Het verleden laten rusten of niet? – Vanaf nu gaan we alleen nog maar vooruit kijken. Laat het verleden achter je en begin opnieuw. We kunnen niets meer terugdraaien – Dit zijn vast bekende zinnen die veel van ons al eens hebben gehoord of die jezelf weleens hebt gezegd. We denken vaak aan de toekomst, stellen doelen op en maken grote en kleine plannen. De nare gebeurtenissen uit ons leven willen we vergeten, wissen uit ons geheugen en opnieuw beginnen met een schone lei. Natuurlijk is het ook belangrijk dat je niet bij elke stap vooruit, terugkijkt naar het pijnlijke verleden en juist hierdoor weer een stap terug zet, maar toch… Ik denk dat een verleden je maakt tot de persoon die je nu bent. Hierdoor kan je het simpelweg niet laten rusten. Toch?
Wie ben ik?
In vriendschapsboekjes, op je CV, bij kennismakingsgesprekken, altijd wordt er wel gevraagd naar je karaktereigenschappen en je competenties. Vaak schrijf ik dezelfde op en een aantal die kenmerkend hierbij zijn, zijn doorzettingsvermogen, enthousiast en betrouwbaar. Deze drie karaktereigenschappen zullen veel mensen uit mijn omgeving herkennen, maar het meest bijzondere is denk ik wel dat veel mensen deze ook koppelen aan mij door mijn ziektes en mijn verleden. Vanaf mijn geboorte tot aan mijn volwassenheid heb ik niet de meest makkelijke situaties meegemaakt en heb ik vaak mijn mannetje moeten staan.
Zorgen binnen het gezin, een chronische ziekte en een eetstoornis die het leven soms behoorlijk bitter maakten. Dit was zeker afzien, maar het zou mij niet weerhouden om mijn vwo te halen, te gaan studeren en leuke dingen te ondernemen. Mijn omgeving keek hun ogen uit en hadden bewondering hiervoor. Die bewondering zag ikzelf niet en ervoer het als normaal, maar achteraf kan ik wel zeggen dat ik hiervoor heb gevochten, heb doorgezet en na diepe dalen weer snel omhoog wist te klimmen door mijn eeuwige enthousiasme en zin voor het leven. Het verleden heeft mij dus wel degelijk geholpen aan deze karaktereigenschappen en aan mijn kijk naar het leven.
Psychische stoornissen door gebeurtenissen
Naast de karaktereigenschappen en de manier van in het leven staan, kan het verleden helaas ook voor psychische stoornissen zorgen. Mijn eigen ziekte en de angst die ik hierbij meedroeg heeft zeker bijgedragen aan het ontwikkelen van mijn anorexia. Anorexia gaf de controle die ik destijds over mijn eigen lichaam niet had. Mijn thuissituatie is ook een factor geweest in mijn eetstoornis, mijn dwangstoornis en angststoornis. Verlangens naar intense liefde, geborgenheid en veiligheid vond ik in mijn anorexia. Mijn anorexia was mijn vriendin die mij nooit liet vallen en die mij hielp in tijden dat ik het moeilijk had. De gebeurtenissen die vanaf mijn geboorte zich hebben afgespeeld droegen bij aan het ontwikkelen van mijn stoornissen.
Ja, misschien had ik ook wel een eetstoornis, dwangstoornis of angststoornis gehad als ik minder bijzondere belevenissen had moeten doorstaan, maar misschien ook niet. De meeste vrouwen en mannen die een psychische stoornis met zich meedragen, hebben een verleden met een groot verhaal. Een verhaal waaraan naar mijn idee wel gehoor moet worden gegeven. Ik zeg niet dat dit de stoornis oplost, maar alleen het verdriet ervan delen kan enorm opluchten. Schaamte gaat er vaak mee gepaard, maar waarom…? Deze mensen strijden en zijn grote vechters. Ze dragen niet alleen hun psychische problemen met zich mee, maar ook nog eens verhalen waarover boeken vol kunnen worden geschreven.
Met volle angst vooruit!
Om dan maar af te sluiten met de zinnen uit de inleiding, een nieuwe start, een schone lei, vooruit kijken. Ja, ook dit is belangrijk. Het verleden hoeft niet gewist te worden en sterker nog het kan niet gewist worden, want het is een deel van jou geworden. Maar je kan wel dromen over de toekomst, jouw doelen opschrijven en samen met lieve mensen om je heen werken naar een fijne wereld. Een fijne wereld vooral voor jezelf. Je hebt al ellende genoeg meegemaakt en voor iedereen is er een moment om je angsten los te laten en uitdagingen aan te gaan. Dit gaat met ups-and-downs, dit gaat met vele krachten en angsten gepaard, maar het is ook enorm de moeite waard.
Een aantal jaar geleden, bedacht ik 1001 smoesjes om etentjes af te zeggen, had ik bijna elke dag een paniekaanval en had ik geen één persoon die mij echt van top tot teen kende. Nu kan ik me vooral verheugen op de gezelligheid bij etentjes, ga ik vele uitdagingen aan en probeer de paniek de baas te zijn en bovenal grijp ik bij moeilijke momenten terug naar de mensen die mij lief hebben. Elk verleden is anders, elke psychische stoornis is anders en elk persoon is anders, maar iedereen verdient een mooi en liefdevol leven! Ik zeg: Met volle angst vooruit!
Fotografie: Arthur Van Belleghem
Geef een reactie