Een maand voordat ik twintig werd is er vastgesteld dat ik een eetstoornis heb, maar ik liep hier al veel langer mee. Zeker vanaf mijn dertiende heb ik (achteraf) duidelijke kenmerken van een eetstoornis gehad, maar omdat ik nooit extreem mager ben geweest zei mijn toenmalige huisarts dat er niks aan de hand was. Ik was een puber en daar hoort spelen met eten en aandacht vragen nou eenmaal bij. Woorden die ik bij elke huisartsafspraak opnieuw te horen kreeg.
Zo heeft mijn eetstoornis ruim zeven jaar zijn eigen gang kunnen gaan. Ik merkte dat ik minder energie had en dat ik niet meer zo goed kon sporten als ik normaal deed, maar elke keer dacht ik: ach het zal wel aan dit of dat liggen. Ook ik wilde niet denken aan het idee dat ik een eetstoornis had. Bovendien was ik helemaal niet zo dun, dus er is niks aan de hand, toch? Deze gedachte is door de artsen alleen maar versterkt. Om mij heen begonnen anderen zich wel zorgen te maken, maar ik zei altijd dat er niks was. De huisarts zei dat immers ook, dus dan zal er toch echt niks zijn.
Tijdens mijn opleiding – ik studeer aan The Dutch Academy of Performing Arts in Den Haag – kwam ik erachter dat het echt slecht ging en dat ik de lessen niet meer vol kon houden. Hoe kon ik uren dansen en alle andere vakken volgen in een week als ik bijna niks at? Op dat moment zag ik mijn droom in elkaar storten. Jaren heb ik ervan gedroomd om actrice te worden en toen ik de kans kreeg om aan die droom te werken, lukte het niet meer. Ik heb mij toen in laten schrijven bij een huisartsenpraktijk in Den Haag – ik was immers verhuisd – en na 2 weken kon ik er terecht. Hier hebben ze de vermoedens van een eetstoornis bevestigd en ik werd ingeschreven bij de Ursula Rivierduinen.
Ook school kwam in actie, omdat ik lang moest wachten tot ik hulp kreeg en mijn gezondheid snel achteruitging. Uiteindelijk heb ik hulp gekregen en had ik veel steun om mij heen. Het was heel fijn dat er toen eindelijk actie werd ondernomen, maar het heeft ruim zeven jaar moeten duren voordat ik serieus werd genomen.
Op dit moment ben ik herstellende en gaat het goed met mij. Ik heb een MGDB behandeling bij Ursula gevolgd, samen met mijn ouders. Nu ben ik met een psycholoog bezig om mijn achterliggende problemen aan te pakken, zodat ik de eetstoornis niet meer nodig heb. Dit is nog altijd een lastig traject. Maar ik zie wat het mij allemaal brengt nu ik los ben gekomen van de eetstoornis, dus ik blijf vechten voor het betere en gezondere leven. Ik ga nu ook weer volledig naar school. Ik heb een halfjaar niks mogen doen en heb mijn eerste jaar overgedaan. Dit is achteraf de beste beslissing geweest, want nu sta ik vol goede energie en meer vertrouwen in mijn tweede jaar.
Dit jaar heb ik de kans gekregen om voor een stage-opdracht, Stage Your Voice, een lied te maken samen met het Residentie Orkest over maatschappelijke problemen. Ik heb dit gedaan over eetstoornissen. Want ik vind dat het nu echt tijd wordt dat we wat meer te weten komen over eetstoornissen en dat wij – die eraan lijden – niet zo lang hoeven te vechten tot we serieus genomen worden en hulp krijgen. Het wordt tijd dat mensen ook wat meer weten over wat ze kunnen doen en wat niet.
Mijn lied Hoor je mij gaat over mijn verhaal en mijn strijd tegen mijn eetstoornis. Ik hoop dat ik met mijn lied eetstoornissen wat meer bespreekbaar kan maken zodat hulp sneller en makkelijker wordt en ik hoop dat ik mensen met hetzelfde soort gevecht – of hun naasten – ermee steun.
Je bent niet alleen en jij verdient het om gehoord, gezien en geholpen te worden!
Geef een reactie