Lange tijd heb ik bij mezelf gedacht: als ik hersteld ben, ga ik het doen, dan ga ik mijn verhaal op sturen naar Proud. Elke keer dat ik andermans verhaal las, was daar zoveel herkenning, het besef en de opluchting dat ik niet de enige was die vecht, nieuwe hoop dat verbetering en uiteindelijk herstel mogelijk is en de hoop dat ik op een dag anderen kan inspireren met mijn verhaal. En na jaren vechten is het dan eindelijk zo ver: ik ben hersteld van mijn eetstoornis, het is tijd voor mijn verhaal!
Zoals waarschijnlijk velen had ik nooit verwacht dat ik ooit een eetstoornis zou krijgen. Ik was een vrolijke meid, nieuwsgierig en altijd dingen ondernemend. Op de middelbare school kwam daar de fase dat meiden om me heen zich met hun figuur en afvallen gingen bezighouden, maar ik niet hoor en daar was ik ook wel soort van trots op! Ik begon mijn studie scheikunde en eigenlijk ging alles heel goed. Ik had het naar mijn zin, maakte nieuwe vrienden, haalde goede cijfers en was nog steeds samen met mijn vriend van de middelbare school. Een perfect leventje zou je denken, en toch voelde het voor mij niet perfect genoeg.
Ik had het gevoel niet genoeg vrienden te hebben, begon me onzeker te voelen, werd ongelukkiger in mijn relatie en dat in combinatie met een aantal kleine tegenslagen, zorgde ervoor dat ik het gevoel had de controle over mijn leven te zijn verloren. En tja, toen vond ik dat ene waar ik wel goed in was: minder eten, meer sporten en afvallen. Ik had mijn controle weer gevonden, toen nog niet wetende dat ik helemaal geen controle meer had. De anorexia begon langzaam alle controle over te nemen.
Wat voelde het goed, dat gevoel van controle, dat gevoel van sterker zijn dan anderen, het gevoel om ergens goed in te zijn. Maar ik zag niet wat ik mijn lichaam aandeed, dat ik steeds ongelukkiger werd en in mijn eigen wereldje leefde. Dat veilige wereldje, waarin ik alleen maar met eten bezig hoefde te zijn, alle controle had en niks meer hoefde te voelen. Ergens wist ik wel dat het niet goed was, maar ik wilde het niet zien. Tot mijn ouders mij de ogen openden en zeiden dat als ik onder een bepaald gewicht zou komen, ze contact zouden opnemen met een kliniek. Dat was op dat moment een van mijn grootste angsten. In een kliniek zou ik helemaal geen controle meer hebben en dat wilde ik niet. Dat was het moment dat ik besefte dat ik echt een probleem had en ik besloot te gaan vechten. Maar ik wilde het wel zelf doen en zelf onder controle hebben.
Mentaal ging het nog steeds niet echt goed en aankomen vond ik erg lastig, maar ik wist stabiel te blijven en besloot om voor mijn studie een minor in Polen te gaan doen. Het huis uit, alles alleen doen en dat allemaal in een ander land. Het was de stap die ik op dat moment nodig had. Het alleen doen en zien dat ik dat kan, dat ik andere dingen dan eten ook onder controle had. Daarbij begon ik weer dingen te zien die het leven leuk maken: nieuwe vrienden, reisjes in de weekenden en vele avonturen, hebben mij laten zien dat het leven leuk is en dat het de moeite waard was om te vechten. Terug in NL moest ik in het begin weer even mijn draai vinden, maar ook hier lukte het weer om een leventje op te bouwen. Ik begon mijn master waar ik het erg naar mijn zin had, had leuke vrienden, kon weer sporten en leuke dingen ondernemen. De eetstoornisgedachten waren echter nog steeds aanwezig en aankomen tot gezond gewicht vond ik toch nog lastig. Maar stapje voor stapje ging ik vooruit. Vaak ook 1 stapje vooruit om dan toch weer 2 stapjes terug te vallen, maar van iedere twee stapjes terug leerde ik weer iets nieuws en langzaam ging het beter en beter.
Jarenlang heb ik ervan gedroomd om naar Australie te gaan en toen ik tijdens mijn master de kans had om een tweede stage te gaan doen, was de keus om dit in Australie te gaan doen snel gemaakt. Eind december 2013 was het dan zo ver: die droom werd werkelijkheid, op naar Australie. Wat een avontuur en misschien ook wel weer precies wat ik nodig had. Ik kwam in aanraking met Ultimate Frisbee en vele weekenden besteedde ik hikend in het Australische landschap. Allemaal erg leuk, maar natuurlijk wel iets waar je veel energie voor nodig hebt en tja daar moest ik wel voor eten. Maar goed, dat deed ik dan ook maar.
In korte tijd kwam ik op gezond gewicht en ik had de energie om te doen wat ik wilde en avonturen te beleven. Die eetstoornis stem, nare gevoelens, onzekerheden? Pfff, die schoof ik gewoon aan de kant. Ik had de tijd van mijn leven. Maar toen het einde in zicht kwam en de onzekerheden van het naar huis gaan dichterbij kwamen, werd de eetstoornis weer sterker. Al die tijd had ik alles opzijgeschoven, maar ik had niet geleerd om ermee om te gaan. Ik had me zo gefocust op alle leuke dingen, dat ik nu helemaal niet wist wat ik met al die negatieve gevoelens moest. De drang naar controle werd sterker en dat veilige eetstoorniswereldje werd weer zo aantrekkelijk.
Terug in NL had ik dan ook een grote terugval. Ik was inmiddels klaar met mijn studie en wist niet wat ik nu wilde doen. Ik had geen studie, geen baan, terwijl al mijn vrienden een perfect leven leken te hebben. Ik voelde me minderwaardig, maar de eetstoornis bood me weer die troost, weer dat schijngevoel van controle, het gevoel dat ik toch nog wel iets kon. Uiteindelijk besloot ik dat ik nog een master Neuroscience wilde doen, maar zou hier pas in september mee beginnen. Ik vond een leuke baan voor de tussentijd en had dus wel weer een doel, maar de eetstoornis was erg sterk en ik besloot dat ik hulp nodig had om hier voorgoed mee af te rekenen.
Ik zocht hulp bij Human Concern en kwam hier op de wachtlijst voor individuele therapie. Intussen kon ik wel al een startgroep beginnen, waar ik heel erg veel leerde. In april kreeg ik te horen dat de wachtlijst langer was geworden en ik tot oktober moest wachten. Maar ik had me inmiddels ook aangemeld voor een master in Bristol en hoorde kort daarna dat ik was aangenomen. Na vele twijfels over de keuze voor therapie of toch de master, besloot ik om naar Bristol te gaan. Met de lessen uit de groepstherapie en mijn eerdere Australie ervaring besloot ik om het ditmaal goed te doen. Afrekenen met de eetstoornis, maar ook leren om de onderliggende zaken aan de pakken. Leren omgaan met vervelende gevoelens, leren mezelf te accepteren en tevreden te zijn, leren omgaan met onzekerheden. Met de lessen uit de groepstherapie ging ik het weer zelf proberen, maar ditmaal goed!
Afgelopen jaar heb ik vele stappen vooruit gemaakt. Ik heb voor veel uitdagingen gestaan en die maakten dat ik ook soms dipjes terug in die eetstoornis gehad, maar dit keer ging ik er anders mee om. Ik analyseerde wat er gebeurd was, wat ik voelde, waarom ik me zo voelde en praatte erover. Langzaam maar zeker, leerde ik momenten herkennen en leerde manieren om steeds sneller uit die dipjes te komen. Daarbij had ik dit jaar een hele grote motivatie: Ultimate Frisbee.
Ik kreeg de kans om met een erg goed team te spelen en hoe beter ik at, hoe meer ik weer naar een gezond gewicht kwam, hoe fitter ik werd en hoe beter ik speelde. Ook op studie merkte ik een enorm verschil, hoe meer ik de eetstoornis los kon laten, hoe beter ik me kon concentreren. Maar helemaal los laten kon ik de eetstoornis toch nog niet. De gedachten bleven toch sluimeren en ook al kon ik vaak naar dat gezonde stemmetje luisteren, soms won het eetstoornisstemmetje toch nog. Ergens was het toch nog een veilig gevoel om die eetstoornis te hebben en het was ook een beetje mijn excuus voor als dingen niet helemaal goed gingen. Ach ja, dat komt gewoon doordat ik een eetstoornis heb. Wel zo makkelijk!
Tot ik een aantal weken terug misschien wel de belangrijkste les van mijn hele herstelproces kreeg: zolang ik mezelf als iemand met eetstoornis zie, ben ik iemand met een eetstoornis. Maar ik ben niet meer dat meisje van toen, ik ben zoveel veranderd, ben zoveel wijzer geworden. Als ik dat beeld van mezelf als meisje met een eetstoornis kan loslaten, dan pas kan ik de eetstoornis helemaal loslaten. Dat was het moment dat ik besloot dat het tijd was, tijd om te zeggen dat ik hersteld ben van mijn eetstoornis. En wauw, wat voelde dat als een opluchting.
Eindelijk heb ik het gevoel dat ik de eetstoornis helemaal heb losgelaten en weer echt leef en mezelf ben. Nu ik dat voor mezelf besloten heb, kan ik op moeilijke momenten niet meer dat eetstoornis excuus gebruiken en kan ik niet meer terug in die veilige eetstoorniswereld, want ik ben niet meer dat meisje met de eetstoornis. Ik moet het nu op andere manieren oplossen, maar alle lessen van afgelopen jaren hebben mij zo sterk gemaakt. Nu kan ik de hele wereld aan en dat als mezelf: een leuke, vrolijke meid zonder eetstoornis!
Graag wil ik mijn verhaal eindigen met een kort gedichtje dat mijn laatste wijze les tot herstel heel mooi samenvat:
Als ik blijf kijken
Zoals ik altijd heb gekeken
Blijf ik denken
Zoals ik altijd heb gedacht
Als ik blijf denken zoals ik altijd heb gedacht
Blijf ik geloven wat ik altijd heb geloofd
Als ik blijf geloven wat ik altijd heb geloofd
Blijf ik doen zoals ik het altijd heb gedaan
♥
Geef een reactie