“Heyy, Ik lees regelmatig jou blogs en het valt me op dat, hoewel je vaak benadrukt dat je niet goed bent in jezelf serieus nemen en dat je snel te positief denkt, je het hier wel in je blogs lukt om je situatie serieus te nemen en als negatief te zien. Misschien doe je het onbewust meer dan je denkt. Misschien kan je ook eens iets positiefs over jezelf/je herstel schrijven, zodat je dat ook duidelijk voor jezelf hebt opgeschreven zonder het negatieve erbij. Overigens wel heel herkenbaar om jezelf niet ziek genoeg te vinden. Dat heb ik zelf ook en dat hebben volgens mij heel veel mensen met een eetstoornis (ik hoor het vaak) en is dus ook helemaal niet gek hoor! Hou vol.” – Anoniem
Hi Anoniem, bedankt voor je reactie op mijn blog laatst! Het klopt dat ik het in mijn blogs wel kan. Dat zijn ook dé momenten waarop ik bewust en eerlijk naar mezelf kijk. Tijdens het schrijven kan ik mezelf even stilzetten en dat heb ik ook erg hard nodig. Anders zet ik mijn oogkleppen op, negeer ik mijn emoties, onderdruk ik mijn ‘negatieve kanten’ en wil ik alleen maar leuk zijn en het positieve zien. Dan roep ik naar mijn omgeving: “Kijk eens wat voor goede stappen ik allemaal zet!” *Stuiter, Stuiter, Stuiter* “Goed hè!?”
Van binnen weet ik vaak ergens wel beter, maar dat negeer ik dan. Dus neem ik mezelf niet serieus. Mijn schrijfmomentjes zijn echt mijn stil-sta-momentjes om mezelf serieus te nemen. Dat ik dat doe, geeft natuurlijk al wel aan dat ik mezelf toch óók serieus neem en dat vergeet ik misschien. In dat opzicht, neem ik mezelf wel serieuzer dan ik wellicht denk.
Op dit moment kan ik wel zeggen dat ik mezelf serieus neem en daardoor juist trots zijn op de stappen die ik zet en gezet heb. Ik schrijf daar misschien meer over op een eigen site. In de blogs die ik instuur naar Proud wil ik de boodschap uitzenden dat het belangrijk is om hulp te zoeken. Om jezelf serieus te nemen en de ES niet te onderschatten. Een wake-up call zijn voor anderen, zoals Proud dat ook echt voor mij is geweest.
Ik vind het zelf ook niet gek dat ik mezelf moeilijk serieus kan nemen. Ik weet namelijk dat het een mechanisme/onderdeel van de ES is om ervoor te zorgen dat je erin blijft hangen. Daarom wil ik anderen die hier ook mee worstelen laten zien hoe belangrijk het is om jezelf wel serieus te mogen nemen én dat het soms weg glipt. Het hoort bij de ES en het is aan jezelf of jij jezelf serieus wil nemen of dat je blijft toegeven aan de ES. Het is aan jou (en aan mij) om jezelf steeds weer terug te fluiten.
Wat voor mij heel belangrijk is in het mezelf serieus nemen, is dat ik het kan voelen en dat ik eerlijk ben naar mijn gevoel. Soms ben ik van binnen helemaal in paniek van iets, maar je ziet niets aan mij. Ik ben dan boos op mijn gevoel en blokkeer het gevoel. Daar ben ik echt een ster in. Vervolgens ga ik mijn grenzen over en dat krijg ik keer op keer later terug. Op dit moment voel ik heel veel. Ik vind het doodeng om te voelen, maar ik ben er ook blij mee dat ik dit nu toe laat en het kan uiten. Veel dingen doen nu pijn en ik ben blij met die pijn, omdat ik het nut ervan inzie. Als een gebroken been geen pijn zou doen, zou je ook gewoon doorgaan. Door de pijn stop je met het been belasten.
Deze foto kwam ik laatst tegen op Instagram. Hij is van TroostTekkel. Soms zegt een foto meer dan duizend woorden. Als mijn vriend nu vraagt hoe ik me écht voel als we aan het eten zijn en ik even niet wil praten over hoe het voelt, dan zeg ik nu: “Ik voel me zoals het kindje van de foto.” Hij weet dan genoeg. Ik laat het gevoel er zijn, maar handel wel gezond. Soms uit ik het en ook dat is oké. Soms voel ik het zonder tranen maar ook dan zonder het weg te drukken.
De ES doet op dit moment onwijs veel pijn en ik voel me eenzamer dan ooit. Ondanks dat ik een geweldige omgeving heb. Die pijn is goed en hoef ik niet weg te stoppen. Ik hoef hem niet de hele dag te uiten, maar voor mezelf mag deze pijn er zijn en mag ik er bij stilstaan. Zo sta ik op dit moment ook stil bij de pijn van vroeger. Ook die heb ik nooit willen voelen.
Ik heb er al vaak over gepraat en ook vaker bij psychologen en andere therapeuten gelopen om te praten over mijn verleden. Dus ik vond dat dit maar klaar moest zijn, maar één ding was ik bij al deze therapieën vergeten; mijn gevoel. Ik kan praten over mezelf alsof ik praat over een boek dat ik gelezen heb. Ik praat dan volledig emotieloos en steeds benoem ik dan (ook emotieloos) heel zakelijk dat het zo goed is van mezelf, dat ik ondanks ‘alles’, sta waar ik nu sta. Dat is wat ik altijd vooral heb willen benoemen en zien, maar wat voel ik er nou bij? Lang voelde ik helemaal niets.
Sinds een dikke week geleden is de emotiedeur uit zijn slot gekomen. Ik voel nu en dat is voor mij bewust zijn en mezelf serieus nemen. Voelen wat er speelt in plaats van alleen goed kunnen praten. Ik dacht steeds dat ik dat al wel deed en mijn therapeuten vonden van niet. Ik begreep niet waarom ze dat vonden, maar nu die deur openstaat snap ik dat ze gelijk hadden.
Ik ben op dit moment heel bang wat dit met me gaat doen. Ik ben heel bang dat het zwaar gaat worden om nu die oude situaties mét gevoel aan te gaan, maar dat steek ik niet meer onder stoelen of banken. Ik spreek uit dat ik bang ben en ik voel dat het goed is. Al langer speelde het in mijn hoofd dat bepaalde dingen wel eens een grote invloed op mijn ES zouden kunnen hebben. Mijn ES schreeuwde dan tegen mij, dat het echt heel zwak zou zijn, wanneer ik dat als medeschuldige aan zou wijzen. Ik mocht het alleen bij mezelf en mijn karakter leggen en niet de schuld op iets anders leggen.
Tot ik tegen mezelf zei: ‘Ik wil zó graag van deze ES af. Ik wil zo graag leven in plaats van overleven. Toen had je geen keus en moest je overleven, nu is de kust veilig, nu kun je leven en mag de overleefstand uit. Dus, geef het een kans! Ga met dit punt aan de slag. Als het geen oorzaak blijkt te zijn van je ES dan is dat zo. Dan is het misschien even zonde van de tijd geweest. Punt. Meer niet. Als het wél een oorzaak blijkt te zijn en je blijft zeggen dat je sterker bent dan die pijn, blijf je ook in je ES hangen. Je wil van het harnas van de ES af, dus je gaat dit aan en kijkt wat het gaat opleveren. Niet geschoten is altijd mis en als ik iets niet wil, dan is het voor altijd vastzitten aan dit harnas.’
Lieve Anoniem, misschien was dit niet helemaal wat je bedoelde met je zin: “Misschien kan je ook eens iets positiefs over jezelf/je herstel schrijven zodat je dat ook duidelijk voor jezelf hebt opgeschreven zonder het negatieve erbij.” Echter triggerde deze zin wel het schrijven van bovenstaande tekst.
Wat ik leerde van één van mijn therapeuten was dat er geen positieve en negatieve emoties bestaan. Alle emoties zijn er met een reden. Ze geven aan dat er iets nodig is. Net als mijn voorbeeld met het gebroken been. Ze vertellen je iets waar naar geluisterd mag worden en waardoor je weet wat je lichaam nodig heeft. Dat kwartje is bij mij gevallen en daar ben ik erg dankbaar voor.
Geef een reactie