Het ongrijpbare van genderdysforie

Genderdysforie: voor sommigen zal het een bekende term zijn, voor anderen niet. Genderdysforie is eigenlijk het gevoel niet thuis te horen in het lichaam waarin je bent geboren. Mijn ervaring is dat dat problemen met eten kan versterken. In deze blog ga ik proberen uit te leggen hoe het voor mij is, hoe ik het ervaar en hoe ik ermee omga.

Voor degenen die het gemist hebben: ik ben 23 jaar geleden geboren met vrouwelijke geslachtskenmerken. Ik ben ook opgegroeid als meisje, tot ik in mijn late pubertijd uit de kast kwam. In die tijd voelde ik me altijd anders, ongemakkelijk in mijn lichaam, maar ik wist niet precies hoe dit kwam en waar het vandaan kwam. Wel droeg ik als klein kind vooral kleding van de jongensafdeling. Dat vond ik mooier en fijner zitten, ook had ik altijd een hekel aan kraaltjes en glitters, die toentertijd vaak op meisjeskleding zaten.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.


Bron foto

Toen ik in de puberteit kwam en borstontwikkeling kreeg, vond ik dat lastig. Het voelde onprettig, als iets dat niet hoorde. Ik begon veel wijde shirts en kleding te dragen om het te verhullen. Ook ongesteld worden vond ik lastig. Ik vond het vooral vies en daarbij kreeg ik ook veel lichamelijke klachten rondom mijn menstruatie. Ik had veel last van buikpijn en rugpijn en was heel prikkelbaar.

Langzamerhand werd ik me er steeds meer van bewust dat het lichaam waar ik in zat, niet bij me hoorde. Het paste niet. Klopte niet. Het voelde alsof ik gevangen zat in een lichaam dat niet van mij was. Ik begon met experimenteren, onderzoeken. Kijken en voelen waar ik me wel prettig bij voelde. 

Het begon met kleding, later ging ik ook experimenteren met mijn haar. Dit was ook het moment dat ik mijn lange lokken vaarwel zei en verderging met een kort kapsel. Ook kwam ik via internet op het fenomeen ‘binders’. Dit zijn hesjes die je kunt dragen om je borsten plat te drukken. Ik heb hier veelvuldig gebruik van gemaakt. Ik vond het fijn, prettig en het voelde veilig. Er bestaan ook nog andere hulpmiddelen om genderdysforie te verminderen, maar daar heb ik persoonlijk niet of weinig gebruik van gemaakt.

Genderdysforie kan je hele leven beheersen. Zo heb ik voor mijn operatie veel moeite gehad met douchen. Ik vond het lastig omdat ik dan geconfronteerd werd met mijn lichaam. Met de borsten die ik nog had. Ik schaamde me ervoor. Ook durfde ik, voordat ik hormonen kreeg, niet tegen vreemde mensen te praten. Ik had immers nog een vrouwenstem en probeerde al door het leven te gaan als jongen.

In die tijd heb ik veel geprobeerd om mijn stem zo laag mogelijk te houden. Hierdoor had ik vaak last van mijn keel. Ook droeg ik bijna altijd een pet, zodat mensen mijn gezicht niet goed konden zien. Dit was ook omdat ik bang was dat mensen zouden zien dat ik geboren was als meisje en dat ik dan voor mijn gevoel ‘door de mand zou vallen’, met afkeuring als gevolg.

Tegenwoordig heb ik hier veel minder moeite mee. Het is een heel proces geweest, maar ik ben helemaal oké met hoe mijn gender is. Ik voel me nog steeds man, maar heb geaccepteerd dat ik ook nog ‘vrouwelijke’ trekjes heb. Zo ben ik zorgzaam, houd ik van shoppen en maak je me gelukkiger met nagellak dan met auto’s.

Het opgroeien als je niet weet wie je bent en je altijd ongemakkelijk voelt is lastig, maar achteraf gezien vallen er veel puzzelstukjes op hun plek. Bovendien is het niet alleen maar zwaar: je leert er ook superveel van. Door onder andere dit door te maken, heb ik veel geleerd over mezelf, anderen en over de wereld.

Kortom: jezelf leren ontdekken is een proces, maar wel een heel waardevol proces.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

43 reacties op “Het ongrijpbare van genderdysforie”

  1. Hoi Abel,

    Dank voor je openheid en voor je initiatief om genderdysforie uit te leggen. Toch heb ik het gevoel dat ik nog een stukje "mis" om te begrijpen hoe het echt is – voor zover dat mogelijk is.

    Ik lees dat je liever jongenskleding droeg en moeite had met de ontwikkeling van een vrouwenlichaam. Ik begrijp dat dat kenmerken kunnen zijn van genderdysforie, maar omgekeerd maken deze kenmerken iemand niet per definitie genderdysforisch. Voor mijn gevoel zit er nog heel veel "ruimte" tussen je niet prettig voelen bij borstontwikkeling (Lonneke heeft hier ook e.e.a. over geschreven) of je menstruatie en het gevoel hebben dat je in het verkeerde lichaam zit. Als je je bijvoorbeeld niet comfortabel voelt bij de overgang van meisje naar vrouw is dat iets heel anders dan je meer man (of een ander gender) voelen dan vrouw, terwijl beide kunnen lijden tot meer dan de "gebruikelijke" moeites met een veranderend lichaam. Genderdysforie lijkt me veel meeromvattender en ik ben eigenlijk benieuwd hoe dat voor jou dan precies heeft gevoeld. Is het uit te leggen hoe "in het verkeerde lichaam zitten" voelt? Of is dat niet onder woorden te brengen?

  2. Bedankt voor deze blog, heel herkenbaar.. fijn dat er meer aandacht voor komt!

  3. @anoniem
    Ik denk wat je hier in zoekt is. Het verschil tussen trans en non binair.
    Ik ben zelf non binair. Ik ben geboren als vrouw. Maar ook ik ervaar genderdysforie. Ik ben geen volledige transitie ondergaan. Maar wel heb ik mijn haar voor een groot deel afgeknipt. Gebruik ik de voornaam woorden. Hen/hun. Heb ik mijn naam (onofficieel) aangepast. Ook ik voel mij geen vrouw. Maar ik voel me ook geen man. Ik voel me een mens. Ik identificeer mij niet binnen het gender spectrum. Al valt nom binair binnen de trans paraplu. Is het soms toch net iets anders. Wel heb ik moeite met mijn borsten. En denk ik na over opties zoals binding. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Als je vragen hebt hoor ik het graag.

  4. Het is vrijwel logisch om als tienermeisje je niet prettig te voelen in jouw lichaam. Niets is zo lastig om jezelf thuis te laten voelen in een nieuw, volgroeid lichaam. Het is daarom helemaal niet gek dat je zelfs nog jaren na jouw puberteit moet wennen aan en accepteren van het volwassen, vrouwen lichaam. Vooral in tijden van Social Media waarin we onszelf ongelukkig maken door het voortdurend vergelijken van onze lichamen. De "symptomen" die jij definieert als genderdysforie, vat ik zelf op als onzekerheden die iedere vrouw / man ervaart gedurende haar / zijn puberteit. Wat maakt het verschil tussen genderdysforie en de gebruikelijke hormonale onzekerheden? Het artikel geeft mij het gevoel dat wanneer een meisje zich onzeker voelt over haar borsten, dit betekent dat zij automatisch moet twijfelen aan haar geslacht (dat ik overigens nog steeds lastig vind om te begrijpen omdat je geslacht toch altijd natuurlijk is vastgesteld en nooit cultureel?). Respect dat jij jouw verhaal deelt, maar ik begrijp het niet helemaal. Wens je het beste toe in jouw reis!

  5. Ben ik nu de enige die de klus kwijt is tussen al die LGBTQ+ soorten ? Non binair, trans, biseksueel, aseksueel, homo, hetero.. Het is voor mij een raadsel hoe iedereen opeens weet wat voor wat staat en je de juiste termen/aansoreking gebruikt zonder iets verkeerd te zeggen.

  6. Ik heb ook lange tijd gedacht transgender te zijn. Jarenlang naar een gender-therapeut gegaan en ook de diagnose genderdysforie gekregen. Als kind geen meisjeskleding willen dragen, niet op een ‘meisjes-achtige’ manier willen spelen, depressieve gevoelens en schaamte over mijn veranderende puberlichaam en menstruatie, eigenlijk alle beetje ‘standaard’ dingen die veel vrouw-naar-man transgenders noemen. Uiteindelijk heb ik ongeveer van mijn 19e tot mijn 25ste gedacht transgender te zijn en was bezig met transitie.

    Wat mij uiteindelijk liet nadenken of ik wel écht transgender was was het realiseren dat zoveel meiden met autisme en/of een eetstoornis tegenwoordig transgender zijn, in mijn hoofd kon dat gewoon niet helemaal kloppen. Door écht eerlijk naar al mijn ""symptomen"" te kijken en ook het lezen van verhalen van mede "lotgenoten" ben ik me uiteindelijk gaan inzien dat, hoewel alles voor mij ‘klopte’ om transgender te zijn, er voor alles eigenlijk wel een niet-transgender reden was.

    Me als kind schamen om meisjeskleding te dragen of met barbies te spelen? Misogynie en het belachelijk maken van vrouwelijke/’meisjesachtige’ interesses is nog steeds een groot probleem in de hele samenleving en dat voelde ik als kind ook, ik wou niet "zoals andere meisjes zijn". Schaamte over mijn borsten en menstruatie.. tja, dat is nou eenmaal super normaal voor opgroeiende meisjes, niet iedereen! Maar zeg nou zelf, wie vind het wel chill om iedere maand een paar dagen te bloeden en ongelofelijk pijn te hebben haha. Tijdens mijn eetstoornis was ik altijd heel jaloers op vooral mannenlichamen, ik zag dat altijd als een bewijs voor mijn transgender zijn maar zie nu in dat ik alleen jaloers was op hele slanke mannenlichamen, eigenlijk gewoon lichamen die zo plat mogelijk zijn, omdat ik gewoon heel erg moeite had met het hebben van een vrouwelijk figuur, en dat (mannen) daar naar kijken/op reageren, en nog steeds vind ik dat nu nog moeilijk.

    Ik hoop dat meiden die deze blog lezen en denken He! Zo voel ik me precies ook, ben ik ook misschien transgender? Zich ook realiseren dat al deze gevoelens héél normaal zijn als vrouw, en vooral, als je ook een eetstoornis (verleden) hebt dat je verlangen naar een mannenlichaam ook kan voortkomen uit je eetstoornis.

  7. Hoi Abel, alle respect voor je uitleg, maar ik heb net als ana dat ik alle soorten niet meer volg. Het wordt steeds ingewikkelder wat er naast homo, lesbi en bi nog allemaal is. Ik vind de aandacht overdreven worden voor lhbtqi in onze maatschappij. Nogmaals: voor jou alle respect en ik wil je niet kwetsen, maar wil ook mijn mening geven. De hele maatschappij is bezig met ‘geachte reiziger’ in plaats van man/vrouw, kinderkleding moet neutraal worden, kinderen worden genderneutraal opgevoed en overal wapperen regenboogvlaggen.
    Waarom zo overdreven?
    Ik ga echt niet mijn excuus aanbieden als ik iemand verkeerd aanspreek.
    Respect heb ik zeker, maar er is ook een grens.

  8. Nog een aanvulling: ik heb een zoon en hij is jongen. Zo noem ik hem, ik voed hem op met uitleg over man/vrouw. Moet ik dan gaan zeggen: je hebt ook homo, lesbi, bi, queer, transgender, panseksueel etc?
    Nu wordt lhbti een soort norm. Als ik geen regenboogvlag wil, ben ik gek.
    Als ik gewoon wel ‘man-vrouw’ zeg, houd ik zeker geen rekening met anderen.
    Het wordt een omgekeerde wereld vind ik.

  9. @anoniem ik heb genderdysforie en voor mij gaat het veel verder dan me niet fijn voelen bij borsten en menstruatie. Ik kon letterlijk niet meer leven ermee. Ik kon niet anders dan borsten en baarmoeder laten verwijderen om überhaupt te kunnen leven. Ik heb zoveel geleden door het vrouwelijk lichaam met alle destructieve gevolgen van dien tot ic opnames aantoe dat er echt geen andere optie was. Dit was van levensbelang. Dit heeft niet te maken met mode of de tijd waarin we leven maar met het diepste van je zijn. Nu ik geopereerd ben heb ik nog steeds een eetstoornis maar ik kan leven met de vorm van mijn lichaam en ben nu zoals ik geboren had moeten worden qua lichaam.

  10. Ik bedoelde NIET makkelijk het psychologisch onderzoek in het traject

  11. Hoi lieve allemaal,

    Wat fijn dat jullie de moeite nemen om zo uitgebreid te reageren. Ik denk dat het ook goed is om de verschillende kanten van de discussie te belichten. Ook het onderwerp twijfel is daarbij een goed thema, maar het almaar benadrukken dat er ook mensen zijn die een transitie ondergaan en daar spijt van krijgen, helpt niet om genderdysforie beter bespreekbaar te maken.

    Natuurlijk is er twijfel mogelijk, dat is ook heel menselijk.

    Eetstoornissen en het ongemak dat je ervaart over je lichaam kunnen heel veel verschillende aanleidingen hebben. En ook nog eens met heel verschillende andere problemen samengaan. Denk aan trauma’s, opvoedingsproblemen, verslavingsgevoeligheid, persoonlijkheidsproblematiek et cetera. Soms is (of lijkt) het duidelijk wat de onderlinge relatie is, vaak is het een bron van twijfel.

    Zo is het ook met genderdysforie. Ook dit blijkt samen te kunnen gaan met een eetstoornis. En ook dit kan een bron van twijfel zijn: heb ik het nou echt, waar komt het nou door, hoe hangt het evt samen met mijn eetstoornis en andere problemen en twijfels die ik ervaar?

    Juist daarom vind ik het zo belangrijk dat Abel hierover deelt. Als bekender wordt dat je hierover kan twijfelen, als daar opener over gesproken kan worden, wordt de drempel lager om zulke gevoelens te onderzoeken.

    Ik denk niet dat het helpend is om daarbij al te veel nadruk te leggen op het feit dat er ook mensen zijn die spijt krijgen van een transitie. Dat maakt het juist moeilijker om je twijfels over een eventueel verband tussen je ongemak over je lichaam en genderdysforie te uiten en te onderzoeken.

    Het voorbeeld van “iedereen eet weleens een hele zak chips” werd hierboven al ergens aangehaald en dat vind ik hier goed van toepassing. Als je twijfelt over ‘heb ik nou een eetstoornis of niet’, is het best fijn te weten dat iedereen die twijfels weleens heeft. Maar als die ‘hele zak chips’ al te vaak wordt aangehaald, kan dat de deur dichtgooien om over je onzekerheden te praten. Dat moeten we niet willen – ook niet als het gaat om twijfels over je genderidentiteit.

    Daarom een vriendelijk doch dringend verzoek om het onderwerp ‘spijt’ hier nu te laten rusten.

  12. @ Alex, gender is niet bedacht door de maatschappij. De natuur zegt bij een geboorte: het is een jongen of meisje. Dat is gewoon een feit door de geslachtskenmerken te zien.
    Ik vind hetero wel de norm, andere geaardheden wijken daar van af.
    Nogmaals: ik heb respect voor anderen, maar heb een andere mening over gender en alles wat daarmee samenhangt en de aandacht daarvoor in de maatschappij.
    Het is niet populair tegenwoordig om bovenstaande te zeggen, dat besef ik.

  13. Hoi,

    Ik voel persoonlijk ook de behoefte om hier nog even op te reageren. Ik heb het even op z’n loop laten gaan, ook omdat ik weet dat ik niet iedereen tevreden kan stellen en ik me realiseer dat dit een onderwerp is waar veel verschillende meningen over zijn.

    Toch voel ik me ergens verantwoordelijk hiervoor omdat dit van mijn hand komt en dit mijn woorden zijn. Maar daar gaat het ook meteen om: dit is mijn ervaring en die verschilt van die van andere mensen. Mijn doel hiermee was puur om eetstoornissen en genderdysforie bespreekbaar te maken, want ik zie steeds vaker dat deze hand in hand kunnen gaan.

    Daarmee wil ik niet zeggen dat iedereen die zich ongemakkelijk voelt in zijn/haar/hen lichaam transgender is of een transitie moet ondergaan, in tegenstelling juist.

    Wel vind ik het gesprek hierover belangrijk, omdat dit vaak nog een taboe onderwerp is. Praat erover, ook over de moeilijke dingen.

    Daarbij wil ik nog even vermelden dat, naar mijn ervaring, hormonen krijgen of een operatie ondergaan allesbehalve makkelijk is, zowel de weg ernaartoe niet als de operatie en/of hormonen zelf. Als je het via de ”normale” weg doet, kost dit meerdere jaren. Als de wachtlijst voor een eerste intake al meer dan 2 jaar is, dan is het geen snelle weg als je het mij vraagt.

    Nogmaals: ik respecteer ieders mening, maar ik ben ook slechts een jongen die zijn ervaringen deelt op dit platform. Je mag er van vinden wat je wilt, maar probeer wel een beetje lief te blijven voor elkaar.

    Liefs,

    Abel

  14. Wat zonde om zo met je lichaam te knoeien. Is geen oplossing voor innerlijke problemen en die hormonen zijn ook slecht voor je gezondheid. Met een paar lichaamskenmerken veranderen, verander je ook niet van geslacht. Je lichaamsbouw blijft ook hetzelfde. Op relatiegebied en seksueel vlak lijkt het me ook knap lastig. Al die genderverwarring door factoren als hormoonverstorende stoffen, door programmering via de media en kan ook zijn een onbewuste herinnering aan een vorig leven.
    Allerlei rolpatronen zijn verwachtingen of eigenlijk hoe je denkt dat het van je verwacht wordt. Zo zat er vroeger in het jongerentehuis waar ik zat een meisje dat net een halve jongen was. Ook meestoeide enzo.
    Denk dat er veel mensen uiteindelijk spijt krijgen. In de toekomst wel manieren om de schade dan te kunnen herstellen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *