Het spijt me. Het spijt me dat ik een eetstoornis heb. Ik zie de angst in jullie ogen en hoor de zorgen in jullie woorden. Ik voel me schuldig. Ik heb ‘schuld’ aan jullie verdriet. Pijn die ik niemand wil doen, misschien enkel mijzelf. Mijzelf omdat ik zo stom ben om hierin te belanden. Ik, altijd het lastige kind, de probleempuber, de ingewikkelde vrouw. Waarom ben ik zo moeilijk voor mijzelf en voor jullie? Waarom laat ik alles mislukken? Jullie maken je zorgen en toch ga ik door. Door met afvallen, te weinig eten, slecht voor mijzelf zorgen, te veel bewegen. Toch blijf ik me verliezen in de eetstoornis. Houd ik dan niet voldoende van jullie? Is dat het? Heb ik het niet voor jullie over om hiermee te stoppen? Ik houd heel veel van jullie, ik houd alleen niet van mijzelf. Niet meer.
Het spijt me. Het spijt me dat ik tegen jullie lieg. Ik lieg, terwijl ik een vreselijke hekel heb aan liegen. Ja, ik heb twee boterhammen gegeten. Ja, ik heb voldoende ontbeten. Nee, ik heb niet hardgelopen. Ja, ik ga morgen beter eten. Ja, allemaal leugens. Ik wil me er écht wel aan houden en soms denk ik ook dat ik dat ga doen, maar nog geen uur later ben ik alweer van gedachten veranderd en is het antwoord nee…
Het lijkt alsof ik er gewoon geen enkele controle meer op heb. Het lijkt nauwelijks meer een optie om het juiste te doen. Het is niet dat ik jullie woorden dan ben vergeten. Nee, die zijn wel degelijk aanwezig. Ze hebben alleen hun werkelijke waarde verloren. Ik moet gewoon iets anders doen. Alsof je nog denkt aan de woorden van een collega, maar je baas je opdraagt het tegenovergestelde te doen. Dan doe je dat.
Het spijt me. Het spijt dat ik hiermee aandacht vraag, aandacht die ik helemaal niet wil. Ik wil aandacht voor dat wat ik goed doe, dat wat ik presteer, die wie ik ben. Ik doe nu niets goed. Ik doe alleen maar fout. Ik maak foute keuzes, volg foute gedachtes en doe foute dingen. Liefst wil ik dat niemand dat weet en niemand dat ziet. Liefst houd ik alles voor jullie verborgen totdat het weer goed is, totdat het allemaal weer voorbij is. Liefst houd ik de schijn op tot ik weer kan verschijnen.
Het spijt me. Het spijt me dat je ik je teleurstel en dat je daarom boos op me moet worden. Het spijt me dat je onmacht voelt en dat ik je vaak niet de mogelijkheid geef om me te helpen. Ik doe niet wat je zeg, volg je adviezen niet op. Ookal smeek je me om meer te gaan eten, ik doe het niet. Dat heeft niets te maken met dat ik niet van je houdt of dat ik niet weet dat je gelijk hebt, het heeft alles te maken met dat wat er in mijn hoofd gebeurt. Iets in mijn hoofd heeft de macht gewoon overgenomen. Soms lijkt het zelfs even alsof ik werkelijk mijn verstand verloren ben. Hoe kan ik zo dom bezig zijn vragen jullie je misschien af. Dat vraag ik mijzelf ook regelmatig af. Ik weet het antwoord niet.
Het spijt me. Het spijt me dat je verdriet om mij hebt en dat ik je dagen moeilijk maak. Ik vind het vreselijk om jou verdrietig te zien of om de zorgen in je ogen te zien. Ik vind het helemaal niet leuk dat ik jouw dagen minder positief maak. Ik heb het allerbeste met jou voor en tóch lukt het me niet om het allerbeste met mijzelf voor te hebben.
Het spijt me. Het spijt me dat we ruzie moeten maken om eten en dat ik niet gewoon gezellig alles samen met je kan eten. Ik zou willen dat ik alles zonder zorgen kon eten wat jij eet en ik zou willen dat ik iedere zorg die je hebt voor mij kon doen laten oplossen. Nu lukt het enkel om mijzelf te laten oplossen. Het spijt me dat ik ergens telkens voor de eetstoornis kies in plaats van voor jou. Ergens weet ik dat ik een keuze heb, maar die keuze is zo ver weg, dat ik hem nauwelijks kan maken.
Het spijt me. Het spijt me dat ik niet gewoon gelukkig en tevreden kan zijn en dat er zo vaak iets met mij aan de hand is. Ik zou willen dat ik vanaf nu altijd tegen je kon zeggen dat ik blij ben en dat het goed gaat. Ik zou, om jou gelukkig te maken, dat ook iedere dag tegen je willen liegen en zo de schijn ophouden ‘for the greater good’, maar ik weet dat dat niet kan. Ik zou het wel voor je over hebben, omdat ik zoveel van je houdt.
Het spijt me. Het spijt me dat het al zo lang duurt en dat ik al zoveel hulpverlening nodig heb gehad en nog niet helemaal op eigen benen sta. Het liefst zou ik die sterke en onafhankelijke vrouw voor je zijn. Die vrouw die je in films en tv series ziet en waar je graag op wilt lijken. Die vrouw die ondanks alle pijn die haar wordt aangedaan blijft staan en krachtig verder wandelt door haar leven. Ik zou zo graag die vrouw voor je willen zijn. Het lukt me niet, nog niet.
Het spijt me. Het spijt me dat ik niet ben zoals je zou willen dat ik was. Het spijt me dat ik niet gelukkig en gezond ben. Het spijt me dat je je zorgen om me maakt. Het spijt me dat ik soms tegen je lieg over wat ik heb gegeten of wat ik weeg. Het spijt me dat ik niet sterker ben. Het spijt me dat ik niet al je adviezen opvolg. Het spijt me dat ik niet gewoon een sterke, zelfstandige vrouw ben zonder al die problemen.
Hoe vaak ik ook het spijt me zeg, het lost niets op en dat weet ik. Uiteindelijk ben ikzelf degene tegenover wie ik het meeste spijt zou moeten betuigen. Het leven van de mensen om mij heen gaat verder, behalve dat van mij. Zoveel spijt, behalve spijt naar mijzelf toe, want dat voel ik niet. Waarom zeg ik geen “Het spijt me” tegen mijzelf? Omdat ik vind dat ik mijzelf dit allemaal aandoe en hierdoor eerder boosheid dan mededogen richting mijzelf voel? Ik denk het…
Nu daarom enkel een brief naar de mensen om mij heen die van me houden. Het spijt me. Ik houd zielsveel van jullie en er gaat geen dag voorbij waarop ik me niet schuldig voel. Ik zou willen dat ik het even beter kon maken, maar het is niet ‘gewoon weer gaan eten’ en dan is alles opgelost. Was het maar zo simpel. Het spijt me. Aanvaard je mijn excuses?
Fotografie: Manoela Padilha
Geef een reactie