Het feest dat solliciteren heet

Eindelijk is het zover, je bent afgestudeerd, klaar met je studie! Er ligt een hele wereld voor je open. En nu? De keuze is reuze. Je kunt verder gaan studeren, reizen, gaan voor dat geweldige traineeship of toch maar op zoek naar die droombaan. Voor mij was de keuze snel gemaakt. Aangezien ik mijn reisdroom net vervuld had, een tweede studie niet normaal duur is en mijn geldpotje, vanwege die vervulde reisdroom, nagenoeg leeg was, besloot ik voor mijn droombaan te gaan.

Mijn zoektocht werd opgevrolijkt door bemoedigende begrippen als ‘the quarter life crisis’, ‘keuzestress’ en mensen die terneergeslagen spraken over onze ongekend krappe arbeidsmarkt. Daadkrachtig als ik was besloot ik me niet door dit soort berichten uit het veld te laten slaan en begon ik enthousiast met het zoeken naar vacatures. Ik wist immers heel goed waar ik naar op zoek was. Dacht ik…

Op vacaturesites komen er elke dag honderden vacatures bij, wat op zich veelbelovend lijkt. Dan is het alleen nog een kwestie van kiezen uit de wirwar van categorieën en vakgebieden. Zo vulde ik alle mogelijke zoektermen in, paste ik keurig de regio en het niveau van opleiding aan en hopla… ‘Er zijn 0 vacatures gevonden’. Hoera, welkom in de wonderlijke wereld van de werkzoekenden.

Ondertussen vraagt iedereen of je al werk hebt, probeert met je mee te denken, oppert wat nieuwe vakgebieden en knikt met medelijden en vol begrip als je zegt nog niks te hebben. ‘Geeft niks meid, jouw tijd komt nog wel…’

Vol goede moed besloot ik daarom de vacaturesites links te laten liggen en me te richten op het zogeheten netwerken. Ik pimpte mijn linkedin pagina, voegde wat interessant ogende mensen toe als connectie en vertelde wie het maar wilde horen dat ik op zoek was naar een leuke startersfuntie. Zoals iedereen al zei, mijn tijd moest vast nog komen.

Maar als de zoveelste brief onbeantwoord blijft, een geweldig gesprek uitloopt op een fiasco, je keer op keer afgewezen wordt wegens een gebrek aan ervaring (en hoe precies denk ik dat op deze manier te gaan krijgen?), zakt de moed je aardig in de schoenen en daalt je zelfvertrouwen ongemerkt tot een nieuw dieptepunt.

Hoe ik dit werk zoeken tot een goed einde ga breien? Eerlijk gezegd heb ik nog geen flauw idee. Ik heb besloten me te richten op de dingen die ik leuk vind om te doen, plan m’n week vol met vrijwilligerswerk en ben begonnen met mijn werkervaringsplek. En ja inderdaad, dat is dus 2 dagen in de week werken voor noppes.

Toch heeft dit hele solliciteeravontuur me ook nog wel wat gebracht: ik besef meer en meer dat wat voor werk je doet of welke opleiding je ook hebt, niet bepaalt wie jij bent of hoe blij je door het leven gaat. Natuurlijk is het fijn om anderen te kunnen vertellen over jouw baan. En ook ik droom ervan om genoeg geld op de bank te hebben om die mooie nieuwe tas te kopen of dat weekendje weg te boeken. Maar ook zonder een imposante baan en een fancy functietitel op linkedin kun je heel gelukkig zijn.

Ik ben heel benieuwd naar jullie solliciteer- en werkverhalen! Hebben jullie die droombaan gevonden of worden jullie vooral gelukkig van andere dingen? En voor de werkzoekers onder ons, wat doet dat solliciteren met jullie zelfvertrouwen?

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

10 reacties op “Het feest dat solliciteren heet”

  1. Solliciteren vraagt veel van me omdat ik te weinig zelfvertrouwen heb.
    En het is gewoon zo, dat er weinig werk is in je eigen droombaan.
    Maar ik ga ervoor,
    Werken moeten we nog vele jaren. Net daarom wil ik iets doen waar ik me voor de volle 100´% voor kan inzetten

  2. Ik heb zo’n beetje dezelfde ervaring als jou. Na mijn afstuderen in november 2010 heb ik van april 2011 tot februari 2012 gelukkig passende werkervaring opgedaan na landelijke sollicitaties te hebben gedaan. Van Alkmaar ben ik toen in Maastricht terecht gekomen. Helaas konden ze mij geen vast contract aanbieden op dat moment, en is er binnen het bedrijf zelfs sprake van een algehele vacaturestop/pauze. Nu werk ik for the time being bij een winkel op het station, wat me wel redelijk bevalt moet ik zeggen.
    Maar soms overvalt mij ook plots een gevoel van onzekerheid en zelfmedelijden: Waarom lukt het nou niet? Het leven is oneerlijk! Wie ben ik zonder mijn droombaan? Ik wilde al bijna dit artikel niet lezen uit angst om met dat gevoel geconfronteerd te worden. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik begon ook al langzaam dat inzicht te krijgen dat je baan maar een heel klein gedeelte is van wie je bent en waar je voor staat in het leven. Het is alleen zo jammer dat de maatschappij dat niet zo ziet… Ik word op mijn huidige werk door klanten soms ook behandeld op een manier waar vooroordelen uit doorschemeren: dat ik minderwaardig of minder slim ben dan hun bijvoorbeeld…

    Eigenlijk vind ik bijna alle andere levensgebieden belangrijker, als ik er zo aan denk. Een lieve vriend, fijne familie en goede vrienden. Dat heb ik allemaal. Ik ga me daar voortaan elke dag bewust van zijn, dan voel ik me vast een stuk minder onzeker. Relativeren is de redding 🙂

  3. Wauw, precies op het juiste moment dat dit artikel komt

  4. Wow, zo herkenbaar. Na een flink dal en opname voor mn anorexia ben ik nu op aan het krabbelen en gaat het steeds beter met me. Mijn HBO studie heb ik afgerond terwijl ik in het ziekenhuis lag en ben na mn opname rustig aan maar eens wat begonnen met vrijwilligerswerk (waar ik zoveel plezier aan heb!) Maar nu is de tijd aangebroken dat ik bijna sterk genoeg ben om het echte (werkende) leven aan te gaan dus ook een leuke job. Maarrr…. de banen liggen niet voor het oprapen. Ook mijn LinkedIn profiel maar eens gepimpt, hoewel ik niet geloof dat je het daar puur van moet hebben. Ik vind het allemaal doodeng en spannend, maar ik hoop dat ik wel over een tijdje een leuke baan vind naast mijn studie (start volgende week met een 3 jarige thuisstudie, HBO Psychosociaal Counselor).

  5. Heel erg herkenbaar. Ik ben pas afgestudeerd. Voor het afstuderen keek ik al rond naar functies, in de hoop dat ik direct aan de slag zou kunnen. En mijn stage was nou ook niet een goede ‘doorstroomplek’. Dus achteraf veel verkeerde keuzes gemaakt etc. Ik kan erg jaloers worden op studiegenoten die wel succesvol zijn, direct een baan hebben gevonden en aan hun toekomst bouwen. Op dit moment staat alles een beetje stil. Ik solliciteer veel, maar telkens weer afwijzingen. En daarbij presteer ik slecht onder druk, dus dan verpest ik de gesprekken. Uit mijn omgeving word ik enorm gecontroleerd (‘Heb je wel gesolliciteerd vandaag?’ ‘Als ik zoek dan zijn er genoeg functies voor je, maar net hoe kieskeurig je bent’ etc etc.) Heel frustrerend en demotiverend. En op het moment voel ik me zo erg eenzaam en alleen.

  6. Dit verhaal komt echt precies op het juiste moment, dankjewel Kim!
    Ik zit in dezelfde positie als jou!
    En om eerlijk te zijn ben ik echt alles behalve vrolijk op het moment erdoor.
    Toch prettig te weten dat er meer mensen mee kampen.

    Succes!

  7. Ik zit hier ook erg mee! Verkeerde studie gekozen, vervolgstudie niet af kunnen maken door mijn eetstoornis, daarna nog wel wat gewerkt, maar weer uitgevallen door verschillende opnames. Ondertussen zit ik met een gat van 2,5 jaar en geen afgeronde opleiding, en ook wat te oud om nog voltijd te gaan studeren. Zie dan maar weer eens aan een baan te komen…

  8. Ik heb wel een fijne baan gevonden en mijn tip is: maak gebruik van je netwerk en ga niet (alleen) af op vacatures. Ik heb nl ook een baan gevonden terwijl er officieel een vacaturestop is. Dit heb ik gedaan door de hulp van een hoogleraar die bij het betreffende bedrijf heeft gewerkt, ik heb nl tijdens mijn studie op de universiteit gewerkt. Verder heb ik eerst stage gelopen, je doet dan nuttige werkervaring op in tegenstelling tot wanneer je bijvoorbeeld in een supermarkt gaat staan. Dus als je je het kunt veroorloven zou ik altijd voor een stage gaan in het gebied waarin je wilt werken en niet voor een baan op een heel ander vlak.

  9. Zo ontzettend herkenbaar en ergens komt dit artikel net op het juiste moment. Ik ben in juli 2010 afgestudeerd en heb daarna 8 maanden bij mijn ouders thuis gezeten. Erg veel gesolliciteerd, afwijzing na afwijzing wegens gebrek aan ervaring (logisch toch, als pas afgestudeerde?). Uiteindelijk via een kennis aan een baan die aansloot op mijn studie geholpen. Wel aan de andere kant van het land, maar ik was van mening dat ik die kans moest grijpen. Inmiddels 1,5 jaar verder, woon hier nog steeds maar voel me doodongelukkig. Afgelopen week de knoop doorgehakt en ik ga deze week of volgende week mijn ontslag aanvragen. Vrienden en mijn vader weten het nog niet, zij staan hier heel waarschijnlijk ook niet positief tegenover. Het heeft ruim een jaar geduurd voordat ik deze stap durfde te zetten en de knoop door te hakken: ik mag dan wel een baan hebben, maar ik ben absoluut niet gelukkig. Wat is dan belangrijker? Dan maar weer even naar mijn ouders, met een jobcoach in gesprek en me inschrijven bij een uitzendbureau. Rustig nadenken over wat ik nou eigenlijk wil. Wat iedereen ervan vindt moet ik maar achter me laten, het is MIJN leven. Velen zullen waarschijnlijk zeggen dat ik een verkeerde keuze maak en zeker in deze onzekere tijden waarin weinig mensen maar weer aan een baan komen, maar nu staat mijn geluk even voorop.

    En nu nog even de laatste stap zetten en mijn ontslag aanvragen.

  10. Lavie!
    Oke, het is inderdaad een onzekere tijd, maar he, jouw geluk staat toch voorop! Vind het heel dapper van je dat je de stap gaat nemen! Succes ermee!

    En fijn dat anderen dit herkennen, ben ik toch niet alleen in mijn gevoel.. 😉

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *