Met enige regelmaat schrijf ik over mijn depressieve gedachtes. De zware kant die ik ervoer voor, tijdens en zelfs na mijn eetstoornis. Toch heb ik ook periodes gekend dat ik niets voelde. Alles was een zesje. Ergens klinkt dat fijn; een leven zonder dalen. Maar zonder de dalen zijn er ook geen pieken.
Ergens voelt het voor mij best gek om hierover te schrijven. Ik kan er zelf namelijk niet echt de vinger opleggen waarom ik dit soms heb en waar het vandaan komt. Het is eigenlijk pure speculatie. Maar ik weet dat ik niet de enige ben. Hier op het forum en ook in mijn directe omgeving hoor ik steeds vaker dat mensen ‘leven om te leven.’ Op het werk gaat goed, ze doen leuke dingen, hebben geen geldzorgen, genoeg fijne mensen om zich heen. Eigenlijk is er niets te klagen. En toch, is het mwah. Net niet fijn. Gewoon oké. Voor mij was dat al een hele verbetering op de depressieve staat van zijn, maar toch bleef ik me incompleet voelen. Alsof ik halverwege de wedstrijd uit de race was gestapt.
Ik had het niet opgegeven, juist niet. Door de vechtlust was ik juist op dat punt gekomen. Alleen liep ik vast in mijn eigen emotionele vrijheid. Al die tijd had ik zoveel gevoeld dat dit lege hoofd en dit stille hart in het begin meer dan welkom was. Ik had destijds ook niet door dat dit niet beter of meer werd; juist omdat ik uit dat diepe dal was geraakt was alles een verbetering. Stabiel blijven is vooruitgang, was destijds dan ook passend mijn motto.
Maar hoe stabieler ik bleef, hoe ongelukkiger ik weer werd. Ik deed wat ik moest doen. Ook al was dat op het moment niet veel; het was meer dan genoeg, maar voelen deed ik er niet bij. Ik genoot niet van samenzijn met familie en vrienden, ik voelde niet zo veel als ik naar mijn huisdieren keek, mijn gevoel leek uit te staan. Weggestopt. Nu ik hier achteraf op terugkijk, kan ik hier veel beter op reflecteren, maar destijds voelde het zo uitzichtloos. Ik had echt gehoopt, misschien wel verwacht, dat als ik eenmaal uit die diepe put zou raken het beter zou worden, maar dat werd het niet. Niet echt tenminste. Ik wilde niet meer dood, maar leven wilde ik ook niet.
Ik was bang dat ik weer depressief zou worden. Nu denk ik dat ik dat nog steeds was, alleen had het een andere uiting gekregen. Ik verwachtte veel te veel van mezelf, van mijn situatie. Ik probeerde wanhopig om de tijd die ik achter me wilde laten ongedaan te maken. Maar het lukte me niet. Ik vond het lastig om in te zien dat het ‘gewoon’ iets meer tijd nodig had. Ik had al zoveel stappen gezet, ik wilde niet meer langer wachten.
Toch was dit wel de truc, bleek later. Ik had meer tijd nodig om te helen. En zo gek is dat ook helemaal niet. Van een depressie herstellen is niet iets dat in een dag klaar is. De depressie zelf heeft vaak lang botgevierd en ik denk ergens dat dit zelfs nu nog invloed heeft op hoe ik me gedraag en soms voel. Het is namelijk niet niks. Een depressie is niet niks. En er is nu eenmaal geen tijd op te plakken wanneer het over is of klaar zou moeten zijn. Net als eetstoornisherstel is dit voor iedereen anders en vergelijken doet meer kwaad dan goed. Je eigen ritme is het tempo dat je moet volgen en zelfs dan is het niet eenvoudig.
Nu ik hier zo over schrijf, kan ik me ook goed voorstellen dat deze staat van zijn destijds me juist geholpen heeft. Misschien voelde ik wel teveel om aan te kunnen en was dit een manier om hier juist mee om te gaan, zonder dat ik er iets mee hoefde. Nogmaals, dit is pure speculatie, maar ik merk dat ik wel vrede heb met dit idee. Dat het gebrek aan gevoel juist voortkwam uit een soort zelfbescherming. Een zelfgemaakt pantser waar ik niet eens tegen opgewassen bleek.
Mocht je dit gevoel herkennen, dan hoop ik dat het je lukt om, ook al is het lastig, mild voor jezelf te kunnen zijn. Omring jezelf met fijne mensen, doe dingen die jij leuk vind (vond) om te doen. Hopelijk stimuleert dit het gevoel wat je nu (nog) niet kunt bereiken en geeft het je wat nieuwe energie. Het is niet makkelijk, maar hopelijk wel haalbaar.
♥
Herken jij dit gevoel?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie