Ik kan eerlijk toegeven dat ik de eerste behandeling niet voor mijzelf hebt gevolgd. Als ik heel eerlijk had durven zijn, had het van mij toen nog niet gehoeven. Ik wilde helemaal niet en dat zorgde er ook voor dat de therapie ook geen langdurig effect had. Ik deed het wel, maar enkel voor mijn omgeving. Voor mezelf hoefde het niet.
De keuze maken om beter te worden is niet zo gemakkelijk gemaakt. En daarbij is het ook nog eens zo dat die keuze vaak erg wisselend is. Op een gegeven moment wilde ik dan echt wel beter worden, maar alsnog vroeg ik me door mijn eetstoornis af of ik dit eigenlijk wel echt wilde.
Buiten dat het kiezen voor hulp heel dubbel kan voelen, is het soms moeilijk om voor jezelf te gaan. Je moet jezelf iets gunnen, wat je eigenlijk vond dat je niet verdiende. Of je dacht dat je dat geluk ergens anders halen moest en beslist nu dat je het zonder dat moet gaan doen. Een tweestrijd van hier tot Tokio.
Vaak gaat een eetstoornis gepaard met veel zelfhaat. Iemand die zichzelf echt leuk vindt en lief is voor zichzelf, doet zichzelf dit niet aan. Zo dacht ik er in ieder geval altijd over. Het kon niet anders dan dat ik een hekel had aan mezelf en dat was ook zo. Ik vond mezelf een sukkel, een idioot, lelijk en waardeloos. Het was helemaal niet erg dat ik mezelf dit aan deed. Het was enkel erg voor mijn omgeving omdat ik die hiermee ongelukkig maakte.
Toch ben ik steeds weer aan een behandeling begonnen en op den duur begon ik wat aardiger voor mezelf te zijn. Ik leerde mezelf kennen en geduld te hebben met mezelf en zo gaf ik mezelf de kans om beter te worden. Niet voor mijn gezin en vriendinnen, maar voor mezelf. Omdat ik dat verdiende. En dat ging echt niet vanzelf hoor. Ik heb veel gewerkt aan het veranderen van gedachtes over mezelf tijdens mijn therapie. Oefening en herhaling baart kunst, kan ik je vertellen.
Natuurlijk is het eng om er voor te kiezen dat je beter wilt worden. Misschien dat je daardoor wel geen knoop doorhakt en het niet durft te gaan doen. Want wie zul je zijn zonder eetstoornis? Hoe gaat je leven eruit zien en wat zullen er allemaal wel niet voor gevoelens loskomen? En dan is het ook nog eens heel eng om er echt in te geloven dat je het kunt. Kun jij deze strijd aangaan en winnen?
Voor jezelf kiezen en jezelf iets gunnen is heel lastig wanneer je een laag zelfbeeld hebt. Zo vond ik mijzelf verschrikkelijk tijdens mijn eetstoornis en vond ik dat ik het niet verdiende om gelukkig te zijn. Toch weet ik inmiddels dat ik het wel verdien. Dat ik behandeling en alle moeilijke stappen die ik daarin gezet heb een kans heb gegeven, heeft mij ook leren inzien dat ik dit verdiende. Ik mocht best een beetje egoïstischer worden en meer aan mezelf denken. Daar is helemaal niets mis mee.
Sowieso is het zo dat we in onze maatschappij snel vinden dat iemand arrogant is en egocentrisch wanneer je jezelf iets gunt, trots bent op jezelf of veel zelfvertrouwen hebt. Maar het is toch iets wat we allemaal heel graag zouden willen; die positiviteit naar jezelf toe. De taboe dat houden van jezelf arrogant is, kun je loslaten. Zelf compassie is namelijk heel erg belangrijk. Niet alleen voor jezelf, want als iedereen iets liever voor zichzelf zou zijn, zou dat enorm veel positiviteit brengen in de wereld.
Blij zijn met jezelf en gelukkig zijn met je leven is niet iets wat constant voor 100% zo is in je leven. Maar wel iets wat jij meer verdient. En natuurlijk is het eng, spannend en wil je het ergens nog niet helemaal voor jezelf doen. Maar maak stapjes vooruit in plaats van achteruit. Daar heb je niet alleen anderen mee, maar uiteindelijk ook jezelf. En je zult zien dat je echt kunt leren om jezelf het herstellen van die eetstoornis te gunnen.
Geef een reactie