Vastbesloten was ik, vastbesloten om iets aan mijn eetstoornis te gaan doen. Ik wilde zo niet verder, het moest een keer afgelopen zijn. Al was ik hier nog zo stellig in en meende ik deze woorden echt, toch was het soms moeilijk om niet naar de stem van mijn eetstoornis te luisteren? Een eetstoornis zit diepgeworteld en is sterk. Soms is alleen wilskracht niet genoeg. Ik moest maniertjes verzinnen om het mijn eetstoornis moeilijk te maken wanneer deze mijn hoofd weer over zou nemen. Alsof ik een muis in de val wilde lokken bedacht ik plannetjes om het mijn eetstoornis zo moeilijk mogelijk te maken.
Best een raar idee, een plan maken om jezelf op een later moment voor je gevoel tegen te werken. Dingen die ik niet kon bedenken als mijn eetstoornis heel hoog zat, maar waar ik van tevoren wel 100% achter kon staan. Ik zorgde ervoor dat ik er niet meer onderuit kwam. In deze blog omschrijf ik een aantal situaties waar je last van kan hebben en hoe je dat zo veel mogelijk kan proberen te voorkomen.
Heb je last van restrictief eten? Probeer dan…
♥ Niet alleen te eten
Tijdens mijn periode van anorexia at ik steevast niet wanneer ik alleen was. Op school gooide ik mijn lunch weg, was ik ‘s ochtends alleen thuis, dan ontbeet ik niet, tussendoortjes waar niemand op lette kon je ook wel vergeten. Vaak was er alleen iemand bij tijdens het avondeten, hier kwam ik dan echt niet onderuit. Soms duurde het wel 3 uur voor ik mijn bord leeg at, maar ik at het op. Ook wanneer ik met mijn moeder op stap was, at ik ondanks de vele strijd wel mijn tussendoortjes. Het hielp mij daarom omwijs om gewoon van tevoren af te spreken samen met iemand anders te eten. Of dat nou mijn moeder, vader of een goede vriend of vriendin was. Ik had dan het gevoel er niet meer onderuit te komen. De angst werd niet direct minder, maar ik at tenminste wel.
♥ Wekkers te zetten
Elke keer sliep ik uit en gebruikte dat als smoesje het ontbijt maar over te slaan. “Dat scheelde weer een maaltijd.” Dacht ik dan. Echter sneed ik alleen mezelf daarmee in de vingers. Ik verzon overal wel een excuus op. “Ja, maar ik ben ook gewoon echt heel erg moe” maakte ik mijzelf en mijn omgeving wijs. Tot mijn psycholoog me een regel stelde waar ik niet omheen kon. Je zet maar een wekker, gaat ontbijten en als je dan nog moe bent ga je gewoon weer slapen. Als je dat ontbijt maar niet overslaat. Dit heeft mij wel echt geholpen toch gewoon te eten in de ochtend, al was ik wel of niet moe. Wekkers zetten gedurende de dag maakte ook dat ik even geconfronteerd werd met dat ik moest eten en dat ik het niet ‘per ongeluk’ kon vergeten.
Heb je last van eetbuien? Probeer dan…
♥ De regie uit handen te geven
Al gaf je me maar een beetje vrijheid, dan maakte ik daar misbruik van. Alle ruimte die ik kreeg gebruikte ik om door te slaan in het eten. Daarom was het zaak mezelf zo min mogelijk ruimte te geven. Mijn moeder nam mijn geld in beheer en maakte precieze bedragen nodig als ik iets moest kopen. Ik moest dan foto’s van bonnetjes terugsturen met m’n telefoon zodat ik niet stiekem om meer geld kon vragen. Het was echt een onwijs gedoe, maar het werkte uiteindelijk wel. Ook kwamen er sloten op de kasten van keukendeuren, waardoor het me onmogelijk werd gemaakt thuis een eetbui te hebben. Op school gaf ik mijn lunch aan een vriendinnetje zodat zij mij steeds een beetje kon geven en ik niet alles in 1 keer op kon eten. Het lijkt misschien allemaal wat ver te gaan, maar mijn eetstoornis ging ook ver. Hoe gênant ik dit ook vond, het was nodig en het heeft me geholpen. Toen ik later aan mensen terug vroeg wat ze er van vonden zeiden ze dat ze het juist dapper vonden dat ik me zo kwetsbaar opstelde en zo is het ook.
♥ Kleine porties te kopen
Wanneer ik voor de hele week eten in huis haalde of grote potten broodbeleg in de kast had staan, ging het geheid mis op gebied van eetbuien. Ik had gewoon nog niet de verantwoordelijk daar op een normale manier mee om te gaan. Ik verwachtte wel van mezelf dat ik dat moest kunnen en daardoor voelde ik me keer op keer zo’n zwakkeling als het weer mislukt was. Achteraf gezien was ik veel te streng voor mezelf, het is helemaal niet zo gek dat ik dat nog heel lastig vind als ik zoveel eetbuiendrang heb. Het hielp mij daarom onwijs om echt per dag boodschappen te doen en zo veel mogelijk portie verpakkingen te kopen. Het is misschien wat duurder, maar het is niet voor altijd en wat is nou meer waard? Je geld of het herstellen van een eetstoornis? De keuze is wat mij betreft dan makkelijke= gemaakt. Ook hielp het om grotere verpakkingen zo snel mogelijk in delen in te vriezen, zodat ik steeds een klein beetje per dag uit de vriezer kon halen.
Heb je last van braken? Probeer dan…
♥ Na eten verplicht de deur uit te gaan
Ik wist dat braken alleen ‘zin’ zou hebben als het een half uur tot een uur na het eten zou zijn. Daarna voelde het toch al als een verloren zaak. Ik zag het dus als een doel om de wc minstens een uur na mijn eetbui te vermijden. Ik kon wel afleiding zoeken binnenshuis, maar buitenshuis was alleen maar beter. Daar had ik veel minder kans een wc tegen te komen waar ik ook echt zou durven overgeven. Na het eten of zelfs na een eetbui ging ik dan verplicht de deur uit. In kringloopwinkels neuzen of gewoon even uitwaaien op het strand. Als ik maar even iets anders deed. Wanneer ik dan weer thuis kwam was de drang om te braken zo goed als verdwenen.
♥ Het te vertellen aan je omgeving
Het feit dat ik braakte vond ik misschien wel het moeilijkste om aan mijn omgeving te vertellen op gebied van eetstoornissen. Ik was bang dat mensen me vies en smerig zouden vinden. Toch heb ik er heel veel aan gehad aan mensen te vertellen dat ik de neiging had dit te doen. Op deze manier konden zij mij een beetje in de gaten houden wanneer ik vlak na het eten plots naar de wc ging. Iemand liep dan mee om te luisteren of ik niet ging braken of ik werd er van tevoren nog even op aangesproken. Dit voelt super controlerend en benauwend, maar ik had het wel echt nodig. Soms liepen frustraties dan ook hoog op. Zo zie je maar hoe diep zo’n eetstoornis zit. Ik wilde echt niet braken, maar de drang was zo hoog. Wanneer ik dan eens lelijk uit de hoek kwam probeerde ik daarna altijd met mensen te praten en uit te leggen dat het voor mij zo veel spanning opleverde, maar dat ik blij ben dat ze er waren. Het heeft in ieder geval een hoop bijzondere en waardevolle gesprekken opgeleverd.
Heb je last van bewegingsdrang? Probeer dan…
♥ Afleiding te zoeken
Zelf heb ik voor mijn gevoel nooit echt last gehad van bewegingsdrang. Wel ben ik aan het eind van mijn eetstoornis nog eens doorgeslagen in de sportschool, maar ik had mezelf snel door en dit wist ik gelukkig vrij snel te kappen. Ik vond het moeilijk om thuis te blijven zitten en voelde me dan nutteloos en een luilak. Ergens wist ik dat het wel belangrijk was ook af en toe een avondje of middagje thuis te blijven. Om het mezelf toch zo aangenaam mogelijk te maken zocht ik een leuk boek of een leuke serie uit waar ik me helemaal in kon verdiepen. Op deze manier zat ik stil en had ik ook afleiding. Wat ook hielp was om leuke dingen af te spreken met vriendinnen. Gewoon bij iemand thuis en dan lekker de hele avond kletsen. Wanneer je niet alleen bent ga je ook niet heel hard rondjes door het huis heen lopen. Focus je op de gezelligheid wanneer de gedachtes van bewegingsdrang naar boven komen. Je kan ook een leuk bordspel of iets dergelijks gaan doen.
♥ Een sport die je leuk vindt
Ik ging in die korte periode haast elke dag naar de sportschool om aan fitness te doen, maar ik haalde daar eigenlijk helemaal geen plezier uit. Het móést van mezelf, anders voelde ik me lui en ook wanneer ik eigenlijk te moe was ging ik toch weer naar die sportschool. Het putte me uit. Toen ik me hier bewust van werd en er met wat mensen om me heen over gesproken had besloot ik dat ik op zoek moest gaan naar sporten die ik leuk vond. Dat is immers waar sport voor is bedoeld. Om jezelf een goed gevoel te geven en niet om jezelf af te straffen. Kijk eens naar wat voor sport jou leuk lijkt en meld je aan bij een vereniging. Je zult al snel zien dat zo’n vereniging vaste trainingsdagen heeft. Voor mij gaf dat veel rust, ik wist op welke dagen ik wel en op welke dagen ik niet zou sporten. Ik durfde er vanuit te gaan dat deze trainingsdagen een mooi voorbeeld waren van hoe vaak sporten in de week gezond en normaal is.
Dit zijn dus een aantal dingen die je zou kunnen doen. Op het moment zelf vind je deze acties waarschijnlijk heel benauwend en leveren ze veel stress op, maar ik kan je verzekeren dat het wel kan helpen om een bepaald patroon te doorbreken. Blijf goed praten met je omgeving over wat dit soort acties met je doen, zeker als je omgeving erbij betrokken raakt. Ik hoop dat deze blog je een beetje heeft geholpen en je wat houvast kan bieden voor in de toekomst.
Heb jij nog manieren om het je eetstoornis moeilijk te maken?
Geef een reactie