Het cijfertje op de weegschaal

Mijn verhaal begint zo’n 2,5 jaar geleden. Na een breuk met mijn toenmalige vriendje was ik ontzettend verdrietig. De examens voor mijn HAVO diploma waren snel hierna dus ik besloot de focus eerst te leggen op mijn examens. Ik wist mij groot te houden en mijn emoties te onderdrukken door te eten, veel te eten. In no-time kwam ik kilo’s aan. Die zomervakantie realiseerde ik mij dat ik me niet meer prettig voelde over hoe ik eruit zag, als school weer zou beginnen zou ik gaan afvallen.

Eind augustus startte ik met VWO en tegelijkertijd met afvallen. Ik had een strenge voedingslijst voor mijzelf opgelegd en ging me aan vaste eetmomenten houden. Mijn ouders stonden achter mijn besluit om wat af te gaan vallen.

De eerste weken waren heel moeilijk maar ik zette door en na een paar weken begon ik verschil te zien, wat me heel erg motiveerde. Vanaf dat moment durfde ik mijzelf ook te gaan wegen. Niet in de wetenschap dat dit cijfertje mijn hele leven ging beheersen. Ik kreeg complimenten, begon mij steeds beter te voelen maar werd tegelijkertijd ook steeds strenger voor mijzelf. Ik stopte met het VWO omdat dit uiteindelijk niet meer mijn ding bleef te zijn. Vanaf november had ik een tussenjaar. Ik ging werken bij Albert Heijn voor tijdsbesteding om in mei naar Malta te gaan voor een talencursus. Dit leventje beviel me wel. Ik had meer tijd om met eten en afvallen bezig te zijn.

Maar het cijfertje op de weegschaal ging niet snel genoeg en ik begon steeds meer te skippen. Bang, ontzettend bang werd ik van voedsel. Yoghurt, crackers, kipfilet en groenten was het enige wat ik nog mocht eten van mijzelf. Van al het andere voedsel walgde ik.

In december had ik mijn streef gewicht behaald wat ik van te voren had bepaald. Mijn ouders en vrienden waren ontzettend trots op me. Maar ik kon hier niet mee genoegen nemen. Ik stelde mijn gewicht nog twee kilo naar beneden. Dit gewicht had ik snel gehaald en nog was ik niet tevreden. In de spiegel zag ik wel iemand die was afgevallen maar ze was nog altijd vol, veel te vol. Ik zou gaan proberen de controle wat meer los te laten en wat te gaan variëren in mijn eetpatroon. Maar dit lukte niet. Een stem in mijn hoofd zei dat ik niet ander voedsel mocht gaan eten. ‘Wil je weer die zeekoe worden’ herhaalde in mijn hoofd.

Sociale contacten probeerde ik nog te onderhouden, maar feestjes of etentjes vermeed ik. Niet alleen mijn ouders begonnen zich zorgen te maken maar ook mijn vriendinnen. Lachend vertelde ik ze dat er niks aan de hand was. Ik ging vanaf nu gewoon weer normaal eten. Maar dit lukte niet. De controle werd met de dag erger. 24 uur per dag was ik met eten bezig. Bij alles wat ik at telde ik de calorieën op de gram na. Bij het opstaan wist ik precies al wat en op welk tijdstip ik ging eten. In de Albert Heijn speurde ik uren door de gangen om calorieën van verpakkingen te bekijken. Op de TV keek ik 24kitchen. Het eten ging volledig mijn leven beheersen.

Ik ging op internet wat rondneuzen en tot mijn grote schrik had ik alle kenmerken van de eetstoornis Anorexia genaamd. Ik geloofde er niks van. Ik, die altijd zin had in wat lekkers, had anorexia? Nee dit was niet waar. Ik heb nog niet eens ondergewicht. Ik stel me aan. Maar elke dag werd ik banger. Banger van de machteloosheid. Banger van het eten. Banger van het dwangmatige.

Regelmatig bleven mijn ouders vragen hoe het met me ging. ‘Het gaat prima met me, ik eet meer en heb zelfs deze week weer ijsje gegeten met mijn vriendinnen’ zei ik. Zonder enige moeite loog ik glashard in het gezicht van mijn ouders. Het ging niet goed met me en ik had geen ijsje gegeten. Maar van de stem in mijn hoofd moest ik dit zeggen.

Eind januari was ik er klaar mee. Mijn vader zag mij in de badkamer voor ik de douche in wilde stappen en ik zag zijn geschokte gezicht. Hij vroeg aan me: ‘As, lieve schat, gaat het echt met je?’ Dit was het moment dat ik de eetstoornis de baas kon zijn en ik ‘nee’ kon zeggen. De dag erna ben ik naar de huisarts geweest en werd ik ingeschreven in het GGZ. Drie maanden was de wachtlijst. Mijn ouders waren in paniek. Hoe kon ik zonder enige hulp nog drie maanden verder? Ik werd elke week verwacht bij de huisarts om mijn gewicht in de gaten te houden. Elke week wist ik het cijfertje te manipuleren.

Ik viel steeds meer af. Het gaf me de veiligheid. Ik durfde niet anders. Mijn vader stelde voor om een paar dagen naar Parijs te gaan. Ik durfde niet maar tegelijkertijd leek het me ook heel fijn om er even tussenuit te zijn. Het uiteten was doodeng en het enige wat ik durfde te bestellen was een salade. En daarbij wilde ik alles lopend doen. Ik viel nog eens af.

Terug uit Parijs belden mijn ouders het GGZ. Of ik met spoed eerder kon beginnen. Ook werd ik doorverwezen naar de kinderarts in het ziekenhuis. Die week erna had ik mijn intake. Anorexia Nervosa werd er geconstateerd. Ik zou in een pre-therapie kunnen starten om vervolgens de intensieve behandeling in te gaan van drie dagen in de week. Ik wilde dit helemaal niet. Ik wilde mijn vertrouwde eetstoornis niet loslaten. Ik wilde naar Malta toe waar ik dat hele jaar voor gespaard had. Ik moest van het ziekenhuis x kilo wegen om naar Malta te mogen gaan. Terwijl het door het GGZ streng afgeraden werd naar Malta te gaan. Ik haalde dit gewicht, Malta was mijn motivatie.

In Malta was mijn eetstoornis nog sterk aanwezig, maar langzaam merkte ik dat ik hem hier meer los kon laten. Ik genoot van de tijd met de vrienden die ik daar maakte. Niemand had een beeld van me daar. Ik kon me zelfs op dagen helemaal laten gaan qua eten, dit had ik bijna een jaar niet gekund. Niet in de wetenschap dat dit eetbuien waren.

Terug uit Malta was ik wat kilo’s aangekomen en ik voelde me gelukkig. Ik durfde steeds meer dingen te eten en was ook wel blij met hoe ik er uit zag. Nog steeds vond ik mezelf te dik maar ik kon er mee leven. Ik wist mijn ouders te overtuigen dat ik de behandeling in het GGZ niet nodig had omdat ik was aangekomen. Ik kon het zelf, ik had de hulp niet nodig. Ik wilde mijn oude leventje oppakken en studeren in september.

Maar hoe dichter september in de buurt kwam hoe meer eetbuien ik kreeg. Ik startte aan de hotelschool maar dit ging helemaal niet. Continu was ik bezig met hoe andere meisjes eruit zagen en met het idee dat mensen naar mij keken hoe dik ik was. De eetbuien kwamen steeds meer en steeds heftiger. De dag erna compenseerde ik deze weer door heel weinig te eten en te sporten. Ik durfde mijn ouders het niet te vertellen. Hoe kan je eerst niks willen eten en hierna op zowat alles een eetbui kunnen hebben? Na een tijdje had ik de moed om het ze vertellen. School ging niet en ook zij zagen dat ik weer steeds ongelukkiger werd.

We besloten met school te stoppen en opnieuw in te schrijven bij het GGZ. Weer was hier in een wachtlijst. Ik had per direct de hulp nodig en werd hierdoor eerst behandeld bij een andere psycholoog. Dit contact werd erg goed en zij wist de juiste plekken bij me te raken om de eetbuien te stoppen en op een andere manier naar mezelf te kijken.

Helaas moest dit contact stoppen zodra ik bij het GGZ behandeld zou gaan worden. Ik vond dit erg jammer want in mijn hoofd kon mijn psycholoog mij ook beter maken in plaats van zo’n drie daagse behandeling. Ik kwam in de pre-therapie terecht van de Boulimia Nervosa groep. En daarbij werkte ik weer bij de Albert Heijn. Het ging goed. Ik had mijn eetpatroon redelijk op de rit en had maar af en toe een eetbui. In mijn hoofd had ik nog steeds allerlei rare regeltjes en gewoontes maar ik was allang blij dat de eetbuien veel minder waren. Ik had twijfels of ik de intensieve behandeling wel nodig had. Ontzettend lang heb ik hierover getwijfeld en uiteindelijk de beslissing genomen dat ik niks kon verliezen.

De week voor dat ik deze therapie in zou gaan kreeg ik een reisje naar New York met mijn moeder. Het was een droom die uitkwam en tegelijkertijd een motivatie om hierna super hard te gaan werken in de intensieve therapie. New York was geweldig en zodra ik hiervan terug kwam, kwam ik in een zwart gat terecht. Elke dag had ik eetbuien. Ik wilde helemaal niet twee hele dagen naar het GZZ in Helmond. Ik wilde normaal zijn. Ik wilde ook studeren. Deze gedachtes herhaalde zich continu in mijn hoofd en eten werd de enige manier om mij beter te voelen.

In twee maanden tijd ging ik van een redelijk laag, gezond gewicht naar overgewicht. De kilo’s vlogen er aan. Elke dag was ik meer wanhopig, verdrietig en boos. Ik zat in een vicieuze cirkel van eten, compenseren, rot voelen, eten, compenseren etc. In Helmond merkte ze dat het ook niet goed met me ging. Ik kreeg suïcidale gedachten en er zat maar één ding op: Ik werd intern opgenomen.

Dit was enorm heftig. Zeker het afscheid met mijn ouders. Zes weken lang heb ik hier gewerkt om de eetbuien onder controle te krijgen en gewerkt voor een normaal eetpatroon. Ondanks dat ik ontzettend veel bezoek kreeg van vrienden en familie heb ik mij hier ontzettend alleen gevoeld. In mijn hoofd had ik hier allemaal zelf voor gezorgd. Intern werd mij duidelijk gemaakt dat niemand voor een eetstoornis kiest en dat het hartstikke dapper is dat je intern gaat om te knokken tegen je ziekte. Toch bleven bij mij de gedachtes dat ik wel zelf voor deze ziekte gekozen heb. Ik ben nu twee weken thuis en heb het nog steeds zwaar. Ik heb nog veel last van eetbuien en nare gedachtes. Ik ga nog drie dagen per week naar Helmond voor therapie.

Ondanks dat ik vaak enorm boos en verdrietig ben dat ik niet een ‘normaal’ kind ben, ben ik er wel van overtuigd dat als ik dadelijk beter ben, ik een enorme basis heb en dat mijn tijd nog komt. Ik zal nog heel hard moeten knokken om mijzelf weer te gaan waarderen en een normaal eetpatroon op te bouwen zonder compensatie en eetbuien. Ik zal niet ophouden met vechten. Ik wil mijn reisdromen gaan verwezenlijken. Eetstoornis vrij backpacken door Azië…! En dit gaat me lukken. Want ondanks dat het soms niet meer lukt blijf ik een vechtersbaasje.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

30 reacties op “Het cijfertje op de weegschaal”

  1. Dapper! Wow, wat heb jij een strijd geleverd de afgelopen jaren. Ik hoop echt dat je je doel haalt: Backpacken in Azië! Je hebt het zeker verdiend.

  2. Oh nee, ik heb vreselijk nare Herinneringen aan Helmond (vooral aan mevrouw Wientjes)

  3. Wauw je bent echt sterk. Je bent zo mooi, blijf doorgaan. Het leven is zo veel meer dan een eetstoornis. Als je weer kunt zien wat je echt leuk vind, kom je er wel. Heel veel succes ook met backpacken door Azië. En kijk anders die film. Eat,pray and love. Inspirerend.

    Xx liefs

  4. Wat super mooi geschreven. Wat ben jij sterk zeg, en o zo mooi. Geef niet op, ik weet dat je het kunt! Jij verdient het om eetstoornisvrij te backpacken door Azië! ♥

  5. Haha Kimberly: mevrouw Wientjes was precies de vrouw die me absoluut niet naar Malta liet gaan..!

  6. Trots op jou Assie!!!

  7. Jij gaat er wel komen Astrid! Hou vol en durf jezelf bloot te geven in de groep, zodat je niet alleen hoeft te knokken! Erg dapper dat jij hier je verhaal hebt gedeeld, topper!

  8. Wientjes kan de pot op , rare vrouw

  9. wauw wat ben jij sterk! trots op je

  10. Heel goed van je as, ik ben trots op je, je kan het! Dikke kus

  11. Wientjes is ech awefull.Echt super trots op je Astrid! Je komt er echt wel, en je hebt echt niet voor deze ziekte gekozen, niemand kiest voor deze hell. Vind je het GGZ wel fijn?

  12. Wauw! Wat een ontroerend mooi verhaal! Heel mooi dat je dat hier deelt. Ik hoop dat het reizen fantastisch wordt! -xxx-

  13. Zo herkenbaar….zo confronterend…. Wel super veel respect, en kan ik in contact komen met je? Ik weet precies wat je doorstaat en weet zeker dat we hieruit komen! X Guus

  14. @Ilse. Ik weet nog echt niet wat het best voor me is. Lang heb ik voor me gehouden dat 1-1 behandeling de beste voor me is maar van iedereen hoor ik dat groepbehandeling het beste is voor de behandeling van eetstoornissen. Ik ga deze behandeling eerst afmaken want wil niet weer eerder stoppen. Maar ik heb zeker af en toe mijn twijfels. Hoe is jullie mening over ggz??

  15. @guusje. Ja dat kan! Stuur me een Prive berichtje op Facebook

  16. Ha Astrid, je hebt al flink wat rottigheid achter je liggen joh. Mooi dat je zo’n helder doel hebt. Probeer dat voor ogen te houden, juist als het even helemaal niet gaat zoals je zou willen. Je bent het neer dan waard om deze akelige ziekte de baas te worden – Stay Strong!

  17. Jeeetje wat ben jij dapper! En wat is dit ook herkenbaar.. Je staat er niet alleen voor, blijf vechten en genieten!! Probeer een balans te vinden. Je bent een mooie, slimme en volgens mij sociale meid! Lieve familie en vrienden die je ondersteunen…… Je kan dit x

  18. Hee lieve Astrid, wat een prachtig geschreven verhaal! Voor mij zijn jou gedachtengangen heel herkenbaar en voel ik gelijk de rottigheid die jij nou meemaakt en ik meegemaakt heb! Ik spreek uit ervaring dat achter de donkere wolken, de zon schijnt!! Probeer hierin te geloven!! Als hoe jij deze tekst hebt geschreven heb ik het idee dat jij zo’n sterke meid bent! Dit gaat je lukken!!! XX

  19. Waw, wat moedig dat je jouw verhaal hier durft neer de schijven! Veel succes en ga ervoor!!

  20. @Astrid, je gaat er komen!! Je heb al zoveel doorstaan en ik weet zeker dat je er met de juiste hulp uit komt. Ik zal je het enorm gunnen! Ik herken veel in je verhaal, maar vind het onwijs dapper dat je kiest voor je herstel!!

  21. Lieve Astrid,
    Wat mag je blij zijn (ik weet het dit klinkt heel stom) dat jij deze rot ziekte nu krijgt en niet in ‘mijn’ tijd.

    Toen ik 16 was begon het met anorexia en het enige wat de huisarts te melden had was: “Als je niet gaat eten stuur ik je door naar de psychiater.” Einde hulp!

    Toen twee jaar later mijn toenmalige vriend mij letterlijk dwong te eten begon de boulimia… De reactie een paar jaar later van de huisarts daarop was: “Ach dat kan geen kwaad. Tja, je krijgt er hooguit wat sterkere buikspieren van.”
    Nu 33 jaar later probeer ik er nog steeds van af te komen en heeft de ziekte mij al veel gekost…… te veel om op te noemen; gelukkig nog niet mijn leven!

    Dus, lieve Astrid, ga ervoor en pak de kansen die je krijgt!

    Veel liefs en beterschap!

  22. @Willeke, wat dapper dat je dit deelt. Hopelijk ontvang je nu wel de juiste hulp.

  23. @Willeke: wat een akelige ervaringen zeg! Mensen weten af en toe echt niet wat ze zeggen. Ik hoop dat je op ondertussen voor jouw echt passende hulp hebt gevonden!

  24. Astrid, lieverd, je bent echt een toppertje! Jij komt er wel, dat weet ik zeker:)XXX

  25. Mooi verhaal.je komt er wel en wat een mooi doel.liefs

  26. Topper!!!
    You can do it

  27. Een verhaal dat aan je ribben plakt! Go for it! Vecht tegen dat monster! Denk aan Azië!

  28. Hé Astrid, ik herkende je meteen, heb vroeger tegen en zelfs nog een jaartje met je gehockeyd bij Zuid. Ontzettend knap hoe je dit verwoord en ik denk dat je veel mensen hiermee kan helpen. Uiteindelijk ga jij hier sterker uitkomen en jou tijd zeker nog pakken. Heel veel succes! Liefs

  29. Lieve Astrid, dank je voor het delen van jouw verhaal. Je hebt een enorme kracht in je en dat is voelbaar als ik jouw verhaal lees. Die kracht gaat je helpen om er helemaal doorheen te komen.
    Het zijn uiteindelijk maar gedachtes die het je zo moeilijk maken.
    Ik wens je toe dat er mooie dingen op je pad komen!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *