Hey lieve eetstoornis!

Hey lieve eetstoornis,

Het is al een hele tijd geleden dat je iets van me had gehoord. Ik heb het nog vaak over je, dat wel. Ik denk regelmatig na over de tijd die wij samen doorbrachten. Eerlijk gezegd, ben je nooit écht uit mijn leven verdwenen en ik wil je dat graag laten weten, vandaar dat ik je deze brief schrijf.

Het klinkt misschien raar als ik zeg dat je niet helemaal uit mijn leven bent verdwenen. Jij hebt immers al tijden niks meer van me gehoord. Je zou kunnen zeggen dat ik uit jouw leven ben verdwenen, maar dat jij nog in mijn leven bent staat vast. Je bent niet de eerste ex naar wie ik een brief schrijf. Brieven schrijven helpt me toch altijd om mijn hart te luchten en als mijn exen van vlees en bloed zal ik je niet zomaar vergeten. Misschien was onze relatie niet meant to be, maar dat betekent niet dat hij niet heeft bestaan. Ik zal jouw bestaan nooit kunnen ontkennen, maar ik merk dat ik het lastig vind om niet boos op je te worden terwijl ik dit schrijf. Je hebt me immers zo gekwetst.

Je kon het niet aanzien dat ik het even niet zo goed meer wist. Elke keer weer had het over zekerheid. We leken er beiden meer dan alles naar opzoek. Het leek daarom een perfecte match. Onze gezamenlijke zoektocht naar liefde en zekerheid. Intussen weten we beiden dat het niks meer was dan een zeepbel. Één prik van de naald en de zwevende illusie spatte uit elkaar en stortte naar de grond als een zielig, nat plasje. Dat deed me echt onwijs veel verdriet. Toch blies ik elke keer een nieuwe bel in de hoop dat hij op zou stijgen naar grote hoogtes. Dat we ons vrij zouden kunnen voelen als vogels. Vliegen.

Nu zeg ik wel steeds wij, maar ik bedoel eigenlijk ik. Misschien was dat ook wel egoïstisch van mij. Ik wilde jou gebruiken voor mijn zekerheid. Ik wilde jou inzetten voor mijn geluk. Tegelijkertijd had ik ook een hekel aan je. Geen wonder dat we zo vaak botsten en afstootten. Elke keer stond ik weer huilend bij jou op de stoep en jij sloot me veilig in je armen. Armen waar ik in stikte, dat wel. We waren als vergif voor elkaar, dus ik besloot dat we misschien beter afstand van elkaar konden nemen.

Weet je het nog? Hoe harder ik van je weg rende hoe harder jij achter me aan kwam rennen. Nee, na al die tijd nam jij hier niet zomaar genoegen mee. “Je kan een relatie van zoveel jaar toch niet ineens de deur uitsmijten? Ik wil je alleen maar helpen!” We kregen knallende ruzie. Ik schaam me nog altijd dood tegenover mijn vrienden en familie. Wat hebben die met onze gevechten te maken moeten hebben. Vechten, ja, dat was het en het was doodvermoeiend. Het leek ons nergens te brengen, al die klappen heen en weer. Misschien moest het daar maar eens mee afgelopen zijn.

Ik was klaar met vechten. We waren zo opzoek naar zekerheid en liefde. Hoe kan vechten daar de oplossing voor zijn? Ik besloot de uitdaging werkelijk aan te gaan. Ik vond het zelf ook verschrikkelijk eng en spannend, want ik had ook geen idee hoe het uit zou pakken als ik er eens een andere methode op na zou houden, maar iemand van ons moest zich nu toch dapper en volwassen gaan opstellen! Dan was ik het maar. Ik besloot naar je te luisteren en je op een rustige en eerlijke manier te wijzen op waar het stuk liep. Samen onderzochten we de mogelijkheden. Dit riep soms onwijs veel angst en spanning op bij ons beide, maar ik besloot door te zoeken naar oplossingen en langzaam aan vonden we een andere manier van leven.

Deze andere manier van leven betekende wel dat onze relatie ook ten einde zou lopen. We waren beide zo veranderd. Ik heb jou niet echt meer nodig en jij mij niet. Blijkbaar was onze relatie niet op liefde gebaseerd, maar op angst. Het is goed om te weten dat we daar nu achter zijn. Ik was opgestaan. Ik had het heft in eigen handen genomen. Ik gaf mij en jouw die zekerheid waar we beide naar verlangden. Ik kan het leven aan, zonder jou. Maak je geen zorgen. Het gaat nog altijd hartstikke goed met mij.

Ik hoop dat je blij bent om dat te horen. Ik weet dat je blij bent, want je zit achterovergeleund in je luie stoel. Ergens achterin m’n hoofd weet ik dat je er altijd zal zijn. Dat je misschien wel weer eens op zou springen als ik het een keertje niet meer zo zeker weet, maar in de meeste gevallen weet ik ook zeker dat het goed komt als ik het niet zo zeker weet. Ha, ja, die zin heb je vaker gehoord en ik weet dat je hem heel lastig vond om te begrijpen, maar echt, het gaat goed met me. Het is beter zo. 

Liefs,
Irene