Het leven is geen sprookje

Toen ik een kind was, was ik gek op sprookjes. Het werd af en toe een beetje spannend, maar het eindigde altijd goed. Ik ging naar bed met mijn hoofd nog vol met de verhalen. Gerustgesteld door het idee dat het allemaal weer goed gekomen is en iedereen nog lang en gelukkig leefde…

Naarmate ik ouder werd, veranderden deze verhalen. Het waren geen prinsen en prinsessen meer, maar kinderen zoals Floortje, de gebroeders van de Kameleon. Het ging over dieren, zoals over Geronimo Stilton, Spetter en Snuf de hond. Maar alsnog had het een gelijkenis met de sprookjes van eerst; op het einde leefde iedereen altijd nog lang en gelukkig verder en was alles weer goed gekomen.

Maar in mijn leven was dat niet meer zo. Ik leefde niet het leven zoals in die verhalen. Ik luisterde er destijds nog wel graag naar. Nog steeds gelovend dat het voor mij ook zo kon gaan worden, dat het ook bij mij allemaal goed zou komen. Op een dag zou ik er wel weer bij horen en zou ook ik net zo zijn als iedereen, toch?

Op de middelbare school kregen de verhalen die ik las hele andere wendingen. Ze gingen veel meer over het echte leven. Het ging over ziekte, over verdriet. Maar het ging ook over eetstoornissen en depressies. Het ging over hoe wreed de wereld soms kan zijn. Maar ook hier eindigden de boeken vrijwel altijd goed. Toch deed het me wat, om dingen te lezen waar ik me in kon vinden, maar waar eigenlijk nooit over gesproken werd. Ik las graag boeken over eetstoornissen toen ik zelf problemen kreeg met eten. Maar ik werd bang. Want door de boeken had ik geleerd hoe sluipend een eetstoornis bij je kan binnenkomen en ik wilde dat echt niet.

Dus ik moest het tegenhouden en ik mocht niemand erover vertellen. Ik moest dit zelf gaan doen. Die mooie sprookjes en verhalen van vroeger en de boeken die we voor school moesten lezen, leken opeens totaal niet meer op het echte leven; op mijn leven. Ik moest meer eten, dat was wat ik besloot. Ik moest extra veel gaan eten, zodat ik niet zou gaan afvallen. Maar lang hield ik dit niet vol en ik begon met afvallen. Hardlopen was niet meer zo leuk, het was een strijd met mezelf omdat ik niet mocht stoppen. Ik moest doorgaan, ongeacht de pijn, ongeacht de vermoeidheid. En de maaltijden werden steeds moeilijker. Ik dacht de hele dag na over wat ik die dag allemaal wel en niet zou eten. Wat ik wilde eten, maar niet mocht. Maar ook hoeveel honger ik had.

En toen kwamen in de vierde klas de zelfbeschadiging en de depressie erbij. Het leven was écht geen sprookje. En waar de meiden in mijn klas het steeds over eenhoorns en regenbogen hadden, kon ik me niet voorstellen dat je het leven ooit met zo’n roze bril kon bekijken. Ik was destijds redelijk vaak aan het schrijven, mijn uitweg. Schrijven over een leven dat niet altijd even goed ging. Elk hoofdstuk van mijn leven, dat ik destijds eventueel al had kunnen schrijven, had geen happily ever after-einde. Het had vaak een pijnlijk einde. Ik vroeg me af waarom het dáár nooit over ging. Waarom moesten verhalen altijd goed eindigen, als dat in het echte leven totaal niet zo is? Waarom werd het leven soms zo geromantiseerd dat het net leek alsof je een uitzondering was als het bij jou niet zo ging?

Lieve lezer die dit nu leest; ook al is het leven geen sprookje, er kunnen wel mooie dingen gebeuren. En nee, misschien zie je die niet elke dag. Maar het heeft mij heel erg geholpen om van elke dag minimaal drie positieve dingen op te kunnen noemen. Ergens anders kon ik dan pagina’s lang schrijven over hoe donker de wereld om me heen wel niet leek. Over de eetstoornis-stem die zo hard aan het schreeuwen was dat ik er gek van werd. Over de drang om mezelf wéér te beschadigen. Drie positieve dingen per dag maken nog geen sprookje, maar ze maakten voor mij het leven wel een stuk makkelijker. En weet je, dat positieve mag alles zijn; je hebt je lievelingsliedje gehoord, je kreeg een lief appje, je zag een mooie quote, toen je ging wandelen was het droog…

Jij bent de schrijver van je eigen leven. En ook al is het nu nog niet zoals je wil dat het wordt, jij hebt de regie. Je hebt geen controle over wat er is gebeurd, maar wel over hoe je omgaat met dat wat komen gaat. Jij hebt zelf de pen in je handen. En samen met de mensen om je heen kun je jouw verhaal een andere wending geven.

Geen sprookje, maar wel zelf de schrijver van je eigen verhaal.

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

3 reacties op “Het leven is geen sprookje”

  1. Mooi geschreven!

  2. Wow, super mooi geschreven! Echt een inspiratiebron om door te zetten en te focussen op de toekomst.

  3. Dit maakt me stil….

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *