Het lichaam van een yoga docente

Vorige week trapten we deze nieuwe serie af met ‘Het lichaam van… Dee‘. Vandaag interviewen we Kimberley Nutbey. In de titel omschrijven we haar als yoga docente, omdat ze dat is, maar daarnaast is Kimi nog veel meer. Zo is ze onder andere ondernemer, model, wereldreiziger, vechtsporter, fotograaf, schrijver, entertainer en heeft ze samen met haar vriend, die kok is, het concept Primal Beings opgezet. Een beweging die de westerse en oosterse manier van leven, koken en eten samenbrengt en ons bewuster met voedsel en ons lichaam om laat gaan.

In de eerste instantie waren we als redactie benieuwd naar hoe het zou zijn om het lichaam van een yoga-docente te hebben. Hoe verhoud je je tot je lichaam als dat is waar je mee werkt en wat draagt de filosofie van yoga naarnaast nog aan bij? 

Echter hebben we hier niet te maken met een enkel yoga docente, maar is Kimberley op nog een hoop andere vlakken bezig met beweging, voeding en lekker in je vel zitten. Haar avonturen, bevindingen, gedachtegangen en prachtige foto’s deelt zij in haar blogs en op haar Instagram pagina. 

Het lichaam van Kimberley

Hoe is het om jouw lichaam te hebben?

Mijn lichaam is als een intiem dagboek, ze reflecteert mijn ervaringen in dit leven en dat maakt haar interessant. Alle littekens die zijn verzameld over de jaren heen vertellen hun eigen verhaal. Van zorgeloze avonturen tot hard geweld. Mijn voeten zijn breed en mijn tenen wijd gespreid door de bijna twintig jaar staan in vechtsport standen. Mijn vingers zijn lang genoeg om de piano te spelen, mijn handen breed genoeg om een stevige vuist te maken. Door alle sport en beweging heb ik brede schouders, tegelijk een lange sierlijke nek. Ik pas met mijn gespierde kuiten niet in de meeste laarzen of skinny jeans, maar door mijn lange benen voelen ze nooit lomp of grof. Net als elk ander lichaam heeft ze haar voordelen en haar nadelen.

Door de jaren heen heeft ze al veel veranderingen doorstaan en zo ook mijn relatie met haar. Als kind zonder zorgen naar tiener met overvloed aan onzekerheden. Als begin twintiger op helende reis en nu als achtentwintig jarige content en gegrond in mijn eigen lichaam. Ik snap dat mijn lichaam mij niet definieert voor wie ik ben. Ik zie wel dat ze een reflectie is van mijn gezondheid, keuzes en levenswijze.

Ik heb geleerd om niet tegen haar te vechten, maar te begrijpen dat, net zoals alle andere relaties in het leven, ik moet luisten. Olie op het vuur gooien is nooit de juiste oplossing. Heel simpel verwoord: weerstand plus weerstand is meer weerstand. Hoe meer ik naar mijn eigen lichaam luister, hoe meer ik haar behoeftes leer te begrijpen. Het is een wisselwerking, als ik haar help, helpt zij mij. Hoe is het om mijn lichaam te hebben vraag je? Heerlijk! Met haar eigen verleden, verhalen en soms eigenwijze meningen. Met al haar imperfecte perfecties is ze precies wat ik nodig heb. Met alle oprechtheid durf ik daarom te zeggen: ik hou van mijn lichaam.

Hoe voed jij jouw lichaam?

Kwa voeding kom ik helemaal niets te kort! Mijn vriend is een gepassioneerd kok en verwend me dag in dag uit met de lekkerste gerechten. Hij is ook zeker schuldig aan het mij meer laten genieten van het leven in de vorm van eten. Voorheen was ik zelf erg gefocust op gezonde voeding en promote dit ook naar buiten toe. Ik ben er nooit in doorgeslagen, maar heb zeker op het randje gedanst. Niet alleen zijn alle maaltijden lekkerder geworden, ook meer gebalanceerd en stukken gezelliger! Uitgebreid ontbijten met pannenkoeken, warme lunch gerechten en uitgebreide dinners lijkt als een magneet te werken op onze vrienden. We zitten meer avonden met bezoek dan zonder. Mooiste daarvan is dat we niet alleen het eten zelf delen, maar ook de achterliggende voeding filosofieën die mijn vriend en ik samen de afgelopen vier jaar bestudeerd hebben. Zo hebben we als partners elkaar geholpen om onszelf en elkaar beter te voeden en helpen anderen nu hetzelfde te doen. Zo word niet alleen het lichaam gevoed, maar ook de geest.

Om goed in mijn eigen vel te zitten moet ik ook voornamelijk veel bewegen. Beweging is daarom een net zo’n belangrijke ‘voeding’ voor mijn lichaam als het eten (als niet belangrijker in mijn geval). Beweging brengt mijn trage bloedsomloop op gang waardoor ik me aanzienlijk energieker voel. De momenten dat ik in kak en bij de pakken neer ga zitten is beweging mijn medicijn. Helaas zijn er nog steeds momenten dat ik mezelf er niet toe kan zetten. Op zo’n moment luister ik niet goed naar mijn eigen behoeftes en voed ik mezelf onvoldoende. Beweging is voor mij als ademhalen. Ik kan niet zonder. 

Hoe past jouw lichaam bij jou?

Er was een tijd waarin ik mijn eigen vrouwelijke lichaam niet goed begreep en me er niet in thuis voelde. Dat mijn omgeving buitens huis deze gedachtengang voedde hielp daar niet in. Mijn borsten ontwikkelde zich pas erg laat en dat vond ik zelf prima. Al op vroege leeftijd was ik erg actief in wat andere zagen als mannelijke sporten en hobbies en ik was niet in een hokje te plaatsen. Dit vonden de meeste kinderen op school erg moeilijk om mee om te gaan en pesten was daardoor vaak een uitweg voor hun eigen verwarring richting mij. Toen ik mijn lange dikke haar kort knipte werd ik definitief, zowel op de basisschool als de middelbare school, bekend als ‘manwijf’. Gek genoeg (en gelukkig) heb ik me nooit laten kennen daar alle luide meningen van mijn mede leerlingen. Ik was veel te druk met het genieten van mijn sporten, hobbies en het waarmaken van mijn eigen dromen. Ik hield ontzettend veel van het leven en mijn lichaam was een medium dat alles wat ik wilde doen mogelijk maakte.

Daarom durf ik nu volmondig te zeggen dat mijn levenswijze en lichaam erg in sync zijn. Mijn lichaam is sterk en flexibel. Atletisch en elegant. Al mijn passies zijn mede mogelijk gemaakt door mijn lichaam en de manier waarop ze beweegt. Ik ben een vechtsporter, yoga lerares, model en soms een stuntvrouw in Japan. Met veel uithoudingsvermogen ga ik geen uitdaging uit de weg en reis ik, meestal alleen, de hele wereld over. Zelfs mijn borsten hebben voor mijn manier van leven de perfecte grote. Ze zitten nooit in de weg, maar hebben genoeg volume om me vrouwelijk te laten voelen. Wat ik nu wel doe. Uiteraard heb ik ook mijn onderzekerheden gehad en op slechte dagen ben ik nog steeds niet blij met hoe bijvoorbeeld mijn huid eruit ziet. Soms zet mijn buik onwijs op en houd ze gas vast, dat is niet chill en ik vind op zo’n moment dat het zeker niet past. Puntje bij paaltje heb ik niets te klagen en lijkt het erop dat mijn lichaam op maat voor mij gemaakt is. Oorzaak of gevolg? Kip of het ei? Uiteindelijk maakt het niet uit.

Hoe zwaar weegt jouw gewicht?

Mijn gewicht is gemiddeld * kilo. Dat is het sinds ik gestopt ben met groeien altijd al geweest. Ik schommel er soms wat boven, soms wat onder. Nooit meer dan een kilo, met uitzondering van wat momenten waarin door leef omstandigheden mijn gewicht iets meer toenam/afnam. Bijvoorbeeld toen ik in Japan een jaar lang toegang had tot de meest zoete snacks, cakejes en andere lekkernijen en mijn maag een bodemloze put leek te zijn. Of toen ik drie maanden woonde in een tempel met monniken, een strikt dieet en de hele dag door alle 9 verdiepingen op en neer liep bij gebrek aan lift. Zelfs toen was het verschil niet aanzienlijk groot. Mijn gewicht is erg stabiel en ik maak me er ook (daardoor?) niet druk om. Ik heb in mijn eigen appartement niet eens een weegschaal en voel de behoefte ook zeer zeker niet om er een te halen. Alhoewel, wellicht om mijn reiskoffers te wegen wanneer ik op reis ga. Nummertjes hebben mij nooit veel verteld. Wat voor mij het zwaarst weegt is hoe ik me voel in mijn lichaam. En op het moment dat dit niet goed is, dan ga ik daaraan werken. Een nummertje op een vierkante plaat doet me niets. 

Wat betekenen de woorden ‘dik’ en ‘dun’ voor jou?

Waarschijnlijk doordat ik altijd een stabiel gewicht heb gehad, in een lichaam dat mij goed ondersteund in mijn activiteiten, heb ik ook nooit een waarde gekoppeld aan de woorden ‘dik’ en ‘dun’. Ik heb genoeg mensen hun meningen horen delen en de één vind me te dun, de ander te dik. Oprecht, het kan me gestolen worden zolang ik mezelf goed voel in mijn eigen lichaam. Ik heb allang geleerd dat de verschillende meningen gevormd worden door de wereld waarin iemand leeft. Zo vond de vrouw met een modellenbureau in Japan dat ik tien kilo moest afvallen om mooi te zijn.

Aan de andere kant, wanneer ik me omgeef tussen allemaal grote brede Duitsers op een LARP evenement word ik omschreven als dun, tenger en klein. De ene keer is het ‘wow! Wat heb je grote bovenbenen!’, de andere keer is het ’wow! Ik kan je botten zien!’. De ene gebruikt de woorden op een negatieve manier, de ander bedoelt het juist als compliment. Wat is dik, wat is dun? Het is voor iedereen anders. Als iemand die veel reist en constant omringt word met verschillende meningen en culturen hecht ik persoonlijk weinig waarde aan de woorden. Ik neig eerder naar termen als gezond en ongezond. En uit ervaring is die lijn een stuk minder vaag dan dik/dun en ook zeker niet alleen gekoppeld aan een gewicht. 

Wat heeft jou gevormd?

Ik kan boeken vol schrijven om deze vraag te beantwoorden. Ik geloof dat alle ervaringen in mijn leven, groot en klein, mij een stukje gevormd hebben. Zoals mijn huidige ervaringen mij blijven vormen/veranderen. Om mijn antwoord zo kort mogelijk te houden wil ik daarom graag de focus leggen op wat mijn basis gelegd heeft voor mijn zelfbeeld. Zonder twijfel is dat de nuchterheid en liefde van mijn ouders en de mentaliteit die ik vanaf jonge leeftijd (9 jaar) heb meegekregen vanuit de vechtsport. Een groot deel van vechtsport is gefocust op mindset, daarbij is het een levenswijze in plaats van enkel een sport. Vechtsport, in mijn geval toen Karate, heeft mijn zelfvertrouwen ontwikkeld, mijn visie beïnvloed en prioriteiten gelegd. Tot op de dag van vandaag leef ik met een vechtsporters mindset en deel deze ook om anderen te inspireren naar een meer gebalanceerd leven. 

Uiteindelijk blijft het een reis. Ik geloof ook niet dat er een daadwerkelijk eind resultaat is. Het zijn de constante veranderingen van ons lichaam, onze emoties, onze omgeving, het leven waar we mee proberen te dansen. En soms raak je gewoon even uit het ritme, om daarna weer de maat terug te vinden. Allemaal proberen we onze eigen beste dans neer te zetten.

• Benieuwd naar het volgende item? Volgende week interviewen we Merel van de bekende blog ‘De Groene meisjes’.
• Heb jij een bijzonder verhaal en wil je ook meedoen aan “Het lichaam van…” mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
• *…. om te voorkomen dat het benoemen van gewichten leidt tot negatieve vergelijking, hebben we de getallen hier weggelaten.