We weten het allemaal, maar als we het zelf zeggen is het ineens heel anders. Want zelf ben je niet dun genoeg, niet depressief genoeg, niet zwak genoeg en niet zielig genoeg om geholpen te worden. Anderen wel, die verdienen hulp, steun en liefde. Je steunt die andere persoon zelfs, maar jij… jij verdient dat niet. Jij moet het zelf oplossen, want bij jou valt het allemaal nog best wel mee.
Herken je bovenstaand stukje? Als je nou even heel eerlijk meeleest en uit je negativiteit stapt… Dan is dit toch grote onzin!?!? Valt het echt mee?
Of ben je jezelf gewoon veel te veel aan het vergelijken met anderen? Voor iedereen is het op een ander momente ”teveel”. De een zit er al doorheen, wanneer hij slechts een paar maanden een eetstoornis heeft, maar de ander komt pas tot dit besef als er al jaren overeen zijn gegaan. Wat maakt het uit? Je zit er doorheen, of dat nu is of over een jaar later, dat maakt niemand wat uit.
En dan komen de excuusjes en het vergelijken weer om de hoek kijken. Je stelt jezelf misschien wel voorwaarden. De oorzaak van je eestoornis is niet erg genoeg, je bent niet dun genoeg of niet somber genoeg. Er is altijd wel een excuus te bedenken waardoor je geen hulp mag en hoeft te ontvangen. Een onderdeeltje van je negatieve zelfbeeld misschien? Heel reeël is de gedachte namelijk niet. Maar blijkbaar heeft toch echt iedereen een ernstigere, belangrijkere eetstoornis dan jij. En dat terwijl diegene met wie jij jezelf vergelijkt er precies hetzelfde over denkt. ###
Allemaal roepen we even hard: ”Ik ben niet erg genoeg.”, “Ik verdien geen hulp.” en ”Jij bent veel erger.” Als we dat blijven roepen, zijn straks alle psychologen en diëtisten werkloos en kunnen we de klinieken af laten breken. Op zich geen slecht idee, mochten de mensen met eetstoornissen ook echt geen eetstoornis hebben. Maar dat is niet het geval.
Veel mensen met een eetstoornis ontkennen zo nu en dan dat ze een eetstoornis hebben of ze maken de eetstoornis kleiner dan hij is.
Onzin, want een beginnende eetstoornis is al een probleem op zich. Laat staan dat deze zich al aan het ontwikkelen is of al jaren duurt!
Vergelijk jezelf niet, het gaat om jouw leven. En als dat voor jou op dit moment niet fijn is, is dat reden genoeg om om hulp te vragen.
Ik heb zelf ook jaren gedacht dat het wel meeviel. Te lang, want hoe langer mijn eetstoornis aanwezig was, hoe meer hij bij mij kapot heeft gemaakt. Toch besef ik nog maar weinig hoe heftig deze periode van mijn leven is geweest en wat ik mijzelf heb aangedaan. Want het is niet ‘normaal’ geweest en als je op zo’n manier ziek bent, somber bent en jezelf langzaam kapot maakt, dan is dat niet leuk!
“Ik dacht altijd dat mensen die verkracht waren of geslagen waren thuis alleen recht hadden op hulp. Dat zij echt reden hadden om in therapie te zijn. Toen mijn ouders gingen scheiden was ik daarom zelfs even blij dat ik eindelijk een reden had om het zwaar te hebben. Al snel ging dat echter voorbij, want een vriendinnetje van mij had ook ouders die gingen scheiden, maar haar moeder was ook alcoholist. En dat vriendinnetje had ook geen hulp, dus dan sloeg het nergens op als ik wel hulp zou krijgen. Jaren heb ik zo gedacht. Jaren heb ik ermee verspilt. Ik had veel eerder hulp kunnen zoeken en wellicht eerder een leuk leven kunnen hebben.” anoniem
Van mijn omgeving hoorde ik dat het niet goed met mij ging en langzaam ben ik me dat aan gaan trekken. Ik kon het blijven ontkennen, maar daar bereikte ik niks mee. Ik zag anderen verder gaan met hun leven, mijn vriendinnen kochten prachtige galajurken voor hun afstuderen en ik zat in behandeling en was zo somber dat ik niet eens mee kon om ze te feliciteren!
En toch vind ik het lastig om te zeggen dat ik een eetstoornis heb gehad. Wanneer ik dat uitspreek komt meteen de gedachte ”..maar bij mij viel het wel mee.” Toch spreek ik die gedachte niet meer uit. Het staat namelijk nogal stom, omdat mensen weten dat een eetstoornis eigenlijk nooit ”wel meevalt”. Ik kan er tegenwoordig gemakkelijk over praten, maar heel dichtbij laten komen is een ander verhaal. Het raakt me dan, omdat ik weet hoeveel verdriet mijn omgeving heeft gehad.
Tijdens mijn eetstoornis heb ik vaak gedacht: ”Ik wil graag een eetstoornis en doe alsof. Maar een echte eetstoornis heb ik niet.” Altijd was mijn eetstoornis minder ”waard” dan die van anderen. Alsof die van mij een toneelstukje was en die van hen echt een ziekte. Toen ik eenmaal in bahandeling was ging het in het begin ineens heel goed met me en dat bevestigde mijn ”nep-eetstoornis”. Uiteindelijk merkte ik dat de behandeling even later toch wat minder simpel was dan ik dacht en ook dat hielp mij om het probleem met eten meer als eetstoornis te gaan zien.
Luister dus goed naar je omgeving en de therapeuten. Je eetstoornis kan ervoor zorgen dat je het contact met de realiteit af en toe compleet verliest. Want stel nou dat dit je beste vriendin is en ze doet precies wat jij met jezelf doet (qua eetstoornis), is het bij haar dan ook minder erg? Je antwoord kan ik raden. Blijf jezelf niet voorliegen en neem jezelf serieus. Jij bent niet anders of minder waard dan je vriendin.
Stel dus geen voorwaarden en vergelijk jezelf niet, maar neem jezelf serieus en zorg dat je zo kort mogelijk van die eetstoornis hoeft te leven. Het leven is meer dan overleven!
Geef een reactie