“Ik durfde het bijna niet te zeggen, want ik dacht dat jullie het gek zouden vinden”, zegt Daniël verbaasd als Irene en ik onze herkenning uitspreken over wat ze zojuist heeft verteld. We hadden het op kantoor over suïcide en onze ervaringen daarmee. Vroeger en nu. En we keken elkaar zonder iets te zeggen aan toen bleek dat we het over deze ene gedachte allemaal eens waren.
Mijn eetstoornis bereikte het dieptepunt tijdens mijn negentiende levensjaar en al vroeg stelde ik mezelf de vraag of ik wel twintig jaar zou worden. Niet alleen vanwege hoe ik er fysiek aan toe was door ondergewicht en ondervoeding, maar ook vanwege de suïcidale gedachten die me ‘s nachts wakker hielden.
En niet alleen ‘s nachts, maar ook overdag dacht ik regelmatig aan hoe het zou zijn als alles ineens zou stoppen. Het stelde me gerust, wetende dat die optie er was. En er altijd zou zijn. En dat is wat Daniël ook probeerde uit te leggen. Deze gedachte gaf mij soms al genoeg rust om de dag – of nacht – door te komen. Het hoefde niet nu, maar het zou wel altijd kunnen. Ook al wist ik op heldere momenten te bedenken dat het niet was wat ik wilde. Wat voor velen geldt, gold ook voor mij: ik wilde niet per se dood, ik wilde (op deze manier) niet leven.
Gevangen in trauma
Nu kan ik zo denken, maar ik kom van ver. Er zijn ook momenten geweest dat ik dreigde te verdrinken in mijn trauma’s en mijn eetstoornis niet meer voldoende hielp om alle gevoelens die daarbij kwamen kijken te verdoven. Het werd te veel en te zwaar om te dragen en het enige wat ik wilde was dat het stopte. Dat ik niet meer hoefde te voelen, niet meer dag en nacht met mezelf en alles wat er in mijn hoofd rondspookte geconfronteerd zou worden. Ik wilde rust. Ik voelde me dan ook boos en gefrustreerd wanneer ik had besloten om uit het leven te stappen, en de mensen om me heen me daarvan weerhielden. Het was toch mijn keuze? Hoe konden ze niet zien dat ik niet gemaakt was voor het leven? Dat ik uitgeput was van het strijden en niet meer verder kon? Ik had mezelf inmiddels zo afgezonderd en geïsoleerd dat ik me geen onderdeel meer voelde van het leven, van de maatschappij en alles wat er in de buitenwereld gebeurde. Ik zat gevangen in mijn eigen binnenwereld, die ooit zo veilig voelde maar me nu begon op te slokken.
Ik begrijp dus dat het niet een kwestie is van de optie er laten zijn en dat daarmee alles is opgelost. Want dat is het niet. Alles wat maakt dat je aan suïcide denkt blijft en dat gaat ook met deze gedachte niet weg. Je blijft vastlopen, hoezeer je ook je best doet om er verandering in te brengen. Dus dan is de volgende vraag wanneer je het lang genoeg geprobeerd hebt. Toch?
Ik snap dat het lastig is om dat punt te bepalen, maar misschien bestaat dat moment helemaal niet en gaat het juist om het steeds opnieuw proberen. Het telkens nog één kans geven en dat iedere keer weer tegen jezelf zeggen. Vandaag, morgen, volgende week en de week daarna. En dat ook met anderen delen, want hoe meer je het voor jezelf houdt, hoe groter het zal worden. Het mag bespreekbaar zijn. Dat moet zelfs.
Sara
Ik heb even getwijfeld of ik dit liedje van We Three in deze blog wilde delen, maar ik kies er toch voor om het te doen. Mocht je het voor het eerst gaan luisteren en worstelen met suïcidale gedachten of op een andere manier ervaring hebben met dit thema, weet dan dat het triggerend kan zijn. Het vertelt namelijk het verhaal van Sara, die suïcide pleegt.
“The message behind the song is that we should be aware of ALL the Sara’s around us. Taking life for granted can mean missing the pain others are going through, so this is a song that despite it’s lyrical pain is actually a shout out for awareness”, is wat de band er zelf over zegt. Sara kan in deze context dus iedereen zijn: jij, ik en de vreemdeling die je vanochtend op straat tegenkwam.
Ik hoorde dit liedje een paar jaar geleden voor het eerst en de tekst geeft naar mijn idee ook veel uitleg, wat voor begrip en een gesprek over het onderwerp kan zorgen. Wat hard nodig is, met het taboe dat er nog altijd op rust.
World Suïcide Prevention Week
Deze week, tijdens World Suïcide Prevention Week, vier ik mijn 27ste verjaardag. Want ik ben er nog. Betekent dat dat ik in die zeven jaar nooit meer aan de dood heb gedacht? Zeker niet. Heb ik in die tijd nooit meer aan suïcide gedacht? Ook dat niet. Maar op een gegeven moment is het dus gaan voelen als een uitweg die er altijd zal zijn. Tot op de dag van vandaag is het er, voor het geval dat. Net zoals de bekende uitspraak ‘je kan altijd terug’ in eetstoornisherstel, kan suïcide ook altijd nog. Dat klinkt misschien wat kort door de bocht en makkelijk gezegd, maar zo voelt het. En zo voelt het niet alleen voor mij, blijkt. Zo voelt het ook voor Daniël, Irene en misschien wel voor jou. Maar net zoals je herstel een kans moet hebben gegeven voordat je teruggaat naar de eetstoornis, mag je ook het leven eerst uitproberen. Met alle uitdagingen die het met zich meebrengt. Wie weet wat het je voor moois te bieden heeft achter die ene grote berg waar je op dit moment tegenaan loopt.
Het kan altijd nog. Het hoeft niet nu.
♥
Denk jij of denkt iemand in jouw omgeving aan zelfdoding?
Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie