Hoe het voelt om een conversiestoornis te hebben? Anderhalf jaar geleden heeft mijn lichaam besloten, mij als persoon niet meer de controle te laten nemen over mijn lichaam. In plaats daarvan heeft mijn lichaam de controle over genomen. Mijn lichaam spreekt een taal die nog steeds onbegrijpelijk voor mij is.
Een taal die onbegrijpelijker is dan alles wat ik op school heb geleerd. Een taal die niet met woorden uit te drukken is, maar in oncontroleerbare aanvallen en wankele benen spreekt. Een taal die spreekt wanneer het lichaam niet gekwetst wil worden en er een verkramping voor in de plaats zet. Een taal die er voor zorgt dat mijn linkerarm mijn hart beschermt tegen alles wat het ooit beschadigd heeft, een taal die mij beschermt tegen mezelf, en nu de regie neemt omdat ik het niet meer kan. Het is iets prachtigs het lichaam, maar ook zo onvoorspelbaar.
Lang laat het zich leiden en geeft het je de indruk dat jij over je lichaam regeert, lang laat het je denken dat het van jou is. Niets is minder waar, het lichaam heeft een eigen wil en draagt kennis en wijsheid van onschatbare waarde met zich mee. Lang zal je er niets van merken en sommige onder ons zullen het misschien niet eens nodig hebben. Maar op de momenten dat je het meest in nood zit en je echt hulp nodig hebt, zullen de rollen worden omgedraaid en heb je niets meer aan een geweldig brein of een fijne baan. Ik heb lang mijn eigen lichaam verwaarloosd en ben er boos op, nu zou ik hem eigenlijk moeten bedanken omdat hij een redding is in de moeilijkste fase van mijn leven.
Conversiestoornis noemen ze het met een duur woord of functioneel neurologische bewegingsstoornis (FNS). Functioneel is het zeker en een stoornis ook, maar ik noem het liever verdriet dat niet meer te dragen is door mijn benen. Verwaarlozing van mijn eigen ik en ontkennen van wat er daadwerkelijk aan de hand is. Zonder mijn conversie zou ik gestopt zijn met therapie en nog steeds meedragen wat ik niet onder woorden kan brengen. Zal ik nog steeds groot en sterk zijn, zonder enige traan te laten, want dat is wat ik ken. Leven met conversie betekent, leven met een beperking en vast houden (controle) van wat je zo graag wilt loslaten maar niet kunt (oud zeer).
Mijn benen zijn zwaar en iedere dag bij het opstaan zak ik er weer doorheen. Voor mij dagelijkse kost, eigenlijk is het zo gewoon geworden dat ik niet meer anders weet dan dat het zo hoort. Maar diep van binnen hoor ik eigenlijk te voelen dat het heel verdrietig is, heftig wat mij is overkomen. Ik ben er zo goed in geworden om dit niet te voelen, om zelfs te vergeten dat het ook verdrietig mag zijn. Eigenlijk ben ik vergeten om verdrietig te zijn en moet ik opnieuw leren huilen. Leven met conversie is, heel eerlijk overleven met een beperking. Een rolstoel aanschaffen is moeilijk, maar overleven met een rolstoel is nog moeilijker. De wereld is niet gemaakt op een beperking en dat heb ik het afgelopen jaar iedere dag mogen ervaren. Ik ben sterker geworden door andere kwaliteiten in te zetten en me figuurlijk staande weten te houden in een voor mij onbekende situatie.
Haarfijn aanvoelen wat de ander voelt, troosten nog voordat iemand een traan heeft gelaten en luisteren naar verhalen nog voor dat iemand deze heeft verteld. Ja, dat is wat ik voor een ander probeer te doen en ik heel goed weet wat de ander nodig heeft. Maar diep vanbinnen zijn dit alle ingrediënten die ik nodig zou moeten hebben wil ik lopend de wijde wereld in trekken. Maar de omgeving trekt en mijn antennes staan naar buiten, ooit was dit nodig maar nu niet meer. Op dit moment heb ik de ander nog nodig, om te beseffen dat ik een binnen wereld heb. Heb ik de ander nog nodig om gezien te worden zodat ik me realiseer dat ik besta. En heb ik de ander nodig om vergeten verdriet te herinneren en met troost te kunnen rouwen om wat is geweest.
Conversie heeft mij doen inzien dat ik meer naar mezelf moet luisteren en niet voorbij moet gaan aan wie ik ben en wat ik wil. Daarnaast heeft conversie mij geleerd dat onafhankelijk zijn mogelijk is, maar om jezelf echt te leren kennen, afhankelijkheid juist maakt dat je verbinding kan en moet maken om te dragen wat ooit van jouw alleen was. Stap voor stap leer ik steeds meer met aandacht naar mezelf te luisteren en zal ik uiteindelijk het vechten tegen mezelf op moeten geven en vrede moeten sluiten met alles wat er om mij heen is en zich in mij afspeelt. En zal ik voelen wat mijn lichaam angstvallig verborgen mij houdt.
Geef een reactie