Hold on

‘Kleurenblind’, zo heette het eerste nummer van Nien, dat al eerder uitkwam dit jaar. Vandaag komt haar EP ‘Hold on‘ uit. Die gaat over haar leven en haar ervaring met het hebben van een eetstoornis, maar ook hoe het is om iemand aan een eetstoornis te verliezen. Vandaag lees je meer over Nien, waarom ze een eetstoornis ontwikkelde, hoe ze hiervan herstelde en deze ervaring omzette in muziek.

Niens echte naam is Nienke en ze is 21 jaar. Op dit moment woont ze voor haar studie in Madrid. Haar eetstoornis heeft haar veel ontnomen en ze wil nu ervaren wie ze is zonder eetstoornis en daarbij weer genieten van het leven.

copyright (c) Markez Design Studio / Nienke D

Je hebt zelf een eetstoornis gehad. Waarom denk je dat je die hebt ontwikkeld?

“Identiteit is altijd iets geweest wat ik lastig vond. Ik heb een tweelingzus en totdat ik ging studeren aan het conservatorium, werd ik voor mijn gevoel niet als individu gezien. Ook niet door mezelf. In mijn eerste studiejaar merkte ik dat ik mezelf niet goed kende en ik denk dat ik mijzelf kwijtraakte in 2020 – toen begon ook de corona-pandemie. De zomervakantie voor mijn tweede studiejaar bracht ik voltijds door in de kliniek van Novarum. Ik had anorexia, maar daar bleek dat er meer aan de hand was. Het is lastig om één aanleiding aan te wijzen: ik heb last (gehad) van een stemmingsstoornis, ptss, dwangmatigheden en veel angst. Hier kwam ik pas achter toen ik terug was op gezond gewicht en dit was best wel een schok voor me. Het was net of ik mezelf niet meer kende.”

Heftig dat dit ook samenhing met de coronapandemie. Wil je daar iets over vertellen?

“De pandemie heeft ervoor gezorgd dat ik meer tijd en ruimte had om toe te geven aan mijn eetgestoorde gedachten: niemand die zag dat het slecht met mij ging en ik had meer tijd om te sporten en eten te onderzoeken. Wanneer het kantelpunt is geweest, vind ik nog steeds lastig te zeggen. Toch ben ik dankbaar voor deze eenzame periode, want COVID-19 gaf mij de gelegenheid mijn lessen online te blijven volgen tijdens mijn ziekenhuisopname. Achteraf vind ik het echt raar dat ik hier ruimte voor had in mijn hoofd, maar op dat moment was studie mijn enige afleiding. Ook had het een raakvlak met mijn eetstoornis: ik kon mij er uren in verdiepen om het gevoel te hebben dat er iets was waar ik goed in was. In deze periode haalde ik de hoogste cijfers, maar het was ook mijn dieptepunt. In het ziekenhuis kreeg ik niet de hulp die ik nodig had maar ik had niet de kracht om tegen mijn eetstoornis in te gaan en aan te geven waar ik behoefte aan had, daardoor ging het steeds slechter. Ik voelde me weggestopt, maar het was de enige optie. Thuis wonenging toen niet meer. Hier heb ik best wat ‘extra’ trauma opgelopen, maar dat is niet gek, het was een turbulente periode met veel intense gevoelens.”

En dat je je bent gaan uiten door middel van muziek, hoe is dat zo gelopen? 

“De klinische opname die erna volgde was precies wat ik nodig had. In die tijd was er veel minder capaciteit, maar ik had geluk met een vrijgekomen plekje. Ik wilde op dat moment vooral herstellen om weer terug te kunnen keren naar mijn klasgenoten. Dat was mijn grootste motivatie. Ik gunde mezelf herstel verder nog helemaal niet.

In de weekenden moest je naar huis, zodat je niet volledig in je eigen bubbel/isolement bleef. Dit was een leerzame reality check. Deze tijd verbleef ik soms bij mijn opa en oma in de weekenden, dit bracht mij veel geluk en hierover schreef ik het nummer Friday, wat ook op mijn EP staat. In de diepte van mijn eetstoornis deed ik qua muziek alleen wat moest voor mijn studie, ik besteedde meer tijd aan hobbies die ik als kind leuk vond, zoals tekenen en kleien. Ik maakte heel mooie dingen, al zeg ik het zelf, maar voor carrière blijf ik toch bij de muziek. Ik wil een inspirerende muziekdocent en dirigent zijn, die leerlingen helpt ervaren dat muziek een kwetsbare discipline is en een mooi middel kan zijn voor omgaan met ervaringen. Na een maandenlange pauze van muzikale activiteit pakte ik deze droom gelukkig weer op, met een enorme hoeveelheid extra inspiratie.”

Hoe gaat het nu met je?

“Ik merk vandaag de dag weinig van mijn eetstoornis. Ik eet wat en wanneer ik wil en eetstoornisgedachten sluipen er alleen nog in als ik moe of gespannen ben en er een trigger komt. Mijn favoriete manieren om met gevoelens om te gaan, zijn yoga, mindfulness, liedjes schrijven en journallen. De dieetcultuur is meestal de oorzaak van de genoemde triggers, ik begrijp waarom dat mij boos of verdrietig maakt maar weet ook dat het de harde realiteit is dat dit door veel mensen als normaal wordt beschouwd. Inmiddels heb ik in deze momenten compassie voor mijn reactie en ben ik lief voor mezelf, dan gaat het over. Ik heb ook een partner waar ik alles mee kan
delen. Ook eten delen heeft mijn herstel een enorme boost gegeven. Samen koken maakte koken weer iets leuks voor mij.”

En nu breng je je eerste EP uit. Hoe is dat voor je?

“Als je mij twee jaar geleden verteld had dat ik dit zou gaan doen, zou ik het niet geloofd hebben. Het is onwerkelijk om zoiets persoonlijks uit te werken en te delen. De EP gaat, heel kort door de bocht, over mijn leven. Ik heb het zo gecomponeerd dat er qua klank en betekenis een grote samenhangende lijn in zit. Het schrijven, spelen, mixen, masteren tot aan de promotie: ik heb het allemaal zelf gedaan en ik ben trots op hoe ik dat heb aangepakt en wat ik er allemaal van heb geleerd.

Elk nummer op de EP vertelt een eigen verhaal. Zo gaat Color Blind over een vriendin die ik leerde kennen toen ik veel tijd doorbracht in de recovery community op Instagram. Ik probeerde me tijdens mijn herstel te distantiëren van de sociale media. Alle ‘What i eat in a day’-video’s die ik dagelijks voorbij zag komen, vond ik bijvoorbeeld absoluut niet helpend. Toen ik later haar account eens opzocht, bleek ze te zijn overleden aan haar eetstoornis. Voor een schoolproject maakte ik hier een nummer over en vanaf dat moment ben ik weer creatief bezig gegaan met muziek.

Het nummer Choices schreef ik toen ik erg veel last had van depressieve gedachtes en ik het moeilijk vond om mijn eigen herstel voorop te stellen: het voelde egoïstisch om voor mezelf te kiezen. Choices gaat dan ook over voor jezelf en jouw eigen groei kiezen, hoe belangrijk het is om jezelf op één te zetten en dat je die keuze wel degelijk mag maken.

Verder komen ook thema’s als angst en je openstellen voor liefde voorbij.”

Wat tof! We zijn ontzettend benieuwd! Hoe blijven we verder op de hoogte?

“Als je het leuk vindt om met eigen ogen te zien wat ik nu doe, kun je mij volgen op de onderaan gelinkte socials. Ik post natuurlijk veel over muziekproductie, maar ook songwriting challenges en mijn avonturen in Madrid blijven niet onbesproken. Ik ben blij dat sociale media nu een positieve uitlaatklep zijn geworden voor mij en dat is ook gelijk een hersteltip: volg meer accounts die jou een positief gevoel geven en klik op ‘verbergen’ of ‘ontvolgen’ als content je triggert. Kies voor jezelf!”

De EP is sinds vandaag hier te beluisteren.

Meer lezen en luisteren van Nien? Klik dan hier.