Huisarts herkent eetstoornis niet

22 reacties op “Huisarts herkent eetstoornis niet”

1. x

   27 februari, 2017

   Mijn huisarts heb ik ook een aantal keren gezien toen ik afviel en niet meer ongesteld werd, maar ik durfde ook niet te zeggen dat ik problemen had met eten. Ze heeft er niks mee gedaan, alleen de tip gegeven “probeer wat meer te eten”. Tot ik er een half jaar later zo erg lichamelijk aan toe was dat het niet meer te ontkennen viel, heeft ze ingegrepen nadat m’n ouders contact met haar hadden opgenomen. Nu moet ik soms nog bij haar langs wat ik verschrikkelijk vind, want haar ideeen over eetstoornissen zijn dat mensen met eetstoornissen eten niet lekker vinden, nooit honger hebben, graatmager zijn, zichzelf altijd te dik vinden en overgeven. Ze maakt altijd triggerende opmerkingen. Dus ja helpend is mijn huisarts niet echt

   Beantwoorden
2. Sharon

   27 februari, 2017

   Toen ik 16 was, had ik al meer dan 2 jaar een eetstoornis. naast mijn eetstoornis was ik erg depressief en automutileerde ik. Mijn huisarts vond me niet angstaanjagend mager ondanks mijn te lage BMI dat in de gevarenzone was. Hij zei dat mensen met anorexia een BMI van 14 of lager hadden. Hij wou mij alleen behandelen voor mijn automutilatie en adviseerde me om meer te eten en minder te sporten. Uiteindelijk ben ik via instanties naar Amarum en daarna Rintveld gegaan die me behandelde voor mijn eetstoornis. Ze vonden dat de automutilatie daar een symptoom van was, en dat het niet eerder zou weggaan als aan mijn eetstoornis werd gewerkt, maar mijn huisarts ontkende nog steeds. Helaas heeft dat 4 jaar geduurd voordat ik gespecialiseerde hulp kreeg door de onwetendheid van mijn huisarts. Ik neem het hem niet kwalijk, naar mijn mening wordt er onvoldoende over gesproken in de opleiding en onder huisartsen zelf.

   Beantwoorden
3. C

   27 februari, 2017

   Herkenbaar. Ik kwam ook met vage klachten bij de HA. Op zijn vragen vertelde ik hem dat ik het altijd koud had, m’n menstruatie onregelmatig was. Er ging geen belletje bij hem rinkelen. En toen mijn moeder vervolgens bij hem kwam omdat ze zich zorgen om me maakte werd het afgedaan als een puber ding….

   Beantwoorden
4. Anoniem

   27 februari, 2017

   Dit is zo vaak een probleem! bij mij herkende ze het ook niet en zij ze ja je bent wat dun maar een lage bloeddruk dat heb ik zelf ook

   Beantwoorden
5. britneyangel

   27 februari, 2017

   ik had me huisarts een brief geschreven over dat ik dacht ik een es had en als ik nu bij me huisarts kom dan vraagt ze er naar, dat vind ik wel fijn

   Beantwoorden
6. Elise

   27 februari, 2017

   Mijn moeder kwam bij de huisarts omdat ik (bijna) niet meer at en dronk en heeft mij (gelukkig, toen vond ik het vreselijk) er heen gesleept. Hij heeft mij deen eerste vrijdag meteen naar de kinderarts gestuurd. Ik was bij de huisarts dinsdag of woensdag. En die vrijdag werd ik meteen opgenomen.

   Ik vind dat de huisarts, het was een leerling van mijn eigen huisarts goed heeft gehandeld. Volgens de kinderarts had ik geen maand later moeten komen dan was mijn hartspier ermee gestopt.
   Die huisarts heeft nu een eigen praktijk. Maar dat is bij mijn huisarts wel de instelling van zijn praktijk. Dat je snel mag komen en zeker met deze dingen

   Beantwoorden
7. bianca

   27 februari, 2017

   Alle klachten die ik had werden continu afgedaan voor iets anders. Moest de hele proeven molen door. Ook als ik zei dat ik dacht dat het misschien door mn eetgewoonten kwam luisterde hij niet. Ik had immers geen ondergewicht. Pas toen ik er heen ging en op zn vrije dag een vervangende huisarts had kreeg ik direct een verwijsbrief en een lieve reactie. Mn huisarts vraagt er nooit naar en heeft me er nooit op aangepsproken. Voel me heel ongemakkelijk en niet serieus genomen bij hem. Helaas doet t gezondheidscentrum moeilijk over overstappen en moet ik eerst een gesprek met m doen als ik wil wisselen. Beetje vaag… Gelukkig hele goede es hulpverleners! (Zelf gevonden en benadert met mn officiele verwijsbriefje die ik moest hebben)

   Beantwoorden
8. Maria

   27 februari, 2017

   In het verleden had ik al een aantal jaar een eetstoornis. Eigenlijk best al lang omdat ik eerst hele pakken koek at maar op hetzelfde gewicht bleef. Later boulimia ontwikkeld en daar een paar jaar mee rondgelopen zonder dat iemand het wist, ook in een therapeutische setting waar ik dag en nacht verbleef wist niemand wat. Daar ben ik uiteindelijk 15 kilo afgevallen, zonder dat iemand er wat van zei.
   Een paar jaar dus met boulimia rondgelopen. Kwam toen bij een antroposofische huisarts, die nauwelijks de tijd voor me nam. Schreef ie wat korreltjes of druppels voor voor vage klachten, verder nauwelijks een gesprek. Pas na een paar jaar – voordat hij mijn huisarts was had ik al een paar jaar boulimia – verwees hij me door naar een psycholoog of psychiater, weet het niet, die mij op zijn beurt naar een inrichting verwees. Denk dat ik misschien met minder hulp had toegekund als ik op tijd hulp had gehad/
   Merk het sowieso wel. Dat er naar een bepaalde klacht wordt gekeken maar verder niet. Wat ook niet echt meehelpt is dat er een stuk of 4 huisartsen in de praktijk zijn en je geen vaste huisarts hebt. Als je één of twee vaste huisartsen hebt, die je wat vaker zien, kunnen dingen opvallen. Bijvoorbeeld dat je binnen een paar maanden best bent afgevallen; dingen die niet zo gauw in je dossier staan.
   Omdat ik verhuisplannen heb, heb ik alvast een huisartsenpraktijk in mijn nieuwe woonplaats uitgekozen; een praktijk met 2 huisartsen.

   Beantwoorden
9. eveline hofman

   28 februari, 2017

   Triest dat ze deze ziekte nog steeds niet herkennen. Het is al heel knap als je de stap neemt om de ziekte te erkennen en de stap naar de arts te nemen. Gelukkig zijn er ook huisartsen die je regelrecht doorsturen naar een eetkliniek !

   Beantwoorden
10. Evo

    28 februari, 2017

    Toen ik bij mijn huisarts kwam voor darmklachten en vertelde dat ik ook een eetstoornis had gehad vroeg hij oh wat dan Boulima of Anorexia? Toen zei ik nee NAO toen begon hij te lachen en zei oh bestaat dat ook al.
    Ik dacht echt doe ff normaal, vond het al heet wat om zo te vertellen en dan word je gewoon uitgelachen.

    Beantwoorden
11. Dora

    28 februari, 2017

    @Evo: Bah dat is ècht walgelijk. Het is inderdaad ontzettend moeilijk om dat ‘zo maar’ te moeten zeggen, en dan krijg je dat naar je hoofd gesmeten..ik had die huisarts graag wel even wat anders verteld!

    Beantwoorden
12. Ayla

    1 maart, 2017

    Mijn huisarts zei: “Je moet maar meer gaan sporten. Dan bouw je spieren op en die wegen zwaarder dan vet.”

    Daarna naar een diëtist doorgestuurd ipv de psycholoog. Toen ging ik Optimel drinken. Wat een fiasco!

    Beantwoorden
13. Maloukee

    1 maart, 2017

    Mijn huisarts wist eerder dan ik dat ik een eetstoornis had en ben ontzettend goed door haar geholpen. Ze herkende het gelijk! Ik ben daar achteraf heel blij mee!!

    Beantwoorden
14. T. Huisman

    2 maart, 2017

    Bij sommige huisartsen moet je het zelf maar uit zien te zoeken. Vroeger was dit minder zo en vonden ze al snel dat je dit al had terwijl je dacht dat het niet waar was.Dit waren meestal van die behouden en conservatieve huisartsen die er terloops iets over hadden gelezen. Nu zijn ze er veel nonchalanter in hun oordeel dan vroeger lijkt het wel. Sommigen moeten er gewoon op aandringen om een juiste behandeling te vinden. Die krijgen ze uiteindelijk in een algemeen ziekenhuis waar na zij naar een specialist doorverwezen worden in dit geval een internist. Ik kreeg een intramusculaire deca durabolin injectie om de stofwisseling op houden en dit zorgde voor meer spiervolume en eetlust. Ik kreeg een persoonlijkheidsonderzoek in het academisch ziekenhuis in Groningen. Vroeger zag je iemand met ernstig ondergewicht met een gelige doffe schilferige huid met langunobeharing dan kregen ze sondevoeding toegediend en lagen ze op de interne afdeling van het algemeen ziekenhuis en wanneer zij de 40 kilo hadden gehaald mochten ze weer ontslagen worden uit het ziekenhuis en weer naar huis. Het was alleen de somatische behandeling en verder niet. Je hoort dan alles er veel gespecialiseerder aan toe gaat rondom dit onderwerp, en er is zo veel boulimia en NAO en orthorexia en binge eatingdisorders. Niet iedere huisarts weet er het fijne van af en de behandelmethodes zijn ortodox. Het zou geen kwaad kunnen eens naar een congres te gaan wat er zoal is op dit gebied of dat ze zich nader laten adviseren of er zich meer in gaan verdiepen. Ieder is verschillend en hoop dat er iets is dat bij hun past. Sommigen moeten er heel erg op aandringen willen ze dat krijgen wat zij nodig hebben. Misschien dat iemand op standjes of braderieen kan staan met informatiefolders wat er zo al tegen te doen is. Het komt er op neer dat omgeving of je zelf op zoek moet gaan omdat de huisarts er soms het fijne er niet van af weet en niet genoeg behandelmogelijkheden ziet of weet. Dan moet je zelf maar op zoek gaan alhoewel je het liever anders had gezien. De een heft er meer zich op dan de ander. Ik dacht dat het beter was dan vroeger want toen wisten ze er niet zo veel van af dan dat je het van survivors moest hebben die het overwonnen hebben. Zij zijn je voorgegaan en kunnen houvast bieden in de strijd hier tegen. Sommigen hebben een hele strijd moeten leveren als je dat zo leest en ziet. Mensen die als uitbehandeld zijn beoordeeld dienen soms een euthanasieverklaring in maar zo ver wil je nog niet gaan. Ze zeggen dat suicide onder de personen met uitbehandelde anorexia nervosa groter is Ik weet ook niet wat iemand uitbehandeld maakt maar heb wel eens gehoord dat sommige behandelmethoden eerder minder hebben gedaan dan goed. Die gesloten settingen in gesloten klinieken lijken mij ook onnatuurlijk toe maar dan denk je dat dat is geweest om hun leven veilig te stellen.

    Beantwoorden
15. T. Huisman

    2 maart, 2017

    Het lijkt er op dat sommigen er heel erg op aan moeten dringen om iets van een passende behandelmethode aangeboden te krijgen en om erkenning van het probleem van hun huisarts te krijgen. Het lijkt alsof zij er heel nonchalant mee omgaan. Van het valt wel mee. Toen het een hype werd in het begin van de tachtiger jaren zijn er ook mensen geweest of jongeren waar ze dit onterecht van gedacht hebben. Zo waren er ook ;leken die dit dachten. Iedere die er maar enigszins iets op leek werd er al bij voorbaat al mee vergeleken. .

    Beantwoorden
16. T. Huisman

    2 maart, 2017

    Het ging er vroeger niet zachtzinnig aan toe als ze wisten dat je je met opzet uithongerde. Internisten hadden geen begrip en huisartsen wilden van je af door je door te verwijzen naar de hulpverlening en verdiepten zich niet in de persoon dan een koude en onpersoonlijke bejegening en behandeling geven als het ging om eetstoornissen. Een doorsnee behandeling en ook al had het je geen goed gedaan dan hadden ze hier geen antwoord op dus het is niet persoonlijk toegesneden op maat. Wanneer de verpleegkundige van de afdeling interne of de internist er achter kwam dat je met de sonde voeding begon te rommelen dan hadden ze het met je gehad. Het kon hun niks schelen wanneer je er blijvende nierschade of leverschade aan overhield want daar had je zelf naar gezocht. Toen er iemand binnen kwam met een zeer laag gezicht die aan de sonde voeding werd gezet zei de internist gewoon dat ze meer moest eten en helemaal niet zo begripvol dan eerder dan dat het als een verwijt klonk. Toen in die tijd en dan praat ik over het begin van de tachtiger jaren was er nog niet zo veel op dit gebied dan dat er nu meer is maar de huisartsen verdiepen er soms niet in en die begrijpen het niet. De een verdiept er zich meer in dan de ander en weet er meer van af dan de ander. Het hangt van de interessesfeer af. Meestal verwijzen ze door naar het g.g.z. in een algemeen ziekenhuis of een meer gespecialiseerde kliniek. De huidige generatie huisartsen gaat er gedetailleerder mee om als toen in de tachtiger jaren het geval was. Dit waren de huisartsen die nu met pensioen zijn uit de babyboomgeneratie die in de veertiger jaren geboren zijn. Meer dan de helft van de mensen willen niet zo ver gaan van dat zij eten laten staan of er geen rem meer over hebben zodat het ontaard in te veel eten en geen rem weten in eten en overgeven of excessief bewegen zoals sporten. Sommigen wisten hier geen raad mee en de omgeving nog minder. Het is knap dat iemand zelf op zoek gaat naar wat goed is want dan heb je ten minste al het inzicht. Sommige artsen begrepen er geen reet van waarom ze zich uithongerden of aan de lijn deden terwijl iemand al heel mager was.

    Beantwoorden
17. anna

    2 maart, 2017

    Ik heb de ervaring dat veel specialisten, dus huisartsen maar ook dieetisten en maatschappelijk werkers (oa op scholen), eetstoornissen of problemen niet serieus genoeg nemen. Toen ik nog minderjarig was ben ik meerdere malen bij deze mensen geweest omdat mijn ouders en leraren zich zorgen over me maakten en vermoeden dat ik problemen rond eten/gewicht etc had. Allemaal vroegen ze, in eigen woorden, “heb je een eetstoornis of problemen rond eten? Wil je expres weinig eten en/of een laag gewicht hebben?”. Ik, als eetgestoord meisje die ècht niet wilde dat men erachter kwam omdat ik natuurlijk niet wilde aankomen, zei gewoon “nee”.
    En daar bleef het dan ook bij, ze checkten gewoon het nee-hokje aan en ik werd weggestuurd en kon verder gaan met wat ik deed.
    Ik heb zo’n spijt van dat ik niet eerlijk was op die momenten, ik had zo graag gewild dat één iemand verder keek en doorvroeg, zodat ik toch eerlijk kon zijn en hulp had gekregen. Ik weet dat het in praktijk mijn ‘eigen schuld’ is geweest omdat ik zelf nee zei, maar je zou als specialist ook moeten weten hoe iemand diep in een eetstoornis nadenkt; dan wìl je in eerste instantie, vanuit de eetstoornis, geen hulp. Pas later, als de realisatie komt en je beter wil worden, ook als dat aankomen en meer eten betekent, merk je dat je je kansen hebt weggegooid. En dan kan ik toch weleens boos zijn op al die “specialisten” die niet goed hebben gehandeld..

    Beantwoorden
18. Monica

    30 maart, 2017

    Ik ben nooit naar de huisarts gegaan. Mijn moeder wel, maar mijn huisarts dacht dat het een puber ding was dus hij zij dat ze, ze geen zorgen hoefde te maken. Uiteindelijk ging ze weer naar hem toe toen het slechter ging. Weer zei hij dat er niks aan de hand was. Mijn moeder heeft zelf alle afspraken moeten regelen met de psycholoog daar. Zij heeft me gelijk doorgestuurd, anders zou het te laat voor me zijn geweest.

    Beantwoorden
19. Marjolein

    4 april, 2017

    Ik ben naar de huisarts gedaan, omdat ik (zwaar) ondergewicht had en al 5 maanden niet meer ongesteld werd. Maar ik met mijn eetstoornisstem zei tegen de dokter dat ik wel minder at dan eerst maar niet heel weinig, dat was natuurlijk niet waar. M’n dokter dacht dat het misschien aan m’n schildklier lag en heeft nooit iets over een eetstoornis gezegd, zelfs niet toen het niet aan m’n schildklier bleek te liggen. Gelukkig had ik persoonlijke motivatie om weer aan te komen dus dat is me toen wel gelukt zonder help, maar als die motivatie er niet was geweest was het minder vrolijk afgelopen.

    Beantwoorden
20. Tijgertje

    24 april, 2017

    Voor mij kon het ook eigenlijk al niet dunner,maar dat wou mijn moeder maar niet zien!Maar ik was wel elke keer zo ziek als een hond(voorhoofds-en bijholteontsteking,bronchitis,hoge koorts,enz.)Ik werd gelukkig aan alle kanten geholpen en net op tijd!De sportleraren zei dat als ik hiermee doorging,ik een hartstilstand kon krijgen,want ik pleegde roofbouw op mijn lijf!Levensgevaarlijk dus natuurlijk!
    De leerkrachten van mijn school maakten zich steeds meer zorgen erover,want ik werd echt mager volgens hun!
    Dus bezint eer gij begint!

    Beantwoorden
21. Natasja

    16 mei, 2017

    Mensen die echt serieuze klachten hebben verdienen het om serieus genomen te worden, en om doorverwezen te worden. Je komt daar niet voor niets en daar zal wel een reden voor zijn. Men komt er toch niet voor z”n zweetvoeten. Vooral als ze daar met ouders komen en dat ze zeggen van het komt wel goed en eet maar een hamburger meer of we zullen het wel eens aanzien. Mensen komen daar niet voor niets op zo”n spreekuur.. Hoe sneller er iets aan gedaan wordt hoe beter. Hoe eerder je er bij bent des te beter. Bloeddruk gewicht B.M.I. vroegsignalering. Huisartsen van nu worden daar speciaal voor opgeleid.

    Beantwoorden
22. Natasja

    16 mei, 2017

    Dat het zo”n voeten in de aarde heeft om doorverwezen te worden. Ik hoor meerderen die niet serieus zijn genomen bij hun huisarts als het ging om eetstoornissen. Van dat ze het niet herkennen terwijl er wel serieuze klachten zijn. Ze komen daar niet voor niets. Van we zien het nog wel even aan heb ik anderen horen zeggen. Het heeft een reden waarvoor zij naar de huisarts zijn gegaan en dat is niet voor niets. .

    Beantwoorden