Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het Mateloos Moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven… Vandaag interviewen we Sanne. Sanne is 22 jaar en vierderjaarsstudent aan de Vertaalacademie in Maastricht.
Sanne komt uit een klein dorpje in Drenthe en is opgegroeid in een fijn en hecht gezin. In haar vrije tijd vindt ze het heerlijk om met een goed boek op de bank te kruipen, een lekkere wandeling te maken of naar concerten te gaan.
Hoe zag je leven met eetstoornis eruit?
Heel eenzaam. Mijn leven draaide een aantal jaar lang alleen maar om eten, niet eten, bewegen, calorieën tellen en de weegschaal. Ik leefde van weegmoment naar weegmoment en van therapie naar therapie. Ik verloor vriendinnen die ik al jarenlang kende en had amper meer contact met de buitenwereld. Terwijl leeftijdsgenoten langzaam volwassen werden, zat ik thuis aan de keukentafel te huilen om een stom plakje brood.
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
Ik was altijd al erg perfectionistisch en ontzettend onzeker. Ik kon nooit iets goed genoeg doen. In de eerste en tweede klas van de middelbare school werd ik gepest en dit was voor mij alleen nog maar meer bevestiging dat ik niet goed genoeg was. Ik dacht dat als ik dunner zou zijn, mensen mij misschien leuker zouden vinden en mij zouden accepteren. Het afvallen lukte, maar dit ging al snel over naar een drang naar controle. Ik was eindelijk ergens écht goed in en ik had zelf de controle over iets, en dit voelde ontzettend fijn.
Mijn eetstoornis was ook een manier om emoties te uiten. Als ik niet at, dan wisten mensen dat het niet goed met mij ging. Mensen die mij op de middelbare school bijna dagelijks uitscholden, lieten me opeens met rust. Ik werd behandeld als een klein, ziek, zielig meisje en dit voelde op een rare manier heel veilig.
Waar lag jouw sleutel naar jouw herstel?
De sleutel naar herstel was toen ik besefte dat ik niet de rest van mijn leven wilde laten beheersen door een eetstoornis. De opname in een eetstoorniskliniek was voor mij echt een eyeopener. Ik zag dingen bij anderen waarvan ik dacht: Waarom maak je het jezelf zo moeilijk? Maar al die “rare” dingen die mijn groepsgenootjes deden, die deed ik ook. Ik wiebelde ook raar met mijn benen tijdens het eten. Ik sneed mijn eten ook in van die belachelijk kleine stukjes. Dit was voor mij wel de schop onder mijn kont die ik nodig had. Ik wilde mijn leven weer terug, en dat ging niet met een eetstoornis. Toen begon ik uitdagingen aan te gaan, in plaats van uit de weg te gaan. Beetje bij beetje merkte ik dat ik voor elk klein stukje eetstoornis dat ik los kon laten, er zoveel meer mooie dingen in de plaats kwamen.
Wat was jouw grootste uitdaging in herstel?
De grootste uitdaging was voor mij om op een andere manier om te gaan met mijn emoties. Ik moest die op een andere manier gaan uiten dan door te stoppen met eten of door mij compleet af te sluiten van de buitenwereld. Ik moest gaan praten. Ook moest ik leren dat niet eten niets met controle te maken heeft. Ik had mezelf jarenlang wijsgemaakt dat als ik precies wist hoeveel calorieën ik elke dag binnenkreeg, dat ik dan de boel onder controle had. Maar dat was natuurlijk grote onzin.
In 2015 verhuisde ik voor mijn studie van een klein dorpje in Drenthe naar Maastricht. Toen was ik opeens helemaal alleen verantwoordelijk voor mijn eigen zorg. Mijn ouders waren er niet meer om me in de gaten te houden en ik moest er zelf voor zorgen om niet weer terug te vallen. Dat ging met ups en downs. Ik heb nog heel wat moeilijke periodes gehad, maar het lukte ook altijd om er weer uit te komen. Vorig jaar heb ik voor mijn stage vijf maanden in Spanje gewoond, een land waar eten een heel andere betekenis heeft. Ik zag eten nog vooral als iets wat moest, en hier heb ik geleerd om weer echt te mogen genieten van eten.
Wat is de beste hulpverlening?
De beste hulpverlening is natuurlijk voor iedereen anders en het verschilt in welke fase van je eetstoornis je zit. Ik heb verschillende soorten therapieën gehad: Individuele therapie, groepstherapie, meergezinsdagbehandeling en een klinische opname. Van al die therapieën heb ik dingen mee kunnen nemen in mijn herstel, maar het is voor mij wel altijd het belangrijkste geweest om serieus te worden genomen en me op mijn gemak te voelen bij iemand. Een lange tijd had ik een therapeut met wie ik geen klik had. Ik zei wat ik dacht dat ze wilde horen, maar ik was niet eerlijk en durfde niet te zeggen wat ik werkelijk voelde. Toen ik later een andere therapeute kreeg, kwamen er pas echt achterliggende problemen naar boven. Zij zette me aan het denken en spoorde me aan om ook echt dingen aan te pakken en te veranderen.
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
De periode dat ik het diepst in mijn eetstoornis zat, was de meest verschrikkelijke tijd van mijn leven. Ik maakte alles kapot. Niet alleen mezelf, maar ook de mensen om mij heen. Er zijn nog steeds momenten dat ik terugdenk en me afvraag hoe ik het ooit zo ver heb laten komen. Ik heb heel veel dagboeken vol gepend met al mijn frustraties, met de beste manieren om eten weg te moffelen en met hoeveel ik op een dag had bewogen. Iets wat nu nog best weleens confronterend is om terug te lezen. Ook nu ik het weer op papier zet, merk ik dat het nog veel met me doet. Toch heb ik in deze periode heel veel over mezelf geleerd en dit heeft me veel sterker gemaakt.
Hoe sterk is het om niet te eten?
Niet eten heeft niets te maken met sterk zijn. Het is juist sterk om goed voor jezelf te zorgen en je lichaam te geven wat het nodig heeft. Niet eten levert je helemaal niets op, je gaat je er uiteindelijk alleen maar slechter door voelen. Het is meestal alleen maar een manier om met problemen om te gaan, maar dit gaat niets oplossen (behalve jezelf).
Hoe sterk is herstel?
Herstellen van een eetstoornis is zwaar, maar ook ontzettend sterk. Vechten tegen mijn eetstoornis is de beste beslissing die ik heb gemaakt. Ik geniet weer, ik heb plezier en heb weer vertrouwen in de toekomst. In plaats van de eetstoornis te zien als een veilige vriend, werd het mijn vijand. Ik ging écht vechten en daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad.
Wat is jouw belangrijkste levensles?
Geniet! Het klinkt heel cliché, maar het is wel zo. We vergeten vaak om even stil te staan en te kijken naar wat we allemaal wél hebben, in plaats van wat we niet hebben. Geniet van het mooie weer, een leuk gesprek met de caissière in de supermarkt, een leuk complimentje of de vogels die buiten fluiten. Geniet van de kleine dingen in het leven.
Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie