Het begint als iets kleins. Iets dat amper eetgestoord te noemen is. Het doet iets met je, het verzacht je. Laat je een beetje ontspannen. Geeft je misschien wel een kick, een gevoel van verzadiging. Maar dat kleine iets, wordt al snel een groter iets. Je moet meer doen om tot diezelfde kick te komen, je moet meer nemen om verzadigd te raken, om rust te krijgen. Het stapelt zich op en bouwt zich uit. Iets waar jij eerst controle over had, waar jij dacht dat je goed aan deed, heeft ineens compleet de macht over jou.
Bij mij begon het in ieder geval met iets kleins. Wat dingetjes overslaan, wat meer bewegen… Waarom is dat fout als het goed voelt? Het is toch menselijk om zoekende te zijn? Ja, het is logisch om vast te houden aan wat vertrouwd voelt, wat goed voelt. Maar soms betreft dat iets wat op de lange termijn helemaal niet goed of helpend voor je is. Soms ontstijgt iets zijn ‘functie’ en dient het je niet meer. Gaat het tegen je werken, is het zijn doel voorbij geschoten.
Het is menselijk om wonden te willen helen, om de druk weg te willen nemen. Om gevoelens weg te stoppen die je niet direct kan verklaren of die je überhaupt niet wil voelen. Want het voelen, het aangaan, gaat je zeker niet helpen. Integendeel, dat kan je maar beter verstoppen. Toch?
Misschien ben je inmiddels op een punt dat je dit allemaal prima weet. Je wéét hoe het zit, waarom je je zo vastklampt aan iets dat als veilig voelt. Het punt waarop je ratio en gevoel zo tegenstrijdig zijn, zo lijnrecht tegenover elkaar staan zonder dat een van hen een compromis wil maken. Waar doe je goed aan als je altijd één kant teleur zal stellen? Als je altijd water bij de wijn moet doen. Als je het nooit écht goed kan doen. Ik weet hoe het voelt. Hoe je keer op keer onmogelijke keuzes moet maken. Keuzes die voor anderen zo simpel lijken, zijn voor jou een heus obstakel. Elke dag en elke keer opnieuw.
Een eetstoornis zal nooit toereikend zijn. Ook al kan het voelen alsof het alle wonden heelt, een eetstoornis breekt je op. Je bouwt aan niets, je bouwt alleen maar af. Een eetstoornis zal daarom altijd gebrekkig blijven. Een eetstoornis camoufleert, verlegt de aandacht, de focus, want het zal nooit de kern van de behoeftes vervangen. Waar je écht naar hongert. Een eetstoornis is destructief en je maakt niets heel door iets volledig kapot te maken. Want dat is wat de eetstoornis je laat doen. Alle cellen en vezels in jou willen doorgaan, overleven, maar de mol moet worden ontmaskerd, anders is de strijd tevergeefs. Je kan niet vechten tegen iets wat je niet kan lokaliseren. En daarvoor moet je eerlijk zijn. Écht eerlijk; niet eetstoornis-eerlijk. Geen halve waarheden, geen dingen achterhouden of verdraaien. Nee, écht eerlijk. Gooi het maar op tafel. Doe het maar. Hoe moeilijk het ook is, hoe fout het ook voelt. Soms moet je iets doen wat niet goed voelt, om tot een verandering te komen die je goed doet.
De eerste stap is er: je bent hier. Je wil het anders, beter. Dat laat je zien. Ja. het is eng, maar daarmee niet onmogelijk, maar misschien wel nodig. Voor jezelf. Om de macht terug te pakken.
Het is aan jou. Ik geloof in jou, in je gevecht, in de winst. Jij ook?
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2022
Geef een reactie