Hoe lang ga je hier nog mee door?

Veel mensen met een eetstoornis stellen hun herstel uit. Gek, vinden omstanders vaak. Als je ziek bent, wil je graag beter worden denken zij. Toch brengt een eetstoornis zo’n tweestrijd met zich mee dat je misschien niet zomaar los wilt laten. Het geeft je iets en dat maakt het moeilijk om hulp te vragen, motivatie te vinden en echt beter te worden.

Je gaat maar door, put jezelf uit, doet alsof het wel meevalt en stelt het vragen om hulp uit. Veel mensen lopen zo’n 6 jaar rond voor ze ergens aan de bel trekken voor hulp. En toch denk jij misschien ook dat het voor jou nog niet het moment is om hulp te vragen of te vertellen dat je problemen hebt. ‘’Want bij jou valt het tenslotte allemaal wel mee”.

Als ik tijdens de bijeenkomsten van Proud2Meet de meiden hoor praten en terugdenk aan mijn eigen geschiedenis met mijn eetstoornis, weet ik weer hoe rot ik me voelde. Ook in het begin van mijn eetstoornis had ik eigenlijk al reden genoeg om hulp te zoeken. Ik voelde me slecht, onzeker, gespannen, moe en was puur op zoek naar iets dat mij kon helpen dit leven te leven. Het was een noodkreet, geen oplossing. Al dacht ik toen nog van wel.

Ik voelde me slecht over mezelf. Ik was vaak bang, voelde me somber, eenzaam en onbegrepen. Ik liep rond met geheimen waarvan ik zelf soms niet eens precies wist waarom ik ze geheim hield. Maar ik wist niet anders en was doodongelukkig. En toch zei ik niets, toch voelde ik mij een aansteller en duwde ik mezelf de dagen door. Waarom zei ik niet eerder dat het niet goed met me ging?

Ik denk dat ik verschillende redenen had om het belletje trekken uit te stellen. Ik was doodsbang niet serieus genomen te worden. Ik had ten slotte lange tijd geen echt ondergewicht en wist niet dat ik dan alsnog een eetstoornis kon hebben. En waarom wilde ik dan eigenlijk een eetstoornis? En wilde ik dit wel echt of dacht ik dat ik dat wilde? In ieder geval wilde ik laten zien dat het niet goed ging, maar als er dan eenmaal werd gevraagd of het wel goed met me ging zei ik al snel ‘’Ja hoor, gaat prima.”

Het uitstellen van je herstel is gevaarlijk en brengt je alleen maar verder in de problemen. Je kunt jezelf nog zo vaak wijsmaken dat het vanzelf over gaat en dat je ‘’morgen echt niet gaat braken” of ‘’vanaf volgende week echt stopt met compenseren”. Maar je kunt mij niet vertellen dat het vanzelf over gaat en dat je het in je eentje wel aan kunt.

Je kunt doorgaan en doorgaan en blijven uitstellen, maar wat levert het je op? Je gaat echt niet ineens ‘’vanaf morgen elke dag je lijst volgen”. Echt niet. Neem jezelf serieus. Het is genoeg zodra je last hebt van iets. Wat het ook is. Als je ongelukkig bent met jezelf, is dat reden genoeg om eens te praten met je ouders, je vriendinnen of een vertrouwenspersoon op school.

Heb je problemen met eten, voel je je al langere tijd somber of heb je te maken met zelfhaat. Het maakt niet uit. Een gesprek met iemand die naar je luistert, dat verdient iedereen. Ook jij. Ook nu. En ook als je problemen volgens jou allemaal nog wel meevallen.

Ga niet zitten wachten tot het erger wordt. Want dan ga je het nooit erg genoeg vinden. Ik weet nog goed hoe erg ik mijn problemen mee vond vallen op mijn dieptepunt. Want ook toen was ik nog niet dun genoeg, was ik niet ziek genoeg en kon het altijd erger.

Dus, wanneer is het erg genoeg? Hoe lang ga je er mee door? Ik hoop dat je vandaag nog beslist een knoop door te hakken. Welke knoop dan ook. Is het een brief schrijven naar je ouders of het accepteren van je doelen in behandeling. Het maakt niet uit. Maak een stap. Dat gaat je uiteindelijk gelukkiger maken.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

15 reacties op “Hoe lang ga je hier nog mee door?”

  1. En daar sluit ik me volledig bij aan. Ik heb bijna negen jaar aangerommeld en daar baal ik nu van. Nu ik vrienden om me heen zie trouwen, medestudenten volop zie genieten, zie leven, kijk ik ook terug naar de jaren waar ik mezelf kapot maakte. Het is het niet waard, echt niet. Laat je leven positiever worden, durf te veranderen…

  2. Zo herkenbaar,ik worstel hiermee momenteel.
    Voor mijn gevoel ben ik niet ziek en gaat alles goed. Terwijl de realiteit iets heel anders laat zien.

  3. wow, alsof je weet wat ik doormaak. Ik heb ook nooit echt ondergewicht gehad. Maar loop al 14 jaar met mijn eetprobleem, of hoe sommigen het ook noemen. Nu heb ik eindelijk aangegeven dat ik er vanaf wil. Ik wil me weer lekker voelen en niet altijd maar compenseren. Dat stemmetje in mijn hoofd laat me nog steeds compenseren ook al geeft me dat alleen maar meer pijn. Ondertussen heb ik 2 auto-immuunziektes en voel me ik me schuldig naar mezelf. Nu heb ik dan eindelijk een dietiste die snapt dat ik echt een probleem heb en ze helpt me kleine stapjes te zetten. Ik ben nog steeds bang, maar ik heb wel aan de bel getrokken. Gelukkig ziet mijn psychiater het ook en om me heen wordt het nu ook redelijk aanvaard en geloofd. Ik hoop me snel beter te voelen en mijn lichaam weer wat lol te gunnen. Mooie blog, bedankt!

  4. Jep, weer een blog op het juiste moment..

  5. ik zie nu eindelijk in dat ik niet meer op deze manier wil leven ik wil vrij zijn en gelukkig! ik ga voor hulp hoe moeilijk ik het vind

  6. Dit zeg ik eigenlijk nooit; maar nu ook voor mij een blog op het juiste moment!

  7. Klink stom, maar na een aantal jaren aan ziek zijn en uitstel en terugvallen en therapie vond ik eindelijk wat echt hielp voor mij. Dat was eerlijk zijn tegen mezelf, alles onder ogen zien en mezelf een trap onder mijn kont geven. Ik voel me beter dan ooit. Eten speelt geen rol meer en vind mezelf een mooi figuur hebben. Het kan dus toch.

  8. ik heb ook lang last gehad van dat uitstel gedrag, maar heb een paar weken geleden eindelijk een stap gemaakt en daar ben ik heel blij om.

  9. Dit verhaal klopt helemaal, ik loop ook al 4 jaar rond met eetproblemen, mijn controle over eten is zo sterk… Maar ik denk dat het allemaal wel goed met me gaan, ook al weet ik diep van binnen dat het niet zo is. Hoop dat ik over een tijdje de moed bij elkaar kan rapen om het te vertellen!

    Xxx.

  10. Pff.. waarom komen de blogs toch altijd op het juiste moment? Dank je wel…

  11. Ik liep bij eerder al bij een psychologe voor mijn extreem perfectionisme, zij signaleerde gelukkig al vrij snel, wat ik afdeed als “een klein eetprobleempje”, mijn eetstoornis. Tegen mijn zin in trok ze aan de bel, waardoor ik haar vreselijk gehaat heb. Toch ben ik nu, achteraf gezien, blij met haar besluit. Ja, het had in overleg met mij moeten gebeuren, maar dankzij haar heb ik uiteindelijk maar 4 jaar met een eetstoornis gelopen.1,5 Jaar daarvan was ik dus in behandeling en ik kan nu eindelijk zeggen dat ik behoorlijk aan het genezen ben! Ik voel me gelukkig. Ik voel me mij. Dit bericht komt op het juiste moment. Het is tijd om al mijn moed bijeen te rapen en haar zelf te gaan bedanken.

  12. @Nefertari
    Het zou wel echt heel stoer van je zijn als het je lukt je psychologe te bedanken!

  13. super artikel 😀

  14. Ik ben genezen van anorexia. Anorexia heeft mijn leven verwoest, als ik had geweten welke gevolgen mijn obsessief eetgedrag in het verleden zou hebben voor het heden. Dan was ik nooit met lijnen begonnen.

    Stop ermee nu het nog kan!

  15. Ik had ook jaren eerder aan de bel kunnen trekken. Maar ergens denk ik dat ik dat dieptepunt wel nodig heb gehad om te beseffen dat ik dat echt nooit meer wil. Het heeft me wat jaren gekost, dat wel..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *