Een verborgen en onzichtbare eetstoornis gaf mij een dubbel gevoel. Enerzijds een gevoel van geborgenheid en veiligheid, anderzijds een gevoel van falen. Ik denk dat de eetstoornis bij mij kon groeien en bloeien omdat ik in een gezin werd grootgebracht waar regels, etiquette en gewoonten behoorlijk vastlagen. Het lukte mij niet om als enig meisje tussen vijf broers me aan regels te houden. Steeds gingen dingen mis. Ik wilde perfect zijn maar was het niet. Ik wilde wijze dingen zeggen, maar was dom. Ik probeerde aardig te zijn, maar deed boos. Ik probeerde op mijn broers te lijken, maar het lukte niet.
Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig zullen er blogs van haar op Proud2Bme verschijnen. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag ‘Elisabeth blogt‘. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.
Voor mijn gevoel zei en deed ik de verkeerde dingen op verkeerde momenten. Ik was een vreemde eend in de bijt. Mijn broers studeerden, ze hadden knappe koppen, wisten veel, waren belezen, hadden de oorlog meegemaakt, spraken vreemde talen en ga zo maar door. Ik kon nergens aan tippen, wat ik ook probeerde. Ik was een mager en schriel meisje, mocht niet studeren, had geen knap uiterlijk en was een buitenbeentje. Ten slotte deed ik heel erg mijn best om bij iedereen in de smaak te vallen door lief en aardig te zijn. Ik kwam in een kramp terecht.
Ik had het gevoel dat niemand mij begreep. Een diep gevoel van eenzaamheid kwam over mij. De eetstoornis was mijn steun en toeverlaat. Het gaf mij een vervangende veiligheid en geborgenheid. Als er kritiek op mij was, zocht ik steun in het eten. Het maakte dat ik mij sterk voelde en boven het bazige gedrag en de kritiek van mijn broers kon uitzweven. Het overeten of niet-eten gaf mij niet alleen troost, maar maakte mij ook trots: ik was een held in vasten en het gaf betekenis aan mijn leven.
Wat ik toen niet wist en nu wel, is dat mijn worsteling te maken had met buitenkant/binnenkant. Van binnen was ik een onzeker en bang meisje en van buiten leek ik sterk en flink. Anorexia was een symptoom van deze worsteling. Binnenkant en buitenkant waren niet in balans met elkaar.
Het is echt een geluk dat er een oplossing is voor deze dramatische worsteling. Een oplossing om van de anorexia af te komen. Mijn binnenkant moest opgepoetst worden. Hoe ik dat deed? Door mezelf voor te houden: jij bent de moeite waard! Je bent een liefdeskind! Hierdoor werd mijn binnenkant steeds sterker. Natuurlijk faal ik weleens of vergeet ik het oppoetsen, maar ik weet dat ik de sleutel zelf in handen heb. Ik kan me omkeren en ik zie dat ik steeds sterker word.
Geef een reactie