Hoe verwerk ik een trauma?

Deze blog kwam eerder al eens online, maar plaatsen we in verband met een themachat nog een keer.

‘Ik had de pijn verdiend. Alles wat mij was aangedaan had ik over mijzelf afgeroepen. Moest ik maar niet zo’n dom en lelijk kind zijn. Dat ik was aangeraakt, dat mijn vader me pijn deed, dat ik verdriet had, was allemaal mijn eigen schuld. Alleen ik had het kunnen stoppen. Ik had het moeten stoppen. Alles was mijn eigen stomme schuld geweest…’

Trauma’s komen in ontzettend veel vormen en variaties voor. Iedereen beleeft een situatie op een andere manier. Wat voor sommigen no big deal is, kan voor iemand anders heel heftig en intens zijn, mede door eerdere mogelijke ervaringen. In deze blog beschrijf ik een aantal tips die mij geholpen hebben om om te gaan met mijn trauma’s. Momenten en personen die voor mij tekenend zijn geweest en waar ik in de loop der jaren nog veel aan terug heb gedacht.

Ik hoop dat deze tips jou een beetje kunnen helpen om op je eigen manier om te gaan met jouw eigen moeilijkheden hierin. Om te beginnen aan de verwerking van jouw trauma. Dat ben je waard.

Neem jezelf serieus

Trauma’s kunnen voor veel verwarring zorgen. In ieder geval, zo ervoer ik het. Ik durfde er niet over te praten en hield het voor mijzelf. Ik zag de ernst van de situatie niet in en vond dat ik me aanstelde. Dit is mijn probleem, ik moet het oplossen, zo erg is het niet. Eerst maar eens mijn kamer opruimen. 

Ik bleef het uitstellen. Niet serieus nemen. Hoe meer ik hierover in mijn hoofd bleef malen, hoe eenzamer mijn strijd werd. Mijn angsten kregen een eenzijdige weerstand maar de angsten bleven winnen. Omdat ik in mijn eentje de situatie opnieuw bleef beleven, vertroebelde mijn beeld. Ik durfde mijzelf niet meer te geloven wat er nu echt was gebeurd. Dit zorgde er ook voor dat de drempel steeds hoger werd om over mijn trauma te praten. Wat nou als ze me niet geloven? Wat nou als ik mijzelf niet geloof? Juist door deze gedachtes nam ik mijn problemen nog minder serieus. Ik had het vast wat aangedikt. 

Toch kwam er een breaking point. Het moment dat ik het niet meer binnenhield. Ik kon het niet meer aan alleen. Huilend vertelde ik wat me dwars zat. De tranen bleven komen, net als de woorden. Woorden die ik altijd voor mijzelf had gehouden en dat prima vond. Woorden die ik liever niet uit wilde spreken maar geen andere optie meer zag. Woorden die niet voelde als mijn woorden. 

Het voelde alsof ik het verhaal van iemand anders vertelde. Alsof ik niet de persoon was waar het om ging. Alsof het een droom was geweest die ik een tijd geleden had gehad. Een nachtmerrie waar ik niet uit kon ontsnappen. Dat dit mijn werkelijke waarheid was kon ik toen niet bevatten. Het leek zo ver van mij af te staan op dat moment. Pas toen ik het op dat moment uitsprak, hoorde ik wat ik al die tijd binnen had gehouden en kwam het extra hard binnen. 

Misschien is mijn waarheid niet de echte waarheid. Maar mijn waarheid is wel mijn waarheid. Ik heb het zo beleefd, ik heb het zo ervaren. Ik weet echt wel wat er is gebeurd, alleen was ik zo jong dat ik niet begreep wat dit inhield. Maar ook mijn waarheid telt. Het feit dat iemand anders er (opzettelijk) voor zorgt dat jij je onveilig voelt is al niet oké. Als de intenties niet juist zijn… blijf bij je gevoel. Jouw mening en verhaal telt, net als je gevoel hierbij. 

Wees niet te hard voor jezelf

Ik voelde me een aansteller. Ik had deze situatie zelf gecreëerd, had dit probleem zelf veroorzaakt. Daar was ik heilig van overtuigd. Ik had beter moeten weten. Maar had ik dat werkelijk? Was ik degene die iets anders had moeten doen? Was ik degene die verkeerd zat? Toen kon ik hier geen objectief antwoord op geven. Nu misschien nog steeds niet, maar wel een ander antwoord. Nee, ik had hier geen schuld in. Ik heb niks fout gedaan.

Een trauma hebben is al erg genoeg, is het eerlijk om dan ook nog zo hard en streng voor jezelf te zijn?

Hoe overtuigd ik hier nu van ben, zo onzeker ben ik hierover geweest. Oprecht dacht ik dat ik degene was die de misstappen maakte. Als ik aan deze periode terugdenk, voel ik me een beetje verdrietig worden. Ik had al genoeg pijn ervaren en ik maakte het mijzelf alleen maar moeilijker. Ook al is het zo makkelijk om deze pijn voor jezelf te houden, het maakt het er niet eenvoudiger op.

Geef jezelf de tijd

Ik merkte dat het uitspreken van deze pijn mij erg van streek maakte. Ik gaf anderen om mij heen een kijkje in mijn hoofd. Een hoofd waar ik zelf nog niet eens de weg wist, laat staan dat ik anderen hierin moest begeleiden. Iedereen had ineens een mening en hier was ik niet op voorbereid. Ik had het idee dat ik met al die meningen iets moest, dat ik mijn mening en gevoel moest bijschaven. Ik schrok van de woede van mijn moeder en stiefvader. Was het dan echt zo erg? 

Ik ben erg zoekende geweest wat betreft mijn positie hierin. Wat voor standpunt ik aan moest nemen. Nu het hoge woord eruit was, kon ik ruimte creëren om hier zelf over na te denken. Wat vind ik hier zelf van? 

Ik merkte dat er veel woede en verdriet onder die pijn zat. Ineens had ik de ruimte om dieper te kunnen graven. Ik durfde er over na te denken, waar ik voorheen alles wat hiermee te maken had uit de weg ging. Het is heel makkelijk, althans voor mij, om hier niet bij stil te staan. Omdat ik het niet wilde, niet durfde, dacht dat ik het niet aankon. Ik leerde dat de tijd de pijn een beetje liet slijten. Ik kon terugdenken aan de situatie(s) zonder in de angst te verdwijnen.

Pas jaren later was ik klaar om EMDR toe te passen. Ik vond het spannend, ineens moest ik weer vertellen wat ik tot een tijd terug dichtbij had gehouden. Hoe graag ik dit ook snel opgelost wilde hebben, ik wist dat dit niet haalbaar was voor mij. Jarenlang had dit zich opgestapeld. Jaren was ik bezig met het bouwen van die enorme muur. Die kan ik niet in één keer omver duwen. Door therapie ben ik sterker geworden, krachtiger. Het lukte me steeds beter om die muur af te breken. Soms steen voor steen, soms een paar tegelijk. 

In een paar minuten kan een heftig trauma tot stand komen, maar het verwerken ervan gaat helaas niet in een dag. Gun jezelf die tijd om hiervan te helen. Luister naar jouw tempo, wat jij nodig hebt. 


Herken jij je in dit verhaal? Of heb je vragen of wil je praten over jouw trauma? Vanavond, woensdag 8 januari, van 20.00 tot 21.00 is er een themachat ‘Trauma’. Kom gerust langs in de chat.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

21 reacties op “Hoe verwerk ik een trauma?”

  1. Dat over die waarheid is zp moeilijk. Ik heb een jaar voorbereiding getroffen door wekelijks alleen naar systeemtherapie te gaan. Om daarna in gesprek te gaan met mijn vader over seksueel misbruik. Hij ontkende alles. ‘Hij is geframed’ etc. Daarna is het contact met mijn familie verbroken en niemand heeft meer naar mij gevraagd..

  2. goeie blog lonneke! wat heftig en verdrietig om te lezen alice!

  3. Het ergste aan trauma vind ik dat het ineens al je eigenwaarde weg kan nemen. Van het ene moment op het andere ben je er ineens van overtuigd dat je totaal niets meer waard ben. Ook al weet je hoofd dat dat niet kan kloppen, je gevoel is ervan overtuigd en sterker… zo is het bij mij toch.

    1. Idd. of dat andere mensen te allen tijde kunnen beslissen of je wel of niet bestaat, geen aarde meer onder je voeten of geen huid meer hebben, iedereen kan door je huid heen zomaar altijd in je als honderd miljoen moleculen in je tekeer gaan.

    2. Wow, je beschrijft exact hoe het bij mij voelt… Komt even hard aan, maar zo is het, hoe ik het ervaar…

  4. Dankjewel Lonneke! Fijn om dit te lezen, ik herken er veel in en het geeft mij weer stof tot nadenken.

  5. Hele helpende blog. Ik vind mezelf serieus nemen vooral heel moeilijk, omdat ik niet het ‘standaard trauma’ (ongewenst seksueel misbruik) heb meegemaakt. Dus dankjewel voor het delen van deze blog.

  6. Wow. Ben er stil van. Zo herkenbaar. #metoo. Heb het altijd stil gehouden. Nu voor het eerst bij psycholoog na 40 jaar uitgesproken. En voor het eerst kwamen er tranen. Ook ik vind dat ik mij aanstel, dat ik wat had moeten doen destijds en door dat niet te doen er schuld aan heb. Maar ik was een kind, dus kon dat niet. Ik weet rationeel dat ik er geen schuld aan heb, maar toch. En dank voor de zin dat wat de ene geen big deal vindt voor een ander heftig kan zijn. Ook dat speelt bij mij mee. Want ik denk vaak dat ik niet zo moet zeuren omdat anderen vast heel veel erger hebben meegemaakt. Dank je wel Lonneke. Deze blog betekent veel voor mij.

  7. Trauma kwam bij mij naar boven in de kliniek. Ondertussen veel mee gedaan en er min of meer klaar mee. Wat wil zeggen: ik heb gedaan wat ik kon, maar vermoedelijk blijft het litteken gevoelig.

  8. Laagje voor laagje afpellen…
    Eerst de heftigste kanten van de eetstoornis. Toen de eerste laag (zes jaar over gedaan, dat had echt korter gekund maar blijkbaar toen nog niet.). Daarna de tweede laag (nu nog mee bezig). Ik vind het pittig en vaak niet uit te leggen aan anderen hoe ontwrichtend het is op álle lagen van je zijn.

  9. Kan je met alleen praten ook een trauma verwerken? Dus zonder traumatherapie ?

    1. Ik heb jaren geprobeerd om dit met praten alleen op te lossen. Voor mij werkte dat onvoldoende. Het leek beter maar ik herviel steeds opnieuw. Nu, met mijn huidige therapeut die traumatherapie geeft en ook lichamelijk werkt heb ik het gevoel dat het werkelijk verandert en dat het blijvend zal zijn. Volgens mij is een totaal-benadering nodig: rationeel, praten, uitleg,… Maar ook lichamelijk en emotioneel leren voelen, herkennen en uiten. Een trauma zet zich vast in je lichaam. In je cellen, je spieren, je weefsels,… Met traumatherapie kan dat los komen en oplossen en kan je energie weer vrij gaan stromen.

      1. Hoi Egel, wat een mooie uitleg. Mag ik vragen wat voor combinatie therapie dat precies is. Ik heb een conversiestoornis naast andere problematiek en ik ben benieuwd wat voor soort therapeut jij hebt die op beide gebieden werkt. Dank je wel alvast.

  10. ik heb een speciale therapeut… hij doet innerlijk kind werk, adult attachment, somatic experience en gebruikt nog andere technieken afhankelijk van wat hij denkt dat helpend kan zijn.
    op zijn website kan je veel info vinden over de verschillende vormen: http://www.hetinnerlijkekind.be/Therapievormen/more#more

    1. Dank je wel voor je reactie, ga er eens naar kijken. Klinkt als een hele fijne behandeling.

  11. Zo iemand zoek ik al lang maar dan moet je die idd beetje bij beetje durven toe te laten en daar gaat het mis bij mij..dank je voor het delen!x

  12. Fijne blog, ik had lang het gevoel dat dingen mijn eigen schuld waren, dat ik niet goed genoeg was en gestraft werd. Uiteindelijk heeft EMDR me geholpen, het is intens en emotioneel en je moet denk ik echt een goed gevoel en vertrouwen hebben in je behandelaar. Misschien werkt dit voor iedereen anders. De beren op de weg zijn niet helemaal weg maar ik ben niet meer zo angstig als voorheen en heb meer vertrouwen gekregen in mezelf en de mensen.

  13. 1 woord: therapie

  14. Waw, wat een fijne blog. Zo ontzettend herkenbaar dat gevoel van het is mijn eigen schuld en het bagatelliseren, er niet over kunnen en durven praten. Ik ben heel blij dat ik deze site gevonden heb.
    Ik heb recent de diagnose ptss gekregen en ben er nog erg van ondersteboven. Zoek wat info en ervaringsverhalen.
    Ik sta nu op wachtlijst voor emdr. Doodeng maar ik hoop dat het zal gaan helpen.

    Lonneke wat ontzettend dapper dat je deze blogs zo open schrijft. Ik ben ervan onder de indruk, dankjewel! 💜

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *