Hoe voelt stoppen met eetbuien?

Op onze website hebben we veel artikelen geschreven met tips tegen eetbuien. Praktische dingen die je kan inzetten op de lange en op de korte termijn. Om de dag door te komen en er uiteindelijk helemaal vanaf te komen. In theorie is dat allemaal heel logisch, maar in de praktijk is dat toch een stuk lastiger. Niet toegeven aan de eetbuidrang brengt een hoop ongemakkelijke en nare gevoelens met zich mee. Wat voor gevoelens? Dat bespreek ik in deze blog. Hoe voelt het om te stoppen met eetbuien?

Daar voelde ik het opborrelen: eetbuidrang. Niet aan toegeven, vertelde ik mezelf. Ik wil dit niet meer. Ik liep naar de keuken. Koelkast open. Koelkast dicht. Weer terug naar m’n bureau. Filmpje aan. Terug naar de keuken. Terug naar m’n bureau. Werkt deze film niet? Oké, muziekje aan. Dansje door de kamer. Dansje naar de keuken. Ah! Keuken weer uit! Toch een plakje kaas uit de koelkast. Was het nu al verpest? Nee, het is nooit verpest. De deur moest ik uit. Hoelang duurde deze drang nog? Een rondje buiten lopen. Dat zou opluchten. 

In mijn hoofd was ik continu bezig met langs welke supermarkt ik kon lopen. Ik bedacht me dat ik dan gewoon één ding zou kopen om te eten. En misschien wat meer, maar dat was dan voor later in de week. Nee, dat zou ik echt niet opeten. Eenmaal in de supermarkt wist ik het wel. Ik kende mezelf al langer dan vandaag. Nu dat pak koekjes kopen ‘voor later’ zou geheid een eetbui betekenen. Om mezelf een beetje te troosten, kocht ik een flesje cola light. Dat kwam vanuit de eetstoornis, ja. Maar dat flesje cola op een bankje buiten mogen drinken, hielp me weer wat verder de tijd door te komen. Soms kreeg ik door de light producten alsnog een eetbui. Een eetbui zonder calorieën, zoals ik dat noemde. Maar vandaag was dat niet zo.

Tijd; dat kost losraken van eetbuien vooral. Tijd die ik stopte in het inzetten van de tools die ik aangereikt had gekregen en met de tijd had ontwikkeld. Afleiding zoeken, weggaan van de situatie, schrijven over hoe ik me voelde, de boodschappen doen per dag, telefoongesprekken met mijn omgeving, voldoende blijven eten, steeds weer relativeren, gevoelens de ruimte geven en niet teveel van mezelf vragen. Ik wilde zo graag terug naar een normaal leven zonder eetbuien, maar dat zou – anders dan je zou denken – niet gebeuren door enkel te stoppen met eetbuien. Daar was meer tijd en energie voor nodig. Daar moest ik achterliggende problematiek voor aanpakken. Gevoelens voor kunnen ervaren en aanvaarden. Een positiever zelfbeeld ontwikkelen.

Die tijd en energie maakte mij ook vermoeid. Dat vond ik erg lastig aan eetstoornisherstel. Je zou juist verwachten dat, wanneer je goede stappen zet en geen/minder eetbuien hebt, je juist meer energie zou krijgen. Maar zo werkte dat bij mij niet. Ook voelde ik me niet direct beter. De emoties die ik wegduwde met de eetbuien kwamen juist meer naar voren. De achterliggende problematiek van de eetstoornis kwam meer naar de voorgrond. Wat ik erg zwaar vond, maar wat ook betekende dat ik daarmee aan de slag kon. Dit deed ik met behulp van therapie, maar ook met hulp van mijn omgeving.

Het kan dus goed zijn dat niet toegeven aan die eetbui niet direct voelt als een overwinning, maar dat betekent dus niet dat je het niet goed doet. Hoe rot, krom en demotiverend het ook is; herstellen van een eetstoornis kan in eerste instantie juist slechter voelen dan beter. Je gaat ook iets ontzettend ingewikkelds aan en komt gevoelens onder ogen die je eerder wegdrukte. Zelfs als het praktisch lukt, betekent dat nog niet dat het geen moeite kost en dat er geen strijd is in jouw hoofd. Dus wees daarin mild naar jezelf wanneer je merkt dat je het zwaar vindt of dat het veel energie kost. Zoek manieren om daarin voor jezelf te zorgen en jezelf de ruimte te geven. 

Zoals je lees en misschien ook merkt, is het niet niks waar je doorheen gaat. Is het het wel waard, vraag je je misschien af? Ik heb mijzelf dit ook afgevraagd. Zeker op de momenten dat het zo zwaar was. De momenten dat ik steeds weer terugviel, omdat het niet meer te tillen was. Daarover schrijf ik ook in de blog ‘Steeds dezelfde fouten maken‘. Ik had het gevoel dat ik steeds maar in hetzelfde cirkeltje bleef rondlopen, terwijl ik toch wist hoe het anders moest. Maar achteraf gezien weet ik dat dat er allemaal bijhoort. Het gaat niet zonder slag of stoot en je gaat nog heel vaak terugvallen. Maar van die momenten leer je weer je grenzen kennen. Van die momenten kan je leren waar het écht over gaat. Uiteindelijk zit de kracht in herhalen. Net als met leren fietsen; jezelf iets nieuws aanleren. Je bent aan het ontwikkelen.

Het klinkt nu misschien als één grote lijdensweg voordat je op een punt komt dat het beter voelt. Stoppen met eetbuien is niet niks, maar het is niet zwart of wit. Soms is het zwaar, is het vechten, is het bikkelen. Maar puntje bij paaltje bleef ik zelf toch altijd hetzelfde gevoel overhouden, namelijk trots. Tussen al die zware emoties door kon ik toch momentjes van trots vinden wanneer het weer een dag of periode goed was gegaan. Ik kon me ontzettend verbonden voelen met en gesteund voelen door mijn omgeving wanneer ik dat opzocht en toeliet. Dan stroomden er geen tranen van verdriet, maar van ontroering over mijn wangen. Dus sta ook stil bij die momenten. De momenten die jou trots of dankbaar maken, want die slepen je er echt doorheen.

Dus als je hier nu middenin zit, weet dan: je bent onderweg. Een weg met hobbels en obstakels, maar onderweg. Een weg die je zelf moet bewandelen, maar niet een weg die je alleen hoeft te bewandelen. Hoe cliché dat ook is om te zeggen. Je mag hier steun bij vragen, hulp aannemen, want het is gewoonweg geen makkie. En je zal zien dat je stapje voor stapje, steeds een beetje verder komt. Ik kan me voorstellen dat het soms lastig is je in te beelden dat wij van de redactie ook met een eetstoornis hebben geworsteld, maar ik weet: stoppen met eetbuien kan écht. 

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

10 reacties op “Hoe voelt stoppen met eetbuien?”

  1. Enorm bedankt voor deze blog! Heel mooi beschreven. Heel herkenbaar en troostend. Fijn dat je benoemt hoeveel energie het kost en dat je daar ook begrip voor mag hebben voor jezelf. De worsteling is echt niet niks.

  2. Goed geschreven! Vooral de terugvallen zijn zo moeilijk.. ik heb stiekem toch een beetje trots, want al 2 weken geen eetbuien meer gehad!

    1. Goed bezig :):)

  3. Mooi beschreven, heel herkenbaar. Aan het begin van mijn herstel, namen de eetbuien flink toe. Toen ik er klaar voor was had ik dit bij mijn therapeut bespreekbaar gemaakt. Samen een plan bedacht om de eetbuien te gaan analyseren. De volgende dag.. rond de tijd dat de drang van mijn eetbui normaal op kwam.. niets… geen drang.. geen gedachten.. zo bizar! De volgende dag weer niet… Ik heb dagenlang zitten wachten op de drang die ik al zo’n 15 jaar had! Het kwam niet meer.. niet meer dagelijks. Het is zo fijn als deze weg blijft.. maar soms, heel soms laat hij weer van zich horen. Dan gebruik ik hem om te analyseren waarvoor ik de eetbui nodig zou hebben en zet ik de trucjes in te voorkomen dat de ES weer voeding krijgt.

  4. Deze maand wordt het 2 jaar en 4 maanden zonder eetbuien en braken. TROTS!

    1. 🙏🏻😘

    2. Wauw! Wat ongelofelijk knap!

  5. Wat een superfijne blog. Het voelt soms alsof anderen ‘gewoon’ konden stoppen met eetbuien. Maar het vergt bloed, zweet en heel veel tranen… met af en toe een misstap inderdaad. Wat fijn dat je deze (h)erkenning geeft.
    Liefs

    1. Hoi anoniem.

      Ik wilde even reageren zodat je niet de moed verliest omdat het lijkt alsof anderen "gewoon" konden stoppen met eetbuien.
      Het heeft ontzettend veel tranen gekost. Ja ik ben wel van de ene op de andere gestopt met braken, maar de eetbuien waren er nog. Doordat ik niet meer braakte had ik letterlijk minder ruimte in mijn maag voor een grote eetbui, dus die werden al snel kleiner. Ik voelde me ontzettend sh*t na een (kleinere) eetbui, maar compenseerde niet meer. Ja, ik kwam wat aan in gewicht. Ja, ik voelde me walgelijk. En ja, mijn lichaam had langzamerhand geen tekorten meer waardoor de lichamelijke behoefte aan eetbuien weg ging. Ondertussen was in in therapie voor mijn onderliggende problemen, dus ook de emotionele behoefte aan eetbuien verminderden.

      Uiteindelijk was ik zover dat ik op slechte momenten wel de drang voelde om eetbui voedsel te halen, maar kon de drang weerstaan omdat ik mijn emoties kon plaatsen. Maar tot ik dit punt had bereikt, was ik ervan overtuigd dat ik zou falen en nooit zou kunnen herstellen.

      Herstel gaat niet in een rechte lijn omhoog, maar het is zeker mogelijk en ook jij kan dit. Hou vol!

  6. Jezus, wat herkenbaar! En hoopvol. Dankjewel!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *