Hoe verder na een zelfmoordpoging

Vandaag is het Wereld Suïcide Preventiedag. In Nederland maakten in 2012 meer dan 1.700 mensen een einde aan hun leven. Als symbool voor de verloren levens door zelfdoding worden vandaag om 20.00 uur wereldwijd kaarsjes gebrand. Je kunt hieraan meedoen door een brandend kaarsje voor je raam te zetten. Zelfmoord is geen oplossing. Zelfmoord neemt niet je problemen weg, slechts de kansen op een beter leven. Toch kan je in je leven een keer op een punt komen dat er geen andere uitweg meer lijkt te zijn, hoe graag je dit ook wilt voorkomen.

Ook ik zag op een dag geen mogelijkheden meer en besloot een einde aan mijn leven te maken. Dit was een hele heftige gebeurtenis. Ik was klaar en dacht dat ik nooit meer wakker zou worden. Toen ik ineens weer helemaal bijkwam en me realiseerde dat het leven niet voorbij was, was de chaos compleet.

In de tijd erna zocht ik op internet vaak naar ervaringsverhalen over hoe je verder gaat na zoiets ingrijpends, maar ik vond vooral informatie voor omstanders. Een zelfmoordpoging is voor de omgeving een hele nare gebeurtenis, maar ook voor degene zelf is het niet niks, daarom schrijf ik er nu zelf een blog over. Het is bizar om te ervaren hoe het leven verder gaat terwijl je er zelf vrij zeker van was dat het zou stoppen. Ineens komt dan het besef dat wat jij wilde niet gelukt is. Hoe ga je daarmee om?

♥ Je lichaam
Wat je ook gedaan hebt, de kans is erg groot dat je lichaam een enorme klap heeft gehad. Misschien heb je een tijdje in het ziekenhuis gelegen of mocht je al snel weer naar huis. Je hebt in elk geval een aanslag op je lichaam gepleegd en je lijf heeft tijd nodig om hiervan te herstellen. Het is daarom belangrijk goed voor je lichaam te zorgen en jezelf rust te geven. Zelf was ik nog lange tijd erg moe en had ik op allerlei momenten ineens hoofdpijn of werd ik erg misselijk. Ik hield daarom een rustig schema aan zodat ik voldoende tijd had om bijvoorbeeld ook even op bed te liggen.

♥ Gesprekken
Waarschijnlijk heb je na je suicidepoging al enorm veel gesprekken gehad. Misschien met een arts of verpleegkundige maar hoogstwaarschijnlijk ook met iemand van de crisisdienst en een dienstdoende psychiater. De kans is groot dat je vaak je verhaal moet vertellen. Dit is misschien vervelend maar kan wel helpen om het te verwerken. Waarschijnlijk willen deze hulpverleners ook allemaal een inschatting maken van hoe groot het risico is dat jij opnieuw een suicidepoging gaat doen. Dit is nu eenmaal protocol, wat dat betreft doen zij ook gewoon hun werk en willen ze het beste voor jou. Probeer hier eerlijk over te zijn, ook als die zelfmoordgedachten nog sterk aanwezig zijn en ook als dit betekent dat je misschien wat intensieve begeleiding moet krijgen door middel van een opname.

♥ Deel je ervaring
Na mijn suicidepoging merkte ik dat ik er best een tijdje nog erg ‘’vol” van was. Ondanks dat ik me schaamde, had ik ook de behoefte om het met iemand te delen, gewoon om het kwijt te kunnen. Ik was de enige die had ervaren wat er toen allemaal gebeurde en dat moest eruit om verder te kunnen. Het werkte daarom heel goed om te vertellen hoe die bewuste dag verlopen was en hoe het precies allemaal ging. Niet als een sensatieverhaal, maar puur om het voor mezelf helder te krijgen.

♥ Blijf in contact
Misschien ben je nog steeds suicidaal en overweeg je het opnieuw te proberen na een eerste poging. Ga hierover in contact: praat met mensen om je heen over je gevoelens. Je hebt een mislukte poging gedaan, niemand zal van je verwachten dat het nu ineens weer goed met je gaat. Vertel dat je nog steeds worstelt en laat anderen weten wat ze voor je kunnen betekenen. Realiseer je bovendien dat de fase waar je in zit een bepaalde toestand is en niet betekent dat de situatie nooit zal veranderen. Het wordt uiteindelijk wel beter maar hier moet je zelf ook wat voor doen.

♥ Het dagelijks leven
Na mijn zelfmoordpoging vond ik het heel moeilijk om te merken dat het leven gewoon doorging. Toen ik naar huis mocht zat ik in de bus en realiseerde ik me dat ik de enige was die toen wist wat er was gebeurd. De andere mensen in de bus leefden gewoon verder, de wereld draaide gewoon door terwijl ik bijna zeker wist dat het voor mij zou stoppen. Toch was het belangrijk om het dagelijks leven weer op te pakken, hoe vreemd dat ook voelde omdat ik dit leven helemaal niet wilde. Als je je weer wat beter wilt gaan voelen, dan zul je afleiding moeten zoeken en je leven weer oppakken. Spreek eens wat af met een vriend of vriendin, kijk een mooie film en ga weer naar school. Houd hierbij wel rekening met je eigen grenzen.

♥ Tijd heelt alle wonden?
Ik weet niet of tijd alle wonden heelt. Tot nu toe denk ik nog bijna dagelijks een keer aan die ene dag, maar wie weet is dat over een jaar wel heel anders. Het staat naarmate de tijd verstrijkt in ieder geval al een stuk minder op de voorgrond dan voorheen. Waarschijnlijk zul je nog weleens schrikken als je een ambulance hoort, of op dagen waarop het precies een x aantal tijd geleden is. Dat wordt minder. Jij bent meer dan iemand die het leven op een bepaald moment niet meer zag zitten, dat is slechts een deel van jou.

♥ Hulp
Als je al in behandeling bent, dan is het belangrijk te praten over hoe het zover heeft kunnen komen en met je hulpverlener te kijken naar wat jij nodig hebt om vooruit te komen en of er eventueel iets aangepast moet worden aan de behandeling. Zo was ik ambulant in behandeling maar kreeg ik in die tijd na mijn poging tijdelijk twee keer per week een gesprek. Mocht je nog geen hulp hebben, ga dan naar de huisarts en laat je doorverwijzen naar een professional. Je hoeft dit niet alleen te doen.

Ik ben niet iemand die zelfmoord egoïstisch vind, juist omdat ik weet hoe wanhopig je je kunt voelen en hoe het kan lijken dat het de enige oplossing is. Wel heb ik geleerd dat het niet de oplossing is. ‘’Degene die springt is van alle problemen af” hoorde ik eens op televisie. Je lost dus niets op, je loopt enkel weg en laat anderen op verschrikkelijke wijze in de steek. Als je leven niet is zoals je het zou willen, dan moet je dáár iets aan veranderen. Als je wil dat de pijn stopt, dan zul je dáár aan moeten werken. Als je zelfmoord pleegt, zul je nooit weten hoe je leven uiteindelijk had kunnen worden.

Ga voor meer informatie of steun over dit onderwerp naar 113online.nl.

N.B. Mogelijk triggerende reacties kunnen verwijderd worden.

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

47 reacties op “Hoe verder na een zelfmoordpoging”

  1. Pijnlijk en lastig om te lezen, maar ik vind het erg fijn dat deze blog geschreven is, dankjewel!

  2. Daarom vandaag hartjes op mijn arm: groen, geel en rood.

  3. Heel stil even nu. Ontzettend mooie blog. Helaas ook pijnlijk herkenbaar – er is inderdaad de behoefte om over te praten, maar niet altijd de mogelijkheid.
    Dankjewel hiervoor. Ik ga een kaarsje klaarzetten, om over veertien minuten aan te steken.

  4. Ik heb zo vaak op het punt gestaan en dan niet doorzetten, toch proberen door te worstelen in de hoop dat het beter wordt. Ben nu heel blij dat ik dat heb doorgezet 🙂

  5. Alle respect voor zo’n sterke en inspirerende getuigenis. Ik heb gelukkig nooit zelfmoordgedachten gehad, maar kan me voorstellen dat het mensen in die situatie wel kan steunen en inspireren. Het lijkt me wel een vreemde gedachten dat iemand nu gelukkig is met zijn/haar leven en hij/zij er vroeger ooit een einde aan wilde maken. Ik vind dat wel een positieve boodschap, zo van “kijk, waar ik nu sta en wat ik allemaal ‘gemiste zou hebben indien mijn zelfmoordpoging gelukt was”.

  6. Ik heb meerdere keren op het punt gestaan om het te doen, maar alle keren besloten het toch maar niet te doen. Ik was bang om pijn te lijden, terwijl de pijn in mijn hoofd niet minder werd. nu ben ik echt zo blij dat ik het niet heb gedaan en weet ik hoe het is om aan de andere kant van suicide te staan omdat mijn beste vriend in 2011 zelfmoord heeft gepleegd. Ik steek regelmatig een kaarsje voor hem aan en in moeilijke tijden praat ik nog steeds met hem. Ik hoor hem gewoon in mijn hoofd terugpraten en dat doet me goed.

  7. Dank je. Dankjewel hiervoor.

  8. zucht.. moeilijk..
    heb poging gedaan en nu herbelevingen van en nog gedachtes 🙁

  9. Bedankt voor deze blog, Sandra. Ik herken sterk wat je schrijft. De eenzaamheid, de pijn die je alleen draagt, het gevecht dat je zo moe bent en er tenslotte geen gat meer in zien.
    En als het werkelijk zo ver komt, de periode erna zien te verwerken. Ik had sterke schaamte, voor zowel de vrienden die het wisten, als ziekenhuispersoneel en hulpverleners.
    Heel af-en-toe sluipt de gedachte ‘om er maar niet meer te hoeven zijn’ er nog in. Steeds beter lukt het me om te relativeren, me eerder op andere dingen te focussen ipv me mee te laten zuigen in de negatieve spiraal. Op dat moment vind ik het moeilijk, maar nu kan ik toch zeggen blij te zijn dat ik er ben. Ik mag genieten van de fijne dingen, er is ruimte om minder fijne ervaringen en gedachten te delen – al zegt dat niet dat ik dat zomaar doe ;). Ik durf bezig te zijn met de toekomst en daarbij te leven bij de dag.
    ‘Lotgenoten’, ik weet wat jullie doormaken. ‘Het leven is het waard om te leven’, klinkt te dooddoenerig. Ik wil jullie ieder de kracht en de moed toewensen om vol te houden. En idd: praat, dat helpt, écht!

  10. Ja, ik vond het ook heel bizar om te ervaren hoe het leven verder ging, terwijl ik er vrij zeker van was dat het zou stoppen… Ik kan de gedachtes en gevoelens heel goed begrijpen en ik heb er ervaring mee. Ik blijf dit een moeilijk en naar onderwerp vinden, maar ik denk dat openheid erover wel goed is.

  11. Pijnlijk herkenbaar maar echt heel erg bedankt voor je openheid. De schaamte als je degene die het weten weer tegen komt, het schuldgevoel voor de pijn die je andere hebt aangedaan. Het blijft elke dag een gevecht, maar gelukkig is er nu een heel zwak stemmetje die zegt dat het ooit beter wordt. Heel, heel soms zie ik een lichtpuntje en daar leef je voor.

  12. Dit bericht had k jaren terug moeten lezen….

  13. Mijn vriend van 21 heeft in maart een einde aan zijn leven proberen te maken voor mijn ogen.. Ik heb hem kunnen redden. Dat blijft eeuwig bij me. Tot op de dag van vandaag moet ie zichzelf ‘veilig stellen’. Hij wil op veel momenten nog steeds uit het leven stappen. Ik weet hier niet mee om te gaan, ik hou zielsveel van hem.. Toch ben ik bang op een dag een telefoontje te krijgen van zijn familie ;(

  14. Zo herkenbaar en toch ook weer niet.
    Ik ben al 5 jaar depressief en de zelfmoordgedachten zijn er zo verschrikkelijk vaak. Tot nu toe heb ik maar 1 echte poging ondernomen en ik wil mezelf er van overtuigen dat het ook de laatste geweest is. Ik probeer zo sterk te zijn en ik wil ook geholpen worden. Maar het lukt me gewoon niet. Die zelfmoordgedachten blijven mij achtervolgen en na 5 jaar voelt het alsof niemand me kan helpen.
    Met momenten schreeuw ik zo hard om hulp dat ik iedereen van me wegduw omdat ik te veel aandacht van ze opeis. Ik kan dit gewoon niet alleen.
    Ik wil dit zelf ook niet. Ik verwacht niet dat ik supergelukkig ga worden, het enige wat ik wil is niet meer ongelukkig zijn. En niet meer dood willen. Ik wil gewoon sterk genoeg zijn.

  15. Pijnlijk. Maar ook fijn, dat er aandacht aan wordt besteed. Bedankt voor je kwetsbaarheid en openheid hierin Sandra.

    Voor mij is dit en wat erop volgde iets wat ik nog steeds niet goed heb kunnen verwerken. Ik vind het te pijnlijk en schaamtevol om over te praten, zelfs in therapie lukt dat niet. Ook veel last van nare herinneringen, vermijden van alles wat daaraan doet denken etc. Blijft moeilijk, ook anderhalf jaar later.

  16. ik heb ook meerder pogingen gedaan.
    heel jong al.
    depressies zitten in de familie er is ook iemand in de familie overleden aan een zelfmoordpoging.
    ik had een periode van rouw na et mislukken van mijn hevigste poging.
    soms nog denk ik ………….. volgende x beter.
    ik leer steeds bij wat niet de juiste manier is.
    uiteraard heb ik wel hulp gezocht et word simpel niet gehoord niet gezien of gezien als aanstellerites.
    ik heb ook geen puf meer voor erkenning, medicatie depressie te knokken.

  17. Mooie blog.
    Ik heb nadien ook een tijd in het ziekenhuis gelegen omdat mijn lichaam niet meer goed werkte. Heb het niet meer zo op ziekenhuizen of ambulances. Ook ik denk elke dag nog wel een keer aan die dag. Maar ben blij dat ik nu een aantal jaren verder wel kan zeggen, het leven is mooi en het zou zonde zijn als ik dit had moeten missen ..

  18. Prachtige blog en ook kwetsbaar en dapper geschreven. Respect voor jou Sandra. Ik heb zelf ook meerdere pogingen gedaan door depressie, eetstoornis, trauma enz. maar toch is mijn beleving hiervan heel anders geweest. Bij mij is de laatste poging ondertussen bijna twee jaar geleden, maar ik denk er echt niet meer dagelijks aan (nu toevallig omdat ik dit lees dan weer even). Maar ik denk ook dat de poging bij mij niet de meeste indruk heeft gemaakt. mijn gedwongen opname daarna heb ik zelf veel meer moeite mee gehad. Wel bijzonder om te zien hoe iedereen dat anders beleefd. Voor mij is de laatste poging ook de meest heftige geweest, maar ook echt de laatste keer. Ik besefte mij toen wel dat het echt kantje boord is geweest (ik heb een paar dagen op de IC gelegen). maar daarna heb ik gelukkig nooit meer dit gedaan.

  19. 2 dagen geleden eerste zelfmoordpoging gedaan
    hulpverlening erg slecht en nu zit ik gewoon alleen thuis
    ik ben ervan geschrokken maar nog meer door de verwijten en harde toon van de hulpverlening – de zogenaamde hulpverlening
    ik schaam me niet – kon het gewoon niet meer aan
    was die middag zelfs bij een psychotherapeut geweest, het gesprek ging mis en ik ging volledig ontredderd naar huis
    op mijn mededeling dat ik een poging gedaan had verwees hij me naar de mogelijkheid een nieuwe afspraak te kunnen maken
    geen greintje medeleven
    rotte harde wereld

    1. ik hoop van harte dat je iemand beter vindt

  20. Zo herkenbaar….. Ik weet nu 4 jaar na mijn poging maar al te goed waarom ik het heb gedaan en het is elke dag terug klauteren uit een put. De ene dag al gemakkelijker dan de andere… regelmatig bij mijn psychologe langs. Helpt gelukkig. Al stoot ik nog op vele muren wat dokters betreft (luisteren staat niet in hun woordenboek spijtig genoeg…). Ik weet nu dat mijn depressie een gevolg was van fysieke problemen. Het was een gevolg ervan, niet iets extra! Anti-depressiva hebben me enkel nog meer in de put gestoken (gewichtstoename, geen échte gevoelens meer kunnen hebben enz…) en ben blij dat ik er terug vanaf ben. Helaas niet van de extra kilo’s en het is weer iets extra waar ik moet mee leren leven. Op één of andere manier ben ik er sterker door geworden, wat ik soms wel raar vind. Ik kan mensen die een poging ondernemen nu beter begrijpen. Hetgeen ik ook dikwijls bij mezelf denk is: stel u nu voor dat je dit gelukkig moment nooit had mogen meemaken! Ik ben dus oprecht blij dat ik er nog ben om ze allemaal één voor één te beleven. Er zijn nog tegenslagen, maar ik kan ze beter relativeren nu ik weet wat er aan de andere kant is… heus niet beter dan op aarde hoor! Net als de schrijfster van dit blog ben ik dus aan het zoeken naar websites waar mensen die een poging hebben ondernomen raad willen krijgen. Hélaas is het enkel voor nabestaanden als de poging is gelukt. Wat moeten wij dan doen… ons leven gaat nu ook verder?!

  21. Mijn vriend heeft een paar maanden geleden een poging gedaan en zou zielsgraag weten hoe hij zijn chronische depressie kan onderdrukken. De hulpverlening geeft nul handreikingen en ik ben doodsbenauwd dat hij nog een poging gaat doen (hij heeft er al 2 gedaan en zit inmiddels na de tweede poging intern..).
    Het doet me goed om de verhalen te lezen van mensen die het nu niet nog een keer willen doen, maar toch ben ik elke dag benauwd als hij afstand van me neemt en zegt dat hij me niet tot last wil zijn.
    En ook die antidepressiva zijn hartstikke slecht, hij vindt niks meer leuk. Hoewel het voor nu misschien de enige oplossing is. Hij zegt nog steeds: ik weet niet of ik een leven met chronische depressie wel wil. Bij hem weloverwogen maar misschien toch ook irrationeel als gevolg van de depressie… Er is nergens hulp voor mensen die een poging hebben gedaan, nog voor degene die het dichtste bij deze mensen staan.

  22. Bedankt
    Ik ben op deze pagina gekomen omdat ik wou weten hoe ik een zelfmoordpoging kon doen en dat overleven, gewoon omdat ik hulp nodig heb en ik het gevoel heb dat voor zolang ik niets zichtbaar doe, niemand begrijpt hoe moeilijk ik het heb en hoe hard ik anderen nodig heb die om me geven.
    Dit heeft me overtuigd om het toch niet te doen. Ik hoop dat het morgen een betere dag word.

  23. (Bericht aangepast/verwijderd door websitebeheerder)
    Praat over je problemen met mensen in je omgeving of bezoek 113online.nl

  24. Hai, helemaal mee eens, er is té weinig te vinden omtrent leven met zelfmoordgedachten / poging, tijdens en erna. Doet goed te lezen dat er herkenning is, wie weet komt er ooit wat meer erkenning en vooral betere hulp tijdens en na in zo’n vreselijk proces omtrent suicide … mvg

  25. Zou ik eens met u,kunnen praten ? Prive vind dat echt moedig van je

  26. @Anoniem
    Je kunt altijd een mail sturen via deze link: http://www.proud2bme.nl/advies, dan zullen we hier binnen een paar werkdagen op reageren.

    Veel sterkte!

  27. Poging gedaan in de overtuiging nooit meer wakker te worden.Nu enorm schuldgevoel (ik heb kinderen),en met dat schuldgevoel alleen al valt bijna niet te leven.Dat schuldgevoel zal altijd blijven.Doe het niet,hou vol want dat schuldgevoel laat je elke dag een beetje meer sterven.Ik kan mijzelf dit nooit vergeven maar heb de belofte gedaan het nooit meer te doen.Blijven vechten en knokken en hopen dat er betere tijden komen.Sterkte allemaal!

  28. Heb een tweede kans gekregen om met mijn leven verder te te gaan en
    voor mijn kinderen en mijn man maar voel mij niet schuldig grijp die tweede kans
    ik alvast met veel tranen maar ga toch vechten hoor héél véél sterkte lieve mensen 😍

  29. Ik ben op het punt. Ik wil het niet maar ik voel me zo verloren. Voel me onbegrepen en tot wie ik mij wenden met mijn pijn trapt me verder de grond in.
    Ik weet het niet meer. Ik wil niet meer. Ik heb zoveel gegeven. Was het mijn fout of de hare? Who care. Ik Ie geen uitweg. Ik probeer aardig en prettig te zijn. Liefde te tonen. Ik vraag Hulp. Uit mijn pijn. Woede is het respons. Wat voel ik me waardeloos. Ik wil het doen. Maar ik wil nog zoveel doen. Wat moet ik doen…

  30. 2 weken geleden mijn eerste zelfmoordpoging ondernomen.
    Ik leid geregeld aan depressies maar na verandering van medicatie leidde ik nu zo om de 2 jaar aan manische depressies, iets wat voor redelijk wat financiele en relationele problemen heeff gezorgd. 32J nu en al 16j cannabis gebruik… laag zelfvertrouwen en faalangst…
    Die 2 weken geleden had ik het heel moeilijk, ik had zoveel goeds om naar uit te kijken na verhuis, maar stilaan begon het door te dringen dat ik te veel hooi op de vork nam en ook alles wat ik ondernam leek te mislukken.
    Mijn laag zelfbeeld gecombineerd met depressie, gebruik van cannabis en opwekkende depressiva en gecomfronteerd worden met enkele serieuze persoonlijke mislukkingen zorgden ervoor dat ik een 18tal uur psychotisch begon te worden, het allemaal even niet meer duidelijk zag en me voor een vrachtwagen heb gegooid…
    Blijkbaar was het mijn tijd nog niet want alleen mn voet is zwaar gebroken…
    Na zoiets begin je toch na te denken over het leven en over het zo ver is kunnen komen.
    Zal nog wel jaar of meer moeten revalideren maar ik zie nu stilaan in waar ik in de fout ben gegaan, wat ik moet stoppen of verbeteren…
    Zelfmoord is nooit een oplossing, maar nadien bekijk je het leven toch op een andere manier. Gelukkig heb ik wel de hulp van mijn ouders en vriend of anders zou ik het nu ook niet zo kunnen relativeren.

    Veel sterkte aan iedereen, heb veel geleerd van jullie verhalen!

  31. Thank you for this

  32. Duidelijk verhaal
    maar waarom zou je elke dag met deze pijn willen leven.Ben op het moment opgenomen. Maar als het vannacht zou stoppen prima.
    Ik hang op het moment erg in het negatieve en doe pogingen eruit te komen.
    Maar het is zwaar heel zwaar

  33. Ik ben bang als ik hulp zoek dat ze mijn leven meer kapot maken.
    Ik ben homo en op mijn werk en omgeving is er schijn acceptatie doen als of ze mijn accepteren. Maar heb al medere keren meer geluisterd achter een deur een hun harde…….mening uitlatingen .
    Ik schaam me tegen over mijn familie
    Vrienden heb ik niet
    Mijn motor is mijn uitlaat niet in snelheid maar in rust en vrijheid
    Bij mensen met suïcide vermoeden kan het rijbewijs waarschijnlijk worden af genomen
    Als ik al geen toekomst beeld heb over mijn leven en mijn enige liefde af plakken weet ik het niet meer

  34. Ik weet zeker dat ik zelfmoord ga plegen. Mijn leven is door chronische ziektes verpest. Het leven is zo oneerlijk.

  35. Ik heg geen zelfmoord plannen ,maar mijn zus heeft het drie dagen geleden wel geprobeerd en is mislukt ,het is onbeschrijfelijk hoe bang ik ben dat ze het trug doet ,geen seconde rust meer ! Al al deze lieve mensen ,praat met iemand die je goed kent ,of schrijf het op doe iets met jullie rare gevoel om te Willen sterven ! Ik probeer nu een steun te zijn voor mijn zus ,maar gaat het iets uithalen ,gaat ze rust vinden ,zo erg te weten dat ze er niet aan kan doen ,en dat ze dit ook niet wil ! aU B lieve mensen ,praat ,kom buiten ,ga wandelen met een vriendin en vertel er over ! Of bel een zelfmoord lijn als je de stap wil doen 😔😔

  36. Ik was 15 toen ik een zelfmoordpoging deed. Ik zat op een school waar het niet goed ging. Ik had geen vrienden daar. En ik stond stijf van de spanningen, Ik moest vaak naar de wc. Ik mocht destijds vaker naar de wc dan de andere leerlingen. Om het half uur ongeveer. Maar ik moest om de 5 minuten naar de wc. op een gegeven moment.Of om de 10 minuten. Ik dacht ik kan naar een andere school gaan maar daar mag ik ook niet zo vaak naar de wc. Ik zag op dat moment dus geen oplossing. Nu hoef ik gelukkig een stuk minder vaak naar de wc.Het is nu 23 jaar na mijn zelfmoord poging. Toch besluipt het gevoel me weer soms een poging te ondernemen. Maar ik vind dat ik dat mijn ouders niet aan kan doen. Hulp heb ik wel gehad. Ik ben uitbehandeld. Als ik het weer zou doen wil ik dat het lukt. En dat ik daarna niet meer opgenomen hoeft te worden. Ik probeer nu zo veel mogelijk afleiding te zoeken. Bijvoorbeeld door te gaan biljarten. Ik wil ook niet in de rolstoel komen na een mislukte zelfmoord poging. Ik ben bijvoorbeeld vuurwerk liefhebber geworden. Of vuurwerkfreak. En van vuurwerk kan ik genieten en dan vergeet ik al mijn problemen. Helaas mag het maar een keer per jaar afgestoken worden door particulieren. Ik ga door het jaar heen ook veel naar vuurwerkshows Ik leef onder andere voor vuurwerk.

  37. Ik heb zelf 2 pogingen ondernomen toen ik dertien was. Ik heb nog dagelijks last van zulke gedachten. Ik heb heel lang gezocht naar een blog of artikel als dit, zo zijn er niet veel. Wat ik ontzettend fijn vind is dat er hier gewoon geen negatieve reacties zijn! Het aantal artikels waarin ‘we’ uitgemaakt worden voor egoïstisch, laf, zwak,… zijn gewoon niet te tellen. Zulke reacties kwetsen me want het is echt niet de gemakkelijke oplossing. Het is ook zeker niet omdat je bleef leven dat je eigenlijk niet dood wilde. Ik vind het dus echt super dat er hier niet van dat soort reacties zijn. We gaan door een hel, soms nog iedere dag, steun in plaats van negatieve reacties is gewenst. Dus dit is een oproep om nog eens extra lief te zijn tegen iedereen. Je weet immers nooit of die persoon dood wil. Je zou ervan verstelt staan hoeveel zomaar een lieve reactie, blik, berichtje,… van een vreemde of kennis al kan doen! Heel vaak heeft zoiets mij ervan weerhouden opnieuw zelfmoord te plegen. En voor jou, jij die dit leest en aan zelfdoding denkt, hou vol! Je kan het echt wel! Ik beloof dat het ooit beter wordt. Misschien niet meteen of voor altijd, maar het wordt beter. Er zullen weer momenten zijn waarop je gelukkig zult zijn en (nagenoeg) geen zorgen meer hebt. Je bent sterker dan je denkt en een echte vechter, zoals iedereen die erin slaagt toch in leven te blijven en natuurlijk ook zij die toch gestorven zijn. Jij kan dit! Je bent perfect zoals je bent, mooi, slank, slim,… genoeg. Stay strong!

    1. bedankt je hebt me geholpen met deze pep tolk thxs xxxxxx @anoniem

  38. een poging na een val van 10meter overleeft,nu flink in de kreukels opgenomen en nog verder van huis

  39. door mijn alcoholverslaving die ik niet onder controle kreeg,,eenzaamheid,erg depressief geworden,kreeg een psychose van de uitwerking van alcohol,ben toen gaan drinken in combinatie met antidepresiva en antipsychoticum,toe werd ik "overgenomen" leek het,en ben ik van vierde verdieping gesprongen,bijde voeten verbrijzeld,nek ruk etc etc gebroken,nu ben in nog verder in de ellende beland,
    had alles in mijn leven op bijna orde,toen is het fout gelopen,4 weken ziekenhuis,nu 3kwart jaar verder,kan kleine stukjes met de rollator lopen,hoe kan mijn leven nu nog goed worden,suicidale gedachten blijven terug komen,als ik me daarover somber voel en me overgeef aan de alcohol zal het weer verkeerd lopen ben ik bang,ik ben 28jaar,alcohol heeft mijn leven verziekt!

  40. ben nog opgenomen,denk dat het buiten binnen een week flink fout gaat,heb ook geen motivatie meer.hoe moet ik nou nog verder…..zijn er meer mensen die zoiets hebben meegemaakt

  41. Gisteren in een impuls geprobeerd mezelf iets ernstigs aan te doen omdat ik de spanning niet meer aankan. Ik wilde niet doorzetten, maar ik zakte weg. Leek wel een droom waarbij ik geen lucht kreeg. Daardoor kwam ik bij en kon mezelf losmaken. Ik heb 113 gebeld om te praten erover. Ik heb vaker van die gedachten, maar nog nooit zover gegaan. Het heeft niet echt impact op mij. Hoe verder weet ik even niet.

    1. Hi Erik,

      Wat een heftig bericht van je, wat ongelofelijk verdrietig dat je je zo voelt en dat het echt te veel werd. Heel knap dat je hierover praat en dat je ook contact hebt gezocht op dat moment. Kan me voorstellen dat het lastig is om nu vooruit te kijken, maar misschien is het belangrijkste om nu goed voor jezelf te zorgen en te kijken wat je nodig hebt aan hulp hierbij. 113 is altijd bereikbaar, maar ik zou je ook willen adviseren om te praten over deze terugkerende gedachten. Als je iemand hebt waar je je veilig voelt, kan dat een eerste stap zijn. Maar ook de huisarts kan je hierbij helpen en je eventueel doorverwijzen naar gespecialiseerde hulp.

      Heel veel sterkte.
      Liefs!

  42. Dank je Delphine,
    Ik ben al bij een psycholoog geweest om uit de problemen te komen. Blijkbaar wordt ik door situaties getriggerd. Ik denk dat ik langzaamaan gek aan het worden ben en niet meer reëel kan denken. Van buiten lijkt het oké en dat krijg ik terug als feedback, maar ik doe dingen die niet goed voor mij zijn, en ik ga er maar mee door. Ik ben bang dat ik helemaal doordraai. Ik begrijp mezelf ook niet meer. Ik zit vol met angsten en onzekerheid. Als dit niet stopt dan is dit blijkbaar het einde. Ik weet niet of ik nog gelukkig kan worden zo. Het is sinds vorig jaar mis gegaan.

  43. Met wie als lotgenoten kan ik praten? Lichamelijk doodeng wat er is gebeurd. Paar dagen op de IC gelegen. Angststoornis is terug waardoor spanning te hoog opliep.

  44. Al heel veel pogingen gedaan, laatste is van week geleden. Ben nog steeds in het ziekenhuis. Ben het allemaal zo beu!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *