Als je een eetstoornis hebt, draait een groot deel van je gedachten vaak om je eigen gewicht. De weegschaal wordt heilig verklaard, en zeer intensief gebruikt. Veel mensen hebben een hekel aan de weegschaal. Ik vroeger ook. Nou, ik kan beter zeggen dat ik een haat-liefdeverhouding had met het ding. Ik was wat ze noemen een jojo’er. Er waren periodes dat ik te zwaar was. Dan vermeed ik de weegschaal, snaaide er heerlijk op los en voelde hoe mijn broeken langzaam maar zeker strakker gingen zitten. Dat was ik op een gegeven moment helemaal zat, en jawel, dan ging ik lijnen. Bloedfanatiek was ik dan, de weegschaal werd op slag mijn beste vriend.
Alles wat ook maar enigszins calorieën bevatte werd van het menu geschrapt, waarna de producten met 0,0 % vet overbleven om van te leven. Het werkte als een speer hoor, de kilo’s vlogen eraf. En ik hield het wel een hele week vol. Dan had ik zo’n honger dat ik finaal doorsloeg, en mijn verloren kilo’s er in twee dagen weer aan at. De weegschaal werd dan weer keurig onder het kastje geschoven, de vriendschap was voorlopig weer van de baan.
Dit eetgedrag is A. héél erg slecht voor je lichaam, want je helpt er je hele stofwisseling mee naar de Filistijnen, en B. funest voor je humeur, want je voelt je constant een mislukkeling omdat je het weer niet hebt volgehouden. Toen ik dan ook op mezelf ging wonen, had ik één goed voornemen: Nu word ik slank, en kom ik nooit meer aan!
Nou, dat is redelijk gelukt, zal ik maar zeggen. Ik ging dus heel erg op mijn eten letten. Voor de gein moet ik er trouwens bij vermelden dat ik op dat moment een gezond gewicht had, het gewicht wat ik nu eigenlijk weer moet bereiken. Dat zag ik toen helaas niet, er moest en zou wat vanaf.
Nou, dat ging dus prima, ik kwam op het gewicht wat ik als streven had. Het is verrekte jammer dat ik toen niet gestopt ben. Nee, ik dacht: voor de zekerheid nog een kilootje, dan ‘zit ik in ieder geval veilig’. Ook die kilo ging eraf, en langzaam maar zeker raakte ik in een soort roes. Het gaf elke keer zo’n kick, om dat getalletje weer te zien zakken. Dat IK dit kon, ik stond versteld van mezelf. Ja, ik was onwijs trots, ik zat nu zelfs ónder het gewicht waar ik altijd van had gedroomd!
En dit ging zo door. Toen ik een jaar op mezelf woonde, was ik al flink wat gewicht kwijt. Ik werkte fulltime in het onderwijs en studeerde inmiddels ook nog deeltijd Psychologie aan de universiteit van Leiden. Ik denderde door het leven met een fors ondergewicht, en was nooit moe. Later heb ik geleerd dat ik toen puur op adrenaline leefde, je voelt niks, je gaat maar door.
Natuurlijk kreeg ik opmerkingen. Van collega’s, van vriendinnen, via mijn moeder van familie. Ik hoorde zelfs een keer dat iemand had moeten huilen toen ze mij na een tijd weer zag. Dat ging zelfs mij wel ver hoor, dus ik besloot: oké, het is genoeg nu, ik ga weer wat meer eten. Maar ik durfde niet meer.
Wat was dat een bizarre gewaarwording zeg. Ik ging naar Albert Heijn, kocht lekkere dingen, nam ze mee naar huis en… durfde ze niet op te eten. Toen realiseerde ik me: dit is NIET goed!
Al met al heeft het toen nog twee jaar geduurd voor ik in therapie ging. Twee jaar met dat lage gewicht (wat nog steeds zakte), twee jaar mijn lichaam fors geweld aangedaan. Twee jaar in een gevangenis waarvan de celdeur openstond, maar waarvan ik de drempel niet over durfde te gaan.
Tegen de therapie zag ik ontzettend op. Wat moest ík nou in een groep met van die meiden, ze zagen me aankomen. Ik at toch? Ja, beetje weinig, maar ik at wel. De groep bleek mee te vallen, het waren prima meiden. Ik schrok wel van sommige van hen; wat waren ze dun! Echt erg vond ik dat.
Later bleek ik zelf nog minder te wegen. Hoezo vertekend beeld. Ik kwam behoorlijk aan in negen maanden tijd, leerde weer normaal te eten. Ik deed mijn best, maar in m’n achterhoofd bleef de anorexia knagen. De enige reden waarom ik het aankomen kon accepteren, was omdat het moest, en omdat ik niet wilde afgaan voor de groep. Toen ik stopte met de therapie, moest ik nog een paar kilo aankomen. Ik kreeg dan ook het advies om nog enkele maanden te blijven, maar dat wilde ik niet (we zijn gelukkig ook niet eigenwijs). Ik wilde gewoon níet naar dat gewicht wat voor me was vastgesteld, ik vond het te veel. Eén van de begeleidsters zei toen: ‘Ik vraag me af hoe lang het duurt voor je weer terug bent op het gewicht waarmee je hier begon’.’ Klets maar’, dacht ik toen, ‘dat gebeurt heus niet’.
Nog geen jaar later woog ik nog minder dan toen ik begon…… En dat is nu alweer jaren geleden. Inmiddels ben ik weer wat in gewicht gestegen, maar er moet zeker nog iets bij. De weegschaal gebruik ik nog steeds veel te vaak. Het is een hel geweest, om dat cijfer weer omhoog te zien gaan. En nog altijd als ik aankom, en het cijfer verandert, moet ik dat eerst helemaal verwerken voor ik weer verder kan. Het beste zou zijn me niet meer te wegen, maar dat stadium heb ik nog niet bereikt. Komt wel, daar ben ik van overtuigd, alles op z’n tijd.
Geef een reactie