Vol goeie moed was ik die ochtend in de trein gestapt. Ondanks de spanning die deze dag met zich meebracht, keek ik al een lange tijd uit naar dit moment. Dit was het begin van een nieuw leven, een leven zonder eetstoornis. Hier zou ik gefikst worden. Ik was helemaal klaar voor een leven zonder angsten. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat ík degene was die zelf deze stappen zou moeten gaan zetten..
Die ochtend werd ik voor het eerst geïntroduceerd aan het eetdagboekje. Het had een ontzettend lelijke voorkant, maar dat moest de pret niet drukken. Ik had er helemaal niet bij stil gestaan dat ik alles moest gaan noteren wat ik at en dronk. En vooral wat ik hierbij voelde en of ik compenseerde. Was ik hier wel klaar voor? Het enige eetdagboekje dat ik ooit gehad had kwam vanuit mijn eetstoornis. Hierin hield ik ook bij wat ik at, maar ik gebruikte deze vooral om na te gaan of ik niet te veel had gegeten. Dit eetdagboekje zou ik in mijn herstel overal mee naar toe dragen. Hierin zou ik ook meer gaan eten dan ik nu deed. Kan ik het wel aan om hiermee geconfronteerd te worden?
Perfectionisme
Al snel begon ik alles keurig te noteren. Ik merkte dat ik hier eigenlijk helemaal niet zo’n probleem mee had als ik aanvankelijk dacht. Het gaf mij rust om alles overzichtelijk op papier te zien. Ik denk dat ik hier de controle in terug vond die ik met mijn eetstoornis moest afstaan. In de tweede week had ik inderdaad het boekje altijd bij me. Als ik aan het eten was schreef ik al mee. Ik mocht van mijzelf nooit van te voren iets opschrijven. Het moest echt kloppen met de werkelijkheid.
Ik heb mijn eten gelukkig nooit afgewogen en ik denk dat dit ook mijn redding geweest is. Hier schreef ik alles zo nauwkeurig op, dat ik mijzelf echt was kwijtgeraakt als ik mijn eten ook zo zou wegen. Omdat ik die tijd maar 1 dag in de kliniek was viel het daar niet op dat ik zo druk bezig was met het schrijven. Het idee om ooit weer zonder dagboekje verder te moeten maakte me angstig. Ik begon pagina’s uit mijn dagboekje te kopiëren, voor het geval ik hem ooit kwijt zou raken. Dit was voor mijn omgeving een teken dat ik hierin doorsloeg. Na een gesprek met een vriendin heb ik besloten om dit de week erna meteen te delen tijdens de therapie.
Afkeer
In de weken hierna ben ik druk geweest met het uitzoeken waarom ik die behoefte naar controle zo erg nodig had. Ik vond dit ontzettend moeilijk en eigenlijk wilde ik hier helemaal niet aan. Het zoeken naar die redenen hielp mij op dat moment ook niet om dat dagboekje los te laten. Ik kreeg de opdrachten om minder nauwkeurig te noteren en om eens vooruit te schrijven. Ik had een eetlijst dus ik wist al wat ik die dag zou moeten eten. Ik heb dit een paar keer geprobeerd maar ik werd meteen overspoeld door een angst die ik niet kon plaatsen. Het idee dat het op papier niet zou kloppen met de realiteit kon ik echt niet aan. Deze dagen heb ik mijn dagboekje nog meer bij me gehad dan voorheen. Ik moest weten of dat ik at echt klopte met wat ik had opgeschreven. Tijdens het eten checkte ik meermaals de pagina’s die voor me lagen. Ik vertrouwde mijn eigen ogen niet en was constant bang dat ik het verkeerd las.
Deze angsten brachten voor mij zoveel dwang mee dat het voor mij haast onmogelijk was om echt bezig te zijn met mijn herstel. De hele dag draaide om dat boekje met die lelijke voorkant. Er zaten ondertussen al een aantal bladzijdes tussen die niet klopte en hierdoor werd de drempel om te blijven schrijven steeds groter. Steeds weer werd ik geconfronteerd met die pagina’s en sloeg de angst opnieuw toe. Om die angst te omzeilen probeerde ik het boekje te vergeten. Dit ging even goed maar natuurlijk was dit geen blijvende oplossing.
Het is oké
Uiteindelijk heb ik gevraagd om een nieuw boekje. Ik wilde beginnen met een schone lei. Dit nieuwe boekje kreeg ik niet. Hoe zwaar ik dit ook vond, uiteindelijk heeft dit mij wel geholpen om hier overheen te stappen. Dit boekje stond voor mijn strijd. Een strijd die niet perfect is, net als mijn boekje. Aan het einde van mijn opname bladerde ik hier nog eens doorheen. Hij was ondertussen flink gekreukt. De nette pagina’s in het begin, de half lege ingevulde pagina’s in het midden en aan het eind de pagina’s van de laatste weken. Het was me gelukt om een balans te vinden.
Ik schreef niet meer alles zo nauwkeurig op, maar het was wel een realistische weergave van mijn dag. Wat mij hierin geholpen heeft weet ik nog steeds niet helemaal. Ik denk dat ik vooral behoefte had aan rust. Ik heb mijzelf meer ruimte gegeven en hierdoor mijn perfectionisme ruimte ontnomen. Ik wilde alles nu en meteen goed. Ik gaf mijzelf niet de tijd om ergens aan te wennen of om iets te leren. Ik moest het meteen goed doen en dan draaf ik door. Ik heb mijzelf de tijd gegeven om hier een manier in te vinden die bij mij past.
Hoe ga jij om met perfectionisme binnen je herstel?
Geef een reactie