De term ‘body positivity‘ zal je vast niet onbekend zijn. Maar tegenwoordig zijn er nog veel meer dingen waar we zo ‘positief’ over zijn. Een beweging die steeds meer opkomt is de ‘acne positivity’ beweging. Als je hierop zoekt op Instagram vind je talloze foto’s van naakte gezichten vol ontstekingen en puisten. Heel tof natuurlijk dat dit er mag zijn en dat mensen hier openlijk over delen, maar hoe positief is deze beweging nu echt?
Ik heb zelf geen acne gehad. Wel heb ik voor Proud2Bme al vaker blogs geschreven over huidverzorging. Ook heb in een cosmeticawinkel gewerkt en sinds kort werk ik voor een Koreaanse gezichtsverzorgingswebshop. Iets meer dan een jaar geleden begon ik, puur uit interesse, een ‘skincare-account’ op Instagram. Al snel leerde ik hier mensen kennen met diezelfde interesse. Wat me opviel is dat het merendeel nu of in het verleden te maken kreeg met acne; een verzamelnaam voor huidproblematiek die te herkennen is aan puisten of onderhuidse cysten. Op zich is dit helemaal niet zo gek, want ik denk dat huidverzorging vaak wordt onderzocht wanneer je bijvoorbeeld problemen hebt met je huid en je er op deze manier als het ware ‘in rolt’.
Al snel kwam ik dan ook in aanraking met de acne positivity beweging. Op dat moment vond ik het vooral heel fijn en waardevol dat er ook een tegengeluid werd gegeven aan de gladde, strakke huiden waar Instagram mee vol staat. Begrijp me niet verkeerd; dit vind ik nog steeds, maar ondertussen heb ik hier ook een andere kant van ervaren. Ik vond heel veel herkenning in de podcast ‘Weet ik veel.’ In de aflevering ‘Cosmo’s Luistermagazine: Onderhuids‘ (het geschreven artikel kun je hier lezen), wordt het verhaal verteld van de de 27-jarige Kate die, doordat ze haar acne wilde genezen, uit de community werd gegooid.
Ik heb nooit last gehad van acne. Daphne heeft hier wel ervaring mee en schreef daar eerder deze blog over al. Wel heb ik, ongeveer 10 jaar geleden, een huidaandoening gehad die destijds mijn leven beheerste. Ik werd nagekeken, nageroepen, mensen wilden niet meer in hetzelfde zwembad zwemmen… Ik was al onzeker, maar dit maakte het er niet makkelijker op. Nu kon ik dat in het dagelijks leven nog redelijk verbergen – vooral mijn benen waren de dupe van mijn huidaandoening – maar het lijkt me vreselijk als je leven in het teken staat van iets dat je wilt verbergen en dat niet kunt. Dat je de deur niet uit durft zonder lagen make-up; alle angsten die hierbij komen kijken lijken me pittig. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat je hier iets aan wilt doen. Daarnaast kan ook goed begrijpen dat een beweging die jou (en je acne) accepteert als een warm bad kan voelen. Maar toch hoor ik meerdere verhalen dat er – naar mijn idee – geen onderscheid wordt gemaakt tussen acne-acceptatie en acne-verheerlijking.
Hoe positief is het dat, wanneer je voor jezelf wilt zorgen – in dit geval voor je huid, je hierop aangesproken wordt? In mijn ogen is het vrij logisch dat wanneer je een probleem hebt, je hier iets aan wilt doen. Maakt dat je meteen minder acne positief? En hoe zit dat met gewicht? Ik schreef eerder al eens de blog ‘Body positivity: nieuwe inzichten‘. Inhoudelijk is het anders, maar misschien dat de vorm wél overeenkomt. In de blog schreef ik het volgende:
‘Terwijl ik bezig was met aankomen, beperkte ik ook het sporten. Niet eens heel bewust. Ik had toch al een tijd niet echt gesport en ik deed verder ook geen moeite om het op dat moment op te gaan pakken. Die behoefte had ik gewoonweg niet. Natuurlijk is dit helemaal prima, maar ik denk dat mede hierdoor ik het idee ontwikkelde dat lichaamsacceptatie en sporten niet hand in hand kunnen gaan. Je kunt niet je lichaam accepteren als je tegelijkertijd ook hardloopt. Ik ben het hier nu niet meer mee eens, maar ik kan hier nu wel op reflecteren. Ik zag sport namelijk nog steeds alleen als een manier om af te vallen.’
Destijds had ik het gevoel dat je niet af mocht vallen of sporten als je ‘body positive’ was. Je moest jezelf maar accepteren zoals je was. Diezelfde insteek bespeur ik ook op de skin positivity beweging op Instagram. Maar dit vind ik nu best wel een extreme en haast dwingende gedachte. En dat lijkt me nooit erg positive.
Als ik even terugdenk aan de tijd waarin ik leed aan de huidaandoening was ik ontzettend kwetsbaar en onzeker. Ik greep gretig met beide handen aan wat mogelijk een oplossing kon zijn. Nu denk ik dat ik in die tijd ook wat meer aandacht aan mijn mentale staat van zijn had mogen geven, iets waar deze skin positivity beweging de nadruk op legt, maar toch had ik me zwaar ellendig gevoeld als ik keer op keer hoorde dat ik zelf de schakel was naar een ‘beter’ leven. Ja, je kunt denk ik prima functioneren met acne of welke huidaandoening dan ook, maar dit volledig accepteren is iets dat je niet ‘zomaar even’ doet. Nu ben ik van mening dat het openheid geven van deze worstelingen, een positievere mindset, mede als de onbewerkte foto’s, echt wel bij kunnen dragen aan een deel van deze acceptatie. Al hoop ik vooral dat dit de maatschappelijke acceptatie betreft. Ik denk dat als we gezamenlijk minder oordelen hebben over uiterlijke kenmerken, we er zelf (hopelijk) minder mee zitten.
Kende jij de acne positivity beweging al? Wat vind je ervan?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie