Hoe ik mijn setpoint bereikte

2020 – In de blog ‘Ik werd bewust dik‘ schreef ik een tijd geleden over mijn persoonlijke onderzoek naar mijn setpoint. Het was voor mij heel bevrijdend om dit te onderzoeken en hier uiteindelijk over te schrijven. Tijdens mijn eetstoornis had ik nooit gedacht dat ik dit aan zou gaan. Maar nu, enige tijd later, ben ik blij dat ik het heb gedaan. Het heeft mij veel inzichten gegeven en ik voel me krachtiger dan ooit. Middels deze blog wil ik jullie meenemen in dat experiment; hoe dit er uit heeft gezien en tegen wat voor punten ik wel en niet aanliep.

Nu terugdenkend was ik wel terughoudender wat betreft voeding dan ik eigenlijk zou willen. Ik weet nu bijvoorbeeld niet meer wat ik gisteren heb gegeten; een jaar geleden had ik dat nog wel geweten. Ik was genezen, maar misschien nog niet volledig geheeld. – Uit de blog ‘Ik werd bewust dik’ 

Niet wegen, maar voelen

Ik woog mezelf al een flinke tijd niet meer. Het was op een manier toch een beetje verleidelijk om dit op te pakken zodra ik wat meer begon te eten, maar ik liet het. Ik moest dit zelf onderzoeken, dat gewicht deed er niet zoveel toe. Ik had geen streefgewicht waar ik heen wilde, ik wilde kijken wat mijn lichaam deed. Waar mijn lichaam heen ging, zonder me druk te hoeven maken of dat gewicht wel paste binnen het plaatje dat ik van mezelf had. De weegschaal bleef uit, maar ik ging door. Ik had verwacht dat ik vrij snel zou merken dat ik wat was aangekomen. Dat is hoe ik het me ook herinnerde vanuit mijn eetstoornis. Het aankomen tijdens het herstel ging rap. Maar ik ben stabieler. Veel stabieler dan ik destijds was. Tijdens mijn herstel was een dag ‘anders’ eten meteen merkbaar. Nu ervoer ik geen verschil. 

Ik heb ooit eens gehoord dat – voordat je je setpoint bereikt – je eerst iets boven dit gewicht hangt, om uiteindelijk iets lager te stabiliseren. Op een manier klinkt dit best logisch. Maar omdat ik die periode niet heb gewogen, kan ik dit niet bevestigen. En dat is denk ik alleen maar goed. Het was voor mij heel helpend om dit gewicht los te laten. Op die manier kon ik pas écht ervaren wat mijn lichaam deed, of het veranderde. Het gewicht hing op een manier nog zo verbonden met het hebben van een eetstoornis, dat ik dit ook maar moeilijk los kon zien. Het was voor mij dus heel verfrissend om dat gewicht er niet bij te betrekken. Het zegt – in mijn ogen – namelijk niet zoveel over mijn algehele gezondheid. 

Van zoetige trek naar balans

Toch was dit experiment in het begin ook zeker een vrijbrief om alles te eten. Dat is denk ik ook wat ik bedoelde met het ‘ik was misschien nog niet helemaal geheeld’. Ik denk dat herstel niet eens zozeer gaat om alles kunnen en willen eten, maar wel eten naar behoefte. En misschien dat ik hier toch nog wat stappen in kon zetten, ook al had ik geen eetstoornis meer. Mijn behoefte was dan ook vooral zoet. Ik wilde chocola. Anderhalf jaar geleden riep ik mezelf toch nog wel tot een halt toe, waar ik dat nu niet meer deed. Ik at naar behoefte, hoeveel ik ook wilde. Het was oké. Dat was best even spannend soms, maar ik genoot er stiekem ook te erg van om het te laten. 

Misschien had ik een fysieke trek in zoetigheid, misschien een mentale honger, maar ineens maakte dat niet zo heel veel uit. Ik merkte dat juist door dit aan te gaan, het uiteindelijk vanzelf iets meer begon te stabiliseren. Ik kreeg wat meer trek in crackers en fruit, misschien omdat ik juist die zoete honger voor het eerst echt durfde te stillen. Misschien ook wel omdat ik niet meer tegen de zoete honger vocht, ik het nu echt mocht ervaren, ik deze ook minder nodig leek te hebben. 

Sterker en krachtiger

Hoe minder ik woog, hoe meer ik mijn lichaam verafschuwde. Hoe dit allemaal precies werkt weet ik eigenlijk niet zo goed. Maar hoe voller ik werd, hoe minder ik bezig was met het feit dat ik was aangekomen. Ik begon het op een manier misschien wel te omarmen. Tijdens mijn eetstoornis (en herstel) wilde ik de dunste van de groep zijn. Van iedereen; mijn vrienden, huisgenoten, familie… Iedereen moest op een manier dikker zijn dan ik. Continu was ik bezig met het maken van die vergelijking. Tijdens mijn herstel heb ik hier veel stappen in gezet gelukkig. Toen ik een aantal maanden in mijn experiment zat, bedacht ik me dat ik er vroeger een gewoonte van had om mijn lichaam te vergelijken met anderen. Op dat moment kwam ik tot de conclusie dat ik misschien wel één van de ‘diksten’ in de kamer was op dat moment. En eigenlijk was ik alleen maar trots. Wat fijn, dacht ik. Wat fijn dat dat kan en dat het me niks uitmaakt. En dat meende ik, want het raakte me niet meer. 

Jarenlang ben ik bang geweest om boven een bepaald gewicht uit te komen. Bang dat ik dik zou zijn. Ook al lag dat gewicht binnen de gezonde marge, toch had ik het idee dat ik dan overgewicht zou hebben. Ik was hersteld – al een tijd – maar toch had ik nog last van deze ongezonde gedachtes. Ze voelden alleen niet als ongezond, wat het vrij ingewikkeld maakte.

Misschien dat het gewicht dat ik vóór dit onderzoek had op een manier ook wel een soort schijnveiligheid bood. Ik had een gezond gewicht, dus het was goed. In principe was het ook goed, maar het kon dus beter. Inmiddels heb ik me één keer gewogen. Het gewicht dat ik nu heb, is nog steeds gezond en gestabiliseerd. Voor mij is dat een teken dat dit een gewicht is wat wellicht dus beter bij mij past dan het gewicht dat ik hiervoor had, maar waar ik op een manier dus nog wel wat moeite voor moest doen.

Voor dit gewicht hoef ik geen moeite te doen. Het is geen streefgewicht, het is mijn leefgewicht. Mijn lichaam doet het, ik kan er alles mee. En het voelt gek genoeg nu ook meer van mij. Alsof wij in dat ene jaar dichter naar elkaar zijn gegroeid, mijn lichaam en ik. Ik denk dat ik mijn lichaam ook altijd zag als een soort last, iets dat ik maar bij me droeg. Nu zijn we wat meer in elkaar verweven, op een goede manier. We kijken uit voor elkaar in plaats van naar elkaar. En dat is mij heel waardevol. 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

31 reacties op “Hoe ik mijn setpoint bereikte”

  1. Prachtige uitspraak "geen streefgewicht, maar leefgewicht"!

  2. Kunnen we bij Van Dale aanvragen om het woord Leefgewicht daarin op te nemen? Prachtig woord!

  3. Wat een mooie blog!

  4. Hoi Lonneke,

    Ik vind het heel knap hoe jij dit experiment bent aangegaan, een echte inspiratie! En mooie blog ook.

    Maar zonder beledigend te willen zijn, in hoeverre denk je nu achteraf nog dat je hersteld was voordat je dit experiment was aangegaan? Want als je nog niet alles vrij durft te eten in vrije hoeveelheden, veel met eten bezig bent en je gewicht nog zo belangrijk was – in hoeverre ben je dan echt al hersteld? Want is een gezond gewicht en ‘genoeg eten’ al hersteld? Of is daar nog wat extra voor nodig?

    Ik vraag dit omdat ik denk dat dat voor mij niet genoeg zou zijn, maar omdat ik tegelijkertijd bang ben dat verder dan dat onhaalbaar is. Daardoor zit ik nu vast in mijn herstel heb ik het idee. Als je hiervoor tips hebt dan hoor ik het graag. 🙂

    Liefs!

  5. Een van de beste en meest interessante blogs van de laatste maanden! Erg goed om te lezen en voor mij weer inspiratie!

  6. Dankjewel, wat fijn dat het zo helpend is! 🙂

  7. Mooie blog Lonneke

  8. Hoi Lonneke,

    Wat een mooie blog, en wat stoer dat je de uitdaging bent aangegaan. Inspirerend ook.
    Ik kan me voorstellen dat dit proces best veel energie kost, dat je jezelf regelmatig bij de les moet houden en stappen durven blijven zetten in je ‘nieuwe ik’. Klopt dat? Dat lijkt me namelijk best moeilijk als je ook andere grote uitdagingen hebt in je leven (privé). Hoe ben jij hier mee omgegaan? Of zat je in een rustige periode?
    En kan je ook voorbeelden geven van wat voor jou spannende momenten waren?

    Liefs

  9. Hele goede blog!
    Maar hoe weet je dan wat je setpoint is als je niet weegt?

  10. Hi Lonneke,

    Echt een hele fijne blog!!

    Het gaat bij mij op dit moment heel goed met eten en gewicht, oefen om naar m’n behoefte te luisteren en ook echt wat vrijer te zijn. Ik ben ook al een tijdje soort van stabiel, en soms kan ik het zelf even mooi vinden. Probeer er langzaam een beetje aan te wennen, maar dan zie ik soms ineens een foto.. Ik vind zulke moment heel erg moeilijk. Je ziet dan zo duidelijk het verschil.. hoe ga jij daar mee om?

  11. Wat een mooie en helpende blog!

  12. Hele fijne blog en heel helpend. Ik wil dit ook heel graag bereiken, de angst blijft alleen heel erg dat ik heel erg laks wordt met mijn gewicht en dat het dan naar overgewicht gaat, of dat ik juist heel erg te strikt met mijn gewicht omga.. pff blijft soms zo moeilijk, maar ik blijft doorvechten. Dank je wel voor het delen Lonneke, trots op je!

  13. Dit blijft een gevoelige snaar voor mij. Ik ben van mening (en ervaring) dat het lichaam diverse setpointgewichten heeft, zowel geforceerde/gemanipuleerde als het mooie leefgewicht waarover Lonneke schrijft. Helaas ben ik er nog steeds niet achter wat mijn marge is omdat ik de laatste jaren, ondanks normaal en overgewicht, nog veel bezig ben geweest met lijnen, dwangmatig sporten en eetbuien. Nu eindelijk de knoop doorgehakt na een ontmoeting in een droom: gaan voor volledig herstel, dan komt het leefgewicht als vanzelf…go with your own flow!

  14. Heel herkenbaar en prachtig omschreven. Dankjewel!

  15. Wauw, dit is echt heel motiverend!
    Je bent echt een topper!
    Love de uitspraak: geen streefgewicht maar leefgewicht!

  16. Dit is hoe het hoort te zijn. Het lichaam kan bet zelf. Wij hoeven ons er niet mee te bemoeien!
    Het is een enorme verspilling van tijd en energie om te proberen je lichaam in bedwang en onder controle te houden waar het echt niet nodig is.
    Het is echt helemaal goed om jezelf te zijn, te eten wat je zelf wilt, doen wat je wilt, vinden wat je vindt, voelen wat je voelt, het lichaam te hebben dat jij bent.
    Eer je vrede sluit met jezelf en je lichaam en je
    het vrij laat blijf je in een zelfgemaakt gevangenis zitten.
    Je moet ook niet steeds anderen vragen wat je moet eten, wegen of je mag snoepen enz. . Je geeft je hele autonomie weg, plaats jezelf in een afhankelijke positie altijd afwachtend of je het goed doet, laat anderen of tabellen, cijfers lijsten bepalen in plasts van op jezelf te vertrouwen.
    Het is best eng om te leren het is een proces, maar een mooie..

  17. Echt een hele mooie blog, ik zelf wil dit eigenlijk ook. Ik ben een tijdje hersteld maar heb nog steeds een klein beetje ondergewicht en dit past denk ik niet bij mij

  18. Wow wat mooi en goed! Ik zou willen dat ik die power ook had ♥

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *