We hebben aan Emma de kinderpsychologe op de afdeling per mail een noodkreet gestuurd. Wij vinden het niet fair als er onmogelijke dingen van Aafke gevraagd gaan worden. Dokter Hoekstra wil Aafke de mogelijkheid ontnemen om zelf haar voeding te compenseren met Nutridrink. Op dit moment doet ze dat zelf heel goed. Daarnaast willen we met Aafke iets leuks doen met de kerst. Wij hopen dat het ziekenhuis serieus met ons in gesprek gaat.
De dag na mijn mail reageert psychologe Emma eveneens per mail. Ze wil ons graag zo snel mogelijk spreken. Voor het eerst hebben we het gevoel dat we echt doordringen tot de medische staf. Daarmee zijn onze zorgen nog niet verdwenen. Emma is blij dat wij onze zorgen naar haar uiten en niet naar Aafke. Daarmee raakt ze een moeilijk punt.
We zien dat Aafke niet de juiste medische begeleiding krijgt. Aafke is met de dag angstiger en verwarder. Grote Beer die ze van een goede vriendin gekregen heeft, lijkt steeds meer haar enige vriend te worden in dat grote ziekenhuis. Op een paar verpleegkundigen na, maakt niemand zich zorgen over haar psychische gezondheid, die met de dag hollend achteruit gaat. Het huilen en het toenemende verdriet van Aafke is hoorbaar en voelbaar in alle ziekenhuisgangen, en verzwaren de atmosfeer van het gebouw. En terwijl het verdriet zich in alle hoeken en gaten nestelt van de afdeling, wordt Grote Beer door Aafke bijna dood geknuffeld. Dit is niet het moment om tegen Aafke te zeggen dat wij ons zorgen maken over het medisch beleid.
Wij mailen terug dat we het fijn vinden dat het ziekenhuis zo snel gereageerd heeft. Wij mailen verder dat we het ook fijn zouden vinden als psychologe Emma het met Aafke zou willen hebben over haar chaos in haar hoofd. Wij verwachten uiteraard niet dat die chaos dan opgelost gaat worden. Wij denken alleen dat het fijn is voor Aafke als een professional die chaos in haar hoofd erkent. Daar heeft zij nu zoveel behoefte aan.
Het gesprek met psychologe Emma verloopt hartelijk. Ze zien zelf nu ook in dat ze iets te hard van stapel gelopen zijn. We spreken af dat het voedingsadvies van Aafke voorlopig nog niet opgehoogd wordt, zoals oorspronkelijk de bedoeling was. Het leuke uitstapje met kerst wordt ontkoppeld van haar eetgedrag. Aafke kan dus met ons mee naar het kerstcircus. Ook heeft ze besloten om meer met Aafke te gaan praten. Daar heeft Aafke erg veel behoefte aan.
Dokter Hoekstra laat tot onze verbazing weten zeer tevreden te zijn over de medische vorderingen van Aafke. Ze is aangekomen, en medisch gezien is ze niet meer in gevaar. Als het eten gaat lukken, zou hij haar graag voor de kerst willen ontslaan. We zijn opgelucht en tegelijkertijd heel erg ongerust. Want wat gebeurt er als Aafke weer naar huis gaat? Het is dan maar de vraag natuurlijk of ze thuis het gewicht kan behouden, en alles weer van vooraf aan begint.
Thuis aangekomen ligt op de deurmat de uitnodiging voor een intakegesprek bij een eetstoorniskliniek bij ons in de buurt. We durven het bijna niet te geloven. Alles lijkt eindelijk mee te zitten.
Door: Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
Volgende keer: Ontslagen uit het ziekenhuis
bron foto 1
Geef een reactie