Het eetgedrag van mijn moeder, een verhaal apart: opgegroeid met rare gewoontes en gedachtes. En dat alles omdat mijn moeder eetgestoord is. Ik herinner me nog de uitbarstingen, de uitstapjes op vrijdagmiddag naar de stad, waar we in de Jamin een grote zak pakten en allebei allemaal dingen mochten pakken die we lekker vonden.
Zij die perziksnoepjes en ik de zwart witjes en de krakelingen. Niet te vergeten natuurlijk de kaneelkussentjes. Maar niet te veel daarvan want die wogen zo zwaar en dan konden we minder nemen. Met de volle zak snoep naar de bioscoop toe en daar lekker snoepen. Of de broodjes met kruidenkaas bij de Hema of de V&D. 1 broodje met kruidenkaas en 1 broodje extra, want er zat altijd zoveel kaas op 1 broodje. ###
Wat een gezellige middagen waren dat, al hing er altijd iets vreemds in de lucht. Nu kan ik me voorstellen hoe mijn moeder zich voelde bij zo’n dag. Grenzeloos, schuldig en slecht omdat ze zoveel at. Omdat ze wist dat ze de volgende ochtend, of zelfs de volgende avond al, de kilo’s erbij zag tellen op de weegschaal.
Maar toch, ze wilde een prettige dag hebben met haar dochter. Al wist ik dat haar bui elk moment kon overslaan en ik te horen kon krijgen dat ik niet zoveel moest eten, dat ik op moest letten, omdat ik dezelfde aanleg had als haar, de aanleg om dik te worden.
Vandaag de dag kan ik mijn moeder zo niet meer voorstellen, lopend in de jamin, een zak snoep kopend en die helemaal opeten op één middag. Zelfs een broodje eten bij de Hema zou nu al teveel zijn.
Als ik terugdenk aan mijn jeugd en mijn moeder staat deze vooral in het teken van eten. Op woensdagmiddag de eierkoek met suiker. Zorgvuldig door midden gesneden, dan had je meer. Of de wentelteefjes van witbrood met witte en bruine suiker …en natuurlijk een laagje kaneel want dat was o zo lekker. Ook doormidden gesneden, nooit een hele boterham in één keer. Zoveel dingen die je als kind normaal vindt, maar waarvan ik nu de doordachte patronen en de ziekelijke gedachtes zie van iemand die zo geobsedeerd is door eten.
Toen ik dit schreef was het net Pasen. Feestdagen staan bij veel mensen tegenwoordig in het teken van eten. Ik ben aan het werk bij de Albert Heijn en ik zie mensen met karren vol eten naar huis gaan. Het is onvoorstelbaar wat die mensen allemaal eten! Vanochtend had ik een klein paasontbijtje georganiseerd voor mij en mijn partner. Lekkere broodjes, eitjes en matzes.
Tijdens het ontbijt dacht ik terug aan vroeger. Altijd die stress rond alles. Nooit een keer ontspannen en relaxen. Paas ontbijt. De tafel moest in de puntjes gedekt zijn. Geel tafellaken, luxe servies, het liefste menukaartjes. Mijn moeder die zich opfokte over mijn vader. Want je mag toch maar 1 eitje per week eten. En mijn vader wilde het liefste een gekookt en een gebakken eitje. En het liefste meerdere!
Altijd dat gemopper en waag het eens dat wij dat ook wilden. Nou ja, we deden het gewoon ook maar ik weet dat het mijn moeder erg dwars zat.
De matzes met boter en suiker. Eerst boter erop en daarna suiker erop scheppen. Maar dan moest je altijd het overtollige suiker er af kloppen door je matze schuin boven de suikerpot te houden zodat alleen het broodnodige er op bleef zitten. Zo ging dit met alles waar suiker op zat. Ik geloof zelfs dat ik een hele lange tijd mijn eigen suiker of hagelslag niet op dingen heb mogen doen. En waag het eens als ik dan niet het overtollige suiker er af deed. Ja die feestdagen waren één en al stress.
Mijn moeder heeft vroeger op vele manieren geprobeerd om mij en mijn broer ‘goed’ op te voeden in het snoepen. Het ging van 1 snoepje per dag naar een snoeppotje voor de hele week. Als mijn moeder snoep kocht en ons 1 snoepje per dag gaf probeerde ik altijd meer snoepjes te jatten. En op een gegeven moment heeft mijn moeder ons zelf de verantwoordelijkheid over het snoepen gegeven. Dan kocht mijn moeder snoep en mochten we ieder 7 snoepjes in een potje doen. Zo mochten we zelf beslissen wanneer we die snoepjes op aten. Wat natuurlijk vaak in 1 dag was.
Zodra ik zakgeld kreeg en oud genoeg was om op de fiets alleen naar het winkelcentrum te fietsen, ging al mijn zakgeld daar aan op. Vooral chocolade. Ik ben gek op chocolade. Hele repen heb ik al opgegeten. Vaak nam ik alles mee naar huis en ging ik op mijn kamer alles opeten. De papiertjes stopte ik in de lades van mijn bureau. Maar die raakte voller en voller. Mijn ouders wisten dondersgoed wat er gebeurde. Ze keken mijn lades na en hebben mij er mee geconfronteerd. Daarna probeerde ik alles zo goed mogelijk te verstoppen maar jarenlang hebben mijn bureaulades vooral gediend als afvalbak voor mijn snoeppapiertjes.
Ach en toen ik naar de middelbare school ging kwam ik elke dag langs dat bewuste winkelcentrum. En vanaf toen ging ik elke dag op mijn terugweg langs dat winkelcentrum. Vaak was het alleen voor een pak roze koeken en chocolade maar soms kon ik ook niet kiezen en nam ik alles mee waar ik zin in had. Al mijn geld ging op aan eten.
Dat was het begin van mijn eigen eetstoornis. Al de waarschuwingen van mijn moeder hadden niks geholpen. Ze had zo graag gehad dat ik anders zou zijn, haar genen niet zou hebben. De aanleg niet zou hebben om dik te worden. Dat ik wel gelukkig zou zijn met mezelf, iets wat zij nooit gekund heeft.
Later, toen ik al in de pubertijd zat, is het mijn moeder allemaal teveel geworden. Haar eetstoornis heeft veel kapot gemaakt. Haar huwelijk van 25 jaar, haar zelfbeeld, haar sociale leven.
Ze kreeg een burn out en kon alleen nog maar op de bank zitten. Ik was het die haar eten moest klaar maken. Ik was het ook die de muesli van haar bakje yoghurt moest eten omdat ik die er ‘s avonds per ongeluk opgedaan had, terwijl ik toch moest weten dat ze die ‘s ochtends at en niet ‘s avonds. Voor een dochter is dat kwetsend en vernederend. Net als de jaren daarna wanneer er keer op keer gevraagd werd wanneer ik nou eens zou beginnen met afvallen.
Jaren later, toen we allebei een aantal jaren therapie er op hadden zitten, konden moeder en dochter eindelijk samen zitten om het verleden te bespreken. Mijn moeder was erg verwonderd toen ik vertelde dat ik ook als kind al had doorgehad dat er iets niet klopte aan haar eten.
Zij was erg verwonderd, want ze had dat nooit gedacht. Ze was toch zo voorzichtig geweest en had geprobeerd het altijd te verstoppen.
Mijn ervaring is, dat een eetstoornis niet te verstoppen is. Zeker niet voor kinderen.
Kinderen hebben meer door dan dat je denkt.
flickr.com/photos/mikebaird/
Geef een reactie