In augustus is het grootste en mooiste avontuur van mijn leven begonnen; ik ben mama geworden van Flip. Een heel erg lief, klein ventje dat lekker groeit, heerlijk naar me kan lachen en ons ondertussen wallen tot op onze knieën bezorgt. Wat bijzonder dankbaar en verwonderd ben ik dat ik dit mee mag maken…
Echte liefde vinden en een kindje krijgen zijn mijn grootste dromen geweest en iets waarvan ik op bepaalde momenten in mijn leven wel eens heb gedacht dat het misschien wel nooit meer zou gebeuren. Ik heb dan ook zeker versteld gestaan van hoe ver je blijkbaar kan komen in herstel. Ik dacht wel eens dat ik toch nooit meer beter zou worden. Ik heb gevochten en echt alles gegeven en mag nu aan het moederschap beginnen zònder eetstoornis, mèt een rugzak vol zelfkennis en ervaringen om nieuwe uitdagingen mee aan te gaan en te blijven staan als het leven even heel moeilijk is.
Ik heb tevens met die nare, maar uiteindelijk geslaagde overwinning iets moois mogen teruggeven; ik heb mijn ervaring voor Proud2Bme in mogen zetten om mensen te helpen weer een beetje te durven geloven dat herstel mogelijk is…
Zes jaar geleden is het allemaal begonnen. Een vacature, een ontmoeting, een begin. De start van een leerzame periode in mijn leven waarin ik mezelf heb kunnen ontwikkelen en veel mensen heb mogen ontmoeten, aanmoedigen en inspireren. Inmiddels, ruim zes jaar later is er een einde in zicht gekomen. Ik neem afscheid van Proud2Bme. Ik stop.
Jullie mogen best weten dat ik het daar wel even moeilijk mee heb gehad. De keuze om te stoppen bij Proud2Bme betekent veel voor me. Het is een baan waarin ik mezelf heb gegeven. Iedere werkdag werd ik meegenomen in verhalen, gedachtes en worstelingen van mooie mensen. Herkenning, een stukje eigen verwerking van mijn verleden met een eetstoornis en mijn brandende passie voor mensen die dit zelfde gevecht moeten en moesten voeren. Mijn hart zit in Proud2Bme.
Ik heb altijd geweten dat mijn werk voor Proud2Bme eindig zou zijn. Het zou een keer ophouden, het zou een keer te ver van me af komen te staan, op raken. Als het goed is tenminste. Zo voelde ik dat. Dat dit punt nu (al) aangebroken is, voelde als een relatie waarin je merkt dat het niet meer werkt, niet meer wordt zoals het was en die je na steeds toch nog proberen besluit uit te maken. Mijn liefde is niet op, maar mijn toekomst ligt niet hier. Er komt een punt achter mijn verhaal. Een punt die ik zelf al 8 jaar geleden achter mijn eetstoornis heb gezet, maar die ik nu ook mag gaan zetten onder mijn werk dat over mijn verleden met een eetstoornis en de overwinning hiervan gaat.
Het is goed zo. Heel goed.
Ik heb zoveel mooie dingen kunnen doen en via Proud2Bme, zoveel mensen kunnen bereiken die hetzelfde mee moesten maken als ik. Ik ben dan ook meer dan Proud. Van blogs tot video‘s en van forumberichten tot gesprekken in de chat. Van interviews in tijdschriften tot voorlichtingsavonden en workshops en van e-mailcontact tot ontmoetingen bij Proud2Meet. Ik heb het allemaal met liefde gedaan, ervan genoten en mezelf erin gegeven.
Ik ga Proud2Bme vast enorm missen. Niet alleen mijn werk en collega’s en de betrokken groep vrijwilligers, maar vooral ook jou. Ik ben zo ontzettend veel mooie, lieve mensen tegen gekomen in dit werk. Mensen waarin ik de definitie van hoop zag. Onzekerheid en pure angst, maar een nog sterker verlangen naar liefde, vertrouwen en een lichtpuntje in het donker. Mensen zoals jij die vreselijk worstel(d)en met het leven, maar het toch willen leren leven. Ik heb in zoveel ogen van meiden die ik ontmoette die fantastisch sterke kracht mogen zien, terwijl zij het zelf soms nog niet voelde.
Ik ben jou tegengekomen, die me aansprak op de gang onderweg naar therapie. Ik heb jou ontmoet, die ik bij een Proud2Meet sprak over je twijfels over hulp en je later mogen herinneren en bevestigen in je herstel. Ik heb jou een beetje leren kennen, die in haar dagboek haar gevoelens en gedachtes met ons deelde. Maanden later op een informatie avond heb ik met tranen in mijn ogen die van jouw moeder mogen zien, omdat het inmiddels zo goed met je ging en we zo blij voor je zijn. Ik heb jou, die ik helaas nooit in het echt heb kunnen ontmoeten, hier en daar toch nog mogen ondersteunen.
Ik heb jouw vragen beantwoord die je stelde in het topic ‘Vragen aan de ervaringsdeskundige’, jouw verhaal mogen lezen en samen met jou mogen zoeken naar handvatten om uit dit stomme, diepe dal te komen. Wat jou, net als (gelukkig) veel andere meiden en jongens, uiteindelijk lukte! Ik heb geprobeerd te doen wat ik kan, omdat ik in je geloof en blijf geloven, ook als ik niet meer werk voor Proud2Bme. Blijvend, krachtig herstel is en blijft mogelijk, ook voor jou.
Trots ben ik, op alle mensen die hier komen. Die dit lezen, die nieuwsgierig blijven zoeken naar antwoorden op hun vragen rondom herstel, die mij hebben gevolgd de afgelopen jaren en die stapjes zetten, grote en kleine. Herstel is groot, moeilijk, maar ondanks dat en ondanks het onmogelijke gevoel is het mogelijk!
Bedankt voor je openheid, de lieve berichtjes, kritische vragen en alles wat ik door jou heb mogen leren en zien. Dankjewel. Zet hem op en heel veel liefde! Je kunt meer dan je denkt.
“Leer echt leven. Als je écht kan huilen, kan je ook pas écht lachen. Leef met je armen wijd open. Het doet soms ongelofelijk veel zeer, maar zorgt er ook juist voor dat je klaarstaat om al het mooie met beide armen wijd open in ontvangst te nemen.” – Nouska
Geef een reactie