Al vanaf dat ik 9 jaar oud was had ik wat overgewicht. Geen ernstige obesitas maar wel een flink aantal kilo’s te zwaar. Ik ging vaak naar de dokter om te kijken of ik schildklier problemen had of dat er iets mis was met mijn stofwisseling.

Uiteindelijk kwam de dokter tot de conclusie dat het gewoon aan mijn voeding lag. Ik ging naar een diëtiste toe. Ik viel veel af en iedereen was heel trots.

Maar om dit gewicht te behouden en omdat ik aanleg heb om dik te worden kon ik dus niet zomaar even stoppen. En toen het diëten niet meer lukte raakte ik teleurgesteld in mezelf. Ik kwam kilo’s aan. De kinderen om mij heen werden ouder, ik ook. Ze begonnen mij te pesten, uit te schelden voor dikke olifant, lelijkerd (en ik was niet eens zo dik, misschien 4 kilo te zwaar). Ik werd buitengesloten.

Toen ik op de middelbare school kwam werd ik nog steeds veel buitengesloten. Ook besefte ik me dat ik dikker en dikker werd, en ik at wanneer ik weer van school terug kwam. Het afvallen zat me niet mee, mijn sociale leven niet en ik kreeg depressieve gevoelens en suïcidale gedachtes. Ik ontdekte een patroon in mijn eetgedrag en ging me meer bezig houden met mijn gewicht. Toen ik in de tweede klas zat van het middelbare school was de druk om af te vallen nog groter, omdat ik van mezelf MOEST afvallen. ###

Ik zat vaak op internet om informatie te zoeken en was geobsedeerd door mijn gewicht. Uiteindelijk kwam ik op pro-ana sites terecht. Er stond een waarschuwing, dus ik dacht : oh dat kan ik beter niet doen. Maar die dag daarna was ik nog steeds best nieuwsgierig. Ik ging naar zo’n site toe en las hoe informatie. Toen ik op school kwam vertelde ik mijn vriendinnen dat ik zo’n site bezocht had, en hoe gestoord die meisjes wel niet waren. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik de maanden die daarop volgden een eigen blog had, iedere dag de sites bekeek en me probeerde te gedragen als een pro-ana.

Al snel liep het uit de hand. Ik stond 8 keer per dag op een weegschaal, at niet veel meer. Ik kreeg eetbuien, en voor mij was dat al niet zo raar omdat ik dat wel vaker had omdat ik zo gepest werd en ging eten enz. Die eetbuien werden vreetbuien. Ik voelde me daarna zó ontzettend schuldig dat ik probeerde te kotsen (wat ik overigens niet voortgezet heb). Ik ging heel veel bewegen en de volgende dag zo min mogelijk eten. Mijn moeder had niet zo heel veel door, omdat ik ook veel eten verstopte. Dit patroon bleef zich voortzetten. Ik viel heel veel af in het begin en daarna bleef ik schommelen. Ik was nog steeds pro-ana/mia. Ik dacht dat ik kon stoppen wanneer ik maar wilde.

Maar die controle was ik al snel kwijt. Ik vertelde aan mijn diëtiste dat ik dacht dat ik misschien boulimia ontwikkelde, maar dit werd al snel veranderd in: je moet wat aan die eetbuien doen, dan komt het wel goed, maar het kwam niet goed. Tot aan het einde van de derde klas was ik pro-ana/ pro- mia. Tussen de tijd van de eerste klas en de 3e klas is mijn opa dood gegaan, en ben ik geopereerd aan mijn amandelen (waardoor ik heel veel afviel). Dat maakte het er allemaal niet beter op. Toen ik in de vierde klas kwam was in nog steeds onzeker, maar had ik een normaal gewicht. En had ik mijn eetprobleem weggestopt, het was er immers toch niet…

Een grote fout. Aan het einde van de 4e klas ben ik weer begonnen met geobsedeerd afvallen, kcal tellen, 6 x per dag op een weegschaal staan. Ik heb nog steeds een eetprobleem, ookal zegt mijn diëtiste dat het allemaal wel mee valt. Ik voel me lelijk en ontzettend dik. Ik heb al vier jaar lang de wens om heel sterk te vermageren, ik heb een minderwaardigheidscomplex en mijn eetpatroon is nog steeds hetzelfde.

Ik kwam op Proud2Bme, deed mijn verhaaltje en het enigste wat ik hoorde was: zoek hulp! Ik heb met mijn moeder gepraat en een afspraak bij de dokter gemaakt. Die heeft me doorgestuurd naar een hulpverleenster en samen gaan we een plan bedenken voor verdere behandeling. Sommige mensen weten nu van mijn eetprobleem, al krijg ik wel vaak gezichten van : maar je bent toch niet zo dun? Nee, ik heb een normaal gewicht, maar mensen met een normaal gewicht kunnen ook een eetprobleem hebben.

En door Proud2Bme heb ik nu hulp. En hoop ik dat ik de kracht vind om sterker in mijn schoenen te staan. En ik hoop dat ik ooit op een dag van mezelf kan houden.