Ze knijpt me elke dag,
Elke keer wanneer ik lach.
Dat ik moet denken en tellen,
En dat ik nu grenzen moet stellen.
Streng zijn en de controle niet verliezen,
Want ik heb zeker wel wat te kiezen.
Ze knijpt me blauwe plekken,
En ik moet ze de hele tijd proberen af te dekken.
Want niemand mag ze zien,
Want hulp is niet wat ik verdien.
Wat ik wel mag is dat ik buikpijn heb,
Van de honger, zoniet dan verkoopt ze me een mep.
Want dan voldoe ik niet aan haar wensen,
Ik ben bang voor d’r, samen met heel veel andere mensen.
Maar niks kan ik tegen haar beginnen,
Want ik weet dat ik nooit zal winnen. ###
Steeds als ik de fout in ga knijpt ze in een blauwe plek,
Zodat ik weer luister en de hele dag rek en strek.
Ik mag geen deken ‘s nachts, ik moet calorieën verbranden,
En overdag niet stilzitten, nee, ik maak handstanden.
Want ik moet iets doen, ik moet bezig zijn,
Anders doet ze me ‘s avonds 10x zo erg pijn.
Ze weet mijn zwakke plekken en onzekere kanten,
Met haar valt niet te spotten, ze weet van wanten.
En naar haar luister ik,
Want anders komt haar voorspelling uit; ik word dik.
Ze laat mij mezelf in de spiegel zien,
Die minuten zijn zwaar afzien.
Door haar ogen kijk ik mezelf aan,
En vraag me af: waar ben ik de fout in gegaan?
Maar ze is m’n beste vriendin,
Zij durft me tenminste te wijzen op mijn onderkin.
Ze is eerlijk en oprecht,
Toch is het tegen haar waar ik elke dag voor vecht.
Omdat iedereen me weer iets anders wijsmaakt,
Alsof die paar kilo nou zoveel uitmaakt?
Ik weet dat ik mezelf voor de gek houd,
Maar door haar laat me dat koud.
Want ze is er voor me wanneer ik ergens niet uitkom,
waar ik ook mee zit, ze vindt me nooit stom.
Ze begrijpt me, waar ik het ook over heb,
En het zijn die kilo’s waar ik van oppep.
De kilo’s van opluchting, weer iets eraf,
En ja, de meesten noemen me maf.
Maar dit is mijn manier van overleven,
Daar moet ik nou eenmaal wat voor teruggeven.
Ze houdt me in haar greep,
Door haar zet je niet gauw een streep.
Je zou het weten als je d’r zou kennen,
Langzaam maar zeker zal je eraan wennen.
Je zal niet eens door hebben dat ze naast je staat,
Ze fluistert in je oor allemaal wijze raad.
Je gelooft haar bij elk woord,
Ze noemt precies de dingen op waar je je aan stoort.
Die ietwat stevige armen en die dikke bovenbenen,
Meteen weet je dat je meer moet gaan trainen.
Alsof ze je al jaren kent,
En precies weet wie en hoe je bent.
Je raakt verslaaft aan het geluksgevoel,
Weer een bereikt doel.
Ergens weet je dat het fout is, maar je zet door,
Ondertussen weet je niet wat je al verloor.
Je bent al een heel eind aan het lopen,
Maar nog steeds gaan je ogen niet open.
Je volgt haar stem op de tast,
Je houdt je stevig aan haar vast.
Want je bent overtuigd dat je samen met haar overeind zal blijven,
Terwijl zij ondertussen in d’r handen zit te wrijven.
Ze weet allang dat ze je gewonnen heeft,
Zij bepaalt nu waarvoor jij leeft.
En jij hebt niks kunnen kiezen,
Nu pas weet je wat het ergste is wat je kan verliezen.
Je ogen zijn eindelijk open,
Er is alleen duisternis en je kan alleen maar hopen.
Hopen dat je jezelf ooit weer terugvindt,
En dat je haar ooit in deze strijd overwint.
Jolein
Foto: Flickr.com/soundlessfall
Geef een reactie