Hospitalisatie en ik

Eindelijk is het aangebroken. Het einde van je opname is in zicht. Aan de ene kant ben je natuurlijk hartstikke blij om weer terug te gaan naar je huisje, terug te gaan naar je ouders, of misschien ga je wel op kamers. Maar het kan ook heel beangstigend zijn want de muren van de psychiatrie zijn in zekere zin ook veilig. Het is een soort van beschermd wereldje, in de grote wereld.

Zelf heb ik opnames van jaren achter de rug en ben in totaal zo’n 7 jaar opgenomen geweest. Ik verlangde ontzettend naar een eigen plek, maar was ook doodsbang voor de boze buitenwereld.

Binnen deze muren werd er immers op me gelet. Binnen deze muren wist ik hoe mijn dagen eruit zouden zien. Binnen deze muren kende ik iedereen.

Het beangstigde me zelfs zo erg dat ik ervan overtuigd was dat ik niet verder kon zonder hulp van een opname. Zonder de mensen die mijn kamer checkten als ik niet bij een therapie onderdeel was, de zekerheid van een dienstdoende psychiater om de hoek en de verpleegkundigen die onderhand zowat mijn plaatsvervangende ‘ouders’ waren geworden en waar ik als puber flink tegenaan trapte. Ik had zekerheid in deze omgeving, die ik vaak gekscherend psychiatrieland noemde, maar misschien was het toch niet cynisch bedoeld…

Ik weet nog goed dat er op een gegeven moment werd gezegd dat mijn RM (rechterlijke machtiging) bijvoorbeeld niet langer verlengd werd. Zelfs dat vond ik vreselijk eng! In mijn ogen betekende een RM dat ik in de gaten gehouden werd, beschermd werd, en het dus echt duidelijk was dat ik flink ziek was. Inmiddels had ik al een behoorlijke tijd een RM en voelde dit vertrouwd. Ook dit was een vorm van hospitalisatie. Door de angst deze veiligheid kwijt te raken ben ik zelfs een tijdje bezig geweest met of ik misschien zelf een RM voor mezelf aan kon vragen. En was ik ook aan het nadenken over manieren waardoor ik niet weg zou hoeven. Zo sterk kan je angst zijn…

Toen het einde van mijn opnames naderde kwam opnieuw die angst heel hard terug. Ik werd er letterlijk naar van. Was zo gestrest dat mijn lichaam continu trilde en had weer een nieuwe dialoog in mijn hoofd, nu over of ik het wel aan zou kunnen om zonder de psychiatrie te kunnen functioneren.

Ik durf nu wel eerlijk toe te geven dat ik op sommige momenten echt expres weer ziek gedrag ging vertonen. Soms dacht ik het echt weer nodig te hebben, de veiligheid binnen een afdeling die ik naar mijn idee goed kende. Maar als ik dan weer op zo’n plek was, wist ik ook niet hoe snel ik weer weg moest komen. Het was ook nooit goed.

Wat voor mij heel helpend is geweest is om de opnames een soort van af te bouwen. Ik ben bijvoorbeeld na mijn laatste opname naar begeleid wonen gegaan. Ik hield toen nog wel een Bed Op Recept bij de paaz en in het begin van mijn tijd bij het begeleid wonen heb ik hier flink gebruik van gemaakt. Ook had ik een Telefoon Op Recept, en kon ik dus ‘s nachts bellen naar de nachtdienst van de Paaz als ik even mijn verhaal kwijt moest. Deze dingen alleen al achter de hand hebben, gaf mij rust.

Ik merkte dat ook de afbouw van opname naar begeleid wonen heel goed is geweest. Vooral het feit dat ik nu ineens in een omgeving kwam wat veel minder hectisch was en waar meerdere jongeren bezig waren met bijv. een studie of werk. Er ging eerlijkwaar een wereld voor me open: “oh ja, zo hoor je bezig te zijn. Hoe bouw ik mijzelf en mijn leven op, in plaats van hoe breek ik mijzelf en mijn leven af”.

Aan dit stukje (het afkijken bij anderen hoe zij dingen aanpakken, ook hele normale dagelijkse dingen!) heb ik heel veel gehad.

Nu woon ik alweer bijna 2 jaar op mezelf. Dit gaat hartstikke goed en ik vind het heerlijk dat ik mijn eigen plek in kon richten zoals ik dat wou, een pyjamadag kan houden als ik wil, en zelf voor mijn potje eten kan zorgen. Dit had ik mij nooit voor kunnen stellen op die momenten dat ik zo bang was om weg te gaan daar waar ik opgenomen was! Nu zou ik niet meer anders willen!

Wat ik graag aan jullie mee zou willen geven is het stukje dat het oke is als je bang bent om weer terug de maatschappij in te gaan.

Dat het je beangstigt dat je veel meer alleen zal zijn. Dat je bang bent om niet meer gezien te worden. Dat je serieus na zit te denken over manieren waardoor je niet weg zou hoeven. Ik zou je wel heel erg willen aanraden om zoveel mogelijk daarover te bespreken met de plek die je binnenkort gaat verlaten. Er zijn vaak mogelijkheden om jou te helpen bij de overgang naar een nieuwe plek, wat dat ook moge zijn. Wees niet bang om hulp te vragen. Pas dan geef je ook anderen een mogelijkheid om jou de hulp te bieden die je nodig hebt. Er is meer mogelijk dan je denkt! Heel veel succes!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

10 reacties op “Hospitalisatie en ik”

  1. Lieve Gieneke, wat een dapper stuk heb je geschreven!
    ik ken je nog van opnames waarin we elkaar een aantal keer zijn tegengekomen; ik vind het zo dapper dat je nu inmiddels zover bent gekomen! Ik had er toen eerlijk gezegd wel een beetje zorg over of het wel goed zou komen met je.

    Houd vol hoor!
    Liefs Esther

  2. wat een dapper verhaal ..

    xxxx

  3. Heel mooi geschreven, heel knap dat je dat stukje zelfreflectie bezit en het met ons durft de delen!
    Liefs!

  4. Wat goed!

  5. Hoi Gien,
    Wauw; wat super dat je je verhaal hier hebt durven schrijven! Ook ik ken je nog van opnames waar we samen veel tijd hebben doorgebracht. Ik wist niet, dat je je zo voelde destijds, maar ik herken je gevoel wel. Ik weet zeker dat je het gaat redden in de boze buitenwereld:).

  6. Wat goed dat het weer zo goed gaat, ik ken het ook,ik ben ook gehospitaliseerd geraakt , en dat was maar een opname van 7 weken, nu word ik voor ewn half jaar opgenomen en ben wel bang dat het weer gaat gebeuren

  7. Mooi omschreven en (in mindere mate) zeker herkenbaar. Na mijn opnames overdreef ik mijn gedrag soms in de hoop weer opgenomen te worden.

  8. Wat goed en eerlijk verteld, mooi zeg! heel veel succes en sterkte in de grote blije buitenwereld!

  9. Thanx voor alle reacties allemaal!

    @esther S & @Astrid Wat goed om jullie hier weer tegen te komen! Ja, ik moest van heel ver komen, en ben er best wel een beetje trots op dat ik ben, waar ik nu ben 😉
    Ik hoop dat t met jullie ook goed gaat!

  10. @charley
    Goed dat je jouw gedachten en angsten durft te delen! Ik hoop heel erg dat je kenbaar durft te maken naar je omgeving (waar je zit of gaat komen) dat dit een reële angst van je is. Want wat ik schreef: “er is meer mogelijk dan je denkt” is echt waar. Ookal geloof je er misschien nu niet in…. T is zoveel waard, en JIJ bent t waard (!) om deze angst bespreekbaar te maken naar de begeleiders. T zal jou veel moeite besparen en uiteindelijk zul je je waarschijnlijk ook veel meer gezien voelen. Denk aan t stukje: “Je omgeving kan niet zien waar jij in je koppie mee bezig bent. En zo gauw jij ze daar inzicht in geeft, geef je je omgeving ook de kans jou daarin te ondersteunen en helpen. Ookal is t misschien na 1 keer niet duidelijk, probeer zo duidelijk/letterlijk mogelijk te zijn over jouw hulpvraag! Je kunt t! En je bent t waard!!! xx

    @ I thanx voor je reactie! En t feit dat je t (in mindere mate) herkenbaar vond! Ik hoop heel erg dat je er in de toekomst wat mee kan! Want jij bent t ook zeer waard om er op een “serieuze” manier mee om te gaan. En daarmee bedoel ik t stukje dat dit gegeven misschien in de eerste instantie niet heel goed wordt opgepakt/begrepen, maar dat dit wel een belangrijk stuk(je) is in je behandeling. You are worth it!! Dus ga ervoor!! En mocht dit stukje wat je schreef ‘na je behandeling’ Ga zo door! Super knap dat je vecht voor jouw leven en jouw waarden! Echt, t brengt je veel verder van huis om negatief gedrag te vertonen/gedrag te vertonen om maar weer opgenomen te worden. Jouw leven is zoveel meer waard! Go for it!! xx

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *