Komt dit je soms bekend voor…?
- – Uren aan je huiswerk zitten, omdat je bang bent om een toets niet goed te maken
- – Huilend boven je boek zitten, omdat je ervan overtuuuigd bent dat je het proefwerk gaat verpesten?
- – Stiekem balen als je een 8 hebt, omdat je gemiddelde dan omlaag gaat?
- – Jezelf voornemen om negen uur te stoppen met je huiswerk, maar uiteindelijk pas om elf uur naar bed gaan. Omdat je nog even dit moet lezen, en nog éven dat wilt opzoeken.
- – Letterlijk in huilen uitbarsten als je een onvoldoende terugkrijgt? (al is het maar een 5)
- – Je dagenlang rot voelen als je een onvoldoende hebt gehaald?
- – In de klas 800 vragen stellen, omdat je bang bent iets niet te zullen snappen en je toets te verpesten?
- – Uren en uren aan een werkstuk werken, omdat het nóóóit goed genoeg is.
- – Bij groepsopdrachten het werk van alle anderen nakijken en verbeteren.
- – Of überhaupt bijna al het werk maar zelf doen, omdat je dan tenminste zeker weet dat het goed gedaan wordt?
Als dat zo is, dan ben je waarschijnlijk een perfectionistisch typje ;).
Hoge cijfers halen is érg belangrijk voor je. Misschien zelfs wel een beetje té belangrijk…
Maar hoge cijfers halen is toch juist goed?
Ja, natuurlijk is het goed om je best te doen voor school. Maar als het een verplichting of zelfs dwang wordt, dan is het juist níet goed.
Want wat als je constant onder spanning staat uit angst dat je iets niet zult halen? Of continu boos en teleurgesteld bent, omdat je niet aan je eigen eisen kunt voldoen? Dan is de lol er snel af!
Bovendien zul je op den duur niet eens meer blij zijn met een hoog cijfer. Omdat het vanzelfsprekend wordt, omdat je het stiekem toch te laag vindt. Of omdat je zo druk met het volgende proefwerk bezig bent, dat je niet eens tijd hebt om bij je vorige resultaat stil te staan.
Je moet ook steeds harder gaan werken om aan je eigen hoge eisen te blijven voldoen. In de derde klas lukt het misschien nog om een 9 te halen door het hele hoofdstuk uit je hoofd te leren.
Maar als je in de vierde of vijfde een toets krijgt over 5 hoofdstukken gelijk, dan zul je toch echt moeten leren om met wat minder tevreden te zijn.
Bovendien mis je veel andere dingen als je dag en nacht aan je huiswerk zit. Je hebt minder sociale contacten en hebt minder tijd over om leuke dingen te doen.
Maar als ik er dat nou gewoon voor over heb?
Tsja, je kunt er natuurlijk voor kiezen om hoge cijfers te halen in plaats van meer lol en geluk te hebben. Maar op de lange duur kan het wel degelijk kwaad!
Burn-out en overspannenheid lijken dingen die alleen bij volwassenen voorkomen, maar dat hoeft niet.
Ook jonge mensen kunnen instorten als ze té lang onder spanning staan! Dan heet het misschien geen burn-out, maar depressief of gewoon ‘ingestort’.
Je kunt het vergelijken met een elastiekje. Je kunt een elastiekje uitrekken, zodat je steeds een lekker lang elastiekje hebt. Maar als je een elastiekje uit blijft rekken, dan knapt het op een gegeven moment. En dan heb je helemaal niks meer over…
Maar dat gebeurt mij toch niet!
Ook als het niet direct tot gevolg heeft dat je instort is het niet goed voor je. Als je niet leert om op een ‘normale’ manier met je onzekerheden en prestratiedrang om te gaan, zul je in je latere leven alsnog vastlopen. Want op de universiteit of andere vervolgopleiding zul je heus niet ineens losser met je resultaten om kunnen gaan, en ook in je baan zul je tegen dezelfde problemen aanlopen.
Daarnaast is het natuurlijk doodzonde van je leven om dag en nacht aan je huiswerk te zitten! Het leven heeft zóveel meer mooie dingen te bieden!
Maar…waarom staat dit op een site over eetstoornissen?
Wat hierboven staat heeft meer te maken met eetstoornissen dan je denkt. Het draait namelijk allebei om perfectionisme en controle. Perfectionisme komt bijna altijd voort uit onzekerheid; je hebt zó’n laag beeld van jezelf, dat je je in allerlei bochten moet wringen om jezelf en anderen te bewijzen dat je wél wat waard bent. Dit kun je (onbewust) doen door zo hoog mogelijke cijfers te halen, of door zo dun mogelijk te zijn. Het lijken op het eerste gezicht twee totaal verschillende dingen, maar in wezen komt het op precies hetzelfde neer!
Zelf heb ik ook ervaren. hoe dicht die twee bij elkaar liggen. Ik heb me rot geleerd op school, waardoor ik uiteindelijk instortte en zo depressief werd dat ik het studeren niet meer op kon brongen. Daardoor voelde ik me zó mislukt dat ik onbewust iets anders zocht om mezelf te kunnen bewijzen…afvallen dus.
Beiden zijn enorm verraderlijke valkuilen, omdat je denkt goed bezig te zijn.
Afvallen is goed en hoge cijfers halen ook. Je krijgt complimentjes, mensen zijn trots op je en je voelt je er goed bij. Maar in beide kun je dus op een verkeerde manier doorslaan!
Qua eten zijn de meeste meiden op de site daar inmiddels wel achter, maar qua schoolwerk nog niet altijd. Dus misschien dat deze blog je wat aan het denken kan zetten.
Want een 7 is toch écht goed genoeg!
Ik ben benieuwd naar jullie eigen ervaringen op dit gebied. Duzzz….laat je horen!
Geef een reactie