Hoe is het om jouw lichaam te hebben? Wat betekent gewicht voor jou en hoe ga je met je lichaam om? ‘Het lichaam van…’ is een nieuwe blogreeks die je de komende periode op Proud2Bme zal tegenkomen. In ‘Het lichaam van…’ vragen we bekende en minder bekende mensen naar de relatie met hun lichaam. Vorige week kon je het verhaal van het lichaam van Serena Verbon lezen. Vandaag het lichaam na een zelfmoorpoging.
Rachelle is 19 jaar oud en woont nog thuis samen met haar ouders, broer en zus. Ze houdt van fotografie, tekenen en verhalen schrijven. Op haar 14de kreeg ze de diagnose depressie en post traumatische stress stoornis. Door haar depressie en de herbelevingen waarmee ze kampte lukte het niet meer om naar school te gaan. Rachelle zorgde slecht voor zichzelf. Er volgden veel opnames, maar ze wilde zich niet laten helpen. Ik wilde wel van alle pijn af en dacht dat de enige uitkomst de dood was. Rachelle deed een zelfmoordpoging. Gelukkig overleefde ze deze. Helaas moet ze de rest van haar leven wel leven met de gevolgen ervan. Rachelle verloor haar onderbeen.
“Ik was woedend op mezelf en kon mezelf niet vergeven. Ik miste mijn been ontzettend erg. Na de ziekenhuisopname ging ik naar een revalidatiecentrum. Het duurde maanden voordat mijn been goed genezen was en er een prothese (kunstbeen) kon aangemeten worden. Daarmee leerde ik opnieuw lopen, fietsen en zelfs sporten. Op een gegeven moment paste mijn prothese niet meer, omdat ik te veel gewicht verloor. Ik deed er alles aan om niet meer aan het gemis van mijn been te hoeven denken en verdiepte me de hele dag in eten en niet eten.”
Hoe is het om jouw lichaam te hebben?
In het begin was het ontzettend moeilijk. Ik durfde nauwelijks naar mijn been te kijken. Ook had ik erg veel last van fantoompijn. Dat is een soort pijn waarbij je je voet weer voelt terwijl die er niet meer is. Gelukkig heb ik steeds minder fantoompijn, maar als ik stress heb dan voel ik wel altijd die pijn in m’n been. Ik vind het nog steeds moeilijk dat ik er anders uitzie als de meesten. Ik heb intussen al wel geleerd hoe ik me zonder been kan redden, maar toen ik mijn been nog had ging alles veel makkelijker. Ik ben ontzettend dankbaar dat er een prothese bestaat, maar ook daarmee is het moeilijker om te lopen dan met een echt been. Ik ben nog bezig met het verwerken dat ik mijn onderbeen mis en dat ik het verder moet doen met een prothese. Met de verwerking gaat het steeds beter. Ik kan gewoon naar mijn been kijken zonder misselijk te worden en er komen steeds vaker momenten dat ik er bij stilsta dat ik eigenlijk geluk heb dat ik alleen maar m’n onderbeen mis. Het had veel erger kunnen aflopen.
Hoe voed jij jouw lichaam?
Eerst voedde ik mijn lichaam onvoldoende, doordat ik mijn zelfmoordpoging niet kon verwerken. Ik dacht dat dun zijn me wel gelukkig zou maken, maar dat was niet waar. Op een gegeven moment kon ik niks meer en werd mijn prothese veel te groot. Daarom eet ik nu elke dag volwaardige maaltijden en vecht ik hard tegen de anorexia stemmetjes in mijn hoofd. Ik wil graag gezond worden om weer te kunnen werken of naar te school gaan. Ik wil niet weer afvallen, want dat betekent dat ik niet een prothese aankan en ik rolstoelgebonden ben. Dat is mijn motivatie om voldoende te blijven eten. Zodat ik aan mijn toekomst kan werken.
Hoe past jouw lichaam bij jou?
Mijn lichaam past eigenlijk niet bij me. Ik heb altijd twee benen gehad tot een jaar geleden. Doordat ik niet meer wou leven is mijn lichaam de rest van mijn leven anders als vroeger. Dat zal ik moeten accepteren, anders blijf ik maar boos zijn op mezelf. Die boosheid levert me niks op, behalve ongelukkig zijn.
Waar schaam jij je voor?
Ik schaam me vaak als mensen me heel erg gaan aanstaren. Soms kijken ze echt met een vies gezicht naar mijn stomp. Of ze wijzen naar mijn been en draaien zich nog een keer extra om om te kijken of het wel klopt wat ze zagen. Op die momenten zou ik wel onzichtbaar willen worden. Ook schaam ik me ervoor dat het mijn eigen schuld is dat ik mijn been mis. Ookal was ik op dat moment in de war, uiteindelijk was ik degene die het ongeval veroorzaakte. Ik zou nooit zomaar tegen anderen durven te vertellen dat ik mijn onderbeen mis door een zelfmoordpoging. Daar schaam ik me te erg voor.
Een lichaam voor en lichaam na de zelfmoordpoging?
Ja, voor de zelfmoordpoging had ik gewoon twee benen en dat was voor mij normaal. Ik kon daarmee lopen, fietsen en alle andere dingen die je met twee benen doet. Nu heb ik 1 been en heb ik mezelf allerlei manieren aangeleerd om me daarmee door het huis te verplaatsen. Vroeger kon ik gewoon traplopen, maar nu kost dat heel veel moeite. Ook met een prothese aan is het allemaal veel zwaarder. Het lopen kost 3 keer zoveel energie. Lopen zoals vroeger zal ik nooit meer kunnen.
“Ik probeerde hulp te zoeken voor mijn eetstoornis. Ik ben op verschillende plekken geweest, maar ze zagen het niet zitten om mij te behandelen voor anorexia, omdat ik meer problemen heb. Ik heb besloten dat ik ontzettend graag beter wil worden. Ik krijg nu hulp van een huisarts, een vrouw die ik in de kerk ontmoette, mijn ouders en een vriendin. Ik ben heel dankbaar dat ik zo toch geholpen kan worden. Ik kom steeds dichterbij een gezond gewicht, alleen kan ik mijn prothese nog steeds niet aan, omdat mijn bot in mijn stomp is gaan groeien. Daaraan word ik binnenkort geopereerd, zodat ik weer een prothese kan dragen.”
Hoe zwaar weegt jouw gewicht?
Op dit moment vind ik dat nog moeilijk en werk ik hier nog aan. Ik kijk nooit naar mijn gewicht omdat ik mezelf dan te dik vind. Zolang ik geen cijfertjes op de weegschaal hoef te bekijken, kan ik goed met mijn gewicht overweg.
Dik en dun?
Ik vind dat dik en dun allebei gewoon moet kunnen. In de maatschappij wordt er te veel nadruk gelegd op dat dun zijn mooi is, maar er bestaat niet iets als een perfect lichaam. Bij iedereen past een ander lichaam en dat dik of dun noemen vind ik eigenlijk overbodig. Ieder is mooi op zijn of haar manier.
Wat heeft jou gevormd?
Mijn verleden heeft me wel gevormd tot wie ik nu ben. Ik heb een moeilijke jeugd gehad, maar ook lieve ouders die me nooit in de steek hebben gelaten.
“Op dit moment kan ik niet zoveel en ben ik rolstoel gebonden en is het allemaal best zwaar. Door mijn geloof in God geloof ik dat God ook een plan heeft voor mijn leven en geloof ik dat ondanks alle fouten die heb gemaakt het nooit te laat is.”
Wat is jouw wens voor de toekomst?
Na de operatie kan ik mijn prothese weer aan en dan wordt hij opgevuld zodat je die ijzeren stang niet meer ziet. Deze krijgt dan echt de vorm van een been. Dat vind ik ontzettend fijn. Ik hoop dat ik de zelfmoordpoging achter me kan laten en mezelf kan accepteren zoals ik nu ben.
Als je 1 ding over mocht doen?
Dan had ik nooit die zelfmoordpoging gedaan. Ik heb er zoveel schade mee aangericht. Bij mezelf, maar ook mijn omgeving. Mijn broer, zus en ouders hebben veel heftige dingen moeten meemaken met mij. Als ik het over kon doen zou ik ze dat met alle liefde willen besparen. Ik hou van ze en ik wou ze geen pijn doen. Helaas was ik op dat moment te erg in de war om te beseffen wat ik deed.
- Heb jij een bijzonder verhaal en wil je ook meedoen aan “Het lichaam van…” mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
- Volgende week: Het lichaam van Edith Dohmen
Geef een reactie