Het is net 20:00 uur en je zit voor de televisie op de bank. Je hebt duidelijk met jezelf afgesproken vandaag gezond te eten en niet toe te geven aan een eetbui. Je hebt met opzet nog al het risicovolle eten weggegooid en het hele brood wat nog in de trommel lag heb je de avond ervoor in de diepvries gedaan. Het zou nu toch niet hoeven misgaan? Je voelt de drang, de hunkering, de onverklaarbare trek in calorierijk eten echter al beetje bij beetje in je lichaam opborrelen…..
Shit, wat nu? Afleiding zoeken! Dat is immers wat je keer op keer verteld wordt te moeten doen wanneer je dit gevoel bekruipt. Goed, computer erbij en dan maar wat op Facebook, Nu.nl en Proud rondneuzen. Je begint je steeds onrustiger te voelen en hebt nauwelijks meer aandacht voor al die updates van mensen. Het is een soort nare frustratie, irritatie die over je heen komt.
Je wilt ervan af, maar de enige manier die je kent om ervan af te komen is door te eten en dat is nu net wat je niet wilt.
Je wil het niet omdat je weet wat het gevolg is van zo’n eetbui. Je zal je erna weer vreselijk naar, vies en waardeloos voelen. Je zal erna er weer alles aan moeten doen om de gegeten kcal te compenseren. Overgeven wil je ook niet meer doen, maar de volgende dag nauwelijks eten is ook vreselijk. Daar heb je ook geen zin in. De drang naar eten wordt met de minuut sterker. Inmiddels is het bijna 21:00 uur. ###
Het regent buiten. Eigenlijk zou je even naar buiten moeten gaan, maar wie wil er nou met dit weer naar buiten? De onrust neemt nog meer toe en je begint te zoeken in de keukenkastjes naar iets eetbaars. Misschien dat gewoon iets kleins eten de drang toch een beetje kan wegnemen? Je hebt nog een pakje Liga’s in je tas zitten herinner je je ineens. Direct schiet het aantal kcal door je hoofd wat hierin zit. Kan dat nog wel zo na het avondeten? Nou ja, toe maar, beter dan een eetbui. In sneltreinvaart eet je de 3 Liga’s op. Even was de spanning, de frustratie, het nare gevoel weg, maar 1 minuut erna is het weer terug.
Het nare gevoel is nu zelfs heftiger terug, want je baalt nu ook nog eens dat je tóch nog die Liga moest eten. Je voelt je dom en mislukt en gaat geïrriteerd op zoek naar nog wat anders te eten. Uiteindelijk besluit je, tegen al je verstandelijke gedachtes in, twee boterhammen uit de diepvries te halen. Je besmeert ze dik met Pindakaas en zet je gedachtes uit voor het aantal caloreën. Je wilt het niet weten. Nog voordat de boterhammen volledig zijn ontdooïd, eet je ze snel op. Weet voel je je even goed, maar direct nadat de boterhammen op zijn realiseer je je wat je “allemaal hebt gegeten”.
De boosheid richting jezelf slaat toe, een gevoel van volledige mislukking overheerst en de gedachte dat nu alles toch al verpest is zorgt ervoor dat je zonder nog naar je verstand te luisteren op je fietst springt om door de regen naar het dichtbijzijnde tankstation te fietsen. Het tankstation is open tot 23:00 uur weet je uit je hoofd, je bent er immers al veel vaker geweest. Met een lelijk en schaamtevol gevoel loop je er met nat haar snel naar binnen. Je probeert de ogen van de dame die er werkt te ontwijken. Niemand mag je zo zien. Als jij niet naar hen kijk, zien zij jou ook niet, althans zo voelt het.
Je loopt langs de eenvoudige schappen en pakt snel wat je altijd pakt voor een eetbui: M&M’s, gevulde koeken, chips, drop en chocolade. Je wilt van alles wat hebben: zoet & zout. Bij de kassa moet je meer dan 10 euro betalen. Belachelijk, je hebt hier eigenlijk helemaal geen geld voor. Het maakt je op dat moment weinig uit, alles en iedereen moet wijken voor een eetbui. Het is jouw verslaving, jouw cocaïne, jouw drank.
Thuis aangekomen trek je snel droge, losse -want je wil zo min mogelijk je voor je gevoel te dikke lichaam voelen als je een eetbui hebt of hebt gehad – kleding aan. Je nestelt jezelf opnieuw op die bank voor de televisie. Nog heel even is er een moment van twijfel. Zal je dit écht gaat doen nu? Kan je het niet beter NU weggooien? Nee, je zwigt en maakt de eerste verpakking open. Het einde is zoek, alle remmen zijn los. Even zit je in een roes, weg nare gevoel, weg nare gedachtes, weg.
Maar een half uur later ben jij, met jouw problemen en gevoelens en gedachtes, dubbel en dwars terug. De walging van jezelf is maximaal en je wilt het liefst al het eten er weer uitgooien.
Je weet dat dat niet kan. Je voelt je vreselijk. Je zou de hele nacht wel rondjes willen rennen buiten om te zorgen dat al die calorieen en weer af gaan. Maar in actie komen en bewegen is nu ook het meest lastige voor je, want dat voel je je lichaam, dan voel je je dik en opgeblazen. Je kan niet meer. Tranen rollen over je wangen en het enige wat je nu wilt is weg zijn.
Gewoon even verdwijnen totdat het weer weg is, totdat het weer beter gaat.
Met een opgeblazen gevoel ga je in bed liggen. Je wilt snel slapen, niet meer nadenken, niet meer voelen. Kon je maar net als een beer een winterslaap houden. Je zou dan slapen totdat je de drang naar eetbuien weg is. Die eetbuien verpesten alles. Als die weg waren, was alles beter. Althans, dat denk je.
Althans, dat dacht ik ruim zeven jaar geleden. De periode van eetbuien was de meest vreselijke periode uit mijn leven en ik zou er voor geen goud naar terug gaan. Toen de eetbuien eenmaal stopten, was niet alles beter, maar het was absoluut een bevrijding, een opluchting.
De eetbuien waren een walgelijke, vreselijke schaamtevolle verslaving voor me. Ik ben er in mijn eentje niet van af gekomen, al dacht ik in die tijd wel dat ik dat zou moeten kunnen. Ik durfde er eerst met niemand over te praten, het voelde zo genant, alsof ik een vieze veelvraat was die zichzelf niet kon beheersen. Ik benijdde meisjes die hele dagen niet konden eten, kon ik dat maar! Dan zou ik afvallen en zouden mensen het zien. Dan zouden mensen aan mijn magerte kunnen zien dat het niet goed met me gaat. Nu zien mensen niks. Nu ben ik slechts een meisje met een normaal figuur die niet van eten af kan blijven… Nu weet ik dat deze gedachtes niet kloppen en dat hoe zwaar je het hebt niets te maken heeft met wat je weegt. Had ik dit eerder geweten, dat had ik misschien ook eerder hulp gezocht.
Ik snapte er niets van. Hoe kon dit toch? Ik was sterk, had een enorm doorzettings-vermogen, dus dan moest ik mezelf tot ook wel kunnen weerhouden om niet steeds toe te geven aan die eetbuien? Helaas,…was het maar zo eenvoudig.
Eetbuien zijn vreselijk, schaamtevol en beïnvloeden je stemming en daarmee je hele leven. Het kan uitzichtloos lijken, maar je kan er wel degelijk van af komen. Ook jij. Blijf er niet te lang alleen mee rondlopen, dat is zo zonde.
Zonde van jouzelf als mens, zonde van jouw kostbare leven. Het kan anders, jij kan het anders. Praat erover, laat je steunen, vraag om hulp. Je hoeft je niet te schamen, er zijn zoveel meer mensen met eetbuien.
Blijf niet denken dat je het wel alleen op kan lossen. Als je dat werkelijk kon, had je het allang gedaan.
Eetbuien, houd ze niet geheim.
Geef een reactie