Een flink aantal jaren terug was ik met iemand aan het daten die zogezegd een echte fitness-freak was. Op dat moment had ik nog erg veel last van mijn eetstoornis. In die tijd was ik continu opzoek naar bevestiging dat ik te dik was zodat ik af zou mogen vallen. Ik vroeg aan mijn date wat hij van mijn gewicht vond en of er niet nog iets af zou kunnen? Zijn antwoord op die vraag zal ik niet snel meer vergeten.
“Je bent gewoon mooi hoor, maar er zou inderdaad nog wel iets af kunnen.” Hij kneep in m’n buik. “Gewoon een paar kilo en dan ben je echt helemaal perfect.” Wow, hallo, zei hij dat nou echt? Ik werd een beetje boos, maar had ik er ook niet zelf om gevraagd? Hij bevestigde mijn gedachten, maar het voelde eigenlijk helemaal niet zo goed. Ik had liever gehoord dat ik gewoon goed was zoals ik ben al zou ik het er misschien niet mee eens zijn. Hij zij het misschien niet letterlijk, maar zijn opmerking was ook niet aardig. In mijn oren klonkt het als niet anders dan: Je bent te dik.
Op dat moment was ik niet in behandeling voor mijn eetstoornis. Ik was net gestopt met mijn behandeling voor anorexia, omdat ik weer een gezond gewicht had. Dit gezonde gewicht had ik echter bereikt door het hebben van eetbuien. Geen gezonde situatie, maar ik vond niet dat ik therapie verdiende als ik mezelf niet kon inhouden en geen ondergewicht meer had. Ik vond het niet nodig, onterecht, want het ging nog helemaal niet goed met eten en deze opmerking had me flink van slag gemaakt.
Ik wil niet zeggen dat het enkel aan deze opmerking had gelegen dat het met eten niet goed ging, er was natuurlijk van alles aan de hand, maar het heeft zeker een bepaalde invloed gehad. Het moment staat immers nog in mijn geheugen gegrift. Het maakte mij extra gedreven om weer af te vallen, wat uiteindelijk alleen maar meer eetbuien uitlokte. Ik zat vast in een eindeloos lijkend cirkeltje van eten en niet eten. Ik voelde me vies, dik, schuldig en moe. Ik schaamde me voor mijn gedrag en ik had geen idee hoe ik hier ooit uit moest komen.
Daar kwam nog eens bij kijken dat ik helemaal niet te veel woog. Ik woog hartstikke weinig, veel minder dan dat ik nu doe. Als ik toen inderdaad die paar kilo af zou zijn gevallen, dan zou ik weer ondergewicht hebben gehad. Hoe kwam het dan dat iemand zo zoiets tegen me had gezegd? Wat moet je dan met die informatie? “Hoe bedoel je?” Vroeg ik twijfelend. “Nou, gewoon, dat je die lijntjes van je buikspieren een beetje ziet.“
Ondertussen heb ik wel door dat hij zelf ook niet zo goed wist waar hij het over had. Hij begreep niks van eetstoornissen en ook niet zo veel van het menselijk lichaam. Ik zou er helemaal niks aan hebben gehad als ik wel af zou zijn gaan vallen. Zowel psychisch als fysiek niet. Hij vergeleek mijn lichaam, dat van een jong meisje die net hersteld was van haar ondergewicht, met het afgetrainde lichaam van hemzelf. Dat is geen eerlijke vergelijking.
Mannen kunnen nu eenmaal een veel lager vetpercentage hebben dan vrouwen en spieren wegen meer dan vet. Na mijn periode van anorexia was er vrij weinig van mijn buikspieren over. Ik zou juist moeten aankomen, wilde ik die weer trainen, maar gaat het daar wel over? Is een buik pas goed genoeg als je buikspieren kan zien? Ondergewicht en een te laag vetpercentage zijn hartstikke ongezond en geen goed doel om na te streven. Als vrouw, maar zeker ook als man zijnde, zo obsessief bezig zijn met je uiterlijk en het nooit goed genoeg vinden, maakt je uiteindelijk ongelukkig. Trainen of een afgetraind lichaam hebben is op zich niet iets slechts, maar het maakt wel uit welke gedachte er achter zit.
We waren beiden best jong en het is helemaal niet erg om het allemaal niet zo goed te weten, maar voor mij was zo’n opmerking hartstikke onhandig en totaal niet helpend. Op dat moment heb ik het voor mezelf gehouden en bleven de woorden nog lange tijd door mijn hoofd spoken. Je kan helaas niet altijd controleren wat andere mensen tegen je zeggen, maar je kan er wel op een bepaalde manier mee om leren gaan. Deze punten zouden je kunnen helpen wanneer iemand iets tegen je zegt waar je helemaal niks aan hebt of wat je zelfs tegenwerkt.
♥ Wat anderen zeggen is niet altijd waar
In dit geval was het heel duidelijk niet juist wat er tegen mij gezegd werd. Nu weet ik dat wel, maar toen kon ik dat niet bedenken. Wanneer je nog last hebt van een eetstoornis, zal je eetstoornis alles aangrijpen om jou te doen geloven dat je niet goed genoeg bent. Zo’n opmerking als deze is voor een eetstoornis te mooi om waar te zijn. Wanneer jij mijn verhaal leest kan je ongetwijfeld objectief kijken en zeggen dat het niet waar was wat hij tegen mij zij. Probeer ook op deze objectieve manier naar jezelf te kijken.
♥ Bespreek je zorgen
Wanneer iemand iets heeft gezegd waar jij mee zit of je een gedachte hebt die je tegenwerkt is het een goed idee om deze te bespreken met iemand die je vertrouwd. Soms kan je er zelf niet helemaal uitkomen wat nou goed of fout is, omdat je eetstoornis het beeld flink kan vertekenen. Het is goed om dit te bespreken of na te vragen zodat je er niet helemaal in je eentje mee blijft zitten. Dit kan je ook tijdens therapie doen.
♥ Ogen op je eigen pad
Wat goed voor jou is, is niet direct goed voor iemand anders en andersom. De jongen die dit tegen mij zei was net als ik alleen met zijn eigen kijk op de wereld bezig. Misschien dat het voor hem een doel was om een zo’n laag mogelijk vetpercentage te hebben, maar dit was voor mij helemaal niet een goed doel. Overigens valt het best in twijfel te trekken of die hele fitness-cultuur onder mannen wel zo gezond is.
♥ Weet waar je het voor doet
Ik kan heel goed begrijpen dat zo’n opmerking als deze je helemaal van je stuk kan brengen. Wat iemand er later ook nog over zegt, de woorden kan je niet meer ongedaan maken. Blijf daarom heel goed je doel voor ogen houden. Wat ga je ermee opschieten om weer af te vallen? Waar gaat je eetstoornis jou brengen? Wat wil je werkelijk in het leven en wat heb je daar wel voor nodig?
♥ Liefs,
Irene
Geef een reactie