveel calorieen heb gegeten :/.
    Toch moet je het denk ik gewoon vertellen, iets waar ik nu ook mee aan het worstelen ben.
    Maar proud2bme helpt me hier wel mee. Ik wil het binnenkort echt vertellen, maar ik voel nooit dat het ‘tijd’ is.. We vertellen thuis ook nooit over onze gevoelens en ik denk steeds dat het de sfeer gaat verpesten.
    Met mij gaat het nu wel beter, omdat het zomer is. Ben alleen bang voor de winter..

  20. Nouska het begin van een eetstoornis is dat je minder begint te snoepen maar later gaat het stemmetje in je hoofd zeggen jij mag die eten niet meer of dit beleg niet meer, hoe het bij jouw is gegaan is het nu ook bij mij maar ik zit er nog midden tussenin als je ik bijvoorbeeld iets te veel heb gegeten heb ik het gevoel dat ik de volgende dag niet mag eten

  21. Ik ben erg blij dat ik dit gelezen heb. Dat ik mezelf ervan verdenk ik een hele vroege fase te zitten van een eetstoornis is al een symptoom… Hopelijk krijg ik de moed om het er met m’n moeder over te hebben, want het zit me wel dwars. Haar ook, want af en toe valt het haar al op.

  22. wat een mooi en knap geschreven

  23. Zo ongelofelijk herkenbaar ;o

  24. Super mooi beschreven! Dit is echt precies hoe ik me al jaren voel. 😮

  25. Wauw, je gedicht spreekt me aan. Angst, boos, onmacht. Het voelt voor mij zo als ik dit lees. Vertellen aan familie is lastig, bang om ze te kwetsen of wat dan ook. Vertel het tegen iemand die je begrijpt. Herkenbaar is de verslaving, het is nooit goed… Ik ben hestellend van de e.s. Na een behandeling van meer als een jaar.

  26. Dit is echt precies hoe ik me voel. Aan de ene kant weet ik dat ik niet ‘normaal’ met eten omga, maar tegelijk voel ik me een aansteller, omdat je niks aan me ziet

  27. ik herken mezelf hier echt heel erg in, als ik niet zo verlegen zou zijn zou mijn schreven verhaal er net zo uitzien. ik twijfel vaak of ik nou wel of niet een e.s. aan het ontwikkelen ben of het begin ervan, het gedicht ook zo herkenbaar

  28. Hallo, ik hoop dat er iemand dit leest.
    Ik moet samen met twee vriendinnen voor school iemand interviewen die anorexia heeft (gehad) of als je iemand kent die dit heeft en ons zou willen doorverwijzen of er zelf ove praten. We moeten gewoon vragen stellen aan jou. Je kan anoniem blijven als je dit wilt. Als je dit zou willen doen voor ons, mag je me sturen op Facebook *** of op mijn e-mail: *geen contactgegevens plaatsen aub, voor oproepjes kan je mailen naar info@proud2bme.nl*
    Alvast Bedankt.

  29. Het gedeelte van een aandachtstrekker voelen herken ik… Ik sta soms voor de spiegel en dan heb ik het gevoel dat ik wel wat kilo’s kwijt kan raken en het volgende moment walg ik van die gedachte… Ik doe er dus ook nooit iets mee, maar ik beng bang dat ik het op de een of andere manier toch ga doen, ook al vind ik dat verschikkelijk… Ik wil dit dus aan een vriendin ofzo vertellen maar ik heb het gevoel dat ze me een aansteller vinden, of dat ik een aandachtstrekker ben…
    Xx lisanne

  30. Het zal vast niet de bedoeling zijn,
    maar dat gedicht staat dus op een pro-ana site… Ik denk, ik laat het even weten want misschien willen jullie daar iets aan doen …

  31. Ik herken dit ook wel een beetje..
    Ik ben erg veel met eten bezig de laatste tijd. Ik ga waarschijnlijk hulp krijgen van een vertrouwenspersoon op school, maar ik moet het nog vertellen aan mn ouders.
    Dat gaat wel erg moeilijk worden, want mn moeder is de laatste tijd nogal gestresst en heeft kleine probleempjes. Ze werkt ook met anorexia patieten, en obesitas.
    Dat maakt het extra moeilijk..
    Want je ziet helemaal niets aan mij.
    Het voelt gewoon alsof ik me aanstel.. Aandacht wil..
    Maar de aandacht die je krijgt is helemaal niet fijn. Ik wil zo graag weer gewoon een dag doorkomen zonder de calorieen te moeten tellen van die ene pizza die je moest eten met je ouders erbij..
    Maar ik weet gewoon niet hoe ik dit doe..

  32. Ik zit vanaf de 1ste klas al erg te klooien met eten ik zit nu in de 3e klas en al die tijd ervoor at ik soms een paar weken heel weinig daarna kwamen de eetbuien en daarna ging ik weer normaal eten en dat herhaalde zich elke keer weer en nu merk ik dat ik steeds langer weinig eet en na een eetbui het lijnen meteen weer oppak maar… ik zou gewoon niet kunnen geloven dat ik een eetstoornis heb want laatst zei de schooldokter nog dat ik moet afvallen maar ik eet al bijna niks meer. Ik kan het niemand vertellen want niemand verwacht dit van zon meisje als ik met overgewicht.

  33. Ik weet zelf zeker dat ik een eetstoornis heb maar durf het niet te vertellen
    wat moet ik doen??
    xx ik

  34. Ik herken mezelf hier echt in, heel mooi geschreven en verwoord. Ik wil helemaal geen eetstoornis maar soms denk k van ja je begint het wel te krijgen maar t kijkt alsof k er dan niks tegen kan doen, en me dat dan nog niet eens zo veel uit maakt.

  35. Mooi gedicht

  36. Wauw, dit is zó herkenbaar! Ik pas ook niet in het “hokje”, maar het lijkt net alsof deze tekst over mij geschreven is, alleen wist ik het eind nog niet en ik was me er ook niet van bewust dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen ben, nu dus wel…

  37. waaaww ik ben dus niet de enige
    Ik voel me zo rot de laatste tijd, ik wil niet eten maar moet.
    Steeds meer mensen vragen aan me waarom ik niet zo veel eet.
    Maar durf geen hulp te halen ivm me ouders.

  38. Het zal wel iets met gevoelens te maken hebben. Dar je dingen doet waarbij je je niet goed voelt en dat dit een compensatiemiddel is om je toch nog goed of beter te voelen. Ik nam dan wel een laxeermiddelen meer die gaven zo”n krampen en ben er met moeite van af gekomen. Iedere dag een paar keer naar het toilet en die vloeibare ontlasting. je moest maar snel het toilet bereiken en dat ging niet altijd en toen deed ik het op een emmertje dat ergens stond. Op den duur slikte ik wel 7 laxeerpillen op een dag en telkens moest ik dan maar naar een andere winkel om het maar niet op te laten vallen. Vaak waren er verschillende verkoopsters in de winkel en dan weer naar D.A. en dan weer naar een andere drogist en dan weer naar de apotheek. Op den duur kreeg iemand van de apotheek argwaan van zo veel kan nooit goed zijn. Nourilax N. heette dat laxeermiddel en een kramp dat je hier van kreeg. Nadat ik hier mee stopte kreeg ik angst. De huisarts zei dat ik beter metamucil kon gebruiken want dat was niet zo schadelijk met met alleen zemelen er in die geen krampen veroorzaakten. Eigenlijk had ik helemaal geen lexeermiddel nodig. Je werd er heel wit van en trok helemaal wit weg van de kramp en als het er uit wat dan was het alsof je beter adem kon halen. Ik ben er uit mij zelf mee gestopt maar niet in eens maar afgebouwd.

  39. Wauw. Nog nooit is een bericht zo herkenbaar geweest. Ik heb al zes jaar last van die momenten en inderdaad, iedere keer als ik het vertelde werd het beter, waardoor ik me een aansteller voelde.
    Momenteel is het echt het heftigste en kan ik mijn probleem niet meer alleen oplossen. En stiekem voel ik me nog schuldig nu ik in behandeling ben. Alsof ik het niet verdien, omdat het ooit wel vanzelf beter zal gaan.
    In ieder geval bedankt voor je verhaal, ik durf mijn probleem nu ook echt serieus te nemen.

  40. Herkenbaar.
    Ik ben al een tijd op zoek naar de oorzaak van al mijn ellende. Door het vele nadenken ben ik er achter dat het langer speelt dan ik dacht. Ik dacht altijd sinds n bepaalde datum.. maarja dat is niet. Het is inderdaad in periodes die dan inderdaad steeds langer duren. Ik merk vooral dat dit in de vakanties was. Dan had mijn hoofd er gewoon meer ruimte voor enzo. Maar die datum van sinds … is dus de datum sinds het tot nu al aan 1 stuk door is. Ben bang dat dit de druppel was of zoiets. En ben bang dat dit niet meer een zo’n periode is.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *