In één van mijn eerste blogs vertelde ik dat mijn dieren mijn motivatie waren om te herstellen van mijn eetstoornis. Na mijn tijd in de kliniek voelde ik me best alleen. Ik zat thuis. Zonder werk, mét een Wajong. Op dat moment mocht ik niks en voor mijn gevoel kon ik ook niet zoveel. Behalve proberen mijn eetpatroon zo stabiel mogelijk te houden. Op zich ging dat prima, maar mijn leven voelde ook ineens wel een beetje saai. Ik had geen tot weinig vooruitzichten en ik vond het maar lastig te bedenken waar ik het nou allemaal voor deed…
Regelmatig laat ik in mijn plogs foto’s voorbijkomen van mijn huisdieren. Ze hebben voor mij symbool gestaan voor mijn herstel, maar zijn nu ook echt een deel van mijn leven geworden. Mijn huisdieren hebben mij geholpen om in moeilijke tijden het mooie van het leven in te zien. Voor mij was het helpend om op sommige momenten een beestje te hebben waar ik voor moest zorgen. Puur om zo ook voor mezelf te zorgen.
Vandaag de dag heb ik nog steeds best wat dieren. Ze geven mij troost en een bepaalde vorm van veiligheid wanneer ik me niet zo fijn voelde en dat doen ze nu eigenlijk nog steeds.
Huisdieren tijdens mijn herstel
♥ Axolotls
De beestjes waar het allemaal mee begon. Een vriend van mij had al een tijd axolotls op zijn kamer staan. Dit zijn, kort gezegd, de larves van een tijgersalamander die niet voorbij het embryo-stadium groeien. Het zijn dus echt beestjes an sich. Door een jodiumtekort evolueren ze zich niet meer tot het laatste salamander-stadium. Wel kunnen ze geslachtsrijp worden.
Tijdens mijn tijd in de kliniek fantaseerde ik al over deze beestjes. Ik zag ze voor het eerst bij een vriend en ik was meteen verliefd. Mijn toenmalige vriend was allergisch voor veel beestjes, maar tegen axolotls kon hij gelukkig wel.
♥ Luipaardgekko’s
Hier begon mijn liefde voor reptielen. De axolotls boden me heel veel voldoening en plezier, maar toch miste ik het fysieke contact met een beestje. Axolotls leven in een aquarium, dus echt knuffelen kon ik ze niet. Toen ik een keer een dierenspeciaalzaak binnenstapte, viel mijn oog op een heel gek, klein beestje. Ik vond hem in het begin eigenlijk een beetje griezelig, maar iets in mij vond het ook wel interessant. De weken die volgden, kwam ik regelmatig even naar hem kijken. Ik heb hem gevoerd en mocht hem ook vasthouden. Na veel research besloot ik om de gok te wagen. Ik nam mijn eerste luipaardgekko.
Hij was ooit verstoten door zijn vorige eigenaar, wat heel gruwelijk klinkt, vind ik zelf. Hierdoor is hij nooit tam geworden en was hij redelijk verwilderd. Het werd mijn missie om hem tam te maken, maar wel op een manier die voor hem ook fijn zou zijn. Maanden heb ik samen met hem geoefend en tammer dan hij nu is, wordt hij denk ik niet. Ik vond het fijn om in die tijd een soort ‘projectje’ om handen te hebben, waar ik me op kon storten als afleiding.
Toen ik merkte dat ik dit eigenlijk prima aankon, heb ik na wikken en wegen besloten om nog een luipaardgekko te nemen. Zij was al wel tam en dus een stuk makkelijker in het eerste contact. Ik heb ze ondertussen al een aantal jaar en nog steeds ben ik onwijs trots op ze.
♥ Winnie
Over Winnie (de poes) kan ik denk ik wel een boekje schrijven. Ze is ondertussen al 17 jaar en ook al zo lang bij me. In de blog ‘de dag dat ik dood wilde‘ beschreef ik ook al hoeveel kracht ik uit dieren haalde. Eigenlijk is Winnie van oorsprong de kat van mijn zusje, dus het was ook logisch dat ze niet met mij meeging op kamers. Mijn zusje nam haar mee, maar toen zij een hond kreeg, nam ik Winnie toch maar over (mijn toenmalige vriend was nog steeds allergisch, maar daar had ik schijnbaar geen boodschap aan).
Dit gebeurde na mijn opname, de axolotls had ik ook al. Ik was dolgelukkig dat ik eindelijk weer een kat om me heen had. Winnie is van nature een heel bang beestje,en ik heb haar de afgelopen jaren ook flink zien groeien. Ze is echt een dapper beest en komt nu elke avond graag knuffelen, waar ze voorheen liever wegkroop.
Winnie heeft mij denk ik meer gegeven dan ze zelf realiseert. Natuurlijk blijft het een kat, dus in hoeverre ze hier überhaupt bij stil staat is ook maar de vraag. Winnie is een tijd lang de reden geweest dat ik met een glimlach op mijn gezicht wakker werd, klaar om toch uit bed te stappen. Het beestje dat mij liet aarden wanneer ik het nodig had en me opzocht als ik het even niet meer zag zitten. Ik tilde zwaar aan haar, en nog steeds wel denk ik.
Toch is haar leven eindig. Nu ze ouder wordt, merk ik dat steeds meer. Ze heeft een auto-imuunziekte waardoor ze wondjes krijgt op haar lichaampje, en ook ontwikkelt ze steeds meer allergieeen. Toch blijft ze de lieve poes die ze altijd is geweest, ze blijft vragen om knuffels. Misschien juist wel omdat ze het soms zwaar heeft…? Al die tijd is zij er voor mij geweest, nu is het tijd om dit voor haar terug te doen.
Huisdieren na mijn herstel
♥ Wimpergekko
Sinds 2017 heb ik ook een wimpergekko, Ruto. Deze heb ik samen met mijn vriend gekocht toen Ruto nog een baby was. Hij staat dus minder symbool voor mijn herstel dan de anderen, maar nog steeds haal ik heel veel plezier uit hem. Ik vind het heel bijzonder om zo’n klein beestje te zien opgroeien.
Ondertussen is hij dus niet zo heel klein meer en doet hij het heel goed als volwassen beestje. In het begin vroeg hij dagelijks intensieve verzorging, omdat hij nog niet zelfstandig wilde eten. Dat gaat nu gelukkig ook heel goed!
♥ Baardagaam
En dan als laatste: Chefke. Bijna alle beestjes (op Winnie na), hebben een naam uit the Legend of Zelda. Mijn vriend en ik wilden dus ook een mooie, passende naam voor Chef. Omdat we niet zo snel iets konden bedenken zijn we hem vrij automatisch Chefke gaan noemen. Ik vrees dat hij ook geen andere naam meer krijgt…
Chefke is mijn (ons) grootste reptiel en heeft dan ook een enorm terrarium. Hij is 5 jaar, dus geen kleintje meer. Omdat hij niet echt een gevarieerd voedingspatroon had, introduceer ik nu elke week wat nieuwe groentes en fruit bij hem. Dit ging de eerste maanden heel moeizaam. Nog steeds eet hij beter uit de hand dan vanuit een bakje, maar er zit gelukkig wel vooruitgang in. Het is dus best een intensieve taak om hem elke dag eten te geven. Meestal ben ik hier ook wel even mee bezig, maar dat hoort er ook bij en dat weet je ook wanneer je een beestje neemt. 
Tijdens en zelfs na mijn herstel hebben mijn huisdieren mij heel veel gegeven. Ik vind het fijn om iets te hebben waar ik voor kan zorgen en andersom ook natuurlijk. Alle beesten die ik heb zorgen ook voor mij, door er te zijn wanneer ik bijvoorbeeld verdrietig ben. Ze maken me elke dag weer enorm trots, puur door wie ze zijn.
Mocht je het idee hebben dat een huisdier jou ook kan bijstaan tijdens je herstel, is het een goed idee om je vooraf goed in te lezen. Zeker als het gaat om ‘bijzondere’ dieren. Ze hebben natuurlijk andere verzorging nodig en zo voorkom je problemen die je wellicht had kunnen voorkomen.
Heb jij veel aan (huis)dieren tijdens je herstel (gehad)?
Geef een reactie