Het is 3 juni 2020, kwart over zes ’s ochtends. Vandaag is de dag. Vandaag gaat het gebeuren. Vandaag word ik geopereerd en worden mijn borsten verwijderd. Ik ben bang en blij tegelijkertijd. Ik ben nog nooit geopereerd, nog nooit onder narcose geweest. Dit wordt de eerste keer en de zenuwen en adrenaline gieren door mijn lijf. Een kwartier later stap ik met mijn ouders de auto in: op weg naar het ziekenhuis. Op weg naar vrijheid.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
In mijn voorstelblog vertelde ik al dat ik transgender ben, wat betekent dat ik ben geboren als meisje. Omdat ik op mijn 18e uit de kast kwam, had ik de vrouwelijke puberteit al doorgemaakt, wat inhoudt dat ik borstgroei heb gekregen. Dit vond ik vreselijk. Om mijn borsten te verbergen voor de operatie heb ik jarenlang een ‘binder’ gedragen. Dit is een strak hesje van stug materiaal dat je borsten platdrukt. Deze binders mag je niet te lang dragen, omdat ze zo strak zijn dat het risico bestaat dat je je ribben kneust, breekt of ander letsel krijgt.
Doordat ik borsten had, en me daar zo bewust van was, schaamde ik me vaak. Ik was bang dat mensen het toch zouden kunnen zien, ondanks dat ik die binder droeg. Daarom droeg ik altijd wijde shirts en truien, vaak meerdere lagen. Ook was het vervelend in de zomer: doordat die binder zo strak zat, transpireerde ik veel en begon het al snel te stinken naar zweet. Achteraf gezien realiseer ik me dat ik me er toentertijd veel te druk om maakte: anderen konden het hoogstwaarschijnlijk niet eens zien en ik maakte het in mijn hoofd veel groter dan het daadwerkelijk was.
Op een gegeven moment, toen ik er zowel fysiek als mentaal klaar voor was, heb ik bij mijn psycholoog aangegeven dat ik graag de borstverwijderende operatie wilde ondergaan (in medische termen: mastectomie). Hiervoor heb ik een aantal gesprekken gehad en een second opinion, voordat ik ‘groen licht’ kreeg voor de operatie en doorverwezen werd naar een chirurg. Ik zat toen al meer dan twee jaar aan de hormonen (testosteron), dus ik zou al veel eerder in aanmerking (kunnen) komen voor de operatie, maar toen voelde ik me mentaal niet stabiel genoeg om deze te ondergaan.
In maart 2020 had ik een consult bij de chirurg. Dat ging goed. Ik vond het wel vervelend dat ik er heel lang voor moest wachten, maar was blij dat het consult er überhaupt stond. Echter, een paar dagen na dat consult ging Nederland in de eerste corona-lockdown. Ik zat in zak en as: de operatie kwam zo dichtbij, en nu ging alles op slot? Ik wist niet goed hoe ik met deze emoties om moest gaan en verloor me in (niet) eten en sporten. Ik ging niet naar school, had geen dagbesteding en het ging steeds een beetje slechter met me. Tot dat ene telefoontje begin mei: “Dr. L. Kan je opereren op 3 juni, in Bilthoven. Zou dat schikken?”
Mijn hart ging tekeer, ik kon het niet geloven: gebeurt dit echt? Droom ik niet? Nee Abel, je droomt niet. Dit is de realiteit.
De weken naar de operatie toe waren lang, ik werkte enorm naar dat ene moment toe. Ik begon me ook van alles af te vragen: gaat mijn eetstoornis weg als ik geen borsten meer heb? Voel ik me minder onzeker? Voel ik me minder depressief?
Ik zette alles op alles om op een zo gezond mogelijk gewicht te blijven voor de operatie en dit lukte: de operatie ging door. ’s Ochtends vroeg om 8 uur werden we verwacht. Toen ik aankwam in het ziekenhuis kreeg ik een bed toegewezen, een aantal vragen (en een coronatest) en toen begon het wachten. De laatste twee uur voor de operatie leken eindeloos te duren. En toen was het zo ver: een verpleegkundige haalde me op, ik kreeg een infuus en daar gingen we.
De chirurg kwam ook binnen om mijn borst af te tekenen. Ik vroeg nog of de littekens recht zouden kunnen in plaats van in een boogje: dat kon. Ongeveer tweeënhalf later werd ik wakker: plat.
Ik had weinig pijn maar voelde me wel suf en duizelig. Omdat ik weinig pijn had, mocht het infuus er redelijk snel weer uit. Ik moest nog een nachtje blijven en de volgende ochtend mocht ik weer naar huis. Voordat ik naar huis ging, werden mijn drains verwijderd en mocht ik voor de eerste keer mijn platte borstkas zien: ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was zo blij: was ik dit echt? Ik heb me nog nooit in mijn leven zo gelukkig, blij en vooral vrij gevoeld. Dit klopte, dit ben ik. Die borsten hoorden niet bij mij.
Eenmaal thuis moest ik zes weken een binder dragen met een rits, tegen mogelijke vochtophoping en ik mocht mijn armen niet boven mijn hoofd tillen. Dat was wel een uitdaging, aangezien ik iedereen om hulp moest vragen en er een hekel heb aan afhankelijk te zijn van anderen. Ook mocht ik niet sporten, wat mijn eetstoornis heel vervelend vond.
Na de operatie merkte ik al snel dat ik in een zwart gat viel: ik leefde zo erg naar die operatie toe, wat nu? Wat is nu mijn doel? Hoe gaat mijn leven er nu uitzien? Ik vond dit erg lastig en het zorgde ervoor dat het een tijdje iets slechter met me ging, ook omdat we nog volop in de corona-lockdown zaten. Na veel gesprekken en nieuwe inzichten heb ik dit weten om te draaien en ik ben in september met een nieuwe opleiding begonnen. Dit gaf me weer nieuwe, positieve energie. In de tijd na de operatie heb ik mezelf een stuk beter leren kennen. Ik weet beter wat mijn valkuilen, maar ook mijn sterke kanten zijn.
Op de vraag of ik nu, na de operatie, hersteld ben van mijn eetstoornis, is het antwoord helaas nee.
Voor veel transgenders (vrouw naar man) zijn de borsten een groot pijnpunt en kunnen ze een aanleiding geven tot afvallen. Bij mij ook, maar ik merkte dat een eetstoornis (in mijn geval) niet alleen gaat om hoe je lichaam eruitziet. Het gaat veel dieper dan dat.
Wel ben ik een stuk zelfverzekerder en voel ik me vrijer in het maken van keuzes rondom kleding. Ik schaam me niet meer, ben inmiddels zelfs een beetje trots op de littekens die het heeft achtergelaten: het laat de weg zien die ik heb afgelegd, en die was niet makkelijk, maar ik ben zo blij dat ik het heb gedaan.
Herken jij jezelf in het verhaal van Abel en wil je verder praten over transitie? Dat kan hier op het forum, maar ook ben je welkom bij Genderpraatjes.
Geef een reactie