Hetzelfde gevecht

Een eetstoornis drukt een stempel op jou. Op je relaties, je omgeving, de mensen dicht bij je. Een eetstoornis treft meer mensen dan puur die ene persoon die het gevecht voert. De persoon aan de frontlinie levert het meeste in, maar ook de mensen eromheen leveren een flinke strijd. En dat is vreselijk, maar niet jouw schuld.

Als ik terugdenk aan de tijd van mijn eetstoornis en eens achterom kijk, zie ik dat ik een heel leger achter me had staan. Mijn moeder, mijn zusje, mijn toenmalige vriend. Allemaal ridders van hetzelfde leger. En toch kan het voelen alsof zij de vijand zijn. Ik sloot ze buiten, hield ze afzijdig van alles wat ik dacht en voelde. Terwijl juist dát de kern tot een goed gevecht bleek te zijn. Ik moest hen gaan aansturen, niet buitensluiten en bevechten.

De laatste jaren sta ik minder in de frontlinie, maar ik ben nog steeds ridder. En het is lastig om voor hetzelfde te vechten, zonder gesprek. Mocht jij in het heetst van de strijd zitten: praat. Hoe lastig ook. Woorden zijn de meest dodelijke eetstoorniswapens die er zijn. Woorden kunnen raken, ontroeren, verbinden. En juist die verbinding, dat maakt een leger zo sterk. Daarom deel ik vandaag mijn impressie vanuit het perspectief van een naaste, een geliefde: een ridder aan jouw kant.

Je wist me te beroeren, zonder iets te zeggen. We praatten urenlang, tot de wereld weer aanging. We hoorden de klok tikken, maar de tijd stond stil. Wanneer je lachte, voelde ik de grond bijna beven. Van luide liefde naar stille aanbidder.

We hadden het over later. De toekomst die wijd open lag. Maar hoe meer dagen er verstreken, hoe meer je bent gaan leven in het vroeger. De verleden tijd, geleden tijd. Je kunt het verleden niet loslaten en het verleden jou ook niet. Vastgeplakt als een sticker verwijderd van een appel, het laagje lijm altijd zichtbaar in het licht.

Je lacht niet meer. Jouw wereld staat stil en daardoor de mijne vaak ook. Je zegt het niet, maar ik zie het aan je. Je zegt niets meer. Ik zie aan alles hoe levendig je wereld is, daarbinnen. Maar wat zich er afspeelt, ik weet het niet.

Laat me je helpen, wil ik soms schreeuwen. En zelfs al zou ik schreeuwen, ik weet hoe jouw lichaam mijn woorden af zal ketsen. Soms voelt het alsof we beiden een andere taal spreken. Alsof ik je niet meer kan bereiken. Soms twijfel ik, of je wel bereikt wilt worden.

De appel eet je niet meer. Tijd is relatief wanneer het zeldzaam wordt. Je kijkt naar me alsof je met me wilt duelleren, maar ik sta naast je, aan jouw kant. In hetzelfde pantser met dezelfde strijdlust. Met dezelfde liefde die ik altijd voor je heb gevoeld als drijfveer.

Ik wil merkbaar van je houden, maar soms weet ik niet hoe. Ik wil met je praten, maar het voelt niet meer als een gesprek als je niets terugzegt. Ik wil je helpen, begrijpen, maar ik weet niet hoe. Ik wil je bereiken, maar ik weet even niet meer hoe. We voeren hetzelfde gevecht. Laat me je helpen, maar zeg me hoe.

Ben jij naaste van iemand met een eetstoornis? Wij willen graag weten hoe wij je tegemoet kunnen komen. Over welk onderwerp zou jij bijvoorbeeld meer willen weten? Laat het ons weten in de reacties onder dit artikel.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.