Hoe EMDR mij hielp | Themachat

Deze blog kwam eerder al eens online, maar plaatsen we in verband met een themachat nog een keer.

Ik liep het beklemmende kamertje binnen. Ze zat al klaar. Het vertrouwde kopje thee stond ook al op me te wachten. Ik nam plaats op de stoel waar ik altijd zat. Vlakbij de deur. ‘Ben je er klaar voor?’ Ik knik. Terwijl ik kleine slokjes van mijn thee nip. Ze haalt een grote zwarte monitor uit de kast en zet hem voor mij neer op tafel. ‘Draai je stoel maar bij.’ Wijst ze me. De thee is ondertussen op. Dat ik nog een beetje dorst heb durf ik niet te zeggen.

Ik zie mijn eigen reflectie in het apparaat en word er ongemakkelijk van. Het gezicht waar ik niet naar wil kijken, maar nu niet meer kan ontwijken. Ze neemt plaats in de stoel naast me. Zij heeft nog wel thee zie ik. Wat zou zij eten vanavond? Ik ben er met mijn hoofd niet bij, ben afgeleid. Ik heb hier absoluut geen zin in.


Al vroeg leek het mijn eerste behandelaar een goed idee om EMDR toe te passen. Een therapievorm voor mensen die last hebben van een trauma. Ik was jong, misschien wel te jong op dat moment. Ik begreep nog niet dat ik een trauma had en wat dit inhield. Ik snapte niet dat dit ooit behandeld moest worden en wat dit voor invloed zou kunnen hebben op mijn leven. Niet alleen het leven met een trauma, maar ook de behandeling ervan onderschatte ik. Op dat moment was ik er niet klaar voor om dit trauma aan te gaan, het was nog te vers en ik wilde deze wond nog niet opentrekken. 

Mijn eerste ervaring met EMDR was misschien niet de meest prettige, maar dat betekent niet dat EMDR niet helpend kan zijn. Dit leerde ik een aantal jaar later. 

De eerste keer EMDR

Ze knipt het scherm aan. Groene piepjes komen tevoorschijn. Het lijkt haast wel een spelletje, maar blij voel ik me niet. Ze vraagt me om terug te gaan naar het moment. Niet veel later sta ik weer in de woonkamer van mijn ouderlijk huis. Alles ziet er nog hetzelfde uit. De piano staat nog onder de open trap en de scheur in het horren gordijn hangt er nog net zo bij. Ik herken alles, maar thuis voelen doe ik me niet. Ik hoor de schoenen van mijn vader in de gang. Mijn moeder en zusje zijn nergens te bekennen. Ik ben alleen met hem.

Hoe vaak ik ook aan die situatie had teruggedacht, het opnieuw ervaren was nooit gebeurd. Het was nieuw om weer terug te zijn op de plek waar het allemaal begon. Waar ik angstig werd gehouden, waar ik een eetstoornis ontwikkelde. Waar ik niet wilde zijn. Meteen kwamen de angsten terug die ik toen zo had ervaren. Alles wat ik had geblokt kwam omhoog, alsof ik daar echt weer even was.

“Hoeveel spanning voel je, van 1 tot 10?”, vroeg ze. “10”, zei ik resoluut. Ze wees naar het scherm. De groene bolletjes bewogen en piepten. Mijn ogen schoten op en neer. Het voelde alsof ik een tenniswedstrijd keek, maar steeds de bal een beetje kwijt was. Dit duurde een aantal minuten. Na elke keer moest ik terug naar het moment en aangeven hoe hoog de spanning was. Toen ik een uur later de deur uitliep zat mijn spanning op 7. Wel echt een stuk minder, maar weg was het nog niet.

De dagen na elke sessie was ik extreem misselijk. Mijn hoofd was leeg en ik kon mijn gedachtes niet bereiken. Iets wat ik vreselijk vond. Over een aantal maanden moest ik mijn eindexamen gaan doen. Hoe kreeg ik dat nu voor elkaar als ik mijn hoofd niet op orde kreeg…?

Ik besloot de therapie te stoppen. Ik had hier ook helemaal geen tijd voor. Ik was klaar met al die bemoeienis, ik wilde gewoon weer doen waar ik zin in had. En dat was niet op een vrijdagmiddag in een warm, klein hokje naar groene bolletjes kijken.  

De tweede keer EMDR

Jaren later. Het trauma was ik allang vergeten. Ik negeerde de signalen die mijn trauma mij gaf. Ik kon niet slapen en was angstig. Dat dit hier allemaal mee te maken had weigerde ik te geloven. Zoveel impact kon dat toch niet hebben?

Omdat ik veel last had van reumatische pijnen begon ik een traject bij een team specialisten, waaronder een psycholoog. Voor het eerst in lange tijd doorbrak ik het zwijgen. Liet ik iemand toe in mijn hoofd. Ik kwam erachter dat ik meer met mijn vader bezig was dan ik in eerste instantie dacht. Alle opgekropte spanning kwam omhoog en ik barstte in huilen uit. Mijn psychologe besloot uit nood om EMDR toe te passen. Mijn lichaam weigerde, ik had al EMDR gehad. Ik hoefde die onzin niet nog een keer. Ondanks de weerstand besloot ik het uiteindelijk toch aan te gaan. Zij was de eerste psycholoog bij wie ik me veilig voelde, die ik vertrouwde. Zij zal het toch wel weten?

Ik wachtte braaf op het zwarte apparaat, maar dat kwam niet. ‘Vind je het goed als ik naast je kom zitten?’ Vroeg ze. Ik knikte. Ze rolde haar stoel naast de bank en ik draaide een beetje bij. Ze vroeg mij om mijn ogen dicht te doen. Mijn ademhaling was ondertussen weer wat rustiger geworden. Weer was ik in de kamer. “Hoeveel spanning geeft het jou om daar te zijn?”, vroeg ze zacht. “Een 8”, zei ik. “Open je ogen maar weer”, hoorde ik. Ik keek naar haar handen die ondertussen voor mijn gezicht zweefden. Haar vingers bewogen haast ritmisch op en neer en ik voelde me met elke beweging rustiger worden. Hierna stelde ze mij wat wiskunde vragen. Iets waar ik zeker geen held in ben, maar dat gaf niet. 

Die middag liep ik terug naar huis. Ik was niet moe of in de war, maar voelde me juist heel zen en energiek. De zon scheen door de bomen heen en ik lachte naar iedereen die ik tegenkwam. Mijn spanning was zeker geen 8 meer.

Nog een aantal keer heb ik hier EMDR gehad. Elke keer voelde het voor mij prettig. Ik voelde me veilig en begrepen. Mijn gevoel en angsten mochten er zijn, ik hoefde me niet te schamen. Hier heb ik ook echt aandacht besteed aan het achterlaten van het moment. Hoe wil ik terugdenken aan deze situaties? Zo heb ik bepaalde beelden geabstraheerd als een schilderij of in denkbeeldige kastjes gestopt. Als ik hier nu aan terugdenk zie ik een beeld dat ik mooi vind, waar ik geen angst meer bij voel. 


Ik heb geleerd dat EMDR in verschillende vormen gegeven kan worden en dat het echt van belang is dat ik in dit geval hier ook echt voor opensta. De laatste manier was voor mij het prettigst, ik stond er zelf achter en de situatie was voor mij veilig genoeg om deze angsten en het verdriet aan te gaan.

Heb jij ervaring met EMDR?


Heb jij last van een trauma en zou je hier over door willen praten? Morgen, maandag 28 oktober, om 20:00 is er een themachat over EMDR. Je bent van harte welkom.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

10 reacties op “Hoe EMDR mij hielp | Themachat”

  1. Ik heb een heel slechte ervaring met EMDR. Tijdens de sessies was het pittig maar draagbaar, maar erna had ik het enorm zwaar. Ik werd helemaal overspoeld door allerlei emoties, kreeg paniekaanvallen en werd helemaal gek van mezelf. Toen ik dit aan de EMDR therapeut vertelde deed ze daar heel laconiek over en vond ze enkel maar dat ik eventjes moet doorzetten. Ik ben na enkele sessies gestopt omdat ik geen begrip kreeg van de therapeut en kwam hierdoor nog veel dieper in de problemen…

    Persoonlijk denk ik dat EMDR kan helpen, maar dat de cliënt goed ingelicht moet zijn en dat er voldoende omkadering is. Dat er gedacht is over een vangnet voor als het moeilijk gaat na een sessie. Jammer genoeg wordt dit stuk vaak vergeten.

  2. Wat fijn om jouw ervaringen met EMDR te lezen! Voordat ik eraan begon, had ik zo graag persoonlijke ervaringen willen lezen van iemand, dus hopelijk helpt dit mensen die er nog over twijfelen of binnenkort gaan beginnen.

    Ik herken wat je schrijft, na mijn eerste sessie voelde ik me zo ontzettend goed, ontspannen en gelukkig! De volgende twee dagen waren wel vrij zwaar, maar ik merkte wel direct dat het werkte. Ik herken ook wat je schrijft over het afgeleid raken tijdens de sessie, dat mijn brein een soort weerstand heeft om er echt helemaal mee bezig te zijn. Het is op die momenten lastig om toch steeds weer te focussen en terug te denken aan het beeld. Tijdens de sessies ga ik vaak ook door een achtbaan aan emoties; ik barst soms een of twee keer in huilen uit, voel me opeens geïrriteerd of boos, voel heel veel walging of angst, of voel opeens een soort rust. Als ik het gebouw uitloop, zou ik het liefst twee dagen lang slapen. Zó intensief, maar uiteindelijk kan ik op de herinnering terugkijken alsof het gewoon een verdrietige herinnering is, zonder dat het nog invloed op me heeft, dus het is het waard.

  3. EMDR heeft mij zoveel inzicht gegeven in het onstaan van mijn eetstoornis! Heftige maar,voor mij, helpende therapie vorm. Helaas maakt dat herstellen niet makkelijker

  4. Ik doe EMDR voor complexe ptss en het is best een speurtocht. Ik heb tijdens de sessies heftige lichamelijke reacties (benen niet meer kunnen voelen, zo slap worden dat ik bijna van mijn stoel glijd, arm niet kunnen bewegen). Tegelijkertijd blijven mijn emoties redelijk vlak. Het voelt wel als spannend en beladen, maar ik hoef bijvoorbeeld nooit te huilen. En zodra er wordt geprobeerd emoties meer op te roepen (bijv. door exposure) schiet ik snel door naar een volledige herbeleving of juist dissociatie.

    Ook merk ik dat alle (fragmenten van) trauma’s tijdens de sessies snel in elkaar overgaan en door elkaar heen buitelen. Het is al met al best wel een puzzel en ik ben nog erg zoekende hoe dit kan werken.

  5. Ik ga nog starten met EMDR alleen bij het lezen van deze blog merk ik al dat de spanning heel erg oploopt en ik allemaal koude rillingen krijg. Dankjewel!

  6. Wat een mooi bericht en inderdaad heel belangrijk, vind ik, dat je vertrouwen hebt in de therapeut(e) waar je EMDR van krijgt.
    En dat je vantevoren ook voldoende uitgelegd krijgt hoe het werkt en wat er na een sessie kan gebeuren omdat je hersens nog druk bezig zijn.
    En als het goed gaat zijn je emoties daarna geneutraliseerd, je kunt de gebeurtenis niet weghalen (helaas) maar wel de manier waarop je er naar kunt kijken veranderen.
    Een mooie en heel toepasselelijke quote voor EMDR vind ik
    "We are not changing what happened, we are changing the way it lives in us"

    En dit mooie zinnetje
    "En dat was niet op een vrijdagmiddag in een warm, klein hokje naar groene bolletjes kijken".
    is voor mij de reden om EMDR (en andere therapie) te geven in de natuur met paarden. Dat kan al zo drempelverlagend werken.

  7. Mijn eerste ervaring met EMDR was toen ik 9/10 was. Ik heb laatst weer een traject gehad, en die was heel fijn. Ze combineerden de EMDR met CGT, en dat werkte voor mij heel goed. Ze gaven me handvaten en leerden me op een andere manier naar de situatie te kijken. Vanuit die ogen en met hun hulp kon ik een stuk beter het echt verwerken. Ik denk dat de afgelopen keer ook de meest effectieve ooit is geweest, in ongeveer 7 jaar. Ik ben blij met wat het me gebracht heeft, en heb het nu afgerond.

  8. ik ben een maand geleden begonnen. Ik ben 15 jaar en ik dacht meteen dat het grote onzin zou zijn. De eerste sessies werkte ik dus niet mee. De laatste tijd wel omdat ik dacht dat het uiteindelijk toch wel nut zou hebben. Dit is zeker zo bij mij. Als ik terug denk aan mijn trauma’s leveren ze veel minder spanning op. Wel voel ik me na een sessie moe en ‘leeg’. Maar uiteindelijk is dat het wel waard hoop ik. Ik ben tot nu toe heel tevreden. Ookal ben ik nog niet klaar.

  9. Ik heb al 6 maanden wekelijks een emdr sessie, daar zit
    mijn behandelaar ook bij. We zijn nu met de laatste trauma bezig, al 4 sessies voor gehad. Waarvan ik er 1 zelf heb afgebroken en 2 de psycholoog gedaan omdat ik ging huilen en me eigen afsloot, en beide keren moest ik melden dat ik thuis was gekomen. En na 3 dagen wordt ik gebeld ter controle over de dagen erna. Nu hebben de psycholoog en mijn behandelaar besloten om wekelijks een gesprek tussen mij en mijn behandelaar. Als onderdeel van de verwerking en het ook durfen te benoemen. Aangezien ik meerdere diagnoses heb naast ptss is het benoemen van sommige dingen voor mij moeilijk. Vandaar dat mijn behandelaar erbij is.

  10. Door EMDR zit ik nu in een zware depressie!

    Jeugdtrauma’s zijn door de EMDR opgerakeld en ik herbeleef alles in het dagelijkse leven. De geest is uit de fles!
    Ik weet nu niet meer wie ik ben, ik ben mijzelf helemaal kwijtgeraakt.
    Kreeg de EMDR therapie van een GGZ verpleegkundige die het had geleerd tijdens een korte cursus.

    Achteraf had ik mij beter in moeten lezen en naar een erkende psycholoog toe moeten gaan !

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *